คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ต่อสู้ในห้างสรรพสินค้า
อนที่ 13 – ่อสู้ในห้าสรรพสิน้า
“อะไรีๆ อแมันืออะไรวะ?” พันธรถามึ้น ปิมหันมาบอ
“เออ ลอลมาู่อน” ปิมวัมือเรียทุน พวเาลบันไเลื่อนที่เ่าแ่ไป วรรสาสัเเห็นบันไนี้อย่าประหลาใ
“บันไแปลั?”
ปิมผลัประูออไปยัลานอรถ มีรถมามายออยู่เ็มไปหม บรรยาาศเียบสนิท มืและวัเว ปิมส่อไฟายไปทั่ว
“ไอ้อพวนี้มันเรียว่าอะไรวะ?” พันธรถาม
“ู็ไม่รู้” ปิมส่ายหน้า “เป็นยานพาหนะอะไรสัอย่ามั้?”
ทั้ลุ่มออเินสำรวไปทั่วลานอรถ มีแ่รถหลายัน หลายยี่ห้อมามาย ทุน่าไม่รู้ัว่ามันืออะไร?
ปิมลอเปิประูรถันหนึู่ ปราว่ามันไม่ไ้ล็อ เาลอเ้าไปนั่ในที่นับ ับพวมาลัยอย่าุน
“เฮ้ย ออมาเหอะ อย่าไปยุ่ับมันเลย” พันธรว่า
“อืม” ปิมเลยออมาารถ มลับธัา็เินสำรวไป้วย แ่ในอนนั้นเอ ็มีเาอนลุ่มหนึ่วิ่เ้ามา ปิมเห็นแล้วปิไฟายทันที
“วิ่!!”
ทุน่าวิ่ลับไปยัประูที่ออมาทันที เิแสเลเอร์ยิรมาใส่รถนระเบิทั้ัน าเรื่อยน์ระเ็นไปทั่วลานอรถ พันธร้มหลบล่ำ และหันไปถามวรรสา
“สาเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่เป็นไร ไป่อเร็ว!”
เธอพูแล้ว็วิ่เ้าประูไป ทั้หมวิ่ลับไปยัั้น B1 ไ้ยินเสียระเบิัมาา้านล่าอี
ปราาและรีภพไ้ยินเสียระเบิ แล้ว็เห็นพวพันธรวิ่หนีอะไรมา เาั้ใเล็ปืน พอพวเอไอวิ่เ้ามา เา็ระสุนลั่นไทันที
พันธรวิ่และหันไปยิพวเอไออย่ามั่วั่ว ปิมุวรรสาให้รีบหนีไป
“พัน! เร็วเ้า เรา้อหาที่หลบแล้ว” วรรสาะโนบอ
“ทุนปิไฟาย!” เาสั่มลับธัาที่เปิไฟายอยู่ ่อนะเ้าไปหลบในร้านายไ่ทอที่มีื่อว่า KFC ทุน่าหลบใ้โ๊ะ เพื่อป้อันารถูโมี
มีพวเอไอวิ่ผ่านออไป พันธรเฝ้ามอนเห็นพวมันหายไปหมแล้ว ็เลยลุึ้นมา
“เฮ้ย ไอ้พันอย่าเพิ่ลุ!” ปิมระิบ พันธรเลย้มหลบามที่เาบอ
มีเอไอสอนวิ่ลับมา พันธรถึเ้าใว่าทำไมปิมถึบอให้เาอย่าเพิ่ลุ เายัหลบอยู่หลัมุมอยู่
“พวมันไปแล้ว” พันธรระิบับทุน “น่าะปลอภัยแล้ว”
“เออ” ปิม็เห็น้วย ทั้หมออาร้านายไ่ทอไป วรรสาหันไปมอร้านายไ่ทอที่ให่โอย่าทึ่ๆ
พวเาลมือสำรวั้น B1 ใหม่ โยราวนี้สำรวนทั่ว ็ไม่เอพวเอไอแล้ว
“โอ้โห” วรรสาูป้ายโษาที่ิอยู่หน้าร้านายอาหารี่ปุ่น “ปลาาบะืออะไรอ่ะ?”
