~*~หนุ่มเพลย์บอยปิ๊งรักนักวางแผน~*~

ลำดับตอนที่ #7 : ฆ่าตัวตาย

7

ฉันตื่นนอนด้วยอาการงัวเงีย อ๊าก! สายแล้วเหรอเนี่ย ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวและก็คาบขนมปังแล้ววิ่งไปโรงเรียนระหว่างที่ฉันวิ่งผ่านซอย คือมันเป็นทางลัดอ่ะค่ะ

ปี้น ปี้น

“นี่ ยัยโก๊ะ วิ่งดูรถซะบ้างซิ จะรีบไปตามควายที่ไหนห๊ะ”
“นี่นาย ฉันกำลังรีบ ไม่มีเวลามาเสวนากับนายหรอก”
“ไปด้วยกันซิถ้ากลัวไปสาย”
ความหน้ามืดเข้าครอบงำฉันรีบกระโดดขึ้นรถของนาย วา อย่างรวดเร็ว แล้วก็มุ่งหน้าไปโรงเรียน

“รถนายสวยดีนะ”
“อืม ขอบใจ”
“บ้านนายอยู่แถวนี้เหรอ”
“อืม”

“ทำไมฉันไม่เคยเห็นนายล่ะ”
“ยังกะ เยาวราช เล็กๆซะนิ”

“บอกมาเหอะน้า เผื่อฉันจะรู้จัก”

“จะอยู่ที่ไหนก็เรื่องของฉัน”

“อีตาบ้าเอ้ย”นาย วา ขับรถมาถึงโรงเรียน ฉันก็ลงจากรถเค้า O_O ทำไมมีแต่คนมองฉันเนี่ย

แล้วนาย วา ก็เอารถไปจอด ฉันกำลังจะเดินขึ้นห้องเรียนก็มีกลุ่มชะนีมาดักหน้าฉันเอาไว้
“นี่แก! ฉันอุตส่าห์เตือนแกแล้วว่าห้ามยุ่งกับวา”
“อ้อ! นี่พวกแกเองเหรอที่โพรสด่าฉันในเวบบอร์ด”
“เฮอะ!นังด้าน ไม่ใช่ฉันคนเดียวหรอกที่เกลียดแก ทุกคนในโรงเรียนก็ต่างเกลียดแกเหมือนกัน”
“อ้อ!เหรอ ช่างซิฉันไม่แคร์หรอก ฉันไม่ได้ทำไรผิดซักหน่อย”
“ผิด ซิ ผิดมากด้วย ผิดที่แกยุ่งกับวาของพวกเรา”
“ฉันไม่เคยคิดจะยุ่งกับ วา สุดรักสุดเลิฟของพวกเธอเล้ย เธอนี้มันหน้าด้านยิ่งกลัวปูนซีเมนต์อีกนะ ผู้ชายเค้าไม่

รักไม่สนก็ตามตื้ออยู่ได้ ฉันล่ะเหนื่อยแทนจริงๆ ”
“กรี๊ด. . .นังบ้าขอตบสั่งสอนสักทีเถอะ” เหอะจะอยู่ให้โง่รึไง เผ่นดีกว่า นังพวกนั้นก็วิ่งจิกฉันไม่เลิก ฉันจะทำยัง ไงดีเนี่ย T^T

โครม!! โอ้วโนว~~~

“ขอโทษครับ”

“เฮ้ย !! ขอโทษทำไมค่ะ ฉันซิต้องขอโทษ” ก็เมื่อกี้นะดิ วิ่งจนไม่ลืมหูลืมตาจนวิ่งชน O_o! โอพระเจ้า เทพบุตรสุดหล่อ ใจละลาย หล่อมั๊ก ๆ ๆ นี้แหละสเป็คฉันเลย ผมซอยระต้นคอย้อมด้วยสีทอง ปากบาง สูงเพรียว ผิวสีแทน อ้าย~น่าหม่ำจิงๆเลย
“ครับ งั้นผมขอตัวนะครับ”
“ค่ะ” แล้วเทพบุตรคนนั้นก็เดินลับไป หา O.O ลืมถามชื่ออ่ะ เสียดายจัง

