คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ปฐมกาลอินทรีย์ : โศกนาฏกรรม
"เล่าให้ข้าฟังอีกทีซิ!!" มาควิสแรกตัสแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินข่าวร้ายจากปากของนายทหารของตน
"ครับ.....ท่านริชมอนด์กับท่านซินเดล........เสียชีวิตแล้วครับ" ทหารคนนั้นก้มหน้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา นั่นทำให้มาควิสดวงตาเบิกกว้างแล้วทรุดลงบนเก้าอี้
"ไม่.....เป็นไปไม่ได้.....มันเป็นไปไม่ได้!!!" มาควิสแรกตัสตะโกนลั่น ตามด้วยเสียงคำรามราวกับสัตว์ป่าและเสียงร่ำไห้
เมื่อขึ้นเช้าวันใหม่หลังจากงานเลี้ยงของดยุคทาราทอรัส ครอบครัวตระกูลแรกตัสก็เดินทางกลับในทันที แต่การเดินทางกลับคราวนี้กลับถูกขัดขวางโดยกลุ่มคนติดอาวุธปริศนา ตอนแรกกองกำลังคุ้มกันทั้ง 50 นายคิดว่าเป็นโจรป่ามาดักปล้น แต่สิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดก็คือ โจรเหล่านี้มีม้าศึกมากพอสมควร
ม้าเป็นสัตว์ภาหนะหลักของโลกยุคนี้ โดยเฉพาะม้าศึกแล้วยิ่งมีราคาแพง อีกทั้งค่าเลี้ยงดูและค่าอุปกรณ์ก็ไม่ใช่ถูกๆ ดังนั้นจึงไม่น่าเป็นไปได้ที่พวกโจรป่าที่คอยแต่ดักปล้นนักเดินทางจะมีม้าศึกมากมายถึงขนาดนี้
เหล่าโจรป่ากลุ่มนี้เข้าโจมตีเหมือนวางแผนกันมาก่อนแล้ว พวกมันส่งคนที่ไม่ได้ขี่ม้าเข้าขัดขวางและปะทะ บีบให้กองกำลังคุ้มกันต้องแบ่งทหารออกเพื่อรับมือในขณะที่อีกส่วนหนึ่งพารถม้าหนีไป และขณะที่รถม้าของตระกูลแรกตัสกำลังจะเข้าสู่เขตชายแดนแคว้น พวกโจรอีกกลุ่มหนึ่งก็เข้าโจมตี พวกมันเน้นอาวุธระยะไกลอย่างธนูเป็นหลัก ทำให้ทหารคุ้มกันที่อยู่บนหลังม้าถูกสังหารได้อย่างไม่ยากเย็น ริชมอนด์ แรกตัส และภรรยาถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม ส่วนบุตรชายของทั้งสองถูกกองทหารลาดตระเวนมาช่วยเอาไว้ได้ทันเวลา
"คุณปู่....." โดร่าปรากฏตัวขึ้นที่ประตูห้องพร้อมกับทหารอีกนายหนึ่ง ร่างกายและเสื้อผ้าเด็กหนุ่มไม่ค่อยมีบาดแผลเท่าไรแต่เปื้อนไปด้วยฝุ่นโคลน แววตายังมีความหวาดกลัวหลงเหลืออยู่ มาควิสแรกตัสเห็นหลานชายเพียงคนเดียวยืนสั่นเทาตรงหน้าก็ลุกจากเก้าอี้เข้าไปสวมกอดเด็กหนุ่มทันที
"คุณปู่.....ผม..กลัว....." เด็กหนุ่มสะอื้น แม้ว่าวุฒิภาวะจะโตเกินวัยแค่ไหน แต่การต้องมาเห็นครอบครัวถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาแบบนี้ถือเป็นอะไรที่สะเทือนใจอย่างรุนแรง
"นายท่าน..." อัศวินนายหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เขามีผมสีน้ำตาลอ่อนแซมขาวกับรูปร่างกำยำอย่างเห็นได้ชัดแม้สวมชุดเกราะเต็มยศและมีอายุพอๆ กับมาควิส
"แกงเกิล?.....ว่ามา" มาควิสผละออกจากโดร่าแล้วลุกขึ้นคุย
"คนของเรารายงานมาว่ากองทหารที่อ้างตนว่าเป็นทัพหลวงนำกำลังเข้าอ้างสิทธิ์เหนือเหมืองที่เดรนเซียครับ นอกนั้นก็..."
