~*~หนุ่มเพลย์บอยปิ๊งรักนักวางแผน~*~

ลำดับตอนที่ #10 : อัศวิน

10

ที่ผลับ XXX (ผู้แต่ง:ผลับนี้ชื่อ X X X)

ฉันถือโอกาสนี้ ทำรายงาน การมั่วสุมของวัยรุ่น ไปด้วยเลย ฉันเพิ่งเคยมาที่แบบนี้เป็นครั้งแรก ถ้า ป๊า กับ หม้า รู้เข้ามีหวัง ต-า-ย วัยรุ่นพวกนี้มันดิ้นกันอย่างเมามันส์ เสียงดังจัง

“มัฏ นั้นนายพัช รึป่าว นั่งอยู่ตรงริมระเบียงตรงนั้นนะ”
“ใช่ ริวรอตรงนี้นะ”
“ครับ”
“เฮ้! พัช ”
“อ้าว มัฏ เท็น เนม ปาร์ แล้วก็. . . ” นายนี้มองยัยโมตาไม่กระพริบเลย เป็นไปตามแผน
“เอ่อ. . .นี้ไงคนที่ฉันจะแนะนำให้เธอรู้จัก เค้าชื่อ โมรี่”
“โมรี่ เหรอครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“คะ. . .ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักคุณ. . .”

“พัช ครับ”
“อ่อ ค่ะ”
“งั้นเราเข้าไปคุยข้างในนั้นเอาไหม” พัชชี้ไปทางห้อง แขก VIP
“อืม” ทุกคนก็เข้าไปนั่งข้างในหมดแล้ว
“เป็นไง พัช พอใจไหม?”
“พอใจซิ พอใจมากด้วย”
“คนนี้แกคงจะไม่ . . . จีบแล้วทิ้งนะ”
“มะ. . .ไม่รู้ซิ”
“ถ้าแกไม่รู้. . .งั้นก็เลิกจีบซะ ป่ะ โมรี่”
“เฮ้ย! ดะ. . .เดี๋ยว คนนี้ฉันเอาจริงโว้ย” >_< นั้นแหละเข้าแผน
“งั้นนายกล้าสาบานใหม่ล่ะ”
“สะ. . .สาบาน”
“ใช่ กล้าไม่ล่ะ”
“เอาก็เอาว่ะ เพื่อน้องโมรี่นะเนี่ย”
“นายต้องปาวประกาศให้คนในผลับรู้ว่านายรัก โมรี่”
“หา O.O ขนาดนั้นเชียว”
“ใช่ นายต้องตะโกนว่าผมชื่อ พัช ครับผมขอสาบานให้คนในผลับนี้รู้ว่าผมรักผู้หญิงคนที่ชื่อว่าโม“
“ไม่เอาด้วยหรอก ฉันไปล่ะ”
“เดี๋ยว!นายคิดให้ดีๆนะ ผู้หญิงสวยๆ กุลสตรีขนาดเนี่ยไม่ได้หาง่ายๆเลยนะ แถมพ่อกับแม่โมรี่ก็รวยด้วย คิดให้ดีดี”
“อย่างงั้นเหรอ เอางั้นก็ได้ แต่ถ้าฉันทำแบบนั้นแล้ว โมรี่ต้องเป็นแฟนฉันนะ ตกลงไหมโมรี่”
“คะ. . .ค่ะ”
“ถ้างั้นนายก็เริ่มเลย”
“ละ. . .แล้วผู้หญิงที่ฉันจีบมาทั้งหมดล่ะ”
“นายก็ลืมไปวะ ในใจของนายต้องมี โมรี่คนเดียว” ฉันพูดอย่างเด็ดขาด
“มันไม่ง่ายเลยนะ เอาก็เอาว่ะ” แล้วนายพัชก็เดินออกจากห้องแล้วก็ยืนที่ริมระเบียงชั้นบน ทั้งที่ชั้นล่างก็มีพวกวัยรุ่นหลายกลุ่มยืนเต้นอยู่
“เอาซีว่ะรอไรอยู่”
“ผมชื่อ พัช ครับ ผมขอสาบบานให้คนในผลับนี้รู้ว่าผมรัก โมรี่ คนเดียว”
“เฮ้ย!ทำไมพูดเบาจังว่ะ แล้วใครเค้าจะไปได้ยินเล่า”
“ฉันพูดดังสุดแล้วนะ”
“เอาใหม่”
“ผมชื่อ พัช ครับ ผมขอสาบบานให้คนในผลับนี้รู้ว่าผมรัก โมรี่ คนเดียว!!!”
พรึบ

