กาลนาที

กาลนาที

ผมภาวนากับลมหนาว ที่ปะทะกับใบหน้าเมื่อยามที่ชะโงกออกไปมองวิว ผมภาวนากับภูเขาที่ตั้งตระหง่านเฝ้ามองมนุษย์คนแล้วคนเล่าผ่านมาแล้วผ่านไป ผมภาวนากับตัวเองที่มันกำลังทำตัวเองให้ร่าเริงยามที่เจอร่างไร้วิญญานของคนรัก ผมภาวนากับคนรักที่กำลังหลับไหลไปตลอดกาล

นาทีที่พบ 

นาทีที่รัก

นาทีที่จาก 

ทุกวินาที นาที หรือชั่วโมงล้วนมีคนได้พบและจากกัน 

ไม่น่าแปลกสักเท่าไรกับความธรรมดาของโลก

แต่อย่างน้อย...

หากปาฏิหาริย์มีจริง อย่างน้อยเพียงช่วยผมได้พานพบกับคนที่ผมรักอีกสักครั้งผมแค่ต้องการทำสิ่งที่ผมควรทำ ทำตั้งนานแล้ว 

ไม่น่าปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาถึงเพียงนี้

* นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น บุคคล สถานที่ องค์กรในเรื่องไม่มีอยู่จริง โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน