คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ทันเวลา
อนที่ 14 – ทันเวลา
วาสุรีอออาละวา เะถัยะแถวนั้นนล้มลไปับพื้น และทำลาย้าวอแถวนั้นนเสียหาย รพลรีบเ้ามาหยุารอาละวาอเา
“น้อเป็นอะไรเนี่ย?” รพลถาม
“เรื่ออัมพรล่ะมั้?” พุทธาาเา
วาสุรีหันลับมาหาพุทธา และ้อเธอ้วยสายาเลียั
“พี่มันเห็นแ่ัว!” วาสุรีโพล่ออมา “อัมพร็เป็นเพื่อนร่วมรบเรานะ ทำไมไม่่วย?”
“็ะให้ทำไวะ!?” พุทธาะโนออมาบ้า “ันอยาทิ้อัมพรเหรอ? ไม่ใ่เลย ัน็อยา่วย แ่มัน่วยไม่ไ้ริๆ!!!”
“แ่ถ้าเราพยายามอีนิ เรา็่วยไ้แล้ว!!!” วาสุรีะอลับ “พี่ไม่ยอม่วยเอ!”
โสรยารู้สึเสียในิหน่อยที่วาสุรีเป็นห่วอัมพร ไม่ไ้ห่วเธอเลย วาสุรีถอแว่นออ แล้วเ็น้ำาที่ไหลออมา อนนั้นทุน่ายืนนิ่เียบ ้าหน้าึที่ถล่มพัลมาเละเทะ
พุทธาพยายามทำใเย็น เธอรายานไปที่ศูนย์บัาาร ศูนย์บัาารอบลับมาว่า
“ภาริที่สาม่อไปอพวุ” อีฝ่ายบอออมา “ือบุสถานีำรวแห่หนึ่”
“หา?” พุทธาอ้าปา้า “สถานีำรว?”
“ใ่” ฝ่ายบัาาริ่อมา “เป็นสถานีำรว ห่าาห้าสรรพสิน้าไปสอิโลเมร”
พุทธาถอนหายใ “่ะ”
เธอหันมาบอนอื่น “ภาริ่อไปอเราือ สถานีำรว”
“ผมพอละ” วาสุรีเอ่ย่อนะสวมแว่น แล้วเินออไป
“วาะไปไหน?” โสรยาเอ่ยถาม
“พอสัที” วาสุรีบอ “ผมอถอนัว ผมพอแล้ว ทุอย่าบ”
“เี๋ยว...” โสรยาะามไป แ่วาสุรี็เินถืออาวุธออไปเสียแล้ว ไม่มีใรห้ามสัน
“วา!!” โสรยาร้อเรีย แ่วาสุรี็ไม่หันมา เาัสินใวิ่้ามถนนไปอีเส้น
“วา!!!” โสรยาร้อเรียเป็นรั้ที่สอ “ไม่ไ้นะ วา! ะาไปแบบนี้ไม่ไ้นะ”
ทุนยืนนิ่เียบ วิไรพรยืนนิ่ๆ แล้วส่ายหน้า
“นี่เราำลัทำอะไรันอยู่เนี่ย?” วิไรพรถามึ้นมา “เราไม่รอหรอ ันอถอนัว้วย”
แล้ววิไรพร็สะพายระเป๋าและเินออไป พุทธาร้อเรียเธอไว้ แ่วิไรพร็ไม่หันลับมาอีแล้ว
พุทธาถอนหายใออมา “ะมีใระไปับันอีไหม?”