"บัดซบ....ไอ้ดยุคเวรตะไลนั่น!! เอาลูกข้าไปแล้วยังไม่พออีกรึไง!!!?" มาควิสแรกตัสแผดเสียงลั่นอย่างเดือดดาล ก่อนจะหันไปพูดกับแกงเกิล
"ไปเรียกพวกที่ปรึกษามา....แล้วก็แกงเกิล พาหลานข้าไปเปลี่ยนชุดแล้วให้เขาได้พักผ่อนซะ"
"ครับ นายท่าน" อัศวินที่ชื่อแกงเกิลรับคำสั่งแล้วค่อยๆ จูงมือโดร่าออกไป มาควิสแรกตัสนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
. . . . . . . . . .
"โดร่า!! หนีไป!!" เสียงของใครบางคนดังขึ้น เด็กหนุ่มเห็นการเหล่าทหารองครักษ์ทั้ง 10 กว่านายและพ่อของตนกำลังต่อสู้อย่างดุดัน
"นายท่าน! กลับไปที่รถม้าเถอะ! ให้พวกข้าจัดกา....อ๊าก!!"
"ดอล์ฟ!? หนอย...! ไอ้พวกระยำเอ๊ย!!" เสียงสบถก่นด่าและเสียงอาวุธกระทบกันดังสลับกันไปมาไม่ขาดสาย เด็กหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่างรถม้าและเห็นเหล่าทหารถูกธนูยิงและล้มลงทีละคนสองคน
"พ่อ!!!" เด็กหนุ่มร้องลั่น ดวงตาเบิกกว้างทั้งน้ำตาเมื่อเห็นพ่อของตนถูกธนูยิง แต่ต่อให้บาดเจ็บขนาดไหนเขาก็ไม่ยอมล้ม
"ไอ้นี่แม่งอึดจริงโว้ย! คนใช้หอกล้อมมันไว้! ยิงมันให้ตาย!"
"ไม่!!!" แม่ของเด็กหนุ่มกอดลูกชายแน่น สองแม่ลูกร้องลั่นเมื่อเห็นริชมอนด์ล้มลง ก่อนที่พวกโจรจะค่อยๆ ไล่ฆ่าพวกทหารที่บาดเจ็บและเข้ามาใกล้รถม้าเรื่อยๆ
"เจอแล้ว..! อั่ก!?"
"ออกไปห่างๆ ลูกข้าเดี๋ยวนี้!!"
"แม่!!" เด็กหนุ่มร้องเสียงดังเมื่อเห็นแม่หยิบมีดสั้นแทงเข้าที่หน้าอกของโจรคนหนึ่งที่เปิดประตูรถม้าเข้ามา หญิงสาวออกไปสู้อย่างจนตรอกแม้จะรู้ว่าโอกาสรอดของเธอและลูกแทบเป็นไปไม่ได้ก็ตาม แต่ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่มีแค่มีดเล่มนึงไม่อาจสู้กับเหล่าชายฉกรรณ์ติดอาวุธนับสิบได้ เด็กหนุ่มมองเห็นแม่ของตนโดนล้อมและรุมแทงด้วยดาบโดยเหล่าโจรโฉด
"แม่!!!......" โดร่าสะดุ้งตื่น ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อและน้ำตา
"ฝัน......อีกแล้ว......" นี่เป็นวันที่แปดนับตั้งแต่โศกนาฏกรรมครั้งนั้น นับจากวันนั้นก็ไม่มีคืนไหนเลยที่เด็กหนุ่มไม่ฝันร้าย
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว โดร่าออกมาเดินเล่นที่สวนคฤหาสต์เพื่อหวังว่าจะทำให้ตนลืมฝันร้ายนั้นได้สักประเดี๋ยวก็ยังดี ก่อนจะเหลือบไปเห็นกลุ่มทหารประจำคฤหาสต์กำลังล้อมวงฝึกซ้อมกันอยู่ โดยมีแกงเกิล อัศวินประจำตระกูลแรกตัสคอยกำกับดูแล
"นายน้อย?" อัศวินสูงวัยหันไปเห็นเด็กหนุ่มที่ยืนมองจากใต้ชายคาคฤหาสต์
"ช่องโหว่!! อุก!?" เด็กหนุ่มวัยกำดัดผมน้ำตาลคนหนึ่งพุ่งใส่แกงเกิลพร้อมดาบไม้ในมือขณะที่อัศวินเผลอ แต่ก็โดนดาบไม้ของอีกฝ่ายฟาดกลับจนล้ม
"เสียงดังเกินไปแล้วนะ เยเซล" แกงเกิลหันไปพูดกับเด็กหนุ่มคนนั้น
"ฝันร้ายอีกแล้วเหรอครับ?" แกงเกิลหันกลับไปคุยกับโดร่าและสังเกตุได้ว่าสีหน้าเด็กหนุ่มไม่ค่อยสู้ดี
"อืม...."
