ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : แขก VIP [รีไรท์]
ณ. ห้องประชุมในบริษัททัวร์ ที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย
“ห่ะ!!!! แม่ว่าไงนะ” เสียงลูกสาวคนกลางของเจ้าของบริษัทดังขึ้นระหว่างการประชุม ผู้เป็นแม่หันไปมองและยิ้มเล็กน้อยให้กับลูกสาวที่ตอนนี้แน่นิ่งไปแล้ว
“ก็อย่างที่บอกและ ทางบริษัทGNNของประเทศไทย กับ SNของประเทศเกาหลีต้องการสานสัมพันธ์โดยการแลกเปลี่ยนศิลปินเป็นเวลา2เดือน โดยที่ฝั่งเราจะส่งนักร้องดูโอ แจ๊ค-จ็อบ ไปส่วนทางนู้นจะส่งSuper Juniorมา ทางบริษัทGNNเลยให้ทางเราจัดการเรื่องที่อยู่และทุกๆอย่างตลอดเวลาที่พวกเขาอยู่ประเทศเรา และแม่เองก็เห็นสมควรที่จะให้ลูกๆที่น่ารักของแม่จัดการเรื่องนี้” ผู้เป็นแม่พูดจบก็ยิ้มอีกเช่นเคย แต่รอยยิ้มอย่างนั้นมันยิ่งกลับทำให้ให้คนที่เป็นลูกเหนื่อยใจมากขึ้น ก็จะไม่เหนื่อยใจได้อย่างไรละ พูดแกมบังคับกันชัดๆเลย
“แต่แม่ค่ะ พวกเรายังไม่มีประสบการณ์พอที่จะดูแลคนที่เปรียบเสมือนทูตของประเทศได้หรอกนะค่ะ” ลูกสาวคนกลางเริ่มหาข้ออ้างต่างๆที่จะทำให้ตัวเองรอดพ้นจากงานนี้ไป
“จำซึลฮวานได้ไหม”
“ได้ค่ะ แต่เอ๊ะ!! พี่เขาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ละค่ะ”
“ก็ตอนนี้พี่เขาเป็นผู้จัดการวงSuper Juniorอยู่นะสิจ๊ะ” เด็กสาวตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อพี่ชายที่สนิท ดันไปทำงานให้กับคนที่เขาจะต้องดูแล
“เป็นไปได้ไง แล้วมันตั้งแต่ตอนไหนค่ะแม่”
“เอาน่าลูก เดี๋ยวเจอแล้วค่อยถามพี่เขาก็ได้ เอาเป็นว่าบีตาต้องจัดการเรื่องนี้ให้แม่ และก็ไม่ต้องบ่นหรือหาข้ออ้างใดๆทั้งนั้นนะ ดูอย่าง เเอลฟากับแกรมมาสิยังไม่เห็นบ่นสักคำ เรานี้ขี้บ่นจริงๆเลยนะ” แม่เริ่มอ้างพี่สาวกะน้องสาวของบีตา เพื่อให้บีตายอมทำตาม ชิลล์ คงจะบ่นหรอกนะนั้นอ่ะ พี่เเอลฟาก้อเอาแต่คุยเอ็มกะเพื่อน ส่วนยัยน้องแกรมมาก็สนใจแต่เกมส์ที่อยู่ในมืออ่ะ ฉันเหนื่อยอีกแล้วงานนี้ เฮ้อ..............