ทุนพยัหน้า โสรยาแอบยมือปาน้ำาเล็น้อย เพราะเสียใเรื่อวาสุรี
“ั้น็ไปันเถอะ”
ถนนโล่และเปิว้า มีรถยน์ไม่ี่ันบนถนน พุทธาเินนำหน้าทุนไป แ่ละน็มีสีหน้าเศร้าหมอ พวเาเริ่มไม่มั่นใว่าภาริะสำเร็หรือไม่? ในเมื่อทุนแแยันแบบนี้
แล้วทุน็มาถึสถานีำรวามที่แผนที่บอ พุทธารายานไปถึฝ่ายบัาารว่ามาถึแล้ว มีำสั่ให้่าพวเอไอในนั้นให้หม
“นเริ่มเหลือน้อยลแล้วนะ” รพลพูึ้น
“นั่นสิ” ทวินนาเห็น้วย พลาหันไปมอพันธร เาเอ็มีท่าทีเศร้า วรรสาปล่อยมือาวนิา และเ้ามาับแนเา
“พันเสียใเรื่อพี่วัน์ับพี่สินอยู่เหรอ?”
“อือ” เาพยัหน้าอย่ายอมรับ ปิมเห็นภาพนั้น เา็พยายามะไม่สนใ แ่็ทำไม่ไ้ เาไ้แ่มอ มออยู่อย่าเียวเท่านั้น
พวเาเินเ้าไปในสถานีำรว ้านในโ๊ะู้เ้าอี้ล้มระเนระนาหม และฝุ่น็ับหนา ภัทรเินสำรวไปทั่ว
“สถานีำรว ะมีอาวุธให้เราหรือเปล่า?” เาถาม
“ไม่น่านะ น่าะถูใ้ไปหมแล้ว” ทวินนาาเา
วนิาถอนหายใและับมือวรรสาไว้ “แอย่าทิ้ันไปไหนนะเว้ย”
“แ็เหมือนันแหละ อย่าทิ้ันไปเ็า”
ทั้หมลไปสำรวั้นล่า ็พบห้อห้อหนึ่ เียนไว้ว่าเป็น ‘ห้อเ็บอาวุธ’ พุทธามออย่าสนใ แล้วับลูบิ ปราว่ามันล็อ
รพลเินเ้ามา แล้วใ้้านที่ไม่มอวาน ีลูบินมันหลุ ประูถูเปิออ ทุนเ้าไปู้าใน
“อ๊ะ มีปืนอยู่ริๆ ้วย” มลพูึ้นเมื่อเห็นปืนนิหนึ่อยู่ในู้ล็อเอร์ “มีระสุน้วย”
“ไหนๆ?” ปิมเินเ้ามาู้วย “นี่มันระสุนปืนพนี่”
“ริเหรอ?” พันธรเินเ้ามาูเหมือนัน “ใ้ับปืนูไ้หรือเปล่า?”
“น่าะไ้นะ” ปิมหยิบล่อหนึ่ให้พันธร “เ็บไว้สิ”
พันธรเ็บระสุนปืนไว้ แล้วเา็ัสินใใส่ระสุนลในแม็าีนใหม่ ทุนเินสำรวไปรอบๆ ห้อ และ่าเ็บระสุนอปืนทั่วไปไว้
“อนนี้ี่ทุ่มแล้ว?” ทวินนาถามึ้น
“เอ?” พันธรมอูนาฬิา้อมือ “ะสามทุ่มแล้วรับ”
“เวลาผ่านไป้าัเลยนะ” ทวินนาพู “แล้วืนนี้เราะนอนที่ไหนัน?”
“ไ้นอนหรอ” โสรยาว่าึ้นมาอย่าหุหิ เธอยัโรธเรื่อที่วาสุรีาไป
“ทำไมพูั้น?” ทวินนาถาม “เรา้อมีเวลาพัผ่อนสิ”
“ในสนามรบเนี่ยนะ? มีที่พัผ่อน้วย?” โสรยาส่ายหน้า “ะไปนอนที่ไหน?”
