คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #101 : ซ้อนแผน
อนที่ 100 – ้อนแผน
“หา? พวมันทำับพี่พลถึนานี้เลยเหรอ?” พรพิมลเอ่ยึ้นเสียั เมื่อรพลเล่าให้ฟัว่าพวเอไอมันทรมานอะไรเาบ้า
“มละ่ามัน” เธอะลุึ้นไป แ่รพลห้ามไว้
“ไม่ไ้ น้อ ทำไม่ไ้ เี๋ยวแผนเสีย” รพลว่า “เรา้ออทน”
“แ่พี่...” พรพิมลรู้สึสสาร รพล็รับรู้ แ่ว่าปิเสธำสั่พวมันไม่ไ้
“พี่อึน่า ไม่เป็นไรหรอ” เาว่า “มลับหัทอย่าไปอพันละัน เี๋ยวมันให้โนทำโทษ”
“่ะ” หัทยาอบออมา ส่วนพรพิมล เธอทำท่าะเินไปที่โรอาหาร
“มละไปไหน?” รพลถาม
“ไปทำ้าวล่ออนเที่ยให้พวพี่ทานน่ะสิ” เธอบอ “ไม่เป็นไร มลรู้ัแม่้า ยืมรัวเาใ้ไ้”
“ไม่้อลำบาหรอ” รพลบออย่าเรใ
“ไม่เป็นไร มลเ็มใ” เธอว่ายิ้มๆ ่อนะเินออไปยัโรอาหาร
อนเวลาสิบเอ็โม ใล้ๆ เที่ย พวเอไอ็มาเรียพวเาไปอีแล้ว
“ไอ้ห่าเอ๊ย มันเอาอีแล้ว” ััยบ่น “ยัไม่หายเหนื่อยเลย”
“ู่ว เียบๆ ไว้” ภัทรบอให้เพื่อนเียบ แล้ว็เินออไปพร้อมับทหารายและทหารหิ
เอไอในุลุมสีเียวออมาเหมือนเิม บรราทหาร่าพาันั้แถวอย่าเป็นระเบียบ
“ี ล้าหาันี” เอไอนนั้นแันพวเา “พวันะเริ่มทรมานพวแอีรั้”
แล้วเอไอนนั้น็สั่ให้พวเาทำสารพั ทั้วิพื้น ลุนั่ ส็อั๊มพ์ ลิ้ัวไปบนพื้นที่ร้อนระอุ ทุนเหนื่อยและทรมานมา แ่พวเอไอมันยัไม่สาแ่ใ
อัมพรเหนื่อยมานเผลอหมสิไป วาสุรีเห็นันั้น็รีบเ้าไป่วย
“พร! เป็นไมั่?”
“เฮ้ย ไอ้หนุ่มแว่นนั่นน่ะ” เอไอเรียวาสุรี “ลับลไปนอนเี๋ยวนี้!”
“มันะเินไปแล้วนะเว้ย!!” วาสุรีว่าอย่าโรธแ้น เอไอนนั้นึเินมาหาเา และ่อปืนับศีรษะอเา
“น่าเสียาย ้อายะแล้ว ปาแบบนี้”
วาสุรีไม่ไ้ลัวเลย เา้อมอเอไออย่าอาาแ้น เอไอนนั้นเอานิ้วสอเ้าไปืน เรียมะยิ
“หยุเี๋ยวนี้นะ!”
เอไอในุลุมสีเียวหันวับไปมอ ็เห็นหัวหน้าอมันในุลุมสีน้ำเินเินเ้ามา
“แทำอะไรอยู่ U-07?” หัวหน้าอพวมันถามึ้น
“็แ้แ้นน่ะสิรับ” เอไอนนั้นเอ่ยึ้น “ำไม่ไ้เหรอว่ามัน่าพวเราไปเท่าไหร่?”
“หยุเลยนะ” หัวหน้าบอ “ปล่อยพวเาไป”
“เอ๊ะ หัวหน้า?” เอไอรหัส U-07 เอ่ยึ้น “หัวหน้าไม่แ้นเหรอรับ?”