“จะหนีไปไหนนัง มัฏ แฮ่ก แฮ่ก ๆ ๆ”
“เฮ้! หยุด หยุด ฉันว่าเรามาสู้กันตัวต่อตัวเอาป่าว”
“ได้”
“!@#$%^&*())(*&^%^&*” ฉันกำลังสู้กับนัง แชร์ หัวหน้า VA CLUB ตั้งแต่ฉันได้รู้จักกับนาย วา นั้นทำไมฉันมีแต่เรื่องน้า งั้นถ้าเราไม่ยุ่งกับหมอนั้นก็คงจะไม่มีเรื่องซินะ

เอ๊ะ! O.o+ มีคนมา เริ่มแผนการแพะรับบาปกันดีก่า

ฉันแกล้งไม่สู้แล้วก็ปล่อยให้ยัย แชร์ ตบหน้าฉัน อุ้ย!โคตรชาหน้าเลย ตบแรงฉะมัด แต่ไม่เป็นไรเพื่อแผนของเรา
“หยุดนะ!” โอ๊ะโอ~พระเอกมาช่วยแล้ว T^T
“อะไรกันนะ ริว อย่ายุ่งเรื่องนี้” ชื่อ ริว เหรอ ผู้ชายที่ฉันชนเมื่อกี้ชื่อ ริว เหรอ ชื่อน่ารักจัง ^^
“แชร์ ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย เค้าทำไรผิดเหรอ”
“ก็มันมา ยุ่ง กับวาของพวกเรานิ”
“ไอ้ วา นะเหรอ”
“ใช่!”
“วา นะเหรอ เค้าไม่สนผู้หญิงแบบนี้หรอก สวยก็ไม่สวย ไอ้ วา มันชอบผู้หญิงแบบคุณตะหาก”

หล่อก็หล่อนะ แต่ทำไม ปาก DOG จังอ่ะ
“จริงเหรอ”
“อืม”
“นังมัฏ วันนี้แกรอดไปนะ ป่ะ!พวกเรา” แล้วกลุ่มชะนีพวกนี้ก็ส่ายตูดกลับไป
“เป็นไรไหม”
“ไม่ค่ะ” แฮๆๆ อันที่จริงฉันไม่เป็นไรหรอก มันเป็นแผนฉันเองอ่ะ ยัย แชร์ นั้นดิเจ็บกว่าฉันตั้งเยอะ
“แล้วทำไมเมื่อกี้คุณว่าฉันไม่สวยล่ะ เรื่องใหญ่นะเนี่ย”
“อ้อ!เมื่อกี้เหรอ ผมก็โกหกไปแบบนั้นแหละ ถ้าไม่พูดแบบนั้นเค้าก็ตามราวีคุณไปเรื่อยๆซิครับ”
“งั้นเหรอ ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยฉัน”
“ไม่เป็นไรครับ ^^ แล้วคุณชื่อไรเหรอ?ใช่คนที่ได้ตำแหน่ง ป๊อปปูล่า ปีนี้รึป่าวครับ”
“ใช่ค่ะ! ฉันชื่อ มัฏ ”
“ผมชื่อ ริว ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ สายล่ะ ฉันเข้าเรียนก่อนนะค่ะ”
“ครับ ^^”