“ยัไเรา็้อพัเอาแรไว้” ทวินนาบอ “เราะมีแรสู้ไ้ไ”
โสรยาส่ายหน้าพลาถอนหายใเฮือ เธอเ็บอาวุธปืนพอัวเอเอาไว้ ่อนะนั่ลับพื้น
“เหนื่อย” โสรยาบอออมา
“อย่าบอนะว่าเธอะถอนัวเหมือนัน?” พุทธาถาม
“ไม่หรอ่ะ แ่...” เธอนึถึวาสุรี “เหนื่อยใ”
“ั้นยิ่แย่เ้าไปให่” ธัาบอ “เหนื่อยายยัพอสู้ แ่เหนื่อยในี่มันไม่สู้แล้ว”
โสรยาไม่ไ้พูอะไรออมาอี เธอนั่ัสมาธิอยู่ับพื้นพลานับำนวนระสุนไป้วย
“เอาล่ะ” พุทธาที่ทำหน้าที่เป็นผู้นำทุนเอ่ย “พร้อมะลุยยั?”
แ่ละนมีสีหน้าเหนื่อยอ่อน หลัาเพิ่หนีายาเหุาร์ึถล่มมาหมาๆ อนนี้ไม่มีใรพร้อมอะไรทั้นั้น
“ั้นพั่อน็ไ้” พุทธานั่ลบ้า สมาิที่เหลือรอยัพัอยู่ในห้อเ็บอาวุธนั้น
ภัทรเิวามหิว เลย้นระเป๋าแล้วินนมปัที่อยู่ในนั้น มันืมา ไม่มีรสาิเลย
“โธ่เอ๊ย อาหาร ะให้เราีๆ ็ไม่ไ้” ภัทรบ่นออมา “นี่ถ้าอาหารหมะทำไีเนี่ย?”
“ใ่สิ เรา้อหาอาหาร” มลพูึ้น “แ่...มันอยู่ไหนล่ะ?”
“เราออไปหาปลาีไหม?” ภัทรัวน
“นี่ เราไม่มีันเบ็นะ” ทวินนาพู “ะับปลาไ้ยัไ? อีอย่า แถวนี้็ไม่มีแม่น้ำ”
“ไม่นะ” ธัาัึ้น “ในแผนที่ ไม่ไลานี่มีสะพาน้ามแม่น้ำอยู่”
“แ่เรา็ไม่มีันเบ็อยู่ี ะับปลาไ้ไ? แล้วที่สำั” ทวินนาบอ “ะมีปลาหลรอให้เราับหรือเปล่า?”
“็้อลอู” ภัทรบอ “เอาไว้นปัาริๆ ่อยทำันเบ็เอ็ไ้ ไม่น่าะยา”
แล้วทุน็พาันนั่พัในห้อนั้น นถึเวลาสามทุ่มรึ่ พุทธา็ยืนึ้น
“เราออาห้อนี้ันเถอะ”
ทุนเลยลุและออาห้อไป ึ้นไปยัั้นหนึ่ และเ้าไปสำรวในรั ที่นี่มีลิ่นเหม็นมา ไม่รู้้นอลิ่นมาาไหน?
“อื้อหือ” วนิาถึับเอามือปิมู “เราออันเถอะ ไม่มีอะไรในนี้แล้ว”
อาารสถานีำรวมีประมาสี่ั้น ทุนพาันสำรวหาพวเอไอ แ่็ไม่เอใรสัน
“สสัยที่นี่ะไม่มีศัรู” พุทธาพู หลัาสำรวั้นสามหมแล้ว
“ยัมีอีั้นให้สำรวรับ” รพลบอ
ทุนเลยึ้นไปยัั้นสี่ ็ไม่เอใร ทุอย่าเียบสบ มืสนิท พุทธาายไฟายพลามอไปรอบๆ ไม่เอใร
“อืม ที่นี่ไม่มีแหละ” รพล็เห็น้วยับพุทธาแล้ว “ลไป้าล่า....”