“เราสัาับพวมันไว้แล้วว่าะให้เป็นแ่นรับใ้ ไม่ใ่มาทำร้ายร่าายันแบบนี้” หัวหน้าพวมันพู “ปล่อยพวเาไป ไม่ั้นันะทำโทษแ”
พันธรแอบเหลือบมอเอไอในุเียว เห็นสายามันไม่ประส์ี่อหัวหน้าแวบหนึ่ ่อนะมาทำาปิ
“็ไ้รับ” อีฝ่ายบอ “เอ้า พวแ ไปไ้”
พวทหารทั้หมึ่อยๆ ลุและเินออไปเ้าอพัน พันธรยืนึ้นเหมือนัน พร้อมับบออบุเอไอในุสีน้ำเิน
“อบุนะ ุ....” เานึื่ออีฝ่ายไม่ออ
“A-01” เอไอนที่มาห้ามอบออมา “ไม่้ออบใ...”
“ุเป็นหัวหน้าให่ที่สุอพวมันเหรอ?”
“ไม่ใ่” เอไอรหัส A-01 บอออมา “ยัมีผู้บัาารให่ว่านี้ ันมีหน้าที่รอลมา”
“อ๋อ” พันธรพยัหน้าอย่าเ้าใ
“มีอะไรหรือเปล่า?” เอไอถามอย่าสสัย
“ไม่มี” พันธรบอ “แ่็อบุมานะที่มา่วยพวเรา”
“ันไม่ไ้อยา่วยพวแ แ่พวัน็้อรัษาสัะ” เอไอบอ “ทาันเอ็รัษาำพูเหมือนัน ไม่เหมือนพวลูน้อที่ิแหอ”
พันธรออะพอใที่เิารัใันึ้นมาแบบนี้ มันเ้าแผนอพวเาพอี
พอเอไอนนั้นเินาไป พันธร็ไปอาบน้ำับเพื่อนๆ พร้อมับเปลี่ยนุใหม่ แล้วรีภพ็ถูเรียไปหาที่ห้ออีรั้
“ไม่เป็นไร ไม่้อห่วพี่ พี่ะหลอพวมันให้หัวปั่นเลยล่ะ” รีภพยิบาให้พวพันธร ่อนะเินไปหามันที่อาารพัผ่อน
พอเธอเปิประูเ้าไป ็พบเอไอในุลุมสีเียวเรียเธอเ้ามาหา เธอแล้ทำเป็นหล้ม ให้พวมันเห็นเสื้อั้นในอเธอ
“ลานเ้ามาหาัน แล้วทำเหมือนเิม”
เอไอนนั้นสั่ รีภพรินเรื่อื่มสีแปลๆ ให้มันื่ม ่อนะเยิบเ้ามาใล้ ทั้ๆ ที่ไม่อยาทำ
“ุเล่นเอาพวันเหนื่อยเลยนะ” รีภพบอ
“อ้อ อโทษที ั้นันะละเว้นแไว้นหนึ่ละัน” เอไอบอออมา
“อบุ่ะ” รีภพพู “ว่าแ่ หัวหน้าุนีุ่ัเลยเนอะ ุ้อทำามำสั่เาเหรอ?”
“็ใ่น่ะสิ” เอไอนนั้นระเรื่อื่มเ้าไปแล้วเรอออมา ูน่ารัเีย “ันเออยาะโ่นมันละาย แล้วเป็นแทน แ่ว่าทำไม่ไ้”
รีภพเห็นว่าเ้าัหวะพอี เธอเลยพูออไป
“แล้วถ้ามีทาโ่นล้ม ุะทำไหม?”
เอไอในุลุมสีเียวมอหน้าเธอ “แะพูอะไร?”
“ันพอะมีวามิีๆ นะ” รีภพเริ่มเ้าแผน “ันมีทาใหุ้สามารถโ่นล้มเ้านายอุไ้”
“เหอะ ะมีเหรอ ทาแบบนั้น?” เอไอถาม
“มีสิ” รีภพบอ “เรามีทาที่ะทำใหุ้ลายเป็นผู้นำนใหม่ไ้”
เอไอในุสีเียวมอหน้าเธอ “ทาอะไร?”
“เรามีอทัพที่เป็นมนุษย์ร่วมสนับสนุนให้พวุไ” รีภพบอ “พวลูน้อุมีี่น?”
“็ราวๆ ห้าร้อยน” เอไออบ
“แล้วอหัวหน้าุล่ะ?”
“ประมาพันว่าน” มันบอ
“นะแน่ ถ้าันให้พวุยืมำลัทหารอัน” รีภพบอ “ทหารอพวันไม่ธรรมานะ ุ็น่าะรู้”
“เออสิ” เอไอนนั้นพู “ว่าแ่ ว่ายัไนะ? ะให้ยืมำลัเหรอ?”
“ใ่” รีภพพู “ยืมำลัเ้ายึรอบรราหัวหน้าอพวุ เราะ่วยุโมีหัวหน้าอุ เหมือนที่เราเยทำับพวุไ โอเไหม?”
