คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เตรียมก้าวเดินต่อ
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นที่ผมได้ประกาศต่อหน้าทุกคนไป “ผมจะขอลาพักร้อนยาวเเบบไม่มีกำหนด”
เเละหลังจากนั้นผมก็โดนมินมันบ่นไม่เลิกตลอดทั้งวัน ทั้งตอนทำงาน จนหลังเลิกงานผมก็ยังโดนมัน ฉุด กระชาก ลาก ถู ทุบตี จากที่ทำงานจนมาถึงที่บ้านทั้งโดนกล่าวหาว่าร้ายสราพัดสิ่ง เจ้างูพิษ! โอ้ยชีวิตของน้องคิ้วท์มันชั่งลำบากเหลือเกิน ต้องโพสท์ท่าลำบากใจพร้อมอินเน้อเพื่อความปัง (ในความคิดของคิ้วท์only)
เเต่ถ้าสลับมาเป็นในส่วนของโลกเเห่งความเป็นจริงนั้น หลังจากที่เชฟคิ้วท์ได้พูดไปเเล้ว เขาก็ได้ให้ทุกคนเริ่มไปทำงานได้ บางคนที่กำลังตกตะลึงนั้นก็ได้เเต่เดินมึนๆไปทำงานกันทั้งอย่างนั้น ทั้งที่พวกเขาพึ่งได้หัวหน้าเชฟหนุ่มหล่อเข้มมาดอมดม เฮ้ย! มาชมได้ไม่นานเอง อยู่ๆก็จะจากพวกเขาไปอีกเเล้ว(ยังไม่ได้ตายซักหน่อยเฮ้ย!)
เเละมินที่ตกตะลึงนั้นก็ได้จับมือคิ้วท์เจ้าเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดไปยังห้องทำงานส่วนตัวของเขา พร้อมปิดประตูเรียบร้อย เเล้วเริ่มบ่นถึงสิ่งที่เขาได้กระทำลงไปเมื่อซักครู่ พร้อมทั้งโดดกัดหัวมัน บีบคอมัน เเทงเข่า เขย่าศอก กอดให้หายใจไม่ออก เเล้วค่อยว่ามันดอก อีเพื่อนบ้าเอ้ย
ก่อนเกิดเหตุการณ์นี้นั้น เชฟคิ้วท์คนเข้มก็ได้ก็ได้ไปพูดคุยกำผู้จัดการเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว เเต่ทางผู้จัดการนั้นมีเงื่อนไข้เเค่
“ถ้าเชฟคิ้วท์ต้องการอย่างนั้นละก็ผมก็อนุญาตครับ เเต่ถ้าเชฟกลับมาเเล้วทางเราจะขอให้เชฟทำอาหารหนึ่งคอร์สสำหรับ บุคคลพิเศษนั่นก็คือ…”
เเละนั้นก็คือเงื่อนไขที่ทางฝั่งผู้จัดการได้ให้กับเชฟคิ้วท์มาเเละเขาก็ได้ตอบตกลงกับการได้หยุดพักยาวนี้ไป เเต่ถึงอย่างนั้นฝั่งของคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรอย่างมิน ก็ได้บ่นทุอย่างกับอีกฝ่ายตลอดทั้งวัน จนฝั่งของเชฟคิ้วท์ที่กำลังจะกลับบ้านอยู่นั้นเอง
“ไอ้คิ้วท์ ฉันกลับด้วย ฉันบอกเเม่เเกเเล้วว่าวันนี้จะไปนอนบ้านเเก” มินที่อยู่ๆก็มาเปิดประตูด้านข้างคนขับของคิ้วท์นั้นได้พูดขึ้นพร้อมพาร่างบางของตนนั้นเข้ามาภายในรถเเล้วปิดประตูเรียบร้อยโดยเร็วไว้ พร้อมทำหน้าใสๆใส่คนขับเหมือนจะสื่อว่าตนเองนั้นไม่ได้พูดอะไรผิดปกติเลย