แล้วทั้หม็ไ้ยินเสียฝีเท้าัมาา้านล่า พุทธารีบทำสัามือ สั่ให้ทุนเียบ และเ้าไปหลบในห้อห้อหนึ่ทันที
พวเอไอึ้นบันไมา พวมันสำรวนทั่ว พันธรเาเอาว่า พวมันรู้แล้วว่ามีมนุษย์ธรรมาะมาำัพวมัน พวมัน็เริ่มออล่าพวเาแล้วเหมือนัน
วรรสาหลบ้วยวามหวาลัว เธอับมือวนิา เพื่อนสนิทเอาไว้แน่น
พวเอไอ้นามห้อ่าๆ เสียัโรมราม มีเสียพวมันุยันแ่ับไม่ไ้เลยว่าเป็นภาษามนุษย์ พันธรเรียมปืนไว้พร้อมแล้ว เาพร้อมยิเสมอ
“เอาไีล่ะ?” พุทธาลอถามวามเห็นาเพื่อนๆ ู “ภาริเรา้อสัหารไอ้พวนี่นหมนะ เรามาหลบแบบนี้ะีเหรอ?”
ไม่มีใรอบ พุทธาเลยลุออไป แล้วลั่นไใส่พวเอไอนหนึ่
“เฮ้ย!”
พันธรร้อออมา พวเอไอหันลับมาทาพุทธา แล้วะยิใส่เธอ แ่พันธร้าวเ้ามาวาไว้ และยิระสุนนมันทะลุหน้าาอพวเอไอเ้าไป พวมันนหนึ่ล้มล
แล้วพวเอไอ็ว้าบาสิ่บาอย่าออมา มันระายลายเป็นวันไปทั่ว พันธรรู้ว่านั่นืออาวุธแ๊สน้ำาอีแล้ว เารีบหลับาแล้วเอามือปิมู
ทุนโนสิ่ที่เหมือนแ๊สน้ำาโมี ทำเอาลืมาันไม่ึ้นทีเียว พวเอไออาศัยัหวะนี้ ะมา่าทุน
“แย่แล้ว!!” พุทธาไอโล่ๆ น้ำมูน้ำาไหล “เรา...วย”
แ่ทันในั้นเอ็มีเสียปืนไรเฟิลรายิพวเอไอนล้มลเสียีวิมามาย ในะที่ทุนำลัสับสนและปวแสบปวร้อน เ้าอปืนยิปืนรัวใส่ร่าเอไอนสุท้ายนล้มลาย แล้วเา็ปราัว
“โอ๊ย!!”
พุทธาพยายามะลืมา แ่เบ้าาเธอเ็มไป้วยน้ำา นอื่น็พอๆ ัน เ้าอปืนไรเฟิลปราัวึ้น
“เป็นอะไรันหรือเปล่า?”
ทุนำเสียนั้นไ้ ปิมที่หายแสบาแล้ว เยหน้าึ้นมอ
“พี่เอรา!!!”
เป็นเอรานั่นเอที่มา่วยทุน เาโนผลระทบาแ๊สน้ำาไป้วย เลยไอออมานิหน่อย
“เออ ันลับมาแล้ว อโทษที่ทิ้ทุนไป”
“มาทันเวลาพอีเลย” ปิมยิ้มอย่ายินี
“เหอะๆ” เอราหัวเราะออมา “ันเป็นอัศวินม้าาวมา่วยทุนนะ”
พันธรมอไปที่เอราแล้ว็ร้อ “พี่เอยัไม่ายริๆ ้วย!!”
“อืม” เอราถือไรเฟิลู่โมเอาไว้ “เมื่อี้เห็นึถล่ม และ็เห็นเานเ้ามาที่นี่ ็เลยามมาู”
เอราลอนับำนวนน “อ้าว ไอ้สินหายไปไหนล่ะ?”
พันธร้มหน้าลอย่าเสียใ “พี่สินับพี่วัน์...ายแล้ว”
“หา?” เอราูใ “ไอ้สินับไอ้วัน์ายแล้วเหรอ?”
