{SF} Thank you,Angel.[JOHNYONG]

ข้อมูลเบื้องต้น

CR.SHL"วันนี้อิ่มมากเลยอะ ท้องจะแตกอยู่แล้ว"

"วันนี้อิ่มมากเลยอะ ท้องจะแตกอยู่แล้ว"

"จะไม่ให้อิ่มให้ไง ก็มึงซัดหม้อไฟแล้วต่อด้วยบิงซู น้ำย่อยในกระเพาะมึงทำด้วยอะไรวะ"

เสียงบทสนทนาระหว่างเพื่อนรักกำลังดังขึ้นขณะเดินอยู่บนทางเท้าในเวลาดึก หลังจากที่ผ่านการสอบปลายภาคมาอย่างหนักหน่วงและกดดัน ทำให้เด็กเหล่านี้เหมือนได้รับอิสระภาพจากกองชีทกองหนังสือในห้องทำงานหรือห้องนอน อีกทั้งเป็นการฉลองปิดเทอมภาคฤดูร้อนของเด็กๆกันด้วย ท่าทางจึงดูสดใสเป็นพิเศษ

"นี่ยังไม่ถึงสามส่วนสี่ของกระเพาะชั้นหรอกโดยอง ปิดเทอมทั้งที กินให้มันลืมความเครียดหน่อยไม่ได้อ่อ ที่ผ่านมาแทบจะกินชีทแทนข้าวอยู่ละ" เตนล์ เพื่อนตัวน้อยระบายความรู้สึกที่ผ่านมาให้เพื่อนได้หลุดขำกันเกือบทั้งกลุ่ม เพื่อแก้เครียด

"นี่เราก็จบเกรด11กันแล้ว ปิดเทอมมันก็ดีอยู่หรอก ปีหน้าเราก็ต้องสอบเข้ามหาลัย ศึกหนักอยู่ข้างหน้า เตรียมใจกันไว้บ้างก็ดีนะ" แจฮยอน หลังจากที่เงียบมานาน ก็พูดขึ้นเพื่อนเตือนสติเพื่อนๆ แจฮยอนเป็นเด็กเรียนเก่งติดหนึ่งในห้าของนักเรียนที่มีคะแนนเฉลี่ยสูงที่สุด กีฬาก็ดี ดนตรีก็เล่นได้ ไม่แปลกที่ใครๆก็อยากเป็นเพื่อนกับเขา

"โหย ตัวเองให้เค้าดีใจหน่อยไม่ได้อ่อ รู้มั้ยว่าวันนี้สอบฟิสิกส์เหมือนจะดูดวิญญาณเค้าไปทั้งร่างเลยนะ เค้าไม่ได้เก่งเหมือนตัวเองหนิ"

"ตัวเองทำดีที่สุดแล้ว แจฮยอนติวให้ซะอย่าง ตัวเล็กของตัวโตทำได้อยู่แล้ว"

"โอยยย หม้อไฟที่กูกินไปจะออกมาเพราะพวกมึงนั่นแหละ ไปหวานกันข้างทางโน่นไป"

"ไรมึง กูกับเตนล์คุยกัน มึงดันได้ยินเอง ช่วยไม่ได้" แจฮยอนสวนคำแซวของโดยองทันที ก่อนที่จะชะงักไปแล้วหันไปข้างหลังเพื่อมองหาใครบางคน

"แทยงหายไปไหนแล้วหล่ะ" โยดองและแฟนตัวเล็กของแจฮยอนหันมองดูรอบๆ เพื่อมองหาใครอีกคน

"อย่าบอกนะว่าแทยงโดนรถขยะจับตัวไป...โอ้ย!!" ด้วยการแซวไม่เป็นเวลา ทำให้เพื่อนตัวสูงใช้มือเรียวตีหัวโดยองเบาๆ