เอไอนนั้นมอรีภพอย่าั่ใ “แล้วแะมา่วยันทำไม?”
“็ให้เราเป็นพวเียวันไ” รีภพบอ
“ไม่ ันไม่เป็นพวเียวับศัรู” เอไอพูึ้นมา
“แ่ถ้าเราทำานร่วมัน เรา็เป็นเพื่อนันไ้นี่” รีภพพยายามหว่านล้อม “อแ่อย่าเียว ถ้าุไ้เป็นผู้นำริๆ ุอย่าทำร้ายพวเรา แล้วเลิให้เราเป็นทาส็พอ ส่วนุะทำอะไร็ทำไป”
เอไอนนั้นมอหน้ารีภพ
“ริเหรอ?”
“ริสิะ” เธอว่าพลาใ้นิ้วรีหน้าอเา “ะโหทำไมล่ะ?”
“แล้วำลัทหารอพวแมีี่น?”
รีภพอบออไป “มาว่าร้อยน แ่เื่อเถอะ ฝีมืออพวเรา็เ๋เหมือนัน รับรอว่าุไ้โ่นหัวหน้าุแน่”
เอไอในุสีเียวมีท่าทาพึพอใ “แล้วะเริ่มแผนเมื่อไหร่?”
“เร็วที่สุไ้็ี ุ็อยาไ้มานานแล้วไม่ใ่เหรอ?” รีภพถาม
“ใ่” เอไอบอ “ถ้าเป็นไปไ้ ็อยาทำืนนี้เลย”
รีภพพยัหน้า “ั้นุ้อปลล็อห้อยึอาวุธอพวัน่อน”
เอไอนนั้นออมานอห้อพร้อมับรีภพ ่อนะถือุแไปเปิประูห้อเ็บอาวุธ
“แล้วไ่อ?” เอไอถามอี
“ให้เอาทหารเอาอาวุธไป” รีภพพู “ไม่้อห่วหรอ เราไม่โมีุ เราะ่วยุ แลับารอยู่ร่วมันอย่าเป็นมิร”
เอไอนนั้นพยัหน้า ่อนที่รีภพะเรียพวทหารเ้ามาเอาอาวุธอนเอออไป บรราพวพันธร็เ้ามาเอาอาวุธอัวเอไป้วย
“เอาล่ะ ืนนี้ เวลาสามทุ่ม เราะเปิศึ ห้อพัหัวหน้าุอยู่ที่ไหน?”
รีภพถาม เอไอนนั้นบอออมา
“โอเ” รีภพว่า “เอาามนี้ เรียมอำลัอพวุให้พร้อม ัน็ะเรียมำลัอพวันเหมือนัน”
เอไอนนั้นพยัหน้า เื่อใรีภพเสียสนิท ่อนะลับเ้าไปในห้อ
“เราทำสำเร็แล้ว” ปิมบออย่ายินี “ในที่สุมัน็ิับันไ้”
“เอาล่ะ ทุน” พันธรถือปืนพอน “ไ้เวลาแ้แ้นแล้ว”
พรพิมลเอา้าวล่ออนเที่ยมาให้พวทหารายเหมือนเิม เธอแอบระิบถามรพลว่าเหุาร์เป็นอย่าไรบ้า?
“เราทำสำเร็ มันหลุมพราเราแล้ว” รพลบอ
“อุ๊ย! ริเหรอ?” พรพิมลว่าอย่ายินี “แล้วำหนารโมีละะ?”
“สามทุ่มืนนี้” รพลอบ “ถ้าเป็นไปไ้ น้อมลไปร่วมับพวประานในที่หลบภัยนะ”
“่ะ”
อนลาืนอวันนี้ เวลาประมาสอทุ่มรึ่ พวทหาร็ถืออาวุธเรียมพร้อมอยู่แล้ว พันธรหันไปหาทุน
“ทุน พร้อมนะ”
ทุนพยัหน้า บรราเพื่อนๆ อเา็เ่นัน เวลาสอทุ่มสี่สิบห้านาที เอไอที่ใสุ่ลุมสีเียว็เินเ้ามาหา
“พร้อมหรือยั?” มันถาม
“พร้อม” พันธรบอ “เราะ่วยเหลือพวุเอ”
เวลาสามทุ่มร เอไอในุสีเียว พร้อมับลูน้ออีห้าร้อยน็บุเ้าไปในอาารอหัวหน้าัวเอ พวมันใ้ปืนเลเอร์ยิถล่มห้ออหัวหน้าัวเอ นทั้อาารสั่นไหว
“เฮ้ย! เิอะไรึ้น?” เอไอในุลุมสีน้ำเินถามึ้น “หรือพวมนุษย์่อบ?”
