คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : โจรกระจอก
16
“หง่าว~~~~” ฉันอ้าปากหง่าวนอนอย่างไม่สนใจพวกแมงวันแมงหวี่ที่บินรอบๆตัวฉันเล้ย (อุบาทว์เกินไปไมว่ะ)
“หม้า วันนี้มีไรกินบ้างอ่ะ” ฉันกอดแม่พลางส่งสายตาอ้อนวอนสุดๆ
“ต้ม มาม่า”
“หา OoO ต้ม มาม่า”
“อั๊วล้อเล่น มีโจ้กวางอยู่บนโต๊ะรีบไปกินจะได้ไม่ไปโรงเรียนสาย”
“จ๊ะ รักแม่น้า” แล้วฉันก็จุ๊บแม่ทีนึง -3-
ล้า~ล่า~ลา ฉันฮัมเพลงอย่างมีความสุข วันนี้ฉันไม่ไปทางลัดแต่ฉันเลือกที่จะเดินไปทางบ้าน นายวา นายทำไรอยู่น้า นี้มันรถของ วา นิ ยังไม่ไปโรงเรียนเหรอ แล้วฉันก็มองซ้ายมองขวา
“โฮ่งๆๆๆ แหๆๆๆ”
“เอ้ย!!” ฉันตะโกนอย่างสุดเสียง ตกใจหมดไอ้หมาบ้า เจอดีแน่ไอ้ลูกหมาเอ้ยเห่าใครไม่เห่ามาเห่า คนสวย แล้ว
ฉันก็มองหา อ่า~เจอแล้ว ฉันหยิบไข่ดิบที่ใครไม่รู้มาเซ่นไว้หน้าบ้าน
“หย้า!!”
โป๊ะ
“เออ. . .ขอโทษนะ ฉันไปโรงเรียนก่อนละกัน แฮๆ”
“เดี๋ยว!! ปาไข่ใส่หน้าฉันแล้วจะไปฟรีๆเหรอ”
โป๊ะ โป๊ะ “อี๋~~~ นี้. . .นาย 2 ลูกเลยเหรอ”
“ก็ใช่นะซิ”
โป้ก
“โอ้ย!!!” นายวาร้องเสียงหวน
“หา O.o ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ เลือด เลือดนาย”
“ฉันหัวแตก มัฏ!ทำไมโยนก้อนหินล่ะ”
“ฉะ. . .ฉันขอโทษ”
แล้วฉันก็ต้องมานั่งทำแผลให้หมอนี้จนได้ “ทำเองไม่ได้เหรอ!?”
“จะให้ฉันทำยังไง ฉันมองไม่เห็น”
“ตะ. . .แต่ฉันทำแผลไม่เป็น”
“โด่~ว่าแล้ว หน้าอย่างงี้เหรอจะทำได้”
“หา!!นายว่าไงนะ นายว่าฉันไม่ใช่งั้นผู้หญิงเหรอ”
“ก็ใช่นะเซ่ เป็นกระเทยรึป่าวก็ไม่รู้”
“ได้!!!” แล้วฉันก็ราดทิงเจอร์ลงไปบนแผลของนายวา
“โอ้ย!!! T^T แสบๆๆๆๆ ทำไรของเธอ?? ฮือๆๆ”
“ล้างแผลไงจะได้สะอาดๆ แค่นี้ปอดเหรอ น้ำตาเล็ดเชียว”
“เออ. . . แล้วแผลสดเค้าใส่ยาไรกันเหรอ”
“ยาธาตุน้ำแดงมั้ง โง่รึป่าว ก็ใส่ยาแดงซิครับ คุณนาย!!”
“เหรอ ^^” แล้วฉันก็เทยาแดงลงบนแผล
“จะต้องปิดแผลด้วยรึ?” ฉันถามอย่างสงสัย
“จะเปิดโชว์ชาวบ้านชาวเมืองเหรอ ก็ปิดซิ”
“แผลก็ไม่ได้ใหญ่ซะหน่อย แล้วไหนละพลาสเตอร์ยา”
“ไม่มี!ลืมซื้อ”
“เออ. . .เดี๋ยวนะ ฉันว่าฉันเอามาอยู่นะ” ฉันพูดพลางค้นกระเป๋าไปมา
“นี้ไง!!” ฉันพูดอย่างดีใจ พลาสเตอร์ที่ฉันพกมาเหลืออันสุดท้ายพอดี แล้วฉันก็จัดการแปะลงไปที่หน้าผาก
หน้าเราห่างกันไม่ถึงเซน จนฉันหายใจรดใบหน้าขาวๆของเค้าได้เลย
“เสร็จแล้ว ฉันไปโรงเรียนก่อนนะ”
“จะไปยังไงนี้มัน 5 โมงเช้าแล้วนะ”
“ฮาโหล/ว่าไง”
(มัฏ ทำไรอยู่? สายแล้วนะ จะมาเรียนไหม?)