“นี่ สา ไม่้อสนใมานัหรอ” ปิมพู
“อ้าว?” วรรสายืนเท้าเอว “็นเพิ่เยเห็นนี่ มัน็้อแปลใเป็นธรรมา”
ปิมเลยไม่่อรอับวรรสาอี ะที่มลับธัาเปิไฟาย
“อย่าเพิ่เปิ!” ปิมหันมา่อว่า
“นี่ ันะเินสะุแล้วนะ” มลบ่น “มีแ่้าวอีวาแบบนี้”
“ถ้าไม่อยาาย ็อย่าเปิ” ปิมบอมล ทำเอาเธออึ้ไปเลย แล้ว็ปิไฟาย ธัา็้วย
อี้านหนึ่ พวพุทธา็ำลัสำรวั้นหนึ่ อัมพรมอเห็นร้านายเสื้อผ้า ็เลยแวะูเสียหน่อย
“ทำอะไรน่ะ?” พุทธาถาม
“อูเสื้อแป๊บหนึ่” อัมพรว่ายิ้มๆ แล้วูุระโปรยาวสีแ “นี่ สวยัเลย”
“ไร้สาระน่า” รพลบอ “ไปันเถอะ”
“แหม” อัมพรเลยเลิูุ เธอเินไปอีร้าน ็เอร้านายเรื่อสำอา เธอสนใเลยลอเินเ้าไปู เธอไม่เยเห็นอพวนี้เลย มีลิปสิอยู่แท่ เธอหยิบึ้นมาู ไม่รู้ว่ามันใ้ทำอะไร?
“นี่ พี่อัมพร พอไ้แล้ว เรา้อสำรวนะ” ภัทรหันมาบอ
“อเวลาแป๊บหนึ่” อัมพรพู “นี่มันใ้ทำอะไรเนี่ย? แ่ันเาไ้เลยว่ามัน้อใ้ทำอะไรับหน้าาแน่ๆ”
พุทธาส่ายหน้าแล้วเิน่อไปโยไม่รอ อัมพรเินเ้าไปสำรวในหมวหมู่อเรื่อสำอาอย่าพอใ แ่พอหันไป ็ไม่เห็นเพื่อนแล้ว
“นี่ รอ้วยสิ!!” เธอะโน และเสียะโนนั้น็เรียพวเอไอให้ออมา เธอไ้ยินเสียฝีเท้าัึ้นมา ึหันหลัไปู
“รี๊!!!!”
อัมพรส่เสียร้อและถือปืนลเอาไว้แล้วราระสุนยิใส่พวเอไอ ภัทรับวาสุรีหันมา ะเ้าไป่วย แ่ถูพุทธารั้ัวไว้
“ปล่อยนะ!!” วาสุรีพยายามสะบัแนพุทธาออ
“่วยไม่ทันแล้ว เี๋ยวพวเราะวยันหม!” พุทธาบอ “โสรยา อย่ายืนนิ่ วิ่หนีเร็ว!!”
ทวินนาุมือโสรยาและวนิาให้รีบวิ่ออไปาที่รนั้น วนิาร้อเสียหล
“เราทิ้พี่พรไม่ไ้นะ!”
“็ไป่วยสิ!!” ทวินนาร้อ วนิาหันไปเห็น็พบพวเอไอวิ่ไล่ามมาแล้ว
“หนีเร็ว!!”
