~*~หนุ่มเพลย์บอยปิ๊งรักนักวางแผน~*~

ลำดับตอนที่ #8 : การรู้จักกัน

8

“ฉันตายแล้วเหรอ ท่านยมอย่าเอาตัวดิฉันไปเลยน่ะ ฉันยังหาแฟนไม่ได้เลย ”
“เฮ้ย!ยัย มัฏ แกยังไม่ตายโว้ย”
“อ้าว!เหรอ แล้วฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย”
“โรงละคร”
“หา O.O โรงละคร”
“เออ! ก็รู้อยู่ว่าตัวเองว่ายน้ำไม่เป็นแล้วยังโดดลงไปช่วยยัยโมอีก ยัยโมนี้ก็เหมือนกันจะฆ่าตัวตายแล้วยังกลัวตายอีก”
“ปาร์ แล้วใครเป็นคนช่วยฉันอ่ะ”
“เค้าไปไหนแล้วล่ะ”
“มาแล้วครับ” ฉันมองหน้าผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังถือ ยาดม แล้วเดินมาทางฉัน
“นั้นไง”
“หา มัฏ / ริว”
“อ้าว รู้จักกันแล้วเหรอ เค้านี้แหละที่เป็นคนช่วยเธอแล้วก็. . . ด้วย”
“อะไรอ่ะ . . .”
“ผายปอด อ่ะ แก” ยัย มูเท็นรีบตอบ
“หา O.O ผายปอด งั้นก็ต้อง เม้าส์ TO เม้าส์ อ่ะดิ หา~ไม่จริง จูบแรกของฉัน”
“แฮ่ๆๆ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“นายริวฉันจะฆ่านาย มาให้ฉานลงโทษซะดีๆ~~~~~” แล้วฉันก็วิ่งไล่ฆ่านายนั้น

ฮึ่ม! จูบแรกของฉัน T^T ไอ้บ้าเอ้ย
หลังจากนั้นฉันก็ไล่อีตา ริว นั้นให้ไปเรียน ยังไม่ได้ขอบคุณเลย แล้วฉันก็มานั่งเสวนากับยัย โม

“โม เธออย่าคิดสั้นแบบนี้อีกนะ”
“อืม”
“งั้นพรุ่งนี้ พวกเรา จะไปหาเธอที่บ้านนะ”
“มาทำไม อ่ะ มัฏ เท็น เนม ปาร์”
“เดี๋ยวก็รู้น้า”
“อืม”

“งั้นพวกเราไปก่อนนะ อย่าคิดอะไรบ้าๆแบบนั้นอีกนะ”

“อื้อ^^วางใจได้”
แล้วพวกเรา 4 คนก็ปรึกษากันเรื่องพรุ่งนี้

“พรุ่งนี้ฉันต้องไปขายทองอ่ะ ไม่รู้ว่าจะออกมาได้ไหม”
“ได้ดิ มัฏ ”
“อืม แล้วแกล่ะยัย เนม เรียนร้อยมาลัยนิ”
“อื้อ ฉันล่ะไม่อยากเรียนเลย ฉันมีวิธีของฉันแล้วล่ะ”
“อืม”^^
“เจอกันพรุ่งนี้นะ มัฏ”
“จ๊ะ”
“เฮ้อ~เหนื่อย ป๊า หม้า หวัดดีค่ะ”

“เอ้า อามัฏ พรุ่งนี้อย่าลืมน้า เฝ้าร้านให้หม้าด้วยน้า ป๊า กะ หม้า จะไปเยี่ยมอา ก๋ง”
“ไม่เอาอ่ะหม้า พรุ่งนี้มัฏมีนัดทำรายงาน”
“เอามาทำที่นี้ก็ด้าย พรุ่งนี้ยังไงลื้อก็ต้องเฝ้าร้าน”
“ทำไมไม่ใช้ ไอ้ หมง ล่ะ ”
“อาหมง มันยังเล็กอยู่”
“เล็กอะไรกัน โตเท่าควายแล้ว”
“เมื่อกี้ลื้อพูดไรนะ”
“ป่าว” กรรมอะไรของฉันอีกเนี่ย =_= ไปนอนดีกว่า