คนในผลับมองมาที่นาย พัช เป็นตาเดียว ผลับอยู่ในสถานการณ์ เงียบ . .เงียบ แล้วก็เป็นไปตามปกติ

“ดีมาก”

“อย่างนี้ต้องฉลอง” แล้วพวกเราทั้งหมดก็ฉลองกัน แล้วนาย พัช กับยัยโมก็คุยกันกระนุงกระนิง
“เดี๋ยวฉันมานะ ริว ”
“อ้าว!ไปไหนล่ะ มัฏ”
“พอดีจะทำรายงานอ่ะ”
“ทำในผลับเนี่ยนะ”
“คือ มัฏได้ทำเรื่อง การมั่วสุมของวัยรุ่นอ่ะ ก็เลยจะไปหาข้อมูลนิดหน่อย”
“งั้นก็ ระวังตัวด้วยนะ”
“จ๊ะ^^” เป็นห่วงฉันเหรอ ริว อิอิ ตอนไหนนายจะขอฉันเป็นแฟนน้า แล้วฉันก็เดินไปเรื่อยๆถ่ายเอารูปบ้างจดรายละเอียดบ้าง ฉันว่าในนี้ไม่ใครน่าสนใจเท่าไร ไปหลังผลับดีกว่า เผื่อจะเจอพวกค้ายาบ้าอะไรประมาณเนี่ย หุหุ ดูในหนังอ่ะเห็นพวกโจรชอบมาทำผิดกฏหมายในที่แบบนี้ แล้วฉันก้เดินไปหลังร้านจน O.o+
“ไหนของแก”
“ครบโว้ย” แล้วอีตาหนวดๆก็เจอะถุงที่เต็มไปด้วยผงอะไรสักอย่างแล้วก็เอานิ้วล้วงเข้าไปในถุงแล้วก็กินมันเข้าไป
“อืมๆ”
“แล้วเงินแกล่ะ” อีตาหนวดๆคนมะกี้ถามขึ้นพลางมองดูกระเป๋าสีดำใบหนึ่งที่เต็มใบด้วยแบ็งค์ พัน
“อืม” หรือว่านี้คือ การค้ายาบ้าจริงๆ ฉันไม่ค่อยแน่ใจแล้วฉันก็เดินเข้าไปอีกนิดเพื่อจะมองมันได้ชัดต่อมันกลับ
แคว่ก

O.o! สายตาหลายคู่เบิกตามองมาที่ฉัน ก็ไอ้เท้าจังไรนี้ดิดันไปเยียบเอากิ่งไม้เล็กๆ

“ใครอยู่ตรงนั้นนะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” ซวยแล้วตู ใส่เกียร์หมาวิ่งซิครับทีนี้
“อย่านี้นะโว้ย ไม่งั้นกูยิ่งใส่แตกแน่ ถ้าไม่อยากตายมานี้ซะดีๆ” แงๆๆช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉานที~~~ แล้วฉันก็ค่อยๆเดินไปทางพวกมัน T^T
“แม่สาวน้อย เธอคงรู้ความลับของพวกเราหมดแล้วซิน่ะ”
“ปะ. . .ป่าวน้าฉันไม่ได้ยินอะไรซะหน่อย ฉันแค่เดินผ่านมาแถวนี้ ฉันไปก่อนนะ. . .น่ะ”
“เดี๋ยวซิ!!! ยังไงก็เห็นหน้าพวกเราหมดแล้ว เฮ้ย!พวกแก 2 คนน่ะ เก็บนังนี้ซะ”
O.,O กะ. . .เก็บ เหรอ หมายความว่า = ฆ่าตูอ่ะดิ แงๆๆหนูยังไม่อยากตายตอนนี้ คิด ซิ คิด ในตอนนี้ฉันกำลังเผชิญหน้าอยู่กับพวกโจรหน้าหม้อพวกนี้อยู่

