Krieg und Sieg

ลำดับตอนที่ #18 : อินทรีย์ผงาด : เสียสละ

          สงครามดำเนินไปอย่างดุเดือด กองทัพแรกตัสยังคงปักหลักสู้แม้จะสูญเสียปืนใหญ่ไปเกือบหมด ปืนใหญ่ที่เหลืออยู่ยังคงระดมยิงใส่กองทัพซิสที่เรียที่โหมบุกเข้ามาแม้กระสุนจะเหลือน้อยเต็มทีเพราะกระสุนส่วนใหญ่ถูกเผาไปแล้ว

ทางด้านแกงเกิลและเหล่าทหารม้าฮุสซาร์เรียนกับทหารม้าซิสทีเรียเองก็ดุเดือดไม่แพ้กัน ต่างฝ่ายต่างเข้าปะทะด้วยอาวุธของตน ฝ่ายซิสทีเรียได้เปรียบกว่าเพราะสวมเกราะทั้งตัว ทำให้ดาบของทหารม้าแรกตัสฟันไม่ค่อยเข้า แต่ทหารม้าแรกตัสก็แก้เกมได้อย่างรวดเร็วโดยการเปลี่ยนกลยุทธ์มาเป็นทิ้งระยะห่างแล้วใช้ปืนเล็กสั้นยิงใส่แทน

เพราะปืนเล็กสั้นของแรกตัสบรรจุกระสุนได้เร็วแม้อยู่บนหลังม้า และมีความแม่นยำกับความรุนแรงสูงกว่า เกราะของทหารม้าซิสทีเรียถูกออกแบบมาเพื่อป้องกันกระสุนจากปืนพกและปืนคาบชุดเท่านั้น ทางทหารม้าซิสทีเรียเองก็ไม่ยอมโดนยิงอยู่ฝ่ายเดียว และหยิบปืนพกออกมายิงใส่บ้าง แต่เพราะเป็นปืนลำกล้องเรียบ ความแม่นยำจึงต่ำเอามากๆ

"บุกต่อไป! พวกมันกำลังจนตรอก!!" ไซอันออกคำสั่งอยู่ที่แนวหลังขณะมองดูการรบดำเนินไปอย่างดุเดือด ตัวไซอันเองเพิ่งจะเคยเห็นกลยุทธ์ของกองทัพแรกตัสจริงๆ เป็นครั้งแรก และแม้จะไม่อยากก็ตาม เจ้าตัวยอมรับว่ากลยุทธ์ของอีกฝ่ายเหนือกว่าตนเอามากๆ แต่ว่า...

"สุดท้ายก็ได้แค่นี้แหละ" ไซอันยิ้มเยาะให้กับการดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์ของกองทัพแรกตัส เพราะต่อให้เก่งและมีแผนดียังไง น้ำน้อยก็ย่อมแพ้ไฟ ต่อให้การรบในวันนี้ตนแพ้ก็ตาม แต่ตนก็ยังมีกองอัศวินไวเวิร์นอยู่ น่าเสียดายที่ตอนนี้ไวเวิร์นเหล่านั้นเหนื่อยเกินกว่าจะออกบินได้

"ท่านครับ! พวกมันตั้งแนวรบแน่นหนาแบบนี้ ข้าว่าเราเอาปืนใหญ่ยิงซะเลยจะดีกว่านะครับ!" นายทหารคนหนึ่งออกความเห็น

"ไม่ต้อง! ยังไงการรบนี้เราก็ชนะอยู่แล้ว! เก็บปืนใหญ่กับกระสุนเอาไว้ใช้ตอนตีเมืองดีกว่า!" ไซอันหันไปบอกกับนายทหารคนนั้น ต่อให้ต้องเสียทหารไปเป็นพันก็ไม่เป็นไร ขอแค่คงกำลังรบส่วนใหญ่เอาไว้ได้ ยังไงศึกนี้ตนก็ได้เปรียบ ไซอันคิด

ขณะกำลังคิดอะไรต่อมิอะไรอยู่ ไซอันมองเห็นกองทัพแรกตัสเริ่มล่าถอย บุตรชายดยุคยิ้มอย่างหยิ่งผยอง

"สั่งกองทัพทั้งหมดโจมตีเต็มอัตตราศึก!!"

. . . . . . . . . .