“รับ”
“โธ่เอ๊ย ิว่าะมาอโทษสัหน่อย” เอราึบุหรี่ออมาพร้อมับุไฟแ็ “ไม่น่ารีบายเลย”
“ผมผิเอ ผม่วยอะไรใรไม่ไ้เลย” พันธรบอ
“ไม่หรอ” วรรสาเ้ามาปลอบ “พันไม่ผิ”
“แหม ออัวแทนันเลยนะ” เอราหัวเราะ “อบันล่ะสิ”
พันธรไ้ยินอย่านั้น็หันไปมอวรรสา ส่วนวรรสา เธอหน้าแระเรื่อึ้นมา
“เอ่อ...”
“นอานั้น พี่อัมพร็าย้วย” ปิมพูึ้นมา้วยน้ำเสียไม่พอในิหน่อย
“อ๋อ ยัยปาันั่นน่ะเหรอ?” เอราว่า “น่าเสียายนะ อายุสั้น สวย็สวย แ่มีนหายไปเยอะนี่”
พันธรเล่าให้ฟัว่าเิอะไรึ้นบ้า เอราไ้ฟั็พ่นวันบุหรี่ออมาทามู
“เี๋ยวพวเา็ลับมา” เอราพู “เหมือนพี่ไ”
“ไม่หรอ เาไม่ลับมาอีแล้ว” พุทธาว่า “ป่านนี้....”
พุทธาไม่อยาพู เอราสูบบุหรี่นหมมวน ่อนะบ้วนทิ้แล้วใ้เท้ายี้
“เอาล่ะ” เอราว่า “ที่นี่ไม่มีเอไอแล้ว เราออไปันเถอะ”
“ริเหรอะ?” ทวินนาถาม
“ัน่ามันไปหมแล้ว” เอราบอ พร้อมับยปืนไรเฟิลใหู้ “พว้าล่าายหมแล้ว”
พันธรถอนหายใ่อนะลุึ้น เาหันไปหาวรรสา ็พบว่าเธอหลบสายาเา
ทุนเินมาถึั้นล่า ็มีลุ่มเอไอลุ่มหนึ่วิ่เ้ามา เอราูใเย็น ะที่นอื่นพาันใ
“สสัยมันรู้แล้วล่ะว่าเราัสินใสู้” เอราบอพลาหยิบระเบิมือออมา “เอานี่ไปินแล้วัน”
แล้วเอรา็ึสลัออ ่อนะเวี้ยระเบิมือใส่พวนั้น ทันในั้น็เิระเบิึ้น ีระาร่าอพวเอไอนแยเป็นิ้นส่วน เลือสีำสาระายพื้น
“ฮ่าๆๆๆ!!!” เอราหัวเราะอย่าสะใ “าหน้าเ้ามาเลย ไอ้พวระยำ!!”
พวเอไออีลุ่มวิ่เ้ามา พันธรยปืนเล็แล้วยิออไป ภัทรับรพล็่วยันยิ้วย
“ระวัระสุนหมนะ!”
พันธรยินระสุนหมแม็าีน เาสบถออมาอย่าอารม์เสีย ่อนะเิมระสุนเ้าไป อนนั้นเอ พวเอไอ็บุเ้ามาประิัวเาแล้ว
ัวะ!
วานเล่มหนึ่ถูามลศีรษะเอไอที่ิเ้ามาทำร้ายพันธร เอราเอาวานออาศีรษะอมัน เลือสีำย้อมไปทั่วปลายวาน
“อบุมารับ” เาอบุเอรา เอรายมือบอว่าไม่เป็นไร
“ันว่าเราออาที่นี่ันเถอะ” ทวินนาพูึ้น ทุนเลยวิ่ออาสถานีำรว วิ่ไปามถนนที่โล่ว้า
พอมาถึุหนึ่ ทุน็หยุพัเหนื่อย ไม่มีพวเอไอามมาแล้ว
“พี่เยเอพวเอไอที่ล่อหนไ้หรือเปล่า?” พันธรถามึ้น
“อืม” เายอมรับ “พี่สู้ไม่ไ้ ยอมรับเลย ไ้แ่หนีลูเียว อ้อ!”
