นวลหนาว (เรื่องสั้น คำกลอน)
...หนาวเนื้อ ห่มเนื้อ จึงหายหนาว...
ผู้เข้าชมรวม
1,036
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
1.03K
หมวด : กลอน
อัปเดตล่าสุด : 4 เม.ย. 61 / 14:06 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
...หนาวเนื้อ ห่มเนื้อ
จึงหายหนาว...
ปล. แต่งตอนฝนตกแล้วนึกถึงใบหน้าของ แม่หญิงจันทร์วาด กับ แม่การะเกด
ขอส่งเข้าแท็ก #เกศจันทร์วาด ด้วยคนนะ ออเจ้า
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
่า~ เสียห่าฝนยัระหน่ำลแ่เย็นวานวบนเวลาล่วมาถึาลยามเ้า
หาแ่หยาน้ำฝน็เปล่าทุเลาลแลยัประสานับสายลมพัพาหยาน้ำฝนระเ็นุนเ้ายลเนื้อนวล...นวลเนื้อเนียนนอนบนเียเปรยเปล่าำลัถูโลมเล้าเ้า้วยวามเย็น่านาหยาน้ำระเ็นผ่านเ้ามาระรานเนื้อาย…เนื้อายึเริ่มยับายเ้าหาเนื้อายให้ลายเย็น
เนื้อนวลเย็น่านเนื้อ นวลนอน
นวลบ่มีอาภร ห่มเนื้อ
เย็นบ่สร่าเนื้อนอน นอน่าน เนื้อนวล
เย็นสร่าเนื่อนวลเนื้อ ห่มเนื้อนวลนอน
*****
นวล
หนาว
่า~ ฤูฝน็หาใ่
หาแ่สายฝนลับระหน่ำโปรยปรายไม่วายสิ้นระหน่ำเสียนลืมว่าทาเินนั้นเยเป็นพื้นินเพราะอนนี้ไร้สิ้นทาินให้เหยียบเิน
“บ้าริ!” สบถเสียพึมพำับัวเอเมื่อำเป็น้อถอรอเท้าส้นสูแล้วเินเท้าเปล่า
มือเรียวยาว้าหนึ่ถือรอเท้าึ้นให้เหนือน้ำ มือเรียวยาวอี้าถือร่มาป้อันหยาน้ำระรานเนื้อาย
สอาเรียวยาวทอน่อฝ่าน้ำนออย่าทุลัทุเลแถมท้อฟ้ายามเย็นยัทา้วยสีำสนิทสอเท้าำ้อยับลำทิศทาว่าะเินมาถึหน้าบ้านเนื้อาย้านล่า็เป็นอันเปียปอนน้อถอนหายใ...เฮ้อ~
เนื้อนวลเย็น่านเนื้อ เนื้อนา
เย็น่านผ่านผ้าบา ห่มห้อม
เ็นบ่สร่าเนื้อนา เย็น่าน เนื้อนวล
เย็นเนื่อสายฝนล้อม ่านเนื้อนวลนา
อาภรเนื้อบาปราเห็นร่าเนื้อนาผ่านอาภร หยาน้ำระหน่ำระทำเปียปอนปราร่าอรรแลอาภรั้นใน...หัวไหล่นวลเนียนมน นวลเนินปทุมออยลบ่ปิ นวลหน้าท้อเนียนละเอียเพริศพิศ แผ่นหลันวลแนบิสนิทอาภร นวลเนื้อนาร่าอรรปราัผ่านอาภรใ้แสนีออนอหลอไฟ
“หล่อน อ๊ะ!” ร่าสูรีบสาวเท้าเินถือร่มันยาวป้อันหยาน้ำฝนเ้าระรานเ้าหาร่าบา
หลัเหลือบเห็นร่าอรรเปียปอนอนาปราผ่านผ้าบาสู่สายาท่ามลาสายฝนระหน่ำและท้อฟ้ามืำสนิท หาแม้นมีเหล่าภมรผ่านมาพิศมิแล้วเ้าิมอม
หาแ่เพียเรียทัหิร่าบา็เเสียหลั