“เอาละ เดี๋ยวเราก็ไปรับพวกนั้นเลยแล้วกันนะ เครื่องลงเที่ยงครึ่งนะลูก” แม่เอ่ยขึ้นในขณะที่บีตากำลังปลงกับความสนใจเหลือเกินของพี่สาวและน้องสาว
“และแม่จะให้เราเอารถอะไรไปรับพวกเขาละ บีตาไม่เป็นคนขับรถให้นะ”
“แม่จัดรถตู้ไว้ให้แล้ว ส่วนพวกเราก็แค่ขับรถตามไปเท่านั้นเอง แม่ไม่ให้ลูกแม่เหนื่อยขนาดนั้นหรอกน่า” นี้ขนาดไม่ให้เหนื่อยนะเนี้ย และแม่ก็เดินออกไปพร้อมกับเลขาทันทีถือว่าฉันต้องเหนื่อยอีกแล้ว มีใครเห็นใจสาวสวยตาดำๆไหมเนี้ย >_< บีตาหันไปหาที่พึ่งทั้งสองคนที่ก็ยังไม่รู้ร้อนรู้หนาวกันต่อไป และคงต้องเรียกกันหน่อยแล้ว
“ไปกันได้แล้ว!!!!!!!” เสียงตะโกน180เดซิเบลดังขึ้น จนทำให้คนที่นั่งเล่นเกมส์กับคุยเอ็มตกใจจนนั่งลงไปกองกับพื้น ตุ๊บๆ โผละ แช่~~~~ (บอกสินั้นคือเสียงตกเก้าอี้จริงๆง่ะ = =’’’’)
“จะตะโกนทำไม ห่ะ!!! คนสวยยิ่งตกใจง่ายอยู่” พี่แอลฟาลุกขึ้นมาและคงมาดนางพญาเหมือนเดิม
“จริงด้วยตกใจหมดเลยอ่ะ พี่บีตา” น้องคนเล็กลุกขึ้นตามมาติดๆ
“ชิลล์ แค่นี้ก็ตกใจ ไปกันได้แล้ว แม่ออกไปเป็นชาติแล้วนะ” บีตาพูดค้อนๆ และเดินนำไปขึ้นรถเปิดประทุนสีชมพูหวานแหวว ของพี่เเอลฟา โดยมีพี่และน้องเดินตามมาติดๆ
#สนามบินสุวรรณภูมิ
เอียด~~~~
เสียงรถเปิดประทุนคันสวยจอดเทียบท่า
“พี่เเอลฟากับแกรมมาไม่ต้องลงไปหรอกเดียวบีตา จัดการเอง”
“ก็ดี จะได้ไม่เมื่อย” พี่แอลฟาตอบเสร็จก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุย ไม่รู้พี่แก เคยหยุดคุยกับใครบ้างไหมเนี้ย
“ทำอะไรก็ทำเถอะ หิวแล้ว” แกรมมาพูดเสร็จก็เอา ไอพอดขึ้นมาฟัง นี้ก็อีกตัว ไม่เคยคิดจะช่วยกันเลย ชิลล์ อย่าให้ถึงทียัยบีตามั้งนะ แม่จะใช้งานให้หนักเลย
บีตารีบลงจากรถและเดินไปทางผู้โดยสารขาเข้าทันที เพราะสายมาสิบกว่านาทีแล้ว
“ซึลฮวานโอป้า ทางนี้ๆ” บีตาตะโกนเรียกพี่ชายที่คอยดูแลตอนพวกเขาตอนไปเรียนภาษาทีเกาหลี ซึลฮวานหลังจากมองเห็นบีตาก็รีบเดินมาพร้อมกับหนุ่มๆที่เขาดูแลอยู่ทันที
“อันนิยองฮาเซโย” บีตาโค้งทักทายอย่างเป็นทางการแบบเกาหลีทันที
“อันนิยองฮาเซโย” หนุ่มๆทักทายกลับเช่นกัน
“พี่ซึลฮวาน รอนานกันหรือปล่าวค่ะ”
“ไม่นานหรอก แต่ไอ้ลิงพวกนี้มันบ่นหิวกันแล้วละ” พี่ผู้จัดการออกปากแซวหนุ่มๆให้บีตาฟัง ทำให้บีตายิ้มออกมาเล็กน้อย
“งั้นไปที่รถกันเลยดีกว่าค่ะ แล้วเดี๋ยวบีตาจะพาไปกินข้าว” บีตาพูดจบ ทำให้หนุ่มๆยิ้มออกกันเลยทีเดียว บีตาจึงรีบเดินนำทุกคนไปที่รถ
“เอาละค่ะทุกคน เดี่ยวขึ้นรถตู้ทั้งสามคันนี้ไปเลยนะค่ะ” บีตาพูดจบก็หันมายิ้มให้กับทุกคนอีกรอบ (มันเป็นโดยสายเลือดคนไทย สยามเมืองยิ้ม) และหันมาคุยกับ พี่ซึลฮวาน
“โอป้า เป็นไงบ้างค่ะ ไม่เจอกันเป็นปีแล้ว”
“ก็สบายดี แล้วพวกเราละเป็นอย่างไงบ้าง”
“ก็เหมือนๆเดิมอ่ะค่ะ ยิ่งสองคนนั้นยิ่งกว่าเดิมอีกด้วย”
