~*~หนุ่มเพลย์บอยปิ๊งรักนักวางแผน~*~

ลำดับตอนที่ #1 : ซวยมาเยือน

1

"กรี๊ดดดดดดดดด ไม่จริงใช่ไหมมมมมมมม"

>_< โอ้ย ! แก้วหูจะแตกก็ยัยโมเดล ม. 6 ห้อง A2 เกิดวีนแตกกรี๊ดซะดังลั่นทั่วโรงยิม จะเรื่องอะไรซะอีกเล่า

ก็ยัยนี้ประกวด POPULAR GIRL IN SCHOOL ได้อันดับที่ 2 ใครจะไม่กรี๊ดล่ะเน๊อะได้ตำแหน่ง POPULAR GIRL IN SCHOOL 5 ปีซ้อนแต่ต้องมาเสียตำแหน่งในวันนี้

"ตำแหน่ง POPULAR GIRL IN SCHOOL ปีนี้ได้แก่..."

ตึ่ก ตึ่ง ตึ่ง เสียงหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วนะ ตื่นเต้นจัง >O< ตอนนี้นักเรียนเป็นร้อยกำลังรอผลการประกวด สถานการณ์ตอนนี้หอประชุมกำลังเงียบ . . . เงียบ . . . เงียบ . . .

"คือ . . . คือ นางสาว มัฏฐะวิกา ศิลป์เจริญกิจ "

O.O>>Oh !ช . . . ชื่อฉันนิ อย่าบอกนะว่าฉันได้อันดับ 1 พระเจ้าช่วย ข้าน้อยกราบขอบพระคุณอย่างสูง อยากจะเป็นลม ทุกคนจับจ้องสายตามาที่ฉัน ฉันได้แล้วไชโย โย โย โย ToT

"เชิญ Mr. KAREN มอบมงกุฎบนเวทีด้วยค่ะ"

"Oh! Great Miss Mattaveka ^^"

"Thank ^o^"

TToTT น้ำตาฉันค่อยๆไหลมาเป็นสาย ซาบ and ซึ้ง แงๆๆ อาจารย์คาเรนสวมมงกุฎให้ฉันอย่างสง่า เหมือนฉันเป็นซินเดอเรลล่าในนิยายยังไงยังงั้น ฮา ฮา มีความสุขจังเลยโว้ย ^[]^

แค่วก !!

O.O >> หน้าฉันตอนนี้

O.O >> หน้าทุกคนในหอประชุมทำไม ไม่จริงอยากจะร้องไห้ ToT สวรรค์ไม่มีตา

"มะ โม เดล เธอ"

ก็อิคุณโมเดลนี่อ่ะดิ เดิมมาหักมงกุฎฉันเฉยเลย ไม่พอมันยังเอาเท้ากระทืบอีก T.,T

"ฉันไม่ได้ก็อย่าหวังเลยว่าแกจะได้"

อ้าย ! อินี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกผู้ดีเก่าตบหน้าแหกกลางงานเลย สวยซะป่าวไม่มีสมองเอาซะเลย ทำไมสวรรค์

ต้องส่งนางมารร้ายมาคอยรังควานความสุขเราด้วย

"โห่! โห่! โห่! ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรม"

ทุกคนในหอประชุมส่งเสียง โห่ร้อง ไปยังยัยโมเดล น่าด้านโคตร~ฉันว่าฉันน่าด้านเกินคนแล้วนะ -_-+

"เอ้า! อ้าว นักเรียน หยุด หยุด เดี๋ยวครูเอาอันใหม่ให้"

"ไม่เป็นไรนะ มัฏฐะวิกา"

"ค่ะ –V-"

ในที่สุดฉันก็ได้ มงกุฎอันใหม่ สวยกว่าเดิมตั้งเยอะ ขอบใจเธอมากนะ โมเดล โฮะ โฮะ สวรรค์ย่อมเข้าข้างคนดี

"อ้าว ! ต่อไปเป็นการประการ ผล POPULAR BOY IN SCHOOL “

กรี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ

ร้องหาพระแสงอารายหว่า กรี๊ดกร๊าดกันอยู่ได้ ขนาดผู้ชาย ยังกรี๊ด มันหล่อลากไส้ขนาดนั้นเชียว

"พี่วานัฐ พี่วานัฐ พี่วานัฐ ๆ ๆ ๆ ๆ “

“POPULAR BOY IN SCHOOL ปีนี้ได้แก่ … วานัฐ มโนรัตนิธิไพบูลย์”