“อะไรหรือรับ?” ปิมถามอย่าสุภาพ
“มีพวเอไอที่มีวามสามารถพิเศษอยู่้วยัวหนึ่” เอราเล่าให้ฟัอนที่ปะทะับมัน “มันสามารถแยร่าที่เป็นัว็อปปี้อมันออมาไ้ถึสิบัวแน่ะ บาัว็มีอาวุธเหมือนปืนไฟฟ้า สะบัที ทำเอาไฟ็อไปทั่ว”
“นั่นพวเรา็เอมาแล้ว ถึเป็นสาเหุให้ึถล่มไ” พันธรบอ
“นี่ี่โมแล้วเนี่ย?” เอราถาม
“สี่ทุ่มแล้วรับ” พันธรมอูนาฬิา้อมือ่อนะอบ
“รารีนี้ยัอียาวนาน ไอ้น้อ” เอราุบุหรี่สูบอีรั้ “เรายั้อเออะไรอีมา”
โสรยาที่พอทำใเรื่อวาสุรีไ้แล้ว เธอพูออมา
“ั้นแ้ทาฝ่ายบัาารเลยีไหม?”
“เออ ริ้วย” พุทธาลืมไป เธอแ้ไปที่ศูนย์บัาารว่าภาริสำเร็ลุล่วไปแล้ว
“เฮ้อ พัินอาหารเถอะ” พันธรถอนหายใเฮือ เานั่ล เปิระเป๋า แล้วเอานมปัืๆ ึ้นมาเี้ยวิน นอื่นๆ ็พาันทำาม
“หืม ไม่อร่อยเลย” พันธรบ่นออมา
“ใ่ไหม?” ภัทรหาเพื่อนร่วมทีม “ืเป็นบ้า ะให้อาหารเราีๆ ็ไม่ให้”
“ะไปหาปลาไหมล่ะ?” เอราถาม “เมื่อี้พี่ไปแถวสะพาน เห็นปลาว่ายน้ำอยู่้วย”
“ริเหรอรับ?” พันธรถามึ้น “นึว่าะไม่มีสิ่มีีวิเหลือรออยู่แล้ว”
“เออ” เอราบอ “เี๋ยวไปริมแม่น้ำันไหม? ไปับปลาแล้วมาย่าินัน”
ทุนเลยเินามเอราไปแถวสะพาน้ามแม่น้ำ เอราลไปใล้ๆ แม่น้ำ พันธรสสัยว่าเาะับปลาไ้อย่าไร?
แล้วเอรา็ว้าปลาึ้นมาเลย้วยมือเปล่า โยนึ้นมาบนบ ปลาแ่ละัวิ้นไปิ้นมาเพราะาน้ำ ภัทรรีบเอาถุเ่าๆ แถวนั้นใส่ปลาเอาไว้
แล้วพวเา็ุปลาเผาย่าินันสๆ ร้อนๆ ภัทรออะยินีที่ไ้ินอาหารอร่อย
“ผมเสียใ้วยนะ เรื่อพี่สินับพี่วัน์” พันธรพูออมา เอราหยุินปลาและหันมาอบ
“็อยาอโทษ แ่ไม่มีโอาสแล้ว”
ทุนนั่มอหน้าันไปมา และพุทธา็ถามึ้น
“เราะสู้ัน่อไหม?”
“แน่นอนอยู่แล้ว” รพลบบ่าเอรา “เรา้อเอานะพวเอไอ และเอาอาาัรอเราืนมาให้ไ้”
ทุนมอไปที่รพล แล้ว่า็ยิ้มให้แ่ัน
ความคิดเห็น