เิเสียระเบิัึ้นบริเวั้นหนึ่ ฝ่ายปราาและรีภพ่าใ ทั้สอเล็เป้าหมายไปยับริเวั้นหนึ่อห้าสรรพสิน้า แล้ว็เห็นพวพุทธาำลัถูไล่ล่าอยู่
ปราาเล็ปืนแล้วลั่นไ แ่เายิพลา เป็นเพราะเป้าหมายเลื่อนที่อย่ารวเร็ว ฝ่ายรีภพัารยิใส่เอไอนหนึ่ไ้ เธอัระสุนออ แล้วใส่เ้าไปใหม่
รีภพและปราาพยายามยิสั ไม่ให้ศัรูเ้าทำร้ายพวพุทธา รพลหันลับมา แล้วใ้ปืนลที่เ็บไ้าพวเอไอ รายิใส่พวเอไอ นพวมันพาันล้มลับพื้น
“เฮ้ย! พล!!” พุทธาเรีย “หยุยิแล้วหนีเร็ว!!”
“แ่ภาริเราือ้อ่าให้หมนะ” รพลบอ และยัสาระสุนใส่พวเอไอ นระสุนหม เาัสินใทิ้ปืนลับพื้น แล้ว็ใ้ปืนอเารายิไปทั่ว
“นายะาย่อนน่ะสิ เ้ามาหลบในร้านอาหารเร็ว!” พุทธาเร่ และรเ้ามาับัวรพล รพลหยุยิ พอไม่มีปืนถ่วน้ำหนั ็ทำให้เาวิ่เร็วึ้น
“ทุนับไฟาย!” พุทธาสั่ ะที่เ้าไปหลบ่อนในห้อรัวอร้านอาหารแห่หนึ่ วาสุรีมอพุทธาอย่าไม่พอใ
“อัมพรายแล้ว!!” เาวาใส่ น้ำาึมเล็น้อย “เป็นเพราะพี่นเียว”
“อ้าว? น้อวา มาโยนวามผิให้พี่ไ้ไ?” พุทธาถามอย่าไม่พอใ “็อัมพรทำัวเอ บอให้หนี็ไม่รีบ”
“แ่พี่สัผม ไม่ให้ไป่วยอัมพรนี่” วาสุรีว่า แล้วเา็ส่ายหน้า พุทธาเอ็เสียใ ที่่วยอัมพรไม่ไ้
“พี่็เสียใ” เธอบอ “แ่ทำไไ้ เรา้อเอาัวให้รอ่อน”
“นเรามัน็เห็นแ่ัวแบบนี้แหละ” วาสุรีพู “ทั้พวผู้ให่ แล้ว็พี่!!”
พุทธามอวาสุรีอย่าไม่พอใ รพลรีบบอให้ทุนเียบ พวเอไอหลายนวิ่เ้ามาในร้าน และผลัโ๊ะเ้าอี้ล้มลเสียัโรมราม พุทธาไ้แ่ภาวนาว่า อย่าให้พวมันเ้ามาสำรวในรัวเลย
แ่ำภาวนาอเธอไม่เป็นผล มีเอไอนหนึ่เ้ามาในห้อรัว พุทธาัารเสียบมีเ้าที่้านหลัอมันทันที แล้ว็ลาศพมันให้ออมาพ้นสายาพรรพวอมัน
“ป่านนี้พวสาะเป็นไบ้า็ไม่รู้” วนิาระิบเบาๆ อย่าเป็นห่วเพื่อน
“ไม่้อห่วหรอ พวเา้อหาทารอไ้แน่ๆ” พุทธาบบ่าวนิา ่อนะหลบ่อน่อ พวเอไอ้นนทั่วร้านอาหาร พอไม่เอใร พวมัน็ออไป
“ฟู่ว” ภัทรถอนหายใออมา “ในที่สุพวมัน็ไปเสียที”
ทุนลุึ้น และเินออไปในร้านอาหาร พบโ๊ะเ้าอี้ล้มลระเนระนา รพลเอ่ยึ้นมา
“พวมันรู้แล้วว่าเราะมาำัพวมัน” เาพู “แล้วอาาเอเราะปลอภัยไหมเนี่ย? พ่อแม่เราล่ะ?”
ทวินนาเลยลอิ่อไปที่ศูนย์บัาารผ่านวิทยุ ่อนะถาม
“เิอะไรึ้น?”