กรี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

“พี่ วานัฐทางนี้ค่ะ ยินดีด้วย ร๊ากกก! พี่ วาเสมอ”

“พี่ วา สุดหล่อของพวกเรา เย้ เย้ ๆ ๆ”

กรี๊ด ! อยู่ได้กะอีแค่ . . . ว้าว ! พระเจ้าแห่งสวงสวรรค์ทำไมดลบันดาลผู้ชายอะไรหล่อเยี่ยงนี้

รูปร่างสูงเพรียว ดวงตาคม คิ้วเข้ม ผมซอยยาวระต้นคอ ปากบางอมชมพู จมูกโด่ง ผิวขาว หล่อมาก

(น้อยกว่า ยูโน ดงบังชินกิ น้า) >O< แต่ไม่ใช่สเป็กฉันหรอกน้า ! *-*

“ได้อีกแล้วนะ วานัฐทุกปีเลย ครูยินดีด้วย” โด่ ! แค่นี้ไม่เห็นหล่อตรงไหนเลย ก็งั้นๆแหละ –O-;;

“เฮ้ ! เชิญถ่ายรูปด้านนี้ค่ะ ”

อ่า . . ตายแล้วยัย มนต์ นักข่าวมือ 1 ของโรงเรียนนิ อ่า~ความฝันทีจะได้เป็นข่าวของหนังสือพิมพ์โรงเรียน

เป็นจริงแล้ว ^^

“เฮ้! นี่คุณยืนบื้ออยู่ได้มาถ่ายรูปด้านนี้ซิครับ”

“O.o! หา นายว่าไงนะ ถ่ายรูปเหรอ รู้แล้วน้า ขัดขวางความสุขจริงๆเลย ”

“ชิดๆ กันค่ะอ้าว ! 1”

“นิ >O< นายกระโปรงฉันติดขาโต๊ะอ่ะ ช่วยดึงหน่อยซิ”

2

“นี้ -_- จะถ่ายรูปแล้วนะ มาจะช่วย”

3

โอ้ย !!! โครม !!!

แชะ แชะ แชะ

“O_O อ้าย! ไม่จริง อี๋~ออกไปน้า”

“เธอ นะแหละลุกขึ้น หนักโว้ย!!”

อ้าก ! จะเป็นลม T^T ก็อีตานี้นะซิ ดึงแรงกระโปรงฉันขาด ฉันก็เลยล้มทับเค้าเข้าจังๆ เรา 2 คนก็เลยลงไปกองกับพื้น โอ้ย!>O< เจ็บจัง เพราะนายนี้แท้ๆ

“เป็นไรมากไหมทั้งคู่นะ”

“ไม่เป็นไรครับ/ค่ะ”

“งั้นต่อไปก็ขอเชิญ ป๊อปปูล่า เต้นรำคู่กันเพื่อเป็นการปิดงานค่ะ”

เฮ้ย ! ตายแล้วเอาไงดี เต้นรำไม่เป็นซะด้วยซิ แงๆ เต้นเป็นแต่หมอลำซิ่ง กะ หรีด อ่ะ TToTT

“Music”

อยู่ดีๆอีตานี้ก็มายืนตรงหน้าฉันและโค้งเพื่อเป็นเชิงว่า ขอฉันเต้นรำ เอาไงดีล่ะเนี้ย

อ้อ ! คิดออกแล้วคนฉลาดอย่างฉันต้องหาทางรอดได้แน่ เอาล่ะ ! เริ่มแผนการ

“โอ้ย !!! โอ้ย !!! ”

“ช่วยด้วยค่ะ ปวดท้องจังเลย โอ้ย! ไม่ไหวแล้ว”

“อ้าว! เฮ้ย ใครก็ได้พา มัฏฐะวิกา ไปห้องพยาบาลหน่อย อ้าว นายวิชิต -_-มาอุ้มน้องเค้าไปหน่อย”

“ผะ. . .ผมอุ้มไม่ได้ครับ”

“ทำไมล่ะ”

“คือผมเป็น . . . =_=”

“เป็นไร”

“เป็น ริดสีดวงทวาร ครับกำลัง ระบม เลย กลัวว่าฝีมันจะแตกอ่ะครับ หมอสั่งห้ามยกของหนัก”

“อ้าว~ตายแล้ว ใครก็ได้อาสาอุ้ม มัฏฐะวิกา หน่อย”
“ผมครับผมก็ได้”

“ผมก็ได้ครับผมอุ้มไปเอง”

“ผมก็ได้ครับผมเต็มใจ”

ต้าย ! อาสากันจังเลย ถ้าให้พวกแกพาไปห้องพยาบาลมีหวังเวอร์จิ้นฉันไม่เหลือแน่

“ผมเองครับ”

“อ้าว! นายเหรอ วานัฐ รีบเลย”

O.o! ตาย~ยิ่งแย่กว่าเดิม เพลย์บอยอันดับ 1 ของโรงเรียนมาอาสาอุ้มไปห้องพยาบาล 2 ต่อ 2 มีหวังไม่เหลือแน่ ตายแล้ว!! ฉันยิ่งสวยๆอยู่ด้วยถ้าเกิดนายนั้นคิดมิดีมิร้ายขึ้นมาจะทำไงล่ะ O.O?