"คนนะเว้ยไม่ใช่ขยะ!!! ดึกดื่นขนาดนี้แล้วมันอันตราย ถ้าแทยงหายไปแล้วพวกเราจะบอกกับน้าแจจุงยังไงเล่า" เตนล์พูดด้วยความเป็นห่วงแทยง เพื่อนกลุ่มอีกคนที่หายไปไหนก็ไม่รู้หลังจากที่เดินออกมาจากร้านหม้อไฟ แทยงเพิ่งกลับมาจากสวีเดนหลังจากที่ไปอยู่ที่นั่นมาห้าปี เพราะคุณพ่อของแทยงเป็นนักการทูต เพิ่งได้กลับมาประจำที่กระทรวง แล้วมาต่อมัธยมปลายที่เกาหลี ก่อนที่จะมาเรียนที่เกาหลีก็รุ้จักกับเพื่อนสามคนที่เหลืออยู่แล้วเพราะเป็นลูกของเพื่อนๆพ่อแม่ทั้งนั้น จึงสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ

"มาแล้วๆๆๆ ชั้นลืมเครื่องบันทึกเสียงเอาไว้หน่ะ ขอโทดทีนะ" ร่างบางวิ่งมาจากอีกทางด้วยอาการหอบเหนื่อยหลังจากวิ่งมาอย่างรวดเร็ว ทำให้เพื่อนๆอดโล่งใจไม่ได้ ที่เพื่อนร่างบางกลับมาปลอดภัย

"ครบสามสิบสองก็ดีแล้วไอ้เหมียว กลับบ้านได้แล้ว" แจฮยอนพูดขึ้นก่อนที่ทั้งสี่จะเดินหน้าต่อไปตามทางเท้า พอถึงปากซอยหน้าบ้านแทยง ทุกคนก็โบกมือให้กับร่างบางแล้วเอ่ยลา

"สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะแทยง แล้วเจอกัน  อย่าให้ลุงยุนโฮเห็นนะ" โดยองพูดส่งท้ายก่อนที่ทั้งแก๊งค์จะหลุดขำ แทยงก็พยักหน้ารับไว้แล้วโบกมือน้อยก่อนที่จะเดินเข้าซอยไป ร่างบางเดินมาถึงประตูทางเข้าด้านหลังของบ้านซึ่งเป็นประตูลับที่มีแค่แทยงและน้องชายรู้กันแค่สองคนเท่านั้น มือเรียวเดินล้วงกุญแจจากระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะสะดุดตากับร่างคนๆหนึ่งที่นอนขวางหน้าประตูบ้านอยู่ แทยงวิ่งเข้าไปดูอาการ ได้กลิ่นของแอลกอฮอล์ชัดเจน เสื้อผ้าสีดำทั้งตัว เห็นหน้าไม่ชัดเจน ร่างบางจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์หาผู้เป็นน้องชายทันที

"มุนบิน มาที่ประตูหลังบ้านเดี๋ยวนี้ เจอวัตถุบางอย่างหลังบ้าน ห้ามบ่น ห้ามหลับต่อ" หลังจากสั่งน้องชายเสร็จ ก็พยายามยกร่างของอีกคนขึ้นมาแล้วพาเข้าไปในบริเวณบ้านอย่างทุลักทุเล

"โห นี่คนหรือไททันวะเนี่ย หนักชิบหาย แล้วพี่ไปเจอเขาที่ไหนเนี่ย" พอวางร่างหนาลงบนเตียงในกระท่อมส่วนตัวของแทยง ก็บ่นเป็นเรียงความวันแม่ แล้วถามที่มาที่ไปของเหตุการณ์จากพี่ชายตัวน้อย

"พี่เจอเขานอนสลบอยู่หน้าประตูหลังบ้าน ท่าทางคงเมามาก ยุงเยอะด้วย เลยพาเข้ามา อย่าบอกพ่อแม่นะ ขอร้องเลย"

"แล้วถ้าผมบอกหล่ะ"

"ใบประกันซ่อมบีเอ็มอาจจะไปอยู่ที่มือพ่อก็ได้นะ ลองดูมั้ย"

"มีอะไรให้ผมช่วยมั้ย เออใช่เดี๋ยวไปผ้าห่มมาให้ Just a moment please" น้องชายผู้เกรงกลัวพี่ชายตัวน้อยก็วิ่งออกจากกระท่อมไปทำกิจที่ตัวเองควรทำ กระท่อมของแทยงเป็นกระท่อมเล็กๆ ตามประสาความซนของเด็กที่อยู่ต่างประเทศ ทำให้ภายในกระท่อมของแทยงเต็มไปด้วยโพสต์อิทสีสันหลากสีแปะติดจนทำให้เกิดดีไซน์ที่สร้างสรรค์ แปลกใหม่ พร้อมมีโต๊ะ เก้าอี้ เตียงนอน และชั้นหนังสือที่ให้กระท่อมนี่น่าอยู่มากขึ้น ร่างบางและน้องชายทำมันขึ้นมาเพื่อต้องการมุมสงบในการทำงานอดิเรกต่างๆ 