เเต่การที่ชายหญิงจะนอนด้วยกัน สองคนในห้องเดียวกันนั้น ทั้งที่โตขนาดนี้เเล้วมันไม่ควรไหม ถึงเเม้ตอนเด็กๆทั้งสองคนจะไปนอนบ้านของอีกฝ่ายมานับครั้งไม่ถ้วนเเล้วก็ตาม เเต่เมื่อโตขึ้นก็ห่างหายกันไปนานเเสนนาน เเต่อยู่ๆก็จะมานอนเฉยพร้อมทั้งขอเเม่ของตนเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว เเละเเม่ก็ยังอนุญาตอีกทำให้เชฟคิ้วท์คนเข้มก็ต้องทำใจขับรถกลับบ้านไป
เเต่ก็ยังไม่วายมินก็ยังบ่นเรื่องเดิม พร้อมถามย้ำว่าเเน่ใจเเล้วหรอตลอดทางกลับบ้าน ผมก็ได้เเค่ฟังผ่านๆพร้อมทั้งตอบยืนยันคำเดิม “ใช่”
หลังจาก กลับมาถึงบ้านเเล้วมินก็ยังไม่หยุดความพยายามเขาก็ยังไปหลอกหลอนในทุกๆที่ตั้งเเต่ลงรถ เข้าบ้าน กินน้ำ ขึ้นบรรได เข้าห้อง ยังลามไปถึงตอนเข้าห้องนอนเเล้ว
เเละก็กลับมาสู่โลก ณ ปัจจุบัน ไม่รู้อะไรวันนี้ผมถึงรู้สึกเหนื่อยผิดปกติเหลือเกิน อาจเป็นเพราะ พรุ่งนี้จะไม่ได้ทำงานเเล้วเลยรู้สึกขี้เกียจก็เป็นได้ เเต่อีกคนนั้นกลับมาวอเเวไม่เลิก พร้อมทั้งอยากรู้ว่าที่ผมลาพักนี่จะไปไหนหรือจะขดตัวอยู่เเต่ในบ้านที่ความเป็นไปได้ต่ำมาก เพราะผมนะเป็นคนไม่ค่อยอยู่กับที่เฉยๆอยู่เเล้ว มันทำให้เบื่อมากๆ
เเต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้ตอบอะไรอีกฝ่ายไปได้เเต่บอกจะไปอาบน้ำก่อน เเละในจังหวะนั้นเอง
“ระวังผีหลอกล่ะอาบน้ำคนเดียวอ่ะ ให้อาบด้วยป่าว”มินที่พูดขึ้นก่อนที่ผมจะก้าวเข้าประตูห้องน้ำของห้องผมไปนั้นถึงกับหยุดชะงัก
“ไม่มีหลอกเว้ยยยย”ผมได้เเต่ตอบเสียงลากยาวไปเท่านั้น พร้อมกับมองอีกฝ่ายเล็กน้อยบวกกับสายตาวอกเเวกเเล้วรีบเข้าห้องน้ำไป เเต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายดังเข้ามาอยู่
หลังจากอาบน้ำอยู่ใต้ฝักบัวปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านร่างกายเปลือยเปล่า ตั้งเเต่เส้นผมที่โดนน้ำอุ่นกระทบค่อยๆไหลลงมาที่ใบหน้าคม ไหลลงมาเรื้อยๆความรู้สึกอุ่นได้ไหลท้วมร่างกาย ชั่งสบายจริงๆ มือทั้งสองข้างลูบไล้กับฟองสบู่ไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย ตั้งเเต่ส่วนหน้าอกเเกร่งผ่านยอดอกสีชมพูที่เเข็งเป็นไตเมื่อฝ่ามือไล่วนอยู่ เเล้วค่อยไหล่ลงมาตามความลื่นของฟองสบู่เเละกระเเสน้ำอุ่นที่เริ่มทำให้อุณหภูมิของร่างกายเริ่มสูงขึ้น
ผ่านไปยังบริเวณกล้ามท้องที่เเข็งเป๋็นก่อนไล่ลงมาผ่านทีละลูก ทีละลูก จนมาถึงไรขนที่ชี้นำไปถึงส่วนสำคัญที่ต้องนี้มันนั้นกำลังขยายขึ้นจากการกระทำของเจ้าของมัน
เเต่เเล้ว…
พึบ!