"งั้นมานั่งดูพวกเราฝึกซ้อมมั้ยล่ะครับ? เผื่อจะดีขึ้น" แกงเกิลพูดกับโดร่า เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบแล้วเดินเข้าไปร่วมวงด้วย
"ลุกขึ้น! เยเซล! รอบต่อไป!!"
"พอก่อนเถอะพ่อ!.....ผมเหนื่อย...."
"ปวกเปียกแบบนั้นน่ะ จะเป็นอัศวินในอนาคตได้ยังไงกัน!?" แกงเกิลพูดกับลูกชายอย่างเข้มงวด เมื่ออยู่ต่อหน้าทหารคนอื่นๆ แล้ว เขาคือครูฝึกจอมโหดที่ไม่ยอมอ่อนข้อให้ใครแม้แต่กับบุตรชาย
"แต่นี่...รอบที่....10 แล้วนะ......" เด็กหนุ่มที่ชื่อเยเซลพูดไปหอบไป บาดแผลฟกช้ำจากการถูกฟาดด้วยดาบไม้เต็มตัว
"เหนื่อยหน่อยนะ เยเซล" โดร่าเดินถือผ้าขนหนูผืนหนึ่งไปให้เด็กหนุ่มคนนั้น ทำให้เยเซลถึงกับเกรง
"น...นายน้อย!? ไม่ต้องหรอกครับ! แบบว่า..."
"ไม่เป็นไรหรอก รับไปเถอะ" โดร่ายิ้มให้เยเซลแล้วยื่นผ้าขนหนูนั้นให้อีกฝ่ายด้วยภาพลักษณ์เหมือนเทวดาตัวน้อย พลางจ้องมองเยเซลด้วยความรู้สึกบางอย่าง
ความอิจฉา โดร่ามองดูเยเซลที่มีแผลช้ำเต็มตัวจากการฝึกซ้อม ไม่ว่าจะโดนแกงเกิลฟาดดาบจนล้มสักกี่ครั้งก็ยังลุกขึ้นมาได้ ในขณะที่ตัวโดร่าเองในตอนนี้ได้แต่ร้องไห้ทุกค่ำคืนเพราะฝันร้ายอย่างคนอ่อนแอ เด็กหนุ่มเปรียบเทียบตนกับเยเซลซ้ำไปมา ยิ่งเป็นการตอกย้ำตัวเองมากยิ่งขึ้น นั่นทำให้โดร่าอิจฉาความเข้มแข็งของเยเซล แกงเกิลสังเกตุได้ว่าเด็กหนุ่มยิ่งซึมลงมากขึ้น
"นายน้อย....มาฝึกดาบกันเถอะครับ" แกงเกิลเอ่ยชวนโดร่า
"หา? ไม่ไหวหรอก! คนไม่เคยจับดาบอย่างผมน่ะจะเอาอะไรไปสู้....!"
"แล้วจะทำตัวอ่อนแอแบบนั้นไปตลอดอย่างงั้นเหรอครับ?"
"อึก...." เด็กหนุ่มชะงัก คำพูดของแกงเกิลเสียดแทงหัวใจเด็กหนุ่มอย่างมาก
"นายน้อย...กำลังจะบอกว่าตัวเองอ่อนแอสินะครับ?" แกงเกิลถาม
"ใช่.....ผมน่ะ...."
"ถ้าอย่างนั้นท่านก็ต้องเข้มแข็งขึ้น" แกงเกิลพูดต่อขณะหยิบดาบไม้โยนให้โดร่า
"จะให้เยเซลเป็นคู่ซ้อมด้วย ไหวมั้ย เยเซล?"
"ไหวอยู่แล้ว!" เยเซลยิ้มร่าพลางควงดาบไม้ไปมาราวกับความเจ็บปวดเมื่อครู่นี้เป็นเรื่องโกหก
"จากนี้ไป นายน้อยคือคนที่จะปกครองแคว้นนี้ต่อไปในอนาคต ท่านจะเอาแต่จมปลักอยู่กับความเศร้าไม่ได้เด็ดขาด ท่านต้องเข้มแข็ง...เพื่อนายท่านเดียโบลและพวกท่านริชมอนด์..." แกงเกิลพูดกับโดร่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง คำพูดเหล่านี้ดูจะเข้าใจยากเกินไปหน่อยสำหรับเด็กวัยเพียง 8 ขวบ แต่โดร่าเข้าใจ
"ผมเข้าใจ แกงเกิล.....ผมน่ะ..." โดร่าตอบกลับ ในมือกำด้ามดาบไม้แน่น
"จะไม่อ่อนแอ! เด็ดขาด!!" ก่อนจะพุ่งเข้าหาเยเซลที่ตั้งท่าคอยอยู่แล้วด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ความคิดเห็น