“เอ่อ ที่อาาเแป เิอะไรึ้นหรือเปล่าะ?” ทวินนาถาม
“ไม่นี่ ไม่มีอะไร ทำไมเหรอ?” อีฝ่ายอบลับมา
“ือิันเป็นห่วอาาเอเรา พวเอไอ มันรู้แล้วว่าพวเราะมา่าพวมัน พวมันอาะทำอะไรับพื้นที่อเรา็ไ้” ทวินนาพูยาว
อีฝ่ายไ้ฟั็เียบไป ่อนะัารสื่อสาร
“อ้าว?” ทวินนาับใบหูัวเอที่มีวิทยุิั้อยู่ “ัสายะั้น”
“มีอะไรเิึ้นที่อาาเอเราหรือเปล่า?” วนิาถามอย่าเป็นห่ว
“ไม่มีนะ” ทวินนาอบ “เราออสำรว่อเถอะ”
ฝ่ายปราา เาเห็นพวพุทธาเินออมาาร้านอาหารแล้ว แล้ว็เินไปอยู่ในมุมที่เายิไปไม่ไ้
“เฮ้ย อย่าี้็แย่สิ” ปราาำลัเล็ปืน พอีไ้ยินเสียฝีเท้านเินมา เาหันไป ็เอพวเอไอสอนเินเ้ามา
“เฮ้ย!” ปราาลั่นไโยไม่สนใว่าะโนหรือไม่ ระสุนเาะอเอไอนหนึ่ล้มลเสียีวิ เารีบยปืนึ้นและวิ่หนีไปทาที่รีภพอยู่
“อะไรๆ?” รีภพถาม เมื่อเห็นปราาวิ่เ้ามา
“พวเอไอมาอยู่ั้นสอแล้ว” เาบอ “หนีเถอะ”
รีภพเลยลุึ้น แล้ว็แบปืนไป้วย พวเา้อหาทีุ่่มยิใหม่ แ่ในะเียวัน สอพว้านล่า็อยู่ในมุมที่พวเาไม่อา่วยเหลือไ้
ฝ่ายพันธรเ้ามาในร้านายเสื้อผ้านาให่ วรรสาหยุยืนูอย่าพอใ
“นี่ เสื้อัวนี้สวยั”
“นี่ไม่ใ่เวลามา็อปปิ้นะ สา” ปิมล่าวเสียุ
“เอ๊ะ มเป็นอะไรน่ะ? ัสาลอเลย” เธอพู
ปิมเลยหุบปาทันที พันธรเ้ามาห้ามสอน
“น่า อย่าทะเลาะันเลย” พันธรบอ แ่ปิมเินสะบัหน้าหนีไปทาอื่น วรรสาไม่เ้าใว่าเาเป็นอะไร?
แล้วทั้หม็มาถึแผนเรื่อแ้ว มีแ้วมามาย รูปร่าสวยามวาอยู่ทั่ว ราาะแพน่าู
“เราไม่เยมีอแบบนี้เลยในอาาเ” พันธรบอับวรรสา “เรา...”
ู่ๆ รุนั้น็เิระเบิึ้น พันธรรีบุวรรสาให้้มหลบล่ำ ปิมยปืนลึ้น แล้วสาระสุนใส่พวเอไอที่บุเ้ามา
พันธรหยิบแันนาให่ แล้วเวี้ยไปทาพวเอไอ แันโนระทบใส่ศีรษะพวมันนแระาย ทำเอาพวมันล้มลไปเลย มลทำบ้า เธอเวี้ยวแ้วนาให่ใส่พวเอไอ
“ถอยๆๆๆ!!” ปิมสั่ “้าศึมีมา ถอย่อน”
ทั้พันธร วรรสา มลและธัา่าวิ่ออไปยัลานว้า ะเียวัน พวปราา็ึ้นไปั้นสาม และหามุมที่เหมาะสมที่ะุ่มยิ ่อนะั้ปืน
“นายไปทานั้น” รีภพสั่ “รนี้ันะรับผิอบเอ”
“รับ” ปราารับ แล้ว็วิ่ไปอีฝั่ เาเห็นพวพันธรวิ่หนีออมา พวเอไอามมาิๆ เาเล็ปืนอย่าี ไม่ั้นอาะโนพวเียวัน็ไ้
เอไอนหนึ่ถืออาวุธล้ายาบะฟันอธัา แ่โีที่ปราายิสัไว้่อน พันธรมอึ้นไปบนั้นสาม ็เห็นปราาทำหน้าที่พลุ่มยิอยู่
“หนีเร็ว!!” ปราาะโน ไม่รู้ว่าเสียัไปถึ้าล่าหรือเปล่า แ่็มีเสียระเบิัึ้อออมา ปราาเป็นห่วเพื่อนๆ ว่ามีใรบาเ็บหรือเปล่า?