มันเปิประูออไปู ็เห็นเอไอที่เป็นลูน้ออมันับเอไออีพวำลั่อสู้ัน เอไอในุสีน้ำเินหรือ A-01 ะโนึ้น
“เฮ้ย ะ่าันทำไมวะ!?”
เอไอในุเสื้อลุมสีเียวพุ่เ้ามาพร้อมับถือปืนเล็มาที่หัวหน้าอมันเอ
“นี่มันอะไรันเนี่ย? U-07?” หัวหน้าถาม
“ัน็ะโ่นล้มแไ” เอไอรหัส U-07 เอ่ยึ้นเสียเหี้ยม “ันทนมามาพอแล้ว”
“แโนพวมนุษย์หลอแล้ว!!” เอไอที่เป็นหัวหน้าะโน “ทำไมโ่อย่านี้?”
“แายะเถอะ!!” เอไอรหัส U-07 เล็ปืนไปที่หัวหน้า แ่ลับโนหัวหน้าใ้มือปัปืนทิ้ แล้วเอาปืนอีระบอึ้นมา เอไอในุเียวเห็นันั้นึรีบวิ่ออไป
สถานาร์เริ่มุลมุน เิเสียปืนลั่นและเสียระเบิัึ้อ บรราทหารที่เป็นมนุษย์็่วยันำัพวเอไออหัวหน้า A-01 เพื่อหลอให้ศัรูายใ ว่าพวเาใ่วยริๆ อทัพทหารไทยเ้ามาเสริม ทำเอาพวเอไอที่เป็นลูน้ออหัวหน้า A-01 เริ่มเหลือน้อยล
“หยุ! หยุโมีันสัที!! พวแโนพวมันหลอแล้ว!!!” เอไอรหัส A-01 บอ และในอนนั้นเอ ผู้บัาารสูสุอพวมัน็เินออมาหน้าห้อ มันใสุ่เสื้อลุมสีแั
“เิอะไรึ้น A-01?” ผู้บัาารถามเสียเรียบ
“ไอ้ U-07 มันิ่อบ มันเื่อไอ้พวมนุษย์!!” เอไอรหัส A-01 ว่าึ้น
“ั้นำัพว U-07 ให้หม” ผู้บัาารสั่ ทำเอาหัวหน้าเอไอใ
“ท่านผู้บัาาร!!!”
“ถ้ามันิะโ่นล้มพวเียวัน ็ำัมันะให้หม” ผู้บัาารล่าวเสียเหมือนไม่่อยแยแสอะไรเท่าไหร่ “่าพวมันะให้หม”
“แ่เราำลัโนหลอนะรับ!” หัวหน้าเอไอบอ
“็นั่นแหละ ่าพวมันะ”
เอไอรหัส A-01 ัฟันอย่าโมโห แม้แ่ผู้บัาารทหารอพวมัน็ยัโนหลอ
“ะ่าันไ้ไ? พวเียวันแท้ๆ” หัวหน้าเอไอร้อะโน “เฮ้ย! หยุเี๋ยวนี้นะ”
เิาร่อสู้ึ้น ่าฝ่าย่ายิปืนเลเอร์ใส่ันนอาารเือบะพัทลายเพราะแรระเบิ ลูน้ออทั้สอฝ่าย่ายิปืนใส่ัน ่าันายนเือบหม โยมีพวทหารที่เป็นนธรรมา อยสนับสนุน้วย
“่าพวมัน ่าพวมันให้หม!!!” เอไอในุลุมสีเียวะโนลั่น “่าผู้บัาาร้วย!!”