♪♫ ไม่มีเธอให้รำคาญเหมือนเก่า มีเพียงแต่ความว่างเปล่า. . . ♪♫

“ฮาโหล”
(หวัดดีครับ ใช่เบอร์ มัฏ รึป่าวครับ)
“ใช่ค่ะ แล้วคุณเป็นใคร? เอาเบอร์ฉันมาแต่ไหน?”
(ผมชื่อ ริว ครับ จำได้รึป่าว? เอาเบอร์มาจากคุณโนเนม น่ะครับ)
(เหรอค่ะ) ไอ้เนม ไอ้ตัวดี คอยดูเหอะ. . . ฮึ่ย! ฉันจะตบรางวัลให้อย่างงามเลย แฮๆ ๆ
“มีไรเหรอ ริว”
(ไม่มีไรครับ ผมขอโทษนะครับเรื่องเมื่อกลางวัน)
“เรื่องไร?”
(สมองกุ้งจิงๆเลยนะครับ)
“เค้าเปรียบเทียบ สมองปลาทองไม่ใช่เหรอค่ะ”
(สมองกุ้งดีกว่าครับ)
“แล้วมันดีกว่าตรงไหน?”
(ถ้าเป็นสมองกุ้งก็จะถือว่าคนนั้นมีขี้อยู่บนสมองเหมือนกุ้งอ่ะครับ)
“นี้!นายหาว่าฉัน มีขี้เป็นสมองเหรอ อ้าย!”
(ป่าว นะครับ มัฏ คิดไปเองอ่ะ)
“ฉันไม่เถียงกับนายแล้ว ฉันไม่ยกโทษให้เรื่องเมื่อกลางวัน มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉันเข้าใจไหม

ถ้าไม่ติดที่นายหล่อ ฉันฆ่านายไปแล้ว รู้ไหม!!”

(มัฏ ชมว่าผมหล่อเหรอ)
“ฉันพูดงั้นเหรอ ปะ. . .ป่าวซะหน่อย”
(ฮ่าๆๆๆ ครับ พรุ่งนี้ว่างรึป่าวครับ)
“ไม่ว่าง AM Busy “
(เหรอ ทำไมถึงไม่ว่างล่ะ)
“เพราะ มันไม่ว่างก็เลยไม่ว่าง ถ้ามันว่างก็คือว่างแต่นี้มันไม่ว่างก็เลยไม่ว่าง. . .”
(พอๆๆ งง?)
“ฉันก็ งง เหมือนกัน พรุ่งนี้จะไปสานความฝันให้เพื่อน”
(ผมไปด้วยดิ)
“จะบ้ารึไงไม่ได้ไปเที่ยวนะ”
(นั้นแหละ ผมอยากไปด้วยให้ผมไปนะ นะ นะ)
“ก็ได้ มารับดิ ขี้เกียจเสียเงินค่าแท็กซี่ ”
(เย้!!! บ้าน มัฏอยู่ที่ไหนอ่ะ)
“ถนน เยาวราช ซอยวานิช ห้างทองเยาวราช ริมถนน ฝั่งซ้ายมือ ”
(อ้อ!ครับ)
“อืม บายนะริว พรุ่งนี้เจอกันไม่ต้องรีบนะดูหนังก่อน”
(อืม บายครับ)
นายเป็นใครนะ ริว ? ทำไมนายถึงดีกลับฉันล่ะ? ฉันชักจะหลงชักนายแล้วนะ? แงๆๆลืมไป นายนี้เอาจูบแรกของเราไป ไปยอมอภัยให้แน่ๆ ToT หิว ๆ หาอะไรเสวยก่อนดีกว่า แล้วฉันก็จัดการไปหาขนม อ่า~ตู้เย็นไม่มีไรเลย

“หม้า~ทำไมไม่มีขนมล่ะ ไมมีแต่แก้วมังกรอ่ะ”
“ลื้อก็ไปซื้อเอาซิ”