          "ถอนกำลัง!!" กองทัพแรกตัสเริ่มส่งสัญญาณถอยเพราะข้าศึกเกินกำลัง เหล่าทหารราบและทหารม้าเริ่มล่าถอยออกจากแนวรบอย่างทุลักทุเล โชคดีที่ไม่มีการระดมยิงปืนใหญ่หรือการโจมตีจากไวเวิร์นของอีกฝ่าย

"พันเอกวิลเฮล์ม! มาหาข้า!!"

"ครับ!!" แกงเกิลเรียกชื่อนายทหารที่มีอำนาจเป็นรองตนมาทันที เขาเป็นนายทหารวัยฉกรรจ์ ใบหน้าดูอ่อนเยาว์ราวกับชายหนุ่มอายุ 20 กลางๆ ทั้งที่อายุจริงจะ 40 แล้ว ร่างกายถือว่าผอมเพลียวเมื่อเทียบกับแกงเกิล และเขาเป็นลูกศิษย์คนหนึ่งของแกงเกิลด้วย

"จากนี้ไปข้าให้เจ้าคุมกองทัพทั้งหมดล่าถอยไปที่เมืองเลอเบิร์ก!!" แกงเกิลออกคำสั่งทันที

"เลอเบิร์กเหรอครับ?" วิลเฮล์มถามเพื่อความมั่นใจ เลอเบิร์กเป็นเมืองท่าสำคัญของแคว้นแรกตัสที่อยู่ไม่ห่างจากชายแดนแคว้นกุสตาฟ

"ถอนกำลังกลับไปที่นั่นซะแล้วตั้งมั่นให้ดี! ขอแค่ยื้อเวลาเอาไว้ได้จนกว่าทัพหลักของท่านผู้นำจะมาถึงก็พอ!"

"แล้วคุณเองล่ะครับ!!?" วิลเฮล์มถามแกงเกิลด้วยสีหน้าเป็นห่วง

"ที่นี่ต้องมีคนนำทัพ อย่างน้อยก็เพื่อคุ้มกันทัพหลัก...." แกงเกิลพูดอย่างหนักแน่น และวิลเฮล์มรู้เจตนาของเขาได้ดี

"แต่ถ้าคุณไม่กลับไปล่ะ!? ผมจะบอกกับท่านผู้นำและลูกชายของท่านว่ายังไง!!?"

"..." แกงเกิลไม่ตอบ เขาถอดหมวกชฎาของตัวเองออกแล้วยื่นมันให้วิลเฮล์ม ก่อนจะเอาหมวกของวิลเฮล์มไปใส่แทน

"ถ้าข้าไม่กลับไป.....ฝากมอบหมวกนั่นให้สองคนนั้นด้วยนะ" แกงเกิลตอบ วิลเฮล์มเริ่มน้ำตาคลอ

"ข้าไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า!! หยุดร้องไห้เป็นเด็กๆ แล้วไปได้แล้ว! ไป!!" แกงเกิลตวาดใส่วิลเฮล์มและมองดูอดีตลูกศิษย์ของตนควบม้าจากไปอย่างรวดเร็ว

"พูดก็พูดเถอะ.....ถึงจะเตรียมใจเอาไว้นานแล้ว แต่พอถึงเวลาจริงๆ ดันประหม่าซะได้......" เขาพูดกับตัวเองเพื่อลดความเครียด สีหน้าของนายทหารอาวุโสตอนนี้ดูเศร้าสร้อยลงมาก เขานึกถึงหน้าลูกชาย ภรรยาที่จากไป และมาควิสแรกตัสผู้ล่วงลับไปแล้ว

"นายท่าน เห็นทีข้าคงไม่ได้เห็นวันที่นายน้อยประสบความสำเร็จแล้วล่ะ" เขายิ้มอย่างขมขื่น ก่อนจะเงยหน้ากลับมาอยู่ในท่าทางสง่างามสมกับตำแหน่งแม่ทัพ

"ทหารกล้าแห่งแรกตัสเอ๋ย!! วันนี้คือวันที่พวกเราจะได้พิสูจน์ความกล้าหาญดังที่เราได้ปฏิญาณเอาไว้! พวกเราอาจไม่ได้หลับไป! แต่ไม่ช้าความพยายามของพวกเราจะไม่สูญเปล่า!!"

"วัลฮัลลากำลังมองดูเราอยู่! ไปพิสูจน์ให้สวรรค์เห็นกันว่าเราคู่ควร!! แด่ชัยชนะ!!"