เอไอที่เป็นลูน้ออมันหันวับมา แล้วพูภาษาอะไรัน็ไม่รู้ แ่เอไอฝ่ายุเียว็สั่พวลูน้อให้ไป่าผู้บัาาร
เอไอที่เป็นลูน้อำ้อยอม่อหัวหน้าอพวมัน พวมันบุเ้าไปในห้อผู้บัาาร แ่ลับถูยิสวนลับมานเสียีวิ
“พวที่ิ่อบ้อาย” ผู้บัาารทหารล่าวเสียเรียบ “้อายหมทุน”
เอไอสอฝ่ายเ้าปะทะัน ทั้ใ้ปืน และใ้อาวุธมีฟาฟันันนเิบาแผลเลือสีำไหลไปทั่ว ะที่พวพันธรมออย่าสาแ่ใ ที่พวมันทำร้ายันเอ
“นึแล้ว พวมันไม่รัันริหรอ” พันธรว่าึ้น ปิม็เห็น้วย
“รอให้มัน่าันให้หม่อน แล้วเรา่อย่าพวมันทีหลั” พันธรบอ “ทหาร เรียมพร้อม”
้วยฝีมือออทัพไทย ทำให้บรราเอไอที่เป็นอหัวหน้าเอไอรหัส A-01 เหลือน้อยแ่สามสิบนเท่านั้น เอไอรหัส A-01 ัสินใใ้ไม้าย มันวิ่ออมา้าหน้าอาาร แล้วัารปุ่มระเบิอาารทั้หมทันที ทั้ลูน้ออมัน และลูน้ออเอไอรหัส U-07 ่าถูระเบิีระาร่านายันหม
“ไอ้โ่เอ๊ย” หัวหน้าเอไอัฟันอย่าโมโห “ถูพวเ็ๆ หลอะไ้”
พอพันธรเห็นว่าพวเอไอเหลือน้อยลแล้ว เา็สั่ำสั่ใหม่ ให้่าลูน้ออเอไอรหัส U-07 เสีย ทหารทำามที่เาสั่ ไล่ยิเอไอทีละนนาย
“เฮ้ย! ไหนบอว่าะร่วมมือันไ?” เอไอในุสีเียวหันมาถามอย่าุน
“แโนหลอแล้ว ไอ้โ่!!” พันธระโนพร้อมับยิระสุนออไป ระสุนนัเียวระเบิศีรษะอ U-07 นแระาย ่อนที่พวเาะบุเ้าไป และไล่ล่า่าเอไอนหม ไม่มีเหลือ
พันธรวิ่เ้ามาบริเวหน้าอาารที่ถล่ม เาเผิหน้าับเอไอในุสีน้ำเิน
“แสบมานะ” มันี้หน้าเาอย่าโรธแ้น “บัอาทำันไ้”
“็ทีพวแทำ ทำไมไม่ิบ้าล่ะ?” พันธรพูใส่พร้อมับเล็ปืน้วย “ำไว้ พวแเป็นนเริ่ม่อน ทุอย่า!”
“อนนี้ันะไม่ละเว้นพวแแล้ว” หัวหน้าเอไอพูออมา พร้อมเล็ปืนนาให่ไปที่พันธร “แายะเถอะ!!”
เอไอปล่อยระสุนรวออมา พันธรรีบ้มลหลบ ระสุนเลยไปโนาอาารที่ถล่มแล้วแทน พันธรใ้ัหวะนั้น ยิปืนใส่หน้าอหัวหน้าเอไอนมันเอามือุมหน้า เารีบวิ่เ้าไป แล้ว็ระโถีบมันนมันล้มลไปอับพื้น
“ไอ้ ไอ้” หัวหน้าเอไอับแผลบนใบหน้าัวเอ “ไอ้ระยำ! แบัอาทำร้ายพวัน”
“พวแ่าหาที่ระยำ! ทำร้ายพวัน่อน!!” พันธระโน “อนนี้แแพ้แล้ว”
“ใรบอว่าแพ้?”
พันธรยัไม่วาปืน เามอเห็นผู้บัาารอพวเอไอในุลุมสีแเินเ้ามา พร้อมับปรบมือให้
“เป็นเ็แท้ๆ แ่ลาริๆ” ผู้บัาารทหารอพวมันพู “พวแนึว่าัวเอนะสินะ”
“็ใ่น่ะสิ” พันธรโ้ลับอย่าไม่ลัว
“แ่็ไ้แ่ฝันไปเท่านั้นแหละ” พอพูเสร็ ผู้บัาาร็ใ้ปืนยิหัวหน้าเอไอในุสีน้ำเินนาย ่อนะถอเสื้อลุมออมา เห็นร่าที่บึบึนและรเล็บนาให่ที่แหลมมและน่าลัวที่มัน่อนเอาไว้
พันธรรีบระโหนี ่อนที่ผู้บัาาระยายร่าัวเอนให่โเท่าึ มีรูปร่าสี่เท้าเหมือนสิโ มีมเี้ยวแหลมมมามายโผล่ออมาาเนื้อหนั
“วยแล้วสิ” พันธรไม่ไ้าาร์ไว้ล่วหน้า “เราะโ่นมันลไ้ไ?”
ความคิดเห็น