“กรี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ พวกเราไม่ยอม พวกเราไม่ยอม”

“นี้! นายไม่ต้องเลย เกิดแฟนคลับแล้วก็กิ๊กนายมารุมทึ้งฉันจะว่าไง”

“ไม่เห็นจะเป็นไร นักวางแผนอย่างเธอ เจอซะบ้างจะเป็นไรไป”

อี๋~ทุเรศสิ้นดี มันรู้ได้ไงว่าเราแกล้งปวดท้อง :( ไม่ได้การล่ะต้องใช้แผนใหม่

แหง่ก !

“อ้าว มัฏฐะวิกา สลบเลยเหรอ อ้าว วานัฐรีบอุ้มไปซิ เร็วเข้า ! ”

“ครับ อาจารย์”

จากนั้นนายนั้นก็อุ้มฉันไปยังห้องพยาบาล โดยมีเสียงกรี๊ดกร๊าดตามหลังมา

“เก่งนิ ! เล่นละครได้สมบทบาทมาก เธอหลอกฉันไม่ได้หลอกน้า”

กว่าจะถึงห้องพยาบาลเกือบแผนแตก >_< อีตานั้นก็ค่อยๆวางฉันลงบนเตียง

“นี้ ! ตื่นได้แล้วฉันรู้เธอแกล้งเป็นลม”

“นี้ ! ได้ยินไหม”

ได้ยิน แต่ไม่ตอบโว้ย มีปัญหาเหรอ ฉันแกล้งเค้าไปเรื่อยๆจน . . . .-.,-

“ไม่ตื่นใช่ไหม”

เค้าเอามือมาปลดกระดุมเสื้อฉันอย่างรวดเร็ว ฉันก็รีบลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน

ผลัวะ !!!!

ฉัน ชก ไปที่ไปหน้าขาวๆของนายนั้นอย่างเต็มแรงเกิด

“นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน”

TT_TT น้ำตาฉันค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มขาวๆของฉัน

“เธอร้องไห้ทำไม”

“T^T นายรู้ไหมตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยถูกผู้ชายถูกเนื้อต้องตัวขนาดนี้”

“เธอไม่เคย จึ๋ยกะดึ๋ยกึ๊ยกัง เหรอ O.O?”

“อะไรคือ จึ๋ยกะดึ๋ยกึ๊ยกัง อ่ะ”

“ก็อะนั้นน่ะ”

นายนั้นพูดพร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองมาที่ . . . ของฉัน

“อี๋~ หยาบคาย”

“อะไรของเธอ หยาบคาย ฉันพูดสุภาพแล้วนะ”

“ออกไปเลย ไอ้คนทุเรศ บ้ากาม”

ฉันพูดพร้อมกับปาหมอนใส่เค้ายกใหญ่ น่าเกียดที่สุด แหวะ ! เป็นผู้ชายประสาอาไรฟ่ะ

“เฮ้ย !! ยัยบ้าไปก็ได้โว้ย”

“ไปเลย ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้านะ”

“สงสัยฉันจะทำอย่างที่เธอพูดไม่ได้หรอก เราได้เจอกันใหม่แน่ Bye Bye ”

“ไอ้บ้า”

โอ้ย~T_T จะเป็นลมจริงๆก็คราวนี้แหละ เกือบเสียตัวให้ไอ้คนบ้ากามแล้วเรา ฟู่~- -;; โล่งอก

“ เป็นไงบ้างแก หนุ่มหล่ออุ้มมา สะ . . .O_O”

“กว่าพวกแกจะมาได้นะ เป็นไร มองไร”

“กะ แก มีอะไรกับพี่วานัฐรึป่าวว่ะ”

“คิดอะไรของ พวกแก”

“ดูเสื้อแกดิ” พวกนี้ชักจะคิดอะไรผิดศีลแล้ว ไหนมีไร อะจึ๋ย~O.O