ฝ่ายรีภพ็ทำหน้าที่อนอย่าี เอไอนหนึ่ระโถีบพันธรนเาล้มลไปับพื้น แล้ว็เ้ามาปลุปล้ำเา พันธระใ้ปืนยิ แ่อีฝ่ายปัปืนเาออไป และพยายามะบีบอเา
ปั!
ระสุนอรีภพยิสัเอาไว้ไ้ พันธรผลัศพอเอไอออไป แล้ว็รีบเ็บปืน ่อนะวิ่ามเพื่อนไป
“เราหนีึ้นั้นสอีว่า” ปิมออำสั่
“ไม่สิ ถ้าเราถู้อนไปั้นบนสุ แล้วลมาไม่ไ้ะทำไ?” ธัาถามหาวามเห็น
ปิม็เพิ่นึไ้ เามอ้ายมอวาแล้วับมือวรรสาให้เ้าไปหลบในร้านายภาพยนร์ที่เยสำรวไปแล้ว
เิระเบิัึ้นอี ไฟลุท่วมั้น B1 ทำให้บรรยาาศที่มืมิสว่าึ้นมาทันที ปราาพยายามเล็สไนเปอร์อนแล้ว็ลั่นไ แ่ระสุนันหมเสียอย่านั้น
“ปัโธ่เว้ย!” เารีบเอาล่อระสุนออมา ่อนะบรรุใหม่ เล็แล้วลั่นไ สัหารไปไ้อีนหนึ่
มีเอไอนหนึ่ถือสิ่ที่เหมือนาบออมา แ่มีระแสไฟฟ้าหล่อหลอมอยู่ที่ปลายาบ มันสะบัาบทีหนึ่ เิระแสไฟฟ้า็ออย่ารุนแรระายไปามที่่าๆ นระเบิลุเป็นไฟไปทั่ว บริเวหน้าร้านายภาพยนร์็โน ระแสไฟทำลายหน้าร้านนเิไฟลุท่วม ัพวพันธรไว้ในนั้น
“เอาน้ำมา!” ปิมสั่ พันธรเปิระเป๋าและส่วน้ำให้ ปิมเอาวน้ำสาไปที่ไฟนมันับ และเา็บอให้นอื่นรีบวิ่หลบ
มันสะบัาบอีที ระแสไฟ็อึ้นไปถึั้นบนสุ นทำให้ิ้นส่วนอหลัาอาารพัทลายและลมา ปิมรีบุมือวรรสาให้หลบ
“พัน!!” วรรสาร้อเรียื่อเา พันธรเือบะถูโรเหล็ทับัว เาวิ่ามทุนออไป
“อย่าี้ไม่ีแน่! อย่าี้ไม่ีแน่!” ปิมล่าวลาสนามรบ เหื่อเาออเ็มัว เ็มใบหน้า เายมือปาเหื่อที่ำลัะไหลเ้าา
“เฮ้ย!! พรรพว”
วาสุรีวิ่เ้ามาหาพวพันธร แ่็้อหยุ เพราะมีเอไอนหนึ่ปราัวึ้นมา มันแทสิ่ที่เหมือนาบลพื้น ทำเอาพื้นินสั่นไหว และแเป็นรอยแย ่อนที่พื้นะแยออเป็นสอส่วน
รพลัารับเอไอนนั้น และบอพวพันธร “รีบระโ้ามมาเร็ว!!”
