~*~หนุ่มเพลย์บอยปิ๊งรักนักวางแผน~*~

ลำดับตอนที่ #11 : ไม่เป็นไปตามความคิด

11

“ฉันอยู่ที่ไหน”
“วัด มั้ง ก็เห็นๆอยู่นี้มันโรงพยาบาลย่ะ”
“แล้วเธอช่วยฉันยังไงอ่ะ”
“ฉันก็แค่หามนายเข้าไปในผลับแล้วก็ลากนายขึ้นไปชั้น 2 เพื่อไปหาพวกเพื่อนๆฉันแล้วก็มาส่งที่โรงพยาบาลนั้นแหละ นายรู้ไหมว่าเลือดนายนะกำลังหมดเลยน่ะ แต่ก็มีคนบริจาคเลือดให้นายน่ะ”
“ใคร?”
“เพื่อนของนายไง”
“ใคร ไอ้ วอ ”
“ป่าว”
“ไอ้ ปาร์ค”

“ไม่ใช่”
“งั้นก็. . .”
“ใช่ ริว ไง”
“อย่างงั้นเหรอ แล้วนี้มันอยู่ไหนล่ะ?”
“อ๋อ ริวนอนพักอยู่ที่ห้องข้างๆนายอ่ะ”
“แล้วทำไมวันนั้น ริว ถึงได้ไปกับเธอล่ะ? แล้วรู้จักเธอได้ยังไง?”
“ก็ริวช่วยฉันเอาไว้ฉันก็เลยได้รู้จักกับ ริว แล้วฉันก็ไปทำธุระที่ผลับริวเค้าก็ขอไปด้วย”
“-O- เหรอ”
“อืม”
“มัฏ ฉันอยากกินแอปเปิ้ลอ่ะ”
“อยากกินก็กินดิ ใครห้ามนายล่ะ”
“ปลอกให้ฉันหน่อย นะ นะ”
“/// - ., - /// ทำไมไม่ปลอกเองเล่า”
“ฉันป่วยอยู่ไม่เห็นรึไง”
“ก็ได้” แล้วฉันก็ยัดแอปเปิ้ลทั้งลูกเข้าไปในปากของนายวา อยากกินดีนัก กินให้สมใจอยากเลย
“ออ อัย อา เอา ออก เอียว อี้ อ้ะ” ฮา ๆๆๆ น่าขำชะมัด ดูหน้าอีตานี้ดิ (จะดูยังไงฟ่ะ) อย่างกะคนใกล้ตาย
“โอ้ย~* ยัยบ้าเอ้ยทำไรของเธอ!ฉันเกือบตายรู้ไหม TT^TT”
“ก็ป้อนแอปเปิ้ลนายไง”
“ป้อน!บ้านป้าเธอนะซิแบบนี้”

“กินมันทั้งเปลือกนี้แหละได้รับกากอาหารเยอะดี” แล้วฉันก็กึ่งทะเลอะกึ่งคุยกับนายวาไปเรื่อยๆ อยู่กับนายทำไมมันมีความสุขอย่างนี้น่ะ อย่างจะอยู่อย่างนี้นานๆจัง ถ้านายไม่เป็นเพลย์บอยก็คงดีซินะ ฉันคงไม่ลังเลเลยที่จะรักนาย
ก๊อก ๆ ๆ ๆ

“เข้ามา”
“คุณโมเดลมาเยี่ยมค่ะ จะให้เข้ามาเลยไหมค่ะ” พยาบาลสาวพูดขึ้น
โมเดลอีกแล้วเหรอ อย่าให้มันเข้ามานะ TT^TT ทำไมเธอถึงต้องตามมารังควานความสุขของฉันอยู่เรื่อยเลยน้า วา! อย่าให้โมเดลเข้ามานะ เป็นคนอื่นก็ได้แต่อย่าเป็นโมเดล ฉันเชื่อนายนะ ฉันเชื่อว่านายคงจะไล่นังโมเดลไป ฉันเชื่อนาย T_T

