Krieg und Sieg

ลำดับตอนที่ #24 : อินทรีย์ผงาด : ชำระแค้น

          ไซอัน ณ ตอนนี้กำลังควบม้าอย่างสุดชีวิต สิ่งเดียวที่เจ้าตัวคิดคือการหนีไปให้ถึงที่หมาย ซึ่งก็คือเมือง บรอเดนเบิร์ก เมืองทางสุดตะวันออกของแคว้นกุสตาฟ

เบื้องหลังของชายหนุ่มคือทหารม้าซิสทีเรียซึ่งล้วนสวมเกราะเบาและพกอาวุธน้อยชิ้นเพื่อเพิ่มความคล่องตัวจำนวน 3,000 นาย พวกเขาคือทหารทั้งหมดที่ไซอันพาหนีมาด้วยนำโดยสติกซ์

"นายน้อย! เร็วเกินไปแล้วนะครับ!!" สติกซ์ตะโกนไล่หลังไซอัน

"ถ้ายังเร่งมากกว่านี้ล่ะก็! พวกที่รั้งท้ายจะโดนทิ้งนะครับ!!"

"หนวกหูน่า!! ถ้าขืนชักช้าล่ะก็พวกมันจะตามเราทันนะ!!" ไซอันตวาดใส่สติกซ์โดยไม่หันกลับไป ในหัวของเจ้าตัวตอนนี้มีแต่ต้องหนีให้รอดเท่านั้น

สติกซ์หันกลับไปมองทหารม้าที่ไล่ตามมาอย่างอ่อนล้า พวกเขาบางส่วนเริ่มตามไม่ทันและถูกรั้งท้ายมากขึ้นเรื่อยๆ

"นายท่าน! พวกมันไม่ได้ตามมาเลยสักคน! ถึงเราไม่รีบก็....!" ทหารม้านายหนึ่งตะโกนบอกไซอันอย่างเหนื่อยล้า

"หุบปาก!! อย่างพวกมันน่ะไม่มีทางปล่อยพวกเราไปง่ายๆ หรอก!!" ไซอันตะโกนกลับไปอย่างเหลืออด พลางนึกย้อนกลับไปตอนที่ตนเผชิญหน้ากับโดร่าครั้งล่าสุด ตนรู้ดีว่าโดร่าไม่มีทางปล่อยให้ตนหนีไปง่ายๆ แน่

หลังจากขี่ม้ามาทั้งวัน กองทัพของไซอันก็อ่อนล้าเต็มที แม้แต่ตัวไซอันเองก็เริ่มทนไม่ไหว สุดท้ายพวกเขาก็ต้องหยุดพักในที่สุด

"นายน้อย......คนของเราบางส่วนตามเราไม่ทันและพลัดหลงออกจากกลุ่มเราไปครับ" สติกซ์บอกกับไซอันที่นั่งกินอาหารข้างกองไฟ

"แล้วไง?" ไซอันถามกลับไปอย่างไม่แยแส

"เราควรลดความเร็วลงเพื่อให้คนของเราที่เหลือตามทันครับ" สติกซ์บอกกับไซอันพลางมองกลับไปยังเหล่าทหารม้าที่เหลืออยู่ แม้ว่าจำนวนทหารที่ติดตามมาจะยังมีเยอะพอสมควร แต่จำนวนที่พลัดหลงจากกลุ่มก็ไม่ใช่น้อยๆ รวมๆ แล้วตอนนี้กองทัพของไซอันมีทหารอยู่ราวๆ 2,800 นาย

"ก็แค่คนไม่กี่ร้อยเอง! ไว้กลับไปค่อยเกณฑ์มาใหม่ก็ได้!" ไซอันพูดตัดบทแล้วลุกออกจากบริเวณกองไฟไปยังกระโจมสนามของตนที่สร้างขึ้นแบบง่ายๆทันที

"บัดซบ....จะบอกว่าทหารพวกนั้นไม่สำคัญเลยอย่างงั้นเหรอ!?" สติกซ์แอบสบถเบาๆ เมื่อไซอันลับตาไป สำหรับเขาแล้ว ทหารที่หายไปล้วนเป็นสหายร่วมรบที่ร่วมทุกข์สุขกันมาทั้งสิ้น อีกทั้งพวกเขาล้วนเป็นทหารอาชีพที่ต้องใช้ทั้งเวลาและค่าใช้จ่ายอย่างมากกว่าจะฝึกฝนขัดเกลาให้เป็นยอดทหารได้ แต่ไซอันกลับพูดออกมาอย่างไม่เห็นคุณค่าของทหารที่เสียไป นอกจากสติกซ์แล้ว เหล่าทหารที่ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่เองก็รู้สึกไม่ต่างกัน พวกเขาเริ่มเกลียดไซอันมากขึ้นเรื่อยๆ

. . . . . . . . . .

          รุ่งเช้าของวันถัดมา กองทัพซิสทีเรียจำนวน 2,800 นายกำลังเริ่มเก็บกระโจมและดับกองไฟ ส่วนไซอันกำลังเดินไปมารอบๆ ม้าของตนอย่างหงุดหงิด

"ทหารข้าศึก!!!" ทหารคนหนึ่งตะโกนลั่นแล้วชี้นิ้วไปทางเนินทางทิศตะวันตกของค่าย บนยอดเนินนั้นมีทหารม้าขี่ม้าตระหง่านอยู่เพียงหนึ่งนาย หมวกชฎาที่สวมบ่งบอกว่าเป็นทหารแรกตัส

"ม.....มัวทำอะไรกันอยู่!? รีบๆ ขึ้นม้าแล้วไปกันสักทีสิ!!" ไซอันทำหน้าเหมือนเห็นผี เขารีบขึ้นม้าแล้วตะโกนบอกพวกทหารอย่างร้อนรน

"แต่ว่า....มันมีกันแค่คนเดียว...."

"อย่าโง่น่า!! ถ้าขืนไม่รีบเข้าล่ะก็เดี๋ยวพวกมัน.....!!"

ปัง!!

"เสียงปืน!!?"

"เข้าที่กำบัง!!" เสียงปืนดังขึ้นนัดหนึ่ง ทำให้เหล่าทหารซิสทีเรียพากันแตกตื่น พวกเขาบางคนรีบเข้าหาที่หลบ บางคนวิ่งไปที่ม้าของตนเพื่อหยิบอาวุธ แต่ยังไม่ทันจะทำอะไรเสียงปืนนัดถัดๆ มาก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ปังๆๆๆๆ!!!

"ข้าศึกโจมตี!!!"

"เข้ากำบัง! เข้าที่กำบังซะ!!"

"อ๊าก! ช่วยด้วย...ข้าโดนยิง!!" เสียงร้องแตกตื่นของเหล่าทหารซิสทีเรียดังระงม ไซอันเห็นอย่างนั้นจึงรีบกระตุกสายบังเหียนแล้วควบม้าหนีไปโดยทิ้งทหารของตนไว้เบื้องหลัง ปล่อยให้ทหารของตนเผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายเพียงลำพัง

"โธ่เว้ย! แม่งเอ๊ยๆๆๆ!! แม่งเอ๊ย!!" ไซอันสบถอย่างหวาดกลัว ใบหน้าของชายหนุ่มซีดเซียวและชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"ทำไมกันวะ!? ทำไมข้าถึงต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ด้วยวะ!!?" ไซอันเริ่มตั้งคำถามต่อสิ่งที่ตนกำลังเผชิญอย่างหวาดกลัว ตนที่เป็นถึงบุตรชายของดยุคทาราทอรัส คนที่จะสืบทอดอำนาจต่อจากบิดา คนที่จะปกครองอาณาจักรซิสทีเรียในอนาคตอันใกล้ แต่ตอนนี้ตนกลับถูกไล่ต้อนอย่างน่าสมเพช

"ทั้งหมดเป็นเพราะมัน....! เป็นเพราะมันคนเดียวข้าถึงได้....!!"

"จะรีบไปไหนล่ะ? ไซอัน"

"!!?" ใครบางคนร้องทักไซอันด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันที่ไซอันรู้จักเป็นอย่างดี พอเงยหน้ามองตามเสียงก็เห็นโดร่าขี่ม้าอยู่บนเนินตรงหน้าตน

"ก...แก!!"