ง่ะ~ซะงั้น ต้องเดินไปเซเว่น อีกตั้งไกล ขี้เกียจโว้ย เพื่อปากและท้อง ทนหน่อยล่ะกัน
“หมง หมง หมง ไอ้หมง~~~~”
“หา O.O ไรเจ๊”
“กว่าแกจะตอบไอ้น้องเวร ไปซื้อหนมให้หน่อยดิ”
“ไปเองดิ เห็นไหมอั๊วเล่นไรอยู่!”
“เล่นเกมส์เนี่ยนะ ! ไปซื้อให้หน่อยแปบเดียวเอง มาเดี๋ยวเล่นให้”
“ไม่เอาอ่ะ ! เจ๊เล่นโคตรอ่อนเลย”
“ไอ้บ้า!ไปเองก็ได้วุ้ย _ _^” ใช้ให้ไปซื้อแค่นี้ก็ไม่ได้ ซื้อมาอย่ากินก็แล้วกัน แล้วฉันก็เดินมาหน้าร้านรอบที่ 2 เพื่อเดินไปเซเว่น ร้อนจัง T^T ลำบากจังเล้ย แล้วฉันก็เดินมาเรื่อยๆๆๆ 10 นาทีต่อมา

ดื้อ~ดึ่ง

“รับอะไรดีค่ะ หนมจีบ~ซาลาเปา. . .” พนักงานแกๆคนหนึ่งพูดอย่างเหนื่อยอ่อน โห~ยายเอาเวลาไปเลี้ยงหลานเหอะ ใครหน้าไหนว่ะมันช่างกล้าจ้างแกมา
“ยายค่ะ เอา. . . ”
“เรียกยายไม่ขาย =_=”
“แป่ว! จะให้เรียกอะไรล่ะยาย”
“เรียกพี่สาวซิจ๊ะหนู ”
“เอ่อ. . ._ ^คะ. . .ค่ะ . . .น้อง” โห~ยายอายุปาไปปูนนี้แล้วยังจะให้เรียนพี่สาวอีก ยายไปจูนสมองใหม่เอาป่ะ

“ยายค่ะ เฮ้ย! พี่จ๊ะเอา เบอร์เกอร์ไก่เบคอน แล้วชาเย็น 1 แก้วค่ะ”
“ได้แล้วค่ะ ทั้งหมด 48 บาท ค่ะ”
“นี้ค่ะ”
“โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ” ไม่เอาแล้วยาย จะบ้าตาย มาใหม่มีหวังให้เรียกน้องสาวแน่นอน แล้วฉันก็สวาปามของกินหมดในพริบตาเดียว คนมันหิวนิหว่า เอ๊ะ!นั้นมัน. . .นายวานิ บ้านอยู่แถวนี้

เหรอ ทำไรอยู่นะ คุยอะไรกันแอบฟังหน่อยละกัน อิอิ ^^
“ไม่เอาอ่ะ ป๊า ไม่เอาด้วยหรอก”
“แต่ ลื้อ ต้องแต่ง ?”
“ไม่เอา !!จะให้อั๊วแต่งกับผู้หญิงสวยรึไม่สวย อั๊วก็ไม่แต่ง อย่ามาบังคับอั๊วน้า !! ป๊า มันก็เป็นซะอย่างงี้ล่ะ ชอบถุงคลุมชน อั๊วไม่เอาด้วยหรอก”
“แต่ ลื้อ ต้องแต่ง!!! ” แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้าร้านไป ทิ้งให้นาย วา ยืนอยู่ที่นั้นคนเดียว
“จ๊ะ~เอ๋ เป็นไรอ่ะ ”
“จะเป็นไรก็เรื่องของฉัน ยุ่งน้า!!!”
“เอ้า!ไอ้นี่ ถามแค่เนี่ยทำไมต้องตะคอกด้วยล่ะ”
“ไปเลยจะไปไหนก็ไป ฉันไม่มีอารมณ์จะเถียงกับเธอ”
“ไปก็ได้ว่ะ _ _^” ฮึ่ย!อีตาบ้าเอ้ย ถามแค่นี้ แต่ว่า แต่ง? มันคือไรอ่ะ แต่งหน้าเหรอ รึว่า แต่งตัว ไม่น่าใช่ แต่ง?ไร หาO.O รึว่า. . . แต่งงาน น่าจะใช่นะ แล้วจะอยากรู้ไปทำไมเนี่ย กลับบ้านดีกว่า