“มัฏ เธอออกไปก่อน” ฉึก ! นายคงจะล้อฉันเล่นซีนะ น้ำตาฉันค่อยซึมออกมา แต่ฉันต้องบังคับมันไว้ อย่าไหลออกมา แต่ก่อนฉันไม่อ่อนแอแบบนี้นิน่า ทำไมเรื่องแค่นี้ฉันต้องร้องไห้ด้วย
“วะ. . .วา T^T”
“ไปเชิญโมเดลเข้ามา”
“ค่ะ” ทำไมนายเป็นแบบนี้ ที่จริงต้องไล่โมเดลไปไม่ใช่เหรอ ที่นายต้องไล่คือฉันงั้นเหรอ ToT ฉันผิดเอง ฉันมันสำคัญตัวผิดไป แต่ฉันหน้าด้าน ฉัน-ไม่-ไป-หรอก ฉันจะอยู่กับนาย
“วา เป็นไงบ้างค่ะ รู้ไหมว่าเดลเป็นห่วงแค่ไหน? นังพยาบาลคนเมื่อกี้หน้าด้านที่สุดเลยค่ะ เดลจะมาเยี่ยมก็ต้องขออนุญาติด้วยเหรอ เอ๊ะ! นี้มันยัย. . . มัฏนิ เธอมาทำอะไรที่ห้องของ วา”
“ฉันก็มาเยี่ยม วา นะซิถามได้”
“อ๊าย!ใครอนุญาตให้เธอมาเยี่ยม วา ต้องฉันคนเดียว!”
“ฉันจะมาเยี่ยมคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ มันผิดด้วยเหรอ”
“หา~* ว่าไงนะ วา ช่วยชีวิตเธอเหรอ”
“ใช่!ถูกต้องแล้วย่ะ วา ช่วยชีวิตฉัน วาเนี่ยเป็นอัศวินขี่ม้าขาวตัวจริงเลยนะ ยอมรับลูกกระสุนแทนฉันด้วย”
“กรี๊ด~วาช่วยมันทำไม เดลเป็นแฟนวาแท้ๆทำไมทำถึงขนาดนี้บ้าง แล้วยัยนี้เป็นใครถึงยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยมัน เดลไม่ยอม~~นังมัฏ !! ถ้าไม่มีแกสักคนก็คงดีซีนะ”
“มัฏ!!ฉันบอกให้ออกไป ไม่ได้ยินรึไง”
“วา T^T ฮือๆๆๆ”
“ออกไป!ฉันจะอยู่กับแฟนฉันเป็นส่วนตัว” วา พูดอย่างเด็ดขาด ฟะ. . .แฟนงั้นเหรอ ฉันรีบวิ่งออกมาจากห้องของ วา ฮือๆๆทำไมนายต้องด่าฉันถึงขนาดนี้ด้วย ฉันก็คงเป็นเพียง เพื่อนแก้เหงาคนหนึ่งซีนะ แล้วฉันก็ปล่อยโฮออกมา โดยไม่สนใจผู้คนที่เดินไปมา มัฏ คนเดิมคนที่เข้มแข็งไปไหนฉันคงรู้แล้วซินะว่าคู่แท้ของฉันคือใคร !? มีริว คนเดียวที่รักฉัน เข้าใจฉัน และอยู่เคียงข้างฉันเสมอ

ร้องไห้ออกมาให้หมด วันนี้จะเป็นวันเดียวที่ฉันจะร้องไห้เพราะไอ้ผู้ชายพรรคนั้น แล้วฉันก็เดินไปที่ห้องของ ริว
ก๊อกๆๆๆ

“เข้ามาได้ครับ”
“ฮือๆๆๆ ริว~~~~~~~T^T” แล้วฉันก็โผเข้ากอด ริว แล้วก็ร้องไห้อย่างไม่คิดชีวิต
“เป็นไรอ่ะ มัฏ ใครทำอะไรมัฏ บอกริวได้นะ”
“ฮือๆๆๆ มัฏ มันโง่เอง ที่มีใจให้ไอ้ผู้ชายพรรคนั้น ” (เวอร์เกินไปเปล่าเนี่ย แค่เค้าไล่ออกมาเนี่ยนะ)
“ไม่ต้องร้องนะ น้ำตามีเท่าไรร้องออกมาให้หมด” แล้วฉันซบอกของ ริว ฉันไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานเท่าไร TTT_TTT แต่ฉันรู้ว่า คนที่เป็นเพื่อนฉันเสมอคือ ริว เจ้าชายของฉันก็คือ. . .