"ผมขออนุญาตเช็ดตัวให้คุณนะฮะ เดี๋ยวจะไม่สบายใจเอา" ร่างบางพูดขออนุญาตร่างหนาที่สลบบนเตียงแล้วก็จัดการทอดเสื้อคลุมตัวนอกออก แล้วชุบน้ำบอดหมาดๆ แล้วไล่เช็ดตามแขนแกร่งขึ้นไปช้าๆ จนถึงไหปลาร้าของคนที่นอนอยู่ อัตราการบีบหัวของหัวใจของแทยงเต้นสูงขึ้นเรื่อย ตั้งแต่เกิดมาก็ปฐมพยาบาลให้เพื่อนหลายครั้ง แต่ทำไมครั้งนี้ใจมันเต้นแปลกๆ สัมผัสผิวเนียนๆของร่างหนาแล้วมันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก 

ร่างบางเช็ดไหปลาร้าของร่างหนาซ้ำไปซ้ำมา พอตั้งสติได้ก็หันหน้าให้ร่างหนาหันมาให้ตัวเองเช็ดได้สะดวก ดวงตาคู่สวยจดจ้องไปที่ใบหน้าของร่างบนเตียง  แทยงจ้องมองอยู่อย่างนั้น มือเรียวบางทั้งสองเผลอไปสัมผัสโครงหน้าของร่างสูงเบาๆ แทยงไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้คืออะไร แต่มันทำให้ร่างบางอยากมองหน้าร่างสูงนี้ตลอด เกิดข้อสงสัยมากมายว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน แต่คงยากเพราะเล่นสลบไม่ได้สติขนาดนี้มีชีวิตอยู่ได้ถือว่าดีมากแล้ว 

แทยงหยิบเครื่องบันทึกเสียงประจำตัวขึ้นมาช้าๆ นิ้วเรียวกดอัดเสียงทำให้ลูกเล่นในเครื่องทำงาน

"เวลา0.00น. วันที่ 1 กรกฎาคม วันนี้เป็นวันเกิดของแทยงเอง แต่ที่พิเศษกว่าทุกๆปีก็เพราะ วันนี้เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น พระเจ้าได้พาผู้ชายคนหนึ่งที่เมาไม่ได้สติ มานอนหน้าบ้านเป็นผู้ชายเอเชีย ผิวขาว สูงมาก โครงหน้าเป็นเอกลักษณ์ ริมฝีปากน่าสัมผัส สันจมูกโด่งสวย ถึงจะมีแก้มหน่อยๆ แต่ก็ไม่ทำให้ความคมคายของใบหน้าลดลงเลย ไม่รู้ชื่อ ไม่รู้ที่มา ผมรู้สึกแปลกๆที่ปกติ แทยงจะไม่ชอบให้ใครเข้ามาที่กระท่อมหลังนี้ แต่กับเขาคนนี้ แทยงไม่คิดที่จะลังเลใจเลย อยากคิดว่าเพราะสงสาร แต่หัวใจแทยงเต้นแรงไม่หยุดเลยตอนเห็นหน้าเขา ผมไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไรที่ทำให้เขาตกอยู่ในสภาพเขาแบบนี้ ผมไม่อยากให้เขาทำร้ายตัวเองแบบนี้เลย  ใบหน้าเขาขณะหลับมันทำให้ผมอยากมองเขานานๆ ไม่ลุกไปไหน อยากดูแลเขา แต่มันคงเป็นไปไม่ได้สินะ ขอให้พระเจ้าคุ้มครองเขา เหมือนที่พระองค์ปกป้องผมด้วย"  