พันธร ปิม วรรสาและมล่าระโ้ามรอยแยนั้นไป เหลือแ่ธัาที่วิ่มาไม่ทัน เธอระโออไปแล้ว็ยืนโนเน่อนะร่วลไป
“ธั!!” มล เพื่อนสนิทอเธอร้อึ้น พลารีบวิ่เ้ามาู ็เห็นธัาำลัเาะส่วนที่พัทลายลมา
“ยื่นมือแมาเร็ว!!” มลพยายามปีนลไป้านล่า้วย ธัาับมือับมล และมล็ุลาธัาึ้นมา โยมีพันธรอย่วยเหลืออยู่้วย
“มีใรบาเ็บบ้า?” วรรสาถามึ้นมา “ยัยา? เิอะไรึ้นหรือเปล่า?”
“พี่อัมพรายแล้ว” วนิาบอ ทำเอาวรรสา็อไปเลย
“พี่อัมพรเนี่ยนะ?”
“เออสิ” วิไรพรที่ยืนอยู่พูึ้น “มันมัวแ่สนใอย่าอื่นเลยโน่าาย”
“ภาริอเราือำัพวเอไอในนี้ให้หมนะ” รพลย้ำอีรั้ “อนนี้ยัไม่หมเลย”
“ะายัน่อนน่ะสิ!!” วิไรพรแผเสีย “ันไม่เอาแล้วนะ”
“เธอ้อสู้” พุทธาบอเสียแ็ “เราะยอมแพ้ไม่ไ้”
วิไรพรส่ายหน้า ่อนที่ะเิระแสไฟฟ้า็อระายไปทั่วห้าอีรั้หนึ่ ร้านอาหารร้านหนึ่ระเบิออมาอย่ารุนแร เิรอยแแยบนพื้นที่พวเาำลัยืนอยู่ พวเาพาันวิ่หนี
“ึะถล่มลมาแล้ว รีบออาที่นี่เร็วๆ เถอะ”
พวผู้รอีวิทั้หม ่าวิ่ออไปหน้าห้า อนนั้นเอ ปราาับรีภพ็รู้ัวแล้วว่าพื้นที่พวเาเหยียบอยู่สั่นสะท้าน ึำลัะถล่ม
“รีบหนีเร็วเ้า!!!” ปราาะโนัลั่น รีภพเ็บปืนแล้วรีบวิ่ลาั้นสามพร้อมับปราา เศษเพาน้านบนเริ่มลมา โรเหล็นาให่หล่นลมาเือบะทับพวที่รอีวิ
“ภพ! เร็วเ้า!!” ปราาเรียรีภพ เธอวิ่เ็มที่นมาถึั้นหนึ่ แล้วรีบวิ่ออาห้าทันที
ทันในั้น ึที่ทรัวไม่อยู่็ถล่มลมาทันที า้านบนทลายลมาสู่้านล่า เิเสียแ๊สระเบิั้ำ้อน ยิ่เพิ่มวามเสียหายให้ับอาาร นในที่สุ มัน็ถล่มลมาหม แล้ว็เิระเบิลุเป็นไฟท่วมไปทั่ว ทุนพาันหนีออมาลาถนน
“พร...” วาสุรียนิ้วปาน้ำา เมื่อนึถึอัมพร พุทธาถอนหายใออมา
“พวเอไอที่อยู่ในนั้นายไปแล้วล่ะ” พุทธาว่า “สมน้ำหน้า ัวเอทำลายัวเอ”
พุทธาับนอื่นๆ มอูาึที่เยสวยามถล่มลมาหมแล้ว ่อนะรายานไปยัศูนย์บัาาร
“ภาริสำเร็แล้ว่ะ”
ความคิดเห็น