ตายล่ะ 10.40 แล้วคาบแรกไม่ได้เรียนเลย อีก 20 นาทีวิชา ภาษาไทย ไปไม่ทัน เจ๊ส่งศรีเล่นงานฉันเละแน่ O.O เวณไม่ได้ทำ อ่า~ซวยฉิบ อาคารเรียนอยู่ชั้น 4 เร่งสปีดใส่เกียร์หมา ฉันวิ่งจนกระโปรงจะแหกอยู่แล้ว
“ลิฟ ลิฟ เร็วๆๆซิ เร็วหน่อยไม่ไหวแล้ว”ฉันตัดสินใจวิ่งไปทางบันไดเพื่อไปยังชั้น 4 สิบขั้นไม่ว่านะแต่นี้มันเป็น ร้อยๆขั้นเชียวนะ
“แฮ่กๆ ๆ ๆ ขออนุญาตค่ะ”
“เธอมาสายอีกแล้วเหรอ มัฏ-ฐะ-วิ-กา”
“ค่ะ”
“ทำไมถึงมาสายล่ะ? เมื่อวานก็ไม่เข้าเรียน บอกให้ไปทำความสะอาดที่โรงละครก็ไม่ไป รายงานล่ะทำรึยัง ?”
“ยังค่ะ เอ่อคือ . . . หนูไม่สบายค่ะไปหาหมอก็เลยมาสายค่ะ”
“จริงเหรอ เป็นอะไรล่ะ”
“จริงค่ะ เป็นโรคไต”
“หา O.O จริงเหรอ งั้นก็ไปนั่งที่ซะ เรื่องรายงานทำส่งวันจันทร์ก็ได้”
“ค่ะ ^^”
“แผนนี้เยี่ยมว่ะ”
“ขอบใจโว้ย”
“แล้วแกเป็น โรคไต จริงๆเหรอว่ะ”
“อืม โรค ไตหาหัวจาม”
“อะไรว่ะ ? ไตหาหัวจาม”
“ก็ ตามหาหัวจาย ไงว่ะ”
“555+ ขำตายแหละแก ถ้าอาจารย์รู้เข้ามีหวัง . . .”

แล้วฉันก็นั่งบังคับจิตใจของฉันไม่ให้เผลอนอนหลับในคาบวิชาภาษาไทย -_- มันช่างเป็นเวลาที่ยาวนานมาก O.O คาบต่อไปคณิต ตายแล้วตู ลืมทำการบ้าน ทำไมซวยอย่างงี้ว่ะ
“เฮ้ย!พวกแกได้ทำการบ้านคณิตป่ะ”
“ลืม! สนิท”
“ทำไงดีว่ะ”
“คิดดิว่ะ มัฏ ไม่เกินความสามารถของเธอหรอก”

เอาไงดี คิดๆคิดให้ออก แล้วสายตาอันเฉียบคมของฉันก็ไปสะดุดกับ ยัยโม เด็กเรียนของห้องใส่แว่นหนาเต่อะ สิวฝ้าจุดด่างดำอาศัยอยู่ในใบหน้าของยัยโมเต็มไปหมด ผมฟูชี้โด่ชี้เด่ แต่ยัยนี้ก็มีข้อดีนะ ผิวขาวอ่ะ ผมดำขลับ +_=
“โม!เธอได้ยินเสียงประชาสัมพันธ์เมื่อกี้ป่ะ”
“ไม่ได้ยินนิ เค้าประกาศว่าไงเหรอ”

อื้อหือ~ตกลงแกเคยแปรงฟันรึป่าวว่ะ พูดแต่ละครั้งแมลงวันไปว่างไข่ได้เลยนะเนี่ย ทนไว้ มัฏ ทนไว้เพื่อแผนของเรา ฮ่า ฮ่า ๆ ๆ
“เค้าบอกว่า ผู้ปกครองเธอมาหาที่ฝ่ายปกครองอ่ะ” ตอแหลวันละนิดจิตผ่องใส
“เหรอ ขอบใจนะ”^^
“ไม่เป็นไรรีบไปซิเดี๋ยวพ่อแม่เธอจะรอนาน”
“อื้อ”
พอ ยัยโม เดินออกจากห้องไปฉันก็รีบเอาสมุดคณิตของยัยโมออกจากกระเป๋า ขอโทษนะโม!อโหสิกรรมให้ด้วยละกัน ถือซะว่าช่วยเหลือคนยากคนจนก็แล้วกัน เอาล่ะแผนสำเร็จแล้ว

10 นาทีต่อมาฉันกับพวกเพื่อนๆที่น่ารัก(คราวๆ)ทั้งหลาย ก็ลอกการบ้านกันเสร็จ แล้วฉันก็รีบบึ่งเอาสมุดคณิตไปไว้ที่เดิม