รางบ่างกดเปิดบันทึกเสียงแล้ววางลงที่โต๊ะข้างเตียง ด้วยความที่กระท่อมปกคลุมไปด้วยความมืด ทำให้แทยงสะดุดขาเตียงล้มไปนอนข้างๆร่างสูงที่นอนหลับบนเตียง หน้าของแทยงใกล้กับร่างสูงมากๆ หัวใจของร่างบางเต้นแรงไปอีกจนทำให้ใบหน้านวลขึ้นสี และด้วยแรงกระแทก ทำให้ร่างสูงปรือตาขึ้นมาช้าๆ แล้วก็หลับไป ร่างบางถึงกับใจหายวาบ

เขาจะเห็นเรามั้ยนะ

"แฮ่ม!! ทำอะไรอายน้องอายนุ่งบ้างนะครับ" เสียงน้องชายตัวแสบกระแอมไอขึ้นหลังจากถือผ้าห่มกองโตเข้ามาแล้วเห็นสภาพของร่างบางอยู่อย่างนั้น

"เงียบไปเลย" แทยงรับผ้าห่มมาจากน้องชายแล้วจัดการห่มให้ร่างสูง มุนบินเห็นหนังสือเล่มเล็กๆที่ตกอยู่ใต้เตียง เลยย่อตัวลงไปหยิบขึ้นมา เป็นพาสสปอร์ตตรานกอินทรีย์ซึ่งเป็นพาสปอร์ตของประเทศสหรัฐอเมริกา มือหนาถือวิสาสะเปิดสมุดนั้นออกมาเพื่ออ่านข้อมูลข้างใน

"โห เป็นเด็กนอกจากอเมริกาซะด้วย หน้าตาก็หล่อนะแต่น้อยกว่าผมหน่อยนึง แล้วพี่เอาไงต่ออะ" มือหนาปิดหนังสือเดินทางแล้วหันหน้ามาถามพี่ชายตัวน้อย ตอนนั้นแทยงไม่ได้คิดถึงจุดนั้นเลยว่าจะเอายังไงต่อไป เพียงแค่เขาไม่โดนยุงหามตายก็พอ 

"ก็คงต้องรอถึงตอนเช้าแหละ แล้วแกมีสิทธิอะไรมาเปิดของส่วนตัวเขาเนี่ย!"

"ก็อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน จะได้ช่วยเขาได้ ว่าแต่...พี่อยากรู้ชื่อเขาป่าวล่าาา"  มุนบินทำหน้ากวนใส่แทยง ปกติจะต้องหาหมอนใบเล็กหรือวัตถุปาใส่หัวไปแล้ว ร่างบางชะงักตัวไปชั่วขณะ 

"ฮั่นแน่....หลงหมอนี่อะดิ อยากจะลักหลับแต่น่าเสียดายใช่ป่ะที่ผมเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน หนักนะพี่อะ"

"คงตาสว่างแล้วใช่มั้ย มากวนตีนชาวบ้านเขาแบบนี้ พรุ่งนี้ไปซ้อมหนิ ไปเลยๆๆ" ร่างบางพยายามดันตัวน้องชายตัวสูงออกจากกระท่อม ขืนยื่นให้มุนบินแซวอยู่อย่างนี้ มีหวังร่างสูงบนเตียงคงได้ยินที่เขาคุยกันหมดแน่ๆ 

รู้ถึงไหนอายถึงนั่น

แทยงหันกลับมาที่เตียงที่ร่างสูงนอนอยู่ มือบางจัดการคลายผ้าห่มหนาออกแล้วคลุมตัวร่างสูงจนถึงระดับหน้าอกให้พออบอุ่น ภายนอก แทยงอาจดูเป็นคนนิ่งๆ แต่นั่นเป็นแค่เปลือกนอก อาจเพราะการอบรมสั่งสอนของครอบครัวที่เป็นนักการทูตบวกกับเจ้าตัวเป็นคนร่าเริงด้วย ทำให้ผู้ใหญ่หลายๆคนเอ็นดูแทยงและเมตตาแทยงมากเป็นพิเศษ และที่ทำอยู่ก็เพราะจิตสำนึกของร่างบาง ว่าถ้าเห็นใครเดือดร้อน ต้องไม่ลังเลที่จะช่วยเหลือ ดูเหมือนทุกๆอย่างจะเรียบร้อย ร่างบางเหยียดตัวขึ้นมาก่อนที่จะค่อยๆปิดโคมไฟข้างเตียงลง เหลือเพียงความมืดและเขาสองคนในห้องนี้