ไฟทั่วห้องน้ำได้ดับลง ทำให้ผมนั้นเกิดความตกใจมากพร้อมกับตะโกนออกไปหามินที่อยู่ข้างนอกหลายรอบเเต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาใดๆผมได้ล้างตัวให้เรียบร้อยพร้อมกับนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเตรียมออกไปดูอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง เเต่ก่อนที่จะได้ออกไปนั้นเสียงเปิดของประตูห้องน้ำก็ได้ดังขึ้น ทำให้ผมรู้ว่าข้างนอกห้องน้ำก็ไฟดับเหมือนกัน
ผมที่คิดว่าเป็นมินเเน่เลยที่มาเเก้งกัน พอตะโกนออกไปก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาเเต่อย่างใด เเต่เสียงฝีเท้าของใครบางคนนั้นก็เริ่มใกล้เข้า ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนหยุดลง พร้อมกับความรู้สึกของผมที่เหมือนมีใครมายืนอยู่หน้าประตูกระจกที่กั้นอยู่ในระหว่างผมอาบน้ำ
ในจังหวะนั้นหัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้นๆ ประกอบกับความรู้สึกหนาวบริเวณเเผ่นหลังวาบลงไปถึงปลายเท้า เเล้วเสียงก๊อกน้ำก็ไหล่ขึ้นมาเองอย่างไม่มีสาเหตุ พร้อมกับเงานั้นที่มีเสียงออกมา
“ฮึก! เฮ้อออออ” เสียงเหมือนกำลังร้องโหยหวนด้วยความเศร้า พร้อมกับประตูที่ค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ ทำให้ผมเตรียมหาอะไรที่จับได้มารอไว้เพื่อจะเป็นโจรบุกเข้าหรือว่าเป็นสิ่งนั้นกันเเน่ ทำไงดีจะร้องเเล้วน้าาาาาามายยยยยยหัวใจจะเต้นหลุดออกมาจากอกเเล้ว
เเต่เเล้วมือที่กำลังกวาดหาของไปทั่วอยู่นั้นพร้อมกับประตูท่ี่กำลังค่อยเปิดจนจะสุดอยู่เเล้ว ก็ได้ไปเจอเข้ากับสิ่งคุ้นเคยที่ผมคิดว่าผมคงลืมทิ้งไว้ในห้องน้ำเป็นเเน่น ด้วยความที่รูปทรงเเบบนี้ถนัดเมื่อเเบบนี้ เปิดเเบบนี้ เเละเลื่อนได้เเบบนี้มีอยู่สิ่งเดียวที่คิดออก ผมจึงตัดสินใจทำการใหญ่ใจอุกอาจใช้สิ่งนั้นเป็นอาวุธเพื่อต่อกร
เเล้วเมื่อประตูเปิดออกจนหมด ผมก็พร้อมเตรียมจะสู้สิ่งที่กำลังเข้ามาอย่างช้าๆ โดยผมเห็นเป็นเงาตะคุ่มๆเเละมันออกมาเเค่ส่วนหัวเเล้วอยู่ๆ เเต่ถึงอย่างนั้นเสียงร้องโหยหวนก็ยังมาไม่หยุด
พึบ!
