~*~หนุ่มเพลย์บอยปิ๊งรักนักวางแผน~*~

ลำดับตอนที่ #15 : กลัวจริงๆๆ

15

“ขอบคุณนะ พรุ่งนี้เจอกัน^^”
“ครับ” แล้วฉันก็โบกมือลา แล้วก็ยิ้มให้ริวอย่างกะคนบ้า ชีวิตใหม่ของฉันได้เริ่มขึ้นแล้ว ^[]^
“เจ๊ !!! อย่าเข้ามา!!!”
“O.o!! ห๊ะ มีไรเหรอ” ฉันรีบถอยหลังกรูดไปกอดเสาไฟฟ้าหน้าบ้าน
“เจ๊!!อย่าเข้ามานะ”
“ทำไม?”
“เพราะบ้านเราเพิ่งแปะ ยันต์ กับ กระจกแปดเหลี่ยม อันใหม่นะพี่”
“O.O หา!! นี้แกว่าฉันเป็นผีจีนเหรอ ไอ้หมงฉันจะฆ่าแก~~~~~”
“อ้าว กลับมาแล่วเหรอ อามัฏ”
“ยังมั้ง หม้า”
“อ้าว กวนบาทาอั๊วซะแล้วซิลูกคนนี้”
“มีไรเหรอ?”
“อีกไม่กี่เดือนลื้อก็จะเรียนจบแล้วใช่ม้า”
“อืม ทำไมเหรอหม้า”
“ลื้อ ควรจะมีครอบครัวได้แล่วน้า”
“หม้า!!เลิกพูดเรื่องนี้ได้ป่ะ อั๊วยังไม่อยากฟัง”
“แต่ ลื้อต้องฟัง!! อามัฏลงมาคุยให้มันรู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ”
ปัง

ฉันปิดประตูอย่าไม่ประสบอารมณ์ ทำไมชอบพูดเรื่องการแต่งงานนักน่ะ จะคลุมถุงชนอั๊วเหรอ ไม่มีทางซะหรอก!!! แล้วฉันก็นั่งฟังเพลง ทำการบ้านที่กองพะเนินอย่างกะภูเขา แล้วก็เล่น M แล้วก็กินๆๆ ในเวลาเดียวกัน

เก่งใช่ไหมล่ะ!? ประสาทสัมผัสฉันเยี่ยมจะตาย มือทำการบ้าน ใช้เท้าพิมพ์เพื่อตอบประชาชีที่ทักเอ็มมา

“เฮ้ย!! เสร็จสักที ดูโทรทัศน์ดีกว่า” แล้วฉันก็จัดการเปิดทีวี อ๊าก!! ฉันรีบปิดทีวีทันทีก็ไปเจอะกับรายการสยองขวัญเข้านะซิ อีกนานไม่น้า วันฮัลโลวีนจะผ่านพ้นไป แล้วฉันก็เปิดวิทยุแก้เซ็ง
“…จากนั้นฉันก็เดินไปที่สวนหลังบ้าน. . .” อ่า~มีเรื่องเล่าด้วย สงสัยเป็นเรื่องตลก ขำๆฮาๆ อ่า~เปิดดังๆเลยไม่ค่อยได้ยิน
“. . .แล้วดิฉันก็เดินไปเห็น. . .”
“. . .ผู้หญิงผมยาวใส่ชุดไทย ห้อยหัวลงมาจากต้นมะม่วง. . .แล้วมันก็โผล่หน้ามา . . .เจอะ!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดด” ฉันรีบปิดวิทยุอย่างรวดเร็ว ขนาดวิทยุยังมีเรื่องผีมาเล่าอ่ะ แล้วฉันจะอยู่ยังไงละเนี่ย
“ก๊อกๆๆๆๆ มีไรรึป่าวเจ๊ เสียงดังเชียว” แล้วฉันก็เดินไปเปิดประตู
“เอ่อ. . .หมง แกมานอนเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ”
“ไม่เอาอ่ะ เจ๊นอนดิ้น นอนน้ำลายไหลด้วย”
“นะ นะ วันเดียว เดี๋ยวฉันซื้อแผ่นเกมส์อันใหม่ให้”
“จริงเหรอ^^ เอางั้นก็ได้” ถ้าไม่เอาเรื่องเกมส์มาอ้าง แกก็คงไม่มานอนเป็นเพื่อนฉันซินะ (อย่าติดเกมส์เหมือนไอ้ หมง มันนะเล่นพอสนุก)
“ทำไงดีอ่ะ เป็นเตียงเดี่ยว”
“งั้นแก ไอ้หมงนอนบนพื้นน่ะ”
“เย้ย!!ไม่เอานะเจ๊ หลังมีหวังพังกันพอดี ”
“เหอะน้า!ทนหน่อยละกัน เอาไหมเกมส์นะเอาไหม”
“เอาก็เอาว่ะ”
“กู๊ดมอร์นิ้งพี่”
“มอร์นิ้ง บ้านแกดิ อาฟเตอร์นูดเว้ย”
“ราตรีสวัส พี่ ราตรีสวัส”
“เอ่อ. . .เหมือนกันนะแหละ”
คร่อก ZzZZzzzZ ฟี่ ZzzzZZZzZz

“เฮ้ย ! เจ๊อย่านอนกรนดิ หนวกหู ”
“หา อารายเหรอ~~~ เจ้าชายขาเข้ามาก้ายๆมัฏซีค่ะ มาห้ายมัฏลงโทษซ้าดีๆ อย่าหนี. . .”

ตุบ
“โอ้ย~~~ เจ้าชายอย่าเล่นแรงแบบเน้ซีคร้า~~~~มัฏเจ็บน้า~~”
“ไอ้พี่บ้า ละเมออยู่ได้ มาเจ้าเชยเจ้าชาย ตูถีบตกเตียงขนาดนี้ยังไม่เจ็บอีก”
เอ๊ก อิ เอ๊ก เอ้ก~~เวกอัพ เวกอัพ

“หง่าว~~ โอ้ย!!! เจ็บหลัง~~เฮ้ย!! เรามานอนข้างล่างได้ไงเนี่ย แล้วทำไมไอ้ หมง นอนบนเตียงล่ะ”
“หมง หมง ตื่นๆ ”
“อะไรเจ๊”
“ทำไมฉันมานอนข้างล่างล่ะ?”
“ก็ฉันเนี่ยแหละ ถีบเจ๊!ให้ลงไปนอนข้างล่าง ละเมออยู่ได้ นอนก็ดิ้น รู้ตัวไมว่าเจ๊ลุกขึ้นมากอดผมทั้งคืน หาว่าผมเป็นเจ้าชายอะไรของเจ๊นะ รู้ตัวไหม?”
“อ้าว!เหรอ? แต่แกถีบฉันแบบนี้ฉันเจ็บนะเฟ้ย!!”
“เออๆ ผมไปล่ะ อย่าลืมนะเจ๊!”
“เออ ไม่ลืมหรอกน้า” โอ้ย!เจ็บหลังจังเล้ย นี้ฉันบ้าขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ตายล่ะ! แต่เมื่อคืนเจ้าชายโคตรหล่อเลย ไม่น่าเช้าเลยกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม (อย่าคิดจ๊ะอย่าคิด ^^)