"ฝันดีนะฮะ" แล้วร่างบ่างก็ค่อยเดินให้เบาที่สุด แล้วออกจากกระท่อมหลังนี้ไป

แสงแดดในยามสายส่องแสงให้พืชพรรณไม้ได้เติบโตงดงาม ทำให้สีสันของดอกไม้หลากสีในสวนดูน่าชมมากขึ้นไม่แพ้พืชใบที่แซมๆกันขึ้นมา ร่างบางที่กำลังเดินไล่ไปตามสวนดอกไม้ที่อยู่เรียงรายกว้างขวาง เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้รอบๆสวนดูสดใสขึ้นไปเยอะมาก จุดมุ่งหมายของร่างบางเล็กอยู่อีกไม่ไกล มือเรียวจับกลอนประตู้ บิดอย่างเบามือแล้วผลักเข้าไป 

แต่....

ร่างบางต้องชะงักเพราะตอนนี้ภายในประท่อมโพสต์อิทของเจ้าตัวมีแค่โพสต์อิทหลากสีและเฟอร์นิเจอร์ต่างๆเท่านั้น เหมือนทุกๆอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้ ผ้าห่มที่นำมาห่มให้ร่างสูงก็จัดการพับเป็นระเบียบเรียบร้อบซึ่งวางอยู่ตรงปลายเตียง เสื้อคลุมก็หายไปพร้อมกับเจ้าตัว

ใจหาย....

ใช่....ร่างบางใจหายที่จู่ๆก็มีผู้ชายที่ทำให้เกิดความรู้สึกแบบนี้มากมายในวันเกิดตัวเอง เพียงแค่เจอกันไม่ถึงค่อนวัน แล้วก็หายไปโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้อีก แทยงรู้สึกเหมือนว่าตัวเองขาดน้ำอย่างรุนแรง

             เดินเรียวค่อยก้าวเดินไปตามกำแพงกระท่อมช้าๆ กวาดมองโพสต์อิทที่ตัวเองและน้องชายตัวแสบสร้างสรรค์ขึ้นมา และสีสันเหล่านั้นไม่ได้เข้าตาร่างบางเลยตอนนี้ และก็ต้องหยุดลงที่ตรงหน้าต่างบานใหญ่สุดของกระท่อม มีโพสต์อิทสีไม่เข้าพวกอยู่ตรงกลางหน้าต่าง ร่างบางสงสัยจึงหยิบเจ้าโพสต์อิทปริศนานั้นขึ้นมา มีอักษรเขียนบนลงบนโพสต์อิทเพียงแค่คำสั้นๆ

'ขอบคุณนะครับ  นางฟ้า'

แค่ประโยคเดียวริมฝีบางนวลอิ่มก็ยกยิ้มขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เหมือนหัวใจจะถูกเติมเต็มให้ดูชื้นอีกครั้ง ถึงแม้จะไม่ได้เห็นหน้ากันชัดเจนซักเท่าไร ความรู้สึกที่พิเศษแบบนี้ยังอยู่ในความคิดของแทยงครั้งแล้วครั้งเล่า ให้ความรู้สึกที่ดีใจ มีความสุข ผสมปนเปกันไปหมดจนแทยงหุบยิ้มไม่ได้เลย ถือซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดที่พิเศษกว่าทุกปีก็แล้วกัน 

END

ฮูล่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ชอตฟิคจบไปแล้ว เป็นไงบ้างเอ่ยยยยยยยย

มดขึ้นจอกันหรือยังคะ5555555555555555555

เป็นครั้งแรกเลยที่ได้ลงมือแต่ง

ฝากผลงานจากอารมณ์ชั่ววูบของเราด้วยนะคะ

แต่งออกมาจากความตั้งใจจริงๆ

ถ้าเม้นด้วยจะดีมากๆเลยค่ะ

ไรเตอร์ชื่อ แพร นะคะ

ติดตามทวิตเตอร์ของเราได้เลยที่ @SUGARFLOWER1995 น้าาาา