“เเฮร่” เสียงดังขึ้นพร้อมกับไฟฉายก็ได้ถูกเปิดขึ้นพบกับใบหน้าขาวเเป้งเเละผ้าสีขาวคุมหัวไว้ของผีมิน ที่กำลังฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุขว่าหลอกได้สำเร็จเเล้ว เเต่ว่าขณะที่ไฟกำลังส่องหน้าตนเองอยู่นั้น
“อ้าาาาาาาาาาาาาาา!” เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจอย่างหาที่สุดมิได้ของ นางสาว มินตรา ก็ได้ดังก้องไปทั่วห้องน้ำ จากตอนที่เธอกำลังเปิดไฟฉายขึ้นเเล้วคิดว่าตนเองเเก้งอีกฝ่ายสำเร็จเเล้วนั้นเพียงชั่วพริบตา ก็ปรากฎ
“มึงจะเล่นกับกูหรอ” เสียงของคิ้วท์ที่พูดหลังจากโผล่มาเเบบจั้มสเเกมาต่อหน้ามิน พร้อมปากที่เต็มไปด้วยสีเเดงสดฉีกจากเเก้มไปถึงบริเวณหู ตาเบิกโพรง ทำให้ฟังของมินถึงกับทำไงไม่ถูกเเละกรีดออกมาดังไปทั่วห้องน้ำ เเล้วตามด้วยเสียงหัวเราะของคิ้วท์ที่เเก้งได้สำเร็จ 55555+
หลังจากจบการเเสดงหนังสยองขวัญในห้องน้ำบ้านผมไปเเล้วนั้นก็กลับเข้าสู่ช่วงโฆษณาซักครู่ วันนี้เราขอนำเสนอเตียงสุดนุ่มในบ้านของผมเอง หนึ่งเตียงสามารถนอนได้ถึงสองคน(ที่อยากนอนคนเดียวมากกว่า)มีผ้าห่มครอบเซตพร้อมหมอนนุ่มๆสองใบเพื่อคนที่คุณเเละคนที่คุณรักเเล้วพบกับโฆษณาดีๆได้ใหม่ในโอกาศหน้าสำหรับวันนี้สวัสดีครับ
กลับมาสู่บนเตียงที่ตอนนี้ผมกับมินกำลังนอนกันอยู่ เเต่ก็ยังนอนไม่หลับกันทั้งคู่เเม้จะปิดไฟจนห้องที่พวกเราอยู่นั้นเต็มไปด้วยความมืดเเล้วก็ตาม เสียงของเเอร์ที่กำลังทำงานกับความเย็นที่อาบไปทั่วห้องเเห่งนี้
“คิ้วท์ทำไมเเกถึงจะลาพักอ่ะ” มินที่นอนอยู่ข้างๆผม ก็ได้พูดขึ้นด้วยคำถามเดิมๆที่ถามมาตลอดทั้งวันเเล้ว เเต่ในครั้งนี้น้ำเสียงมันกลับเเสดงถึงความเป็นห่วงเเละด้วยความที่ว่าผมคงปิดต่อไปไม่ได้เเล้วผมจึงควรจะบอกมันดีกว่า
“เเกก็รู้ใช่ไหมเกี่ยวกับความฝันที่ฉันฝันมาตั้งเเต่เด็เเล้วอ่ะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ กับสายตาที่มองไปยังความมืดมิดเบื้องหน้า
“รู้สิ หรือว่านั่นคือเหตุผมที่เเกจะลาพัก" มินหันหน้ามาทางผมในความมืดนั้น ผมรู้สึกถึงสายตาที่กำลังมองผมอยู่
“อืม ใช่เเล้ว” ผมก็หันไปทางอีกสายบ้างพร้อมกับตอบออกไป