“แฮ่กๆๆ ทำไมไม่เห็นล่ะ”
“ไม่เห็นเหรอ สงสัยพ่อกับแม่เธอคงกลับไปแล้วมั้ง”
“อื้อ”
“เอ๊ะ! นี้อะไรเหรอมันหล่อมาจากกระเป๋ากระโปรงเธออ่ะ” มันเป็นกระดาษที่เขียนอะไรไว้ซักอย่าง อย่างรู้แล้วซิ
“เอาคืนมานะ มัฏ ”ยัย โม ทำท่าลุกลี้ลุกล้น ผิดสังเกต แล้วฉันก็ไม่ฟังคำห้ามของยัย โม แล้วก็คลี่กระดาษอ่าน . .
“เอาคืนมานะ มัฏ ”
“O.O โม”
“อย่าบอกใครนะ มัฏ เราขอร้อง” เฮือก! ฉันกลืนน้ำลายอย่างแสนลำบาก
“นักเรียนเคารพ”
“สวัสดีครับ/ค่ะ”

“มัฏ มีไรเหรอ ฉันเห็นเธอนั่งคิ้วขมวดตั้งแต่เรียนวิชาคณิตแล้ว”
“คือ . . . เอ่อ โมเค้ารักไอ้พัชอ่ะ”
“เรื่องแค่นี้ไม่เห็นมีไรน่าตื่นเต้นเลย”
“แต่ว่า . . .คืออย่างงี้นะ ฉันเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งมันหล่นมาจากกระเป๋าของยัย โม แล้วฉันก็เจอ”
ความรักในใจ

การที่เรารักใครซักคนมันช่างทรมานนัก เราไม่รู้จะเริ่มยังไงดี แล้ววันนี้ก็เหมือนทุกๆวันฉันเอาดอกไม้ไปไว้ใน ลีอกเกอร์ ของพัชเหมือนทุกๆวัน แต่วันนี้มันช่างน่าเศร้านัก เพราะเค้าไม่เคยเห็นความดีของฉันเลย เค้ากลับโยนมันทิ้งเค้าไม่เคยรักฉันเลยเหรอทั้งๆที่รายงานทุกอย่างฉันก็เป็นคนทำให้เค้า เป็นเพราะฉันมันไม่สวยใช่ไหมล่ะ ไม่น่ารัก ไม่ดี เธอก็เลยไม่คิดที่จะหันกลับมาฉันจะรอนาย รอ แล้วก็จะรอ แต่มันคงไม่มีความหมายอีกแล้ว นายเป็นคนที่ฉันรักคนแรกและนายก็จะเป็นคนที่ฉันรักเป็นคนสุดท้ายเหมือนกัน ถ้าฉันไม่อยู่ทั้งคนนายก็คงจะดีใจซินะ งั้นต่อไปนี้ฉันจะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีก ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว . . . ลาก่อน . . โม

รักพัช

“O.O งั้นก็ฆ่าตัวตาย” พวกเรา 4 คนอุทานพร้อมกัน
“พวกเรารีบตามหา ยัยโม ก่อนมันจะ . . .คิดสั้น”

อย่านะ โม แกอย่าตายนะ ถ้าแกตายฉันจะลอกการบ้านใครล่ะ แล้วฉันก็วิ่งมาสระว่ายน้ำหลัง

โรงเรียนที่อยู่ใกล้กับโรงละคร แต่ทำไมฉันวิ่งผ่านมาถึงไม่กลัวเนี่ย ห่วงยัยนี้มากเลยเหรอเรา
“อย่า!!!”
ตุ้ม!! ฉันกระโดดลงไปช่วยโมเพราะตอนนี้มันกำลังกระโดดน้ำฆ่าตัวตายอ่ะดิ
“ออ . . .อ้วย . . .อั๊น . . .อ้วย” = ช่วยฉันด้วย ก็ฉันโดดลงไปทั้งๆที่ฉันว่ายน้ำไม่เป็นอะดิ งี่เง่าจริงๆเลยเรา ฉันกับยัยโมต่างกระเสือกกระสน ดิ้นรนเพื่อไม่ให้จมน้ำตาย ยัยโมนี้ก็บ้าเน๊อะจะฆ่าตัวตายแล้วยังกลัวตายอีก ฉันจะตายแล้ว ฉันสายตาพร่ามัว เหมือนมีอะไรมาดึงให้ฉันจม ขาฉันชาไปหมด เอ๊ะ!มีคนมาช่วยฉันแล้ว . . .