“ไม่หรอก ลาให้ฉันเลยละกัน วันนี้มีเรื่องกับ หมา!! เลยไปไม่ทันโรงเรียน”
(เออๆ เดี๋ยวเลิกเรียนฉันไปหาที่บ้านนะ)
“อืม” แล้วฉันก็วางสายไป
“ฉันไปละ” น้ำตาฉันค่อยๆไหลลงมา ก็ฉันเห็นยัยโมเดลกำลังเดินเข้ามาในบ้านของ วา แล้วภาพวันอยู่โรงพยาบาลก็เข้ามาในสมองฉัน
“อ้าวคุยกันก่อนซิ”
“ไม่อยากคุย!!”
“ทำไมละ?”
“ก็แฟนนายเดินมานี้แล้วไง” แล้วฉันก็หันหลัง
“เดี๋ยว!ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” วา คว้ามือฉันไว้ ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ แล้วฉันก็ระเบิดต่อมน้ำตาออกมา
“TT^TT แต่ฉันไม่มีเรื่องจะคุยกับนาย!!! อีกหน่อยนายก็ต้องไล่ฉันเหมือนที่นายเคยไล่ฉันตอนอยู่โรงพยาบาล รู้ไหมวันนั้นฉันเสียใจแค่ไหน ฮือๆ ฉันคิดว่านายคงจะไม่ไล่ฉันแต่มันไม่เป็นแบบนั้นเลย”
“หวัดดีค่ะ ดาลิ้งค์” โมเดล เดินมาทักทาย วา โดยไม่รู้เลยว่าฉันกำลังทำไรอยู่(ใครก็ได้ช่วยเอามันออกจากบทที)
“อือๆๆ นายอยากจะอยู่กับแฟนนายมากนักไม่ใช่เหรอ เรื่องเมื่อวันก่อนๆนายไม่น่าจะช่วยฉันเลยนะ น่าจะปล่อยให้ฉันเป็นเมียพวกนั้นเลยซะก็สิ้นเรื่อง ดีกว่าจะมาเห็น ฮือๆ คนที่ฉันรักนอนป่วยอยู่โรงพยาบาลแล้วก็ไล่ฉันออกมาอย่างกับหมูกับหมา รู้ไหมฉันต้องทนถูกพวกกิ๊กนาย แฟนคลับ นายรุมทำร้าย ฉันต้องเกือบโดนไล่ออกจากโรงเรียน ฉันต้องมีบาดแผลไม่เว้นแต่ละวัน นายเข้าใจไหมฉันทนมาตลอด ฉันทนก็เพื่อนาย ฮือๆๆๆ”
“พล่าม!อะไรอยู่ย่ะนัง มัฏ”
“หุบปาก!เดี๋ยวนี้นะโมเดล” วาตะคอกใส่หน้ายัยโมเดล
“อะไรกันค่ะวา”
“เดี๋ยว!มัฏ เรื่องวันนั้นมันไม่ใช่อยากที่เธอคิดนะ เธอจะต้องฟังคำอธิบายจากฉันก่อน มัฏ” ฉันไม่ฟัง แล้ววิ่งออกมาจากบ้านของวา คำอธิบายงั้นเหรอ ? ตอแหลสิ้นดี ฮือๆๆๆ ทำไมสวรรค์ต้องลงโทษฉันแบบนี้ด้วย แล้วฉันก็เดินไปเรื่อยๆ จนมีกลุ่มชายใส่ชุดดำกลุ่มหนึ่งเดินมาดักหน้าฉันไว้
“เดี๋ยวซิน้องสาว!”
“น้องสาวบ้านปู่แกดิ”
“ปากดีนักนะมึง เฮ้ย!พวกเราจับมันขึ้นรถ” แล้วชายชุดดำก็เดินมาเพื่อจะมาจับฉันขึ้นรถ แต่ไม่เลย. . .
“นี้แน่ะ” ฉันฉีดสเปรย์พริกไทย (สาวสวยอย่างฉันต้องพกไว้ค่ะ) เข้าไปเต็มตาของพวกนั้นเลย
“โอ้ย!!! แสบตา โอ้ย!!” แล้วฉันก็เตะพวกนั้นไป 1 ป้าบ อาศัยช่วงที่มันแสบตาอ่ะค่ะ
“ช่วยด้วยคุณตำรวจ !! ทางนี้ค่ะคุณ FBI !! ”
“หา O.o ! FBI เฮ้ย!!พวกเราขึ้นรถ” แล้วพวกนั้นก็รีบวิ่งแจ้นขึ้นรถไป
“ฮ่าๆๆ แผนนี้ยอดเยี่ยมเลย ไอ้โจรกระจอกเอ้ย!โด่!นึกว่าเก่งสักแค่ไหน หลอกว่ามี FBI มาก็กลัวหัวจุกตูดแล้ว FBI บ้านเตี่ยแกอ่ะดิจะมาอยู่ประเทศไทย”
ความคิดเห็น