“ขี้เกียจยิ่งกว่าเดิมนะหรอ” พี่ซึลฮวานยิ้มออกมานิดๆ เมื่อบีตาพงกหัวตอบ
“อ่ะ งั้นเอานี้ไปแล้วกัน จะได้ทำงานกันง่ายขึ้น” พี่ซึลฮวานยื่นซองสีน้ำตาลปึกหนามาให้
“แล้วมันคืออะไรละค่ะ” บีตาทำหน้างงและเริ่มเปิดแฟ้มดู
“มันเป็นประวัติของ ไอ้พวกลูกลิงพวกนั้นแหละ”
“โห้!!! มีกันตั้ง13คนเลยหรอค่ะเนี้ย “
“ก็มันเป็นโปรเจ๊คของทาง Sn นะ พี่ขอบอกนะว่าเหนื่อยมากเลยดูแลไอ้ลิงพวกนี้เนี้ย”
“โห้ ขนาดนั้นเลยหรอค่ะเนี้ย อ่ะ พี่ค่ะพวกลิงของพี่มองตาระห้อยแล้วค่ะ สงสัยจะหิว พี่รีบขึ้นเถอะค่ะ” บีตาพูดขึ้นหลังจากหันไปเห็นคนในรถตู้ส่งตาระห้อยมาให้ พี่ซึลฮวานส่ายหัวเล็กน้อย และขึ้นรถตู้ไป
“หวันเอ๋อ” บีตาหันไปตามเสียงที่เรียกชื่อจีนของตัวเอง
“อ่ะ พี่ฮันเกิงมาอยู่นี้ได้ไงค่ะเนี้ย อย่าบอกนะค่ะว่าพี่อยู่วงSuper junior” ฮันเกิงพยักหน้าทันทีหลังจากบีตาพูดจบ
“ก็ใช่ไง ที่พี่โทรเล่าให้ฟังเมื่อ อาทิตย์ก่อนไง” พี่ฮันเกิง พี่ชายคนสนิทที่บีตารู้จักตอนไปทำงานหาประสบการณ์ที่จีนพูดขึ้น
“จริงด้วย พี่บอกฉันแล้วนินา แล้วคุณป้ากับที่ร้านเป็นอย่างไงบ้างค่ะ”
“ก็เหมือนเดิมแหละครับ คุณแม่พี่เขาบ่นคิดถึงเราอยู่เลย บอกว่าอยากได้ลูกมือคนเก่งกลับไปช่วยที่ร้าน” ชายหนุ่มพูดพลางเอ่ยยิ้ม
“อย่างงั้นหรอค่ะ หวันเอ๋อก็อยากกลับไปเหมือนกันแหละ แต่ต้องมาดูแลพี่กับเพื่อนๆพี่นั้นแหละเลยไม่ได้กลับไป”
“ก็ดีแล้วนิ จะได้อยู่ใกล้ๆคนหล่อๆอย่างพี่ตลอดเวลา หวันเอ๋อไม่ดีใจหรือไงละ”
“ชิลล์ คนหลงตัวเอง รีบขึ้นรถไปเลยไปคนอื่นเขาคอยอยู่ ถึงบ้านแล้วค่อยคุยกัน” บีตารีบบอกปัดพี่ชายคนสนิททันทีเมื่อเห็นว่ามันนานไปหน่อยแล้ว
“ครับๆ” ฮันเกิงยิ้มกวนๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นรถตู้ไปในทันที บีตาเห็นพี่ชายเดินขึ้นรถไปแล้วจึงเดินกลับไปขึ้นรถที่พี่สาวแหละน้องสาวรออยู่
“ทำไมนานอย่างนี้ละ” แอลฟาหันมาถามทันทีที่ บีตาเดินมาถึง
“โห้ ให้ได้อย่างนี้นะเจ๊ ไม่ช่วยแล้วยังจะบ่น” บีตาพูดอย่างเคืองๆ และขึ้นรถทันที
“และนั้นอะไรอ่ะ ตอนมายังไม่เห็นมี” พี่แอลฟาชี้ไปยังแฟ้มสีน้ำตาลที่บีตาเอาขึ้นรถมาด้วย
“ก็ประวัติ วงsuper junior ไง”
“และไอ้วง super junior เนี้ยมันอะไรว่ะ”
“นี้เจ๊ไม่ได้ฟังที่แม่พูดเลยใช่ไหมเนี้ย”
“อืม ก็คงอย่างนั้นแหละ” แอลฟาตอบไปส่งๆ
“ให้มันได้อย่างงี้สิ ออกรถไปเลย เดี๋ยวเล่าให้ และยัยคุณแกรมมาถอดหูฟังสิ จะได้รู้เรื่อง” แกรมมาที่เอาแต่ฟังเพลงก็ยอมถอดหูฟังออก และบีตาก็เริ่มเล่าไปตลอดระหว่างการเดินทางไปร้านอาหารในเครือบ้านตัวเอง(คือมันไม่อยากลงทุนกันมากใช่ไหมเนี้ย) และในที่สุดรถก็จอดพอดีกับที่บีตาพูดจบ
“ทีนี้เข้าใจกันหรือยังละ” บีตาทีตอนนี้เริ่มเจ็บคอเพราะพูดไม่หยุดเลยตั้งแต่เช้ามา
“อืมเข้าใจแล้ว” แกรมