~*~หนุ่มเพลย์บอยปิ๊งรักนักวางแผน~*~

ลำดับตอนที่ #13 : โรงละคร

13

♪♫ ไม่มีเธอให้รำคาญเหมือนเก่า มีเพียงแต่ความว่างเปล่า. . . ♪♫

“ฮาโหล~~~”
(มัฏ ลื้ออยู่ไหน? เมื่อคืนโทรหาก็ไม่รับสาย? ลื้อจะไปโรงเรียนไหม? จะเจ็ดโมงเช้าแล้วนะ)

“อือ~เดี๋ยวอั๊วจะรีบไป”
“ริว ริว ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ”
“หือ~เช้าแล้วเหรอ”
“อืม ^^ ริวจะไปโรงเรียนรึป่าว?”
“ไปซิ งั้นเดี๋ยวริวไปส่งมัฏที่บ้านนะ”
“จ๊ะ” แล้วริวก็มาส่งฉันกลับบ้าน นายจะเป็นยังไงบ้างนะ วา ฉันห่วงนายจังเลย
“มัฏ ถึงบ้านแล้ว มัวเพ้อไรอยู่?”
“ปะ ป่าว งั้นเดี๋ยวเจอกันที่โรงเรียนนะ” แล้วฉันก็ส่งยิ้มแห้งๆไปให้ วา พลางมองดูรถของ ริวที่กำลังขับลับหายไปสุดสายตา เราเป็นอะไรน้าเดี๋ยวนี้ เข้มแข็งหน่อยซิ แล้วฉันก็เดินเข้าไปในบ้าน

“จะเอ๋!”
“ว้าย!!!O.o^ ไอ้น้องบ้า” ก็มันดันใส่หน้ากากผีนิ ใครจะไม่กลัว หน้าแกก็น่ากลัวอยู่แล้วยังมาใส่หน้ากากอีก
“พี่นี้ก็ยังกลัวผีไม่เปลี่ยนเลยนะ สุขสันต์วันฮัลโลวีน^^”
“อ้าว!วันนี้วัน ฮัลโลวีน เหรอ”
“ก็ใช่นะซิ”
“อื้อ” แล้วฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็มาโรงเรียน +O+
“เฮ้!มัฏทางนี้”
“อ้าว!เท็น ปาร์ แล้วไอ้เนมล่ะ”
“มันไม่มาโรงเรียน”
“ทำไมล่ะ?”
“มันไม่สบาย”
“แล้วเรื่อง วา เข้าโรงบาลล่ะ”
“อย่าเรียกชื่อนี้ ฉันไม่ชอบ!!!”
“อ้าว!ทำไมล่ะ”
“ไม่มีไรหรอก ฉันตกลงเป็นแฟนกับริวแล้วนะ”
“จริงเหรอว่ะ/จริงเหรอว่ะ!!!O.,O”
“เออ แล้วนี่แกจะตื่นเต้นทำไมว่ะ”
“ปะ. . .ป่าว” 2 คนนี้มีไรปิดบังฉันรึป่าวเนี่ย C_C
“นี้ !มัฏฐะวิกาเธอทำเวณรึยัง?” อาจารย์ ส่งศรี (มาทุกฉากเลยนะอาจารย์)
“ยังค่ะ”
“ไปทำซิเธอผลัดมา 2 วันแล้วนะ ถ้าเธอไม่ทำวันนี้ครูจะตัดคะแนนความประพฤติเธอ 50 คะแนน”
“O.o หา! อาจารย์ค่ะ 50 คะแนนไม่ใช่น้อยๆเลยนะค่ะ แล้วทำไมต้องไปทำความสะอาดที่โรงละครด้วยล่ะ มันร้างมา 3ปีแล้วนะค่ะ”
“ก็เพราะ 2 เดือนนี้ครูจะจัดแสดงละคร เพื่ออำลาพวกเธอไงล่ะ พวกเธอจะจบ ม.6 แล้วนิ ต่อไปครูก็จะไม่ได้เห็นพวกเธอแล้ว T^T”
“อะ. . .อาจารย์ T^T คะหนูจะไปทำความสะอาดเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” แล้วพวกเรา 3 คนก็วิ่งเข้าไปกอดอาจารย์
“ครูจะไม่ลืมเลยนะว่ามีลูกศิษย์แบบพวกเธอ ว่างๆก็มาเยี่ยมครูบ้างนะ”
“ค่ะ ^^” แล้วเรา 3 คนก็เดินไปยัง โรงละคร ทำไมบรรยากาศมันวังเวงแบบนี้ล่ะ น่ากลัวจังเลย T^T
“นี้ยัย ปาร์ ยัยเท็น แกอย่าไปไหนนะ อยู่กับฉันตลอดเข้าใจไหม”
“เฮ้ย!เดี๋ยวแกฉันปวดฉี่ว่ะ ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“เฮ้ย!ทำไมมาปวดตอนนี้ล่ะ อดทนไม่ได้เหรอว่ะ”
“ไม่ได้ว่ะแก ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา” แล้วยัยปาร์ก็รีบวิ่งออกไป
“ยัยเท็นแกคงจะไม่ปวดฉี่อีกคนนะ” แล้วฉันก็หันไปหายัยเท็น
“เฮ้ย! ยัยเท็นแกหายไปไหนนะ แกอย่าอำฉันแบบนี้นะ ฉันไม่ขำนะ”
พรึบ!!!

“TToTT เฮ้!!ใครดับไฟ แงๆๆๆอย่าเล่นแบบนี้นะ ยัยปาร์ ยัยเท็น แกอยู่ไหน” ฮือๆๆน้ำตาฉันหลั่งไหลออกมาไม่หยั่ง ใครเล่นแบบนี้ รึว่า เป็นผีเด็กเมื่อ 3 ปีก่อน
“แงๆๆๆท่านพ่อคูณช่วยหนูด้วย ฮือๆๆอย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะ” แล้วฉันก็วิ่งหาประตูไปเรื่อยๆ มืดจัง
“แบร่ ๆๆๆๆ ”
“ว้าย~~~~~~~~~ฮือๆๆๆ” ฉันหลับตาปี๋ เพราะเมื่อกี้ฉันเห็นผีเด็กนะซิ หน้ามันชุ่มไปด้วยเลือด ตาถล่นออกมานอกเบ้า ถ้าให้เดาเมื่อกี้ฉันเห็นผีอยู่ 3 ตัว น่ากลัวอ่า~~~
“สุขสันต์วันฮัลโลวีนปีนี้ !!! เย้~~~~~~” ห๊ะ! ผีเด็กนี้มันเฮี้ยนมากเลย รู้จักวันฮัลโลวีนด้วย อยู่ดีๆๆไฟก็สว่างเหมือนเดิม และสิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้าคือ . . .
“ยัย ปาร์ ยัย เท็น แล้วก็. . .ริว ฉันจะฆ่าพวกแก~~~~~~~~” แงๆๆๆ ถูกพวกนี้อำจนได้ คนสวยเสียฟอร์มหมดเลย - _ -^
“ฮ่าๆๆๆ เธอนี้กว่าผีจนขี้ขึ้นสมองเลยนะ ไปให้แฟนแกปลอบขวัญให้ดิ”
“///-_-/// ฉันก็แกล้งกลัวไปอย่างงั้นแหละ ที่จริงฉันไม่กลัวเล้ย”
“อ้อ!เหรอ แต่เมื่อกี้ฉันดันถ่ายวิดีโอไว้อ่ะ ลองมาดูดิ มัฏ ว่าสีหน้าเธอตอนนั้นเป็นยังไง”
“หา O.o+ แกถ่ายวิดีโอไว้เหรอ”
“ก็ใช่นะซิ นี้ไง” แล้วยัยเท็นก็ชูกล้องขึ้นที่มีภาพตอนที่ฉันกลัวสุดขีด
“เอามานี้นะ ลบมันเดี๋ยวนี้”
“ลบไปก็เสียดายแย่ซิ กลัวจะมีภาพแบบนี้ทั้งที”
“ฮึ่ย!” แล้วริวก็มาช่วยพวกเราทำความสะอาดจนเสร็จสมบูรณ์ ^^
“อ่า~เสร็จสักที”
“มัฏ วันนี้ไปกินเค้กกันเอาป่ะ^^”
“เอางั้นเหรอ ริวไปด้วยกันนะ”
“ครับ เดี๋ยวผมเป็นเจ้ามือเอง $_$”
“งั้นก็ได้ เป็นไงเว้ย พวกแกแฟนฉัน ใจดีป่าว”
“เอ้ย!มัฏพูดตรงไปป่าว เห็นไหม ริวเค้าเขินใหญ่แล้ว”