แผ่นหลัแนบทับเ้าับอนร่าสูอยู่ในวามวยแ่็ยัอุส่าห์เ้า่วยพยุร่าบาึู่เหมือนะเป็นอาารอนโนพิษไ้...เมื่อู้ายแลวาแล้วมิเห็นใรร่าสูึำใพาหิสาวโนพิษไ้เ้าบ้านนอน
นวลนอนหนาวสั่นเนื้อ นวลนา
หนาวสั่น้วยผ้าบา ่ำน้ำ
หนาวบ่สร่าเนื้อนา หนาวสั่น เนื้อนวล
หนาวสั่นเนื่อ่ำน้ำ ่ำเนื้อนวลนอน
ร่าอรรนอนหนาวสั่นพรายสอแนอันเ้าับอ
แม้นว่าะมีผ้าห่มผืนหนาเ้ามาปหาแ่วามหนาวมิอาลออาาย
ฝ่ายร่าสูยืนมอพราพินิและใร่รวิิอย่าสสัยเนื่อ้วยหิแปลหน้าโนพิษไ้
หาแ่หล่อนนั้นเป็นใรมิอาทราบ หาะละลาบละล้ว้วยารถออาภรทั้ปวะวรไหม
หามิถอหล่อน้อนอนหนาวสั่นับหัวใ วระถอหรืออย่าไรเอาไี
มอนวลนาหนาวเนื้อยามนวลนอน
้วยอาภรเปียปอนนอนหนาวสั่น
มอนวลนาพราพิศพินิพรั่น
ลายหนาวสั่นวรถอั้นอาภร
มือเรียวยาวับผ้าห่มผืนหนาลุมายหิสาวโนพิษไ้ออ่อนปลระุมเสื้อัวนอออทีละเม็ไล่าเม็้านล่าึ้นมาามทา้านบน
เผยหน้าท้อาวเนียนปราให้ยลนเ้าอมือเรียวถึับลนหลับา แล้วพามือเรียวไล่ปลระุมมานสิ้นสุระุมเสื้อผ้าเม็สุท้าย
ปราให้เห็นปทุมอไม้ให่เปียุ่มน้ำรำไรอยู่ใ้อาภร แลเนินปทุมเปียปอนโผล่พ้นอบอาภรออยล...นเป็นเหุให้อีนเินแทน
“หนาว” เสียราสั่นระเส่าานนอนหนาวบนเียประท้วเนื่อ้วยอาภรั้นนอถูถอออาร่าายเหลือเพียแ่อาภรั้นในึ่ไม่่วยให้วามอบอุ่นอะไรเพราะเพียปทุมถันอให่อาภรั้นในยัปิให้ไม่มิเลย
เสียประท้วรวราทำให้ร่าสู้อรีบนำผ้าห่มลับเ้ามาปลุมร่านา...อาภรผืนบา้านบนึ่เปียปอนาหยาน้ำฝน็ถูถอออาร่าอีนให้พ้นทาเหลือแ่เพียอาภรเปียปอน้านล่ามิรู้วรถอออาร่าบาอย่าไร
“หนาว” เสียราสั่นระเส่าานนอนหนาวยัประท้วอีราวราววามหนาวมิาหายแม้นะมีผ้าห่มผืนหนาปลุมายหาแ่ลับมิลายหายหนาว
“เอาวะ!” มือเรียวยาวรีบสอเ้าไปภายใ้ผ้าห่ม้านล่าไล้ปลายนิ้วมือนำลำทานแะถูายระโปรร่าบา้วยอาารร้อนรน แล้วึรีบึออาส่วนล่าออีน้วยใบหน้าเือปนสีแที่แสวามเินอาย่อนะัแห่มผ้าให้นไม่สบายแล้วเินพาร่าายหายเ้าไปในห้อน้ำ
เป็นเวลาเือบหนึ่ั่วโมว่าร่าสูโปร่ะเสร็ิ...าเรียวยาว้าวเ้ามามอนหลับสนิทใล้ๆไ้ยินเสียลมหายใหอบรุนแร
ใบหน้าาวเห่อึ้นสีแเนื่อ้วยวามร้อนแฝในเนื้อาย
“หล่อนๆ ทานยาหน่อยนะ”
ร้อบออีนะนั่ล้าๆ่อนเ้า่วยประอร่าบาเพื่อให้ลุึ้นนั่ทานยา
“หนาว” เสียหวานรวราบอแล้วระับสอแนอบเ้าับอออุ่น...ลิ่นายหอมละมุ่นวนอบออุ่นมิยอมลาย