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฮือ T^T”
“ไม่ได้หรอกสาวน้อย นี้คือคำสั่งของเจ้านายเรา เฮ้ย!ไอ้เขียง จัดการนังนี้ซะ”
“แงๆๆอย่าทำไนหนูเลยนะ พี่เขียงสุดหล่อ หล่อ หล้อ หล่อ พี่ฟิล์มชิดซ้ายเลย”
“ขอบใจมากนังหนู ใครๆเค้าก็ชมพี่แบบนี้แหละ ” แหวะ อยากจะอ๊วกให้ไส้ทะลัก โห~พี่ขนาดคนบ้ายังรู้เลยว่าพี่มีรูปลักษณ์แบบไหน หน้ายังกะ ติ๊ก ชีโร่ แหนะ
“คะ. . .ค่ะ ปล่อยหนูไปเถอะน่ะ”
“เฮ้ย!ไอ้เขียง อย่าไปฟังมัน รีบจัดการซะ”
“ครับ!!พี่ บีม”

“เฮ้!!เดี๋ยวก่อน นังนี้มันสวยดีว่ะ เอามันทำเมียก่อนดีกว่า หึหึ” อี๋~ไอ้บ้า ฉันไม่เอาสามีหน้ายังกะแหย้ อย่างพวกแกหรอก แงๆๆใครก็ได้ช่วยฉันที

“ช่วยฉันด้วย วา นายอยู่ไหน!!!!” เอ๊ะ!! ทำมันฉันต้องร้องให้นายนี้ช่วยด้วยล่ะ เราควรจะเรียกชื่อ ริว นิ
ผลัวะ

“แหกปากอยู่ได้ นังนี้นิ หุหุ อีกนิดเดียวเธอก็จะเป็น เมียฉันแล้วนะ” มันพูดแล้วก็ถอดเข็มขัด แล้วก็ถอดกางเกง อี๋~ฉันต้องเป็นเมียมันจริงๆเหรอเนี่ย แล้วมันก็ค่อยๆขึ้นคล้อมฉัน
พลั่ก

“อยู่ห่างๆเธอซะ ไอ้พวกเศษเดนมนุษย์”
“นี้มึงชกกูเหรอ” แล้ว วา กับพวกนั้นก็ต่อสู้กันฉาดใหญ่
“!@#$%^&*(!@#$%^&@#$%” แล้วฉันก็กระโดดไปกัดหูพวกพวกมัน ช่วยกันคนละไม้ละมือ
“โอ้ย!ตายซะเถอะ”

ปัง

O.O วะ. . .วาถูกยิง TToTT ก็เมื่อกี้ วา เค้ากระโดดรับลูกกระสุนแทนฉันนะดิ แล้วพวกโจร 2 คนนั้นก็วิ่งหนีไป

“วา T^T นายถูกยิง เลือดนายไหลใหญ่เลย ทำไงดีล่ะ”
“ยัยเผื้อกเอ้ย! พาฉันส่งโรงบาลซิ”
“อ้าว!เหรอ เบอร์โรงบาลไรล่ะ”
“จะช่วยคนก็ช่วยให้มันตลอดรอดฝั่งหน่อยดิ ฉะ…ฉันไม่ไหวแล้ว มัฏ เลือดในตัวฉันกำลังหม. . .”
“วา วา วา นายอย่าเพิ่งตายน่ะ”