"ชัยชนะ!!!" เสียงของเหล่าทหารกล้าตายแรกตัสดังระงม พวกเขาจำนวน 1,000 นายเหล่านี้คือกำลังรบที่จะรั้งท้ายเพื่อคุ้มกันทัพหลักที่กำลังล่าถอย

 

แกงเกิลตะโกนลั่น ขี่ม้านำหน้ากองทัพของตนเข้าหาศัตรูอย่างห้าวหาญ ก่อนที่กระสุนปืนนัดหนึ่งจะพุ่งมาหาเขา

. . . . . . . . . .

          นายทหารกองทัพซิสทีเรียนายหนึ่งเดินอาดๆ ท่ามกลางสนามรบด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในชัยชนะ ในมือของเขาถือปืนพกกระบอกหนึ่งเอาไว้ และเขาในตอนนี้กำลังเดินตรวจดูศพของทหารแรกตัสที่นอนตายเกลื่อนบนพื้น

รอบกายเขาคือทหารหน่วยกวาดล้างของกองทัพซิสทีเรีย ถูกส่งมาเพื่อจัดการกับทหารบาดเจ็บที่ยังเหลือรอด ใครที่ยังมีลมหายใจอยู่ก็จะโดนพวกเขาเอาหอกหรือดาบแทงซ้ำทันที

"ได้หัวแม่ทัพมันแล้วเว้ย!" แม่ทัพคนนั้นกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ เขามองเห็นร่างของแกงเกิลนอนคว่ำอยู่นิ่งๆ ห่างออกไปไม่ไกล

"ไอ้พวกกบฏสวะ!!" เขามองเห็นทหารแรกตัสคนหนึ่งนอนขดตัวอย่างเจ็บปวด แล้วยิงปืนซ้ำเข้าที่หัวของทหารคนนั้นทันที ก่อนจะเดินข้ามศพไปอย่างไม่ใยดี

แม่ทัพคนนั้นทิ้งปืน แล้วดึงดาบออกมา หวังจะใช้ดาบเล่มนั้นตัดหัวของแกงเกิลไปรับรางวัล

"ไม่นึกเลยว่าจะโชคดีแบบนี้นะเนี่ย....ทั้งๆ ที่ตอนนั้นแค่ยิงมั่วๆ......!!?" แกงเกิลขยับตัวเล็กน้อย แม่ทัพคนนั้นสะดุ้ง ก่อนจะชี้ดาบไปทางแกงเกิล

"ยังไม่ตายอีกงั้นเหรอ? ถ้างั้นข้าจะส่งแกไปลงนรกซะเดี๋ยวนี้เลยละกัน!!" เขาง้างดาบขึ้น หมายจะแทงลงไปยังร่างของอีกฝ่าย แต่...

"นรก...? นั่นมันที่ๆ แกจะไปหรอกโว้ย!!" แกงเกิลรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายแล้วลุกขึ้นเข้ากอดร่างอีกฝ่ายสุดแรง ก่อนจะจุดไม้ขีดแล้วหย่อนมันลงในกระเป๋าย่ามของตัวเอง

"ท..ทำบ้าอะไรของแกวะ!? ปล่อยสิวะ!!" แม่ทัพซิสทีเรียคนนั้นแหกปากลั่น ใช้ด้ามดาบทุบแกงเกิลไม่ยั้งก่อนที่เขาจะได้กลิ่นอะไรสักอย่างเผาไหม้

"ไม่...!" เขามองเห็นกระเป๋าย่ามของแกงเกิลมีควันออกมา มันคือกระเป๋าดินปืน

"ไม่! ใครก็ได้! เอามันออกไป!!" ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจ ก่อนที่กระเป๋าใบนั้นจะสว่างวาบขึ้นมา และไม่ใช่แค่กระเป๋าใบนั้นใบเดียว แต่แกงเกิลแอบซ่อนดินปืนเอาไว้ทั่วทั้งตัว

แกงเกิลยิ้มออกมาราวกับหมดห่วงแล้ว ในขณะที่อีกฝ่ายร้องไห้อย่างหวาดกลัว เพียงเสี้ยววินาที แรงระเบิดก็จบชีวิตของทั้งสองลงพร้อมกัน

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

          จากคนเขียน - จากนี้ไปคือของจริง...