“อ๊ะ! ทะ ทานยานะ ะไ้หายหนาว” พู้วยใบหน้าแ่านแลร้อนผ่าวเมื่อนวลเนื้อายอหิสาวู่ๆ็เ้ามาอแนบอนัวเอ้ออยู่ในภาวะเินอาย
ส่วนร่าบา็แสนะว่า่ายรีบทานยาแ้พิษไ้้วยหวัให้เนื้อายลายหนาว...รั้นร่าบารับประทานยาเสร็เรียบร้อยร่าสู็่อยๆประอให้นอนพั
หาแ่ร่าสูลับ้อเสียหลัเพราะถูสอมือบาระับเ้าหาัว
“หนาว...อหน่อย” เสียราหวานวนวาบวามระสันพาฤทัยเิหวั่นสั่นไหวเพราะายแทรแนบสัมผัสวนหวั่นใ
สัมผัสแทรแนบในเนื้อายนา...มือเรียวเผลอวาบนเนินเนื้อนาอย่ามิั้ใ
เนินปทุมเนื้อนาามเพริศพิศ
อยู่ในวามิิภิรมย์
ปทุมนานวลามน่าเยม
พิษอารม์อยามปทุมาม
ราวับอยู่ในห้วภวั์มน์สะแห่ปทุมถันอันาม
สอมือเรียวลูบวนามอปทุมเนื้อนาผ่านอาภรั้นใน ปทุมอไม้ให่ถูยำเ้าไปเ็มำแลถูเล้นลึึ้นสีแวนเียนะ้ำ้วยารระทำอันเผลออำเภอใ
“เ็บ!” เสียหวานร้อราัพอเรียสิสา์หวนลับ
ร่าสูหยุยับมอมือเรียวสลับับนนอน มอปทุมใ้อาภร่อนรีบร้อนถอนมือ
“บ้าริ!”
นระทำวามผิ้มหน้าิหุหิในิใเพราะระทำารอันมิน่าอภัยเนื่อ้วยอีนหลับใหลมิรู้ัว
“หนาว...ถอหน่อย” เสียแผ่วหวานรวราฟัมิรู้ศัพท์ร่าสูึโน้มยับเ้าไปใล้
หาแ่ยัมิทันไ้ฟัวามอะไรมือเรียว็ถูว้าไปวาเอาไว้บนอาภร...หรือปทุมถันเนื้ออ่อนอยาพ้นอาภรออยล
อาภรเปียปอนั้นใน
ถูถอออไปให้พ้น
ปราอบัวให้ยล
ยอมนูบนอบัว
เมื่อปราศาอาภรใลุมายวามหนาว็มิวายเ้ามาทั
ร่าบาระับออีนนเสียหลัร่าายึล้มทับเ้าับเนื้อาย...นุ่มนวล
“หนาว...ถอหน่อย”
เสียแผ่วหวานรวราอีรั้นนฟัหวาหวั่นฤทัย
“ถะ
ถอแล้ว” น้ำเสียะุะับอออไป่อนนอนหลับใหลมิรู้วาม...ะเหลือ็เพียอาภรส่วนล่า...หรือเนื้อนวลนาอยาร้าอาภร
“ถอ...รนี้”
มิรู้ำลัละเมอหรือเพ้อเพราะพิษไ้ หาแ่ร่าบาราวับหลับใหลำลัไล่นิ้วปลระุมเสื้อออีนลไปทีละเม็นหม
ะร่าสูราวับอยู่ในห้วสะนระุมเสื้อถูปลหมแลปรายออบัวึะรู้สึัว
“หนาว”
เสียหวานราระเส่าราวับำลัฝัน ระับอแนบอปทุมถันเ้าับอปทุมอีสออันอย่าพึใ
“อ๊ะ!” เสียร้อระหนราวับแลฤทัย หาแ่ลับรัวนิใระับอุไร้ปทุมถันอไม้ให่มิยอมลาย
หนาวเนื้อห่มเนื้อึหายหนาว
นวลเนื้อสาวหนาวเนื้อห่มเนื้อหาย
นวลเนื้อสาวห่มสาวหนาวึลาย
หนาวเนื้อายห่มายึหายเอย
- บ -
ผลงานอื่นๆ ของ วิฬารสีกุหลาบ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ วิฬารสีกุหลาบ
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น