"สภาพน่าสมเพชกว่าที่คิดนะ....ทายาทแห่งดยุคทาราทอรัส สมุหราชมลเฑียรแห่งซิสทีเรีย ตอนนี้กลับทิ้งทหารของตัวเองแล้วหนีหัวซุกหัวซุนเป็นผีไม่มีศาล....."

"หุบปากซะไอ้กบฏ!!!" ไซอันที่กำลังโกรธหยิบปืนพกออกมาชี้ไปทางโดร่า แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นทหารม้าจำนวนมากล้อมตนเอาไว้ และในมือพวกเขาทั้งหมดถือปืนเล็กสั้นเล็งมาทางไซอัน

"น...แน่จริงก็มาสู้กันอย่างลูกผู้ชายสิวะ!! ไอ้ขี้ขลาด!!"

"โทษทีนะ 'ไอ้โคตรขี้ขลาด' ชั้นไม่หลงกลแกอีกรอบหรอก...!" โดร่ายิ้มเยาะเย้ยพลางกางแขนทั้งสองข้างออก เป็นสัญญาณให้ทหารม้าทั้งหมดเตรียมพร้อม

"แกฆ่าข้าไม่ได้!! ถ้าข้าตายที่นี่ล่ะก็! ท่านพ่อต้องไม่ปล่อยแกไปแน่!!!" ไซอันหวาดกลัวถึงขีดสุดเมื่อรู้ว่าตนกำลังจะชะตาขาดตะโกนออกมาเสียงดังลั่นราวกับกรีดร้อง โดร่าเยาะเย้ยด้วยรอยยิ้มปีศาจ

"ก็ให้มันมาสิ.....เพราะชั้นเองก็มีหนี้ที่ต้องสะสางกับพ่อของแกอยู่เหมือนกัน"

"แกมันบ้าไปแล้ว!! แกคิดจะเป็นศัตรูกับอาณาจักรซิสทีเรียทั้งหมดงั้นเหรอ!!?"

"ตอนนี้ก็เป็นไปแล้วนี่......ลาก่อน ไอ้สวะ!"

"เดี๋ยว-!"

ปัง!

"นี่คือส่วนของพิกซี่" ยังไม่ทันที่ไซอันจะพูดอะไรออกมาอีก โดร่าหยิบปืนพกขึ้นมายิงใส่ไซอันจากบนยอดเนิน

ปังๆๆๆๆๆๆ!!

ตามด้วยปืนเล็กสั้นจากทหารม้าแรกตัสทุกกระบอกที่ลั่นกระสุนพร้อมกัน ร่างของไซอันร่วงลงพื้นและแน่นิ่งไปพร้อมๆ กับม้าศึกของตนอย่างน่าอนาจ

"และนี่คือส่วนของพวกคุณตา" โดร่าเก็บปืนพกเข้าซองแล้วควบม้าผ่านร่างของไซอันไปอย่างไม่แยแส ปล่อยให้ร่างของอีกฝ่ายนอนแผ่อยู่บนพื้นทั้งอย่างนั้น

. . . . . . . . . .

          โดร่าและทหารม้าทั้ง 5,000 นาย ควบม้ามาถึงเมืองชไควร์ในช่วงบ่าย เมืองทั้งเมืองมีควันลอยขึ้นมาบางจุด แต่โดยรวมแล้วเมืองไม่ค่อยเสียหายจากการโจมตีเท่าไร ชายหนุ่มมองไปบนกำแพงเมือง และมองเห็นทหารบนกำแพงเมืองโห่ร้อง

"โดร่า!! โดร่า!! โดร่า!!" เสียงเรียกชื่อของโดร่าดังขึ้นจากบนกำแพงพร้อมกันอย่างหนักหน่วง ก่อนที่ธงอินทรีย์ผยองแห่งแรกตัสจะถูกชักขึ้นสู่ยอดเสา โดยมีเยเซลและเหล่าทหารยืนถอดหมวกและวันทยหัตให้โดร่าจากบนกำแพงเมือง

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

          จากคนเขียน - ช่วงนี้มีอะไรให้ทำเยอะแยะ ทั้งงานปิดภาคเรียนซัมเมอร์ของมหาลัย กลับบ้านไปหาพ่อแม่ที่ต่างจังหวัด และปั่นงานพอร์ตโฟริโอส่งอาจารย์ อาจจะลงนิยายช้าบ้างก็ทำใจ