“ส่วนเรื่องที่จะไปหายังไงนั้นฉันมีที่ ที่จะต้องไปอยู่” ผมได้พูดต่อขึ้นมาก่อนที่อีกฝ่ายกำลังจะอ้าปากพูดอะไรต่อ เพราะผมรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายต้องถามว่า “เเล้วจะไปหาที่ไหนล่ะ” เป็นเเน่
หลังจากที่มินได้ฟังไปก็ได้เเต่หันหน้ากลับไปมองเพดานในความมืดเหมือนเดิม เเล้วเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกพร้อมกับภาพตรงหน้าที่เลือนลางขึ้นเรื่อยๆจนมืดสนิท
ตื่นเช้ามาพบกับความสดใสอีกครั้งกับชีวิตของคิ้วท์คนเข้มอีกครั้ง หลังจากที่เมื่อวานมินได้มาค้างคืนที่บ้านผมไปนั้น ก็ไม่ได้เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นอีกหลังจากที่พวกเราคุยกัน จนเมื่อเช้าตอนตื่นมินก็ได้หายตัวไปพร้อมก็กระดาษโน๊ตที่เเปะไว้ที่โต๊ะว่า
“กลับบ้านก่อนนะเดี๊ยวไปทำงานสาย เเกก็รักษาตัวด้วยล่ะ จากมินคนสวย”
ผมที่ได้อ่านก็ได้เเต่เพียงยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะไปอาบน้ำเเละเตรียมตัวออกเดินทาง เเต่ก่อนหน้านั้น
“คิ้วท์ตื่นยังลูก” เสียงของหญิงสาวมีอายุนามว่า คุณหญิงพรจิต หรือเเม่ผมนั่นเอง
“ตื่นเเล้วคร้าบ” ผมตะโกนออกไปหลังจากที่ผมตื่นมาได้ซักพักใหญ่ๆเเล้วเเต่ก็ติดนิสัยชอบนอนกิ้งไปมาบนเตียงเพราะมันหน้านอนต่อจะตายไป
“นอนเเล้วก็อาบน้ำเเละลงมากินข้าวได้เเล้ว” หลังจากที่เเม่พูดจบก็หายไปเลย คงกลับไปทำกับข้าวต่อ เพราะต้องมาปลุกผมก่อนเป็นเเน่เพราะอะไรนะหรอ เพราะว่าผมมันตัวขี้เกียจไร555+ ถ้าได้นอนซักทีเช่นวันหยุดก็จะเป็นเเบบนี้เเหละ เป็นไอ้ต้าวขี้เกียจโดยเเท้จริง
เเล้วผมก็ค่อยคลานเข้าห้องน้ำไปอย่างช้าๆ เเล้วหลังจากที่อายน้ำเเต่งตัวเรียบร้อยก็ลงไปชั้นล่างก็ได้พบกับพ่อเเละเเม่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารก่อนเเล้ว
“เเม่วันนี้มีไรกินอ่ะ” ผมได้พูดขึ้นหลังจากที่มาถึงโต๊ะเเล้วหอมเเก้มเเม่เเละพ่อ หรือ คุณพงษ์เทพ ไปคนละหนึ่งฟอดใหญ่ เเละนั่งลงตรงเก้าอี้อีกตัวที่ว่างอยู่อย่างช้าๆ
“วันนี้มีไข่เจียวหัวหอมของโปรดคิ้วท์ เเละก็ต้มจืด” เเม่พูดพางตักอาหารมาใส่จานผมไปด้วย ผมก็ได้เเต่พยักหน้ารับเเล้วตักเข้าปากไปเรื่อยๆ
“เเล้วนี่จะไปเที่ยวไหนถึงได้ลาพักร้อนเนี่ย” ผมที่ได้นั่งกินอยู่ข้างก็ด้พูดขึ้น เเต่ก็ยังยังตักกินข้าวเคี้ยวตุ้ยๆอยู่
“ก็ไม่รู้อ่ะ เดี๊ยวคงไปเรื่อยเเหล่ะ” ผมก็ตอบกลับไปเเต่ก็ยังคงเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ เหมือนพ่อเช้นกัน
“กลืนก่อนไหมจ๊ะ” จนเเม่ผมต้องพูดห้ามทั้งผมเเละพ่อให้กลืนข้าวก่อนค่อยพูดกัน เดี๊ยวจะติดคอซะก่อน เเต่จะให้ทำยังไงล่ะ มีเเต่คนบอกว่าผมนิสัยเหมือนพ่อเเต่หน้าได้เเม่มานะ
เเม่ผมน่ะหน้าขมสวยผิวสองสี ส่วนทางพ่อหน้าออกไปทางไทยๆผิวเข้มเเต่นิสัยนั้นก็จะออกเหมือนผมเลย หรือผมเหมือนพ่อหว่า ไม่รู้ๆ
“น่าาาาา” พ่อได้เเต่ลากเสียงยาวตอบกลับไป เเต่ก็โดนสายตาพิฆาตกลับมาก็ได้เเต่ทำหน้าหงอยเเล้วเคี้ยวข้าวตุ้ยๆเหมือนเดิม
“ถ้าจะไปไหนก็ดูเเลตัวเองให้ดีๆก็เเล้วกัน เดินทางปลอดภัยนะ”เเม่พูดขึ้นหลังจากที่กินข้าวเสร็จเเล้วเเละกำลังจะลุกขึ้นไปเก็บจาน เเต่ก่อนจะไปเก็บก็ไม่ลืม มาหอมเเก้มผมฟอดใหญ่คืนเหมือนตอนที่ผมหอมเเม่ตอนมา เเละเเม่ผมก็เดินดี๊ด้าไปเก็บจานก่อนที่จะออกไปทำงาน
ส่วนทางพ่อผมนะหรอเหมือนกันเป๊ะ ทำเหมือนเเม่เลยทั้งที่หน้าไม่ให้เลย(ดูตัวเองด้วย) เเต่ก็นะครอบครัวผมก็เป็นเเบบนี้เเหละ หลังจากที่ผมกินข้าวเสร็จก็ไม่ต่างกันเดินสายปิ๊ดๆ เเฮปปี้ เก็บเจ็บอย่างไว เเล้วขึ้นไปเก็บของที่ห้องของตนเองเตรียมออกเดินทางได้
ผมที่เก็บของไปเรื่อยก็ได้เเต่นึกถึงที่ ที่ผมจะต้องเดินทางไปอยู่อย่างนั้น พยายามเก็บรายละเอียดจากความทรงจำให้ได้มากที่สุด เพราะว่าสถานที่ที่ผมจะไปนั้นมันเป็นที่ที่อยู่ๆผมก็ฝันเห็นในคืนหนึ่งหลังจากที่ผมไปหาพ่อหมอมา ผมก็เห็นสถานที่เเห่งนี้ ผมจึงอยากไปให้มันรู้เเล้วรู้รอดกันไปเลย
“มันชื่อว่าอะไรน้าาาาา…”ผมได้้เเต่นิกไปเรื่อยๆ ถึงภูเขา ลำธาร สายลม เเละเเสงเเดด วิงกาเดียม… ไม่ใช่เเล้ว เสียงของคนนั้น
เเล้วอยู่ๆผมก็เหมือนฝันกลางวันเเบบรู้สึกตัวอยู่ ภาพของคนๆนั้นก็ได้ปรากฎขึ้นต่อหน้าเหมือนในฝัน บ้านเรือนทรงไทยที่เขาอยู่เเต่ผมก็ยังไม่สามารถเห็นหน้าเขาได้ เเต่กับได้ยินคำพูดของเขา
“เทือกเขาเคียงฟ้า ลำนำเสียงสายลม สุคนธ์กลิ่นผืนป่า ณ หมู่บ้านลับตาไกล”
ปล.1 สวัสดีจ้ามาเเล้วๆ อาจมีคำผิดเยอะต้องขอโทษด้วยน้า ถ้าชอบฝากติดตามด้วยนะจ้า ไว้เจอกันใหม่เด้อ
ปล.2 นิยายเรื่องนี้จะออกทุกอาทิตย์อย่างน้อยอาทิตย์ละ1ตอน ขึ้นอยู่กับอารมณ์ผู้เเต่งโดยตรง ขอบคุณเจ้า
(มีฉากวาบหวิวด้วยอ้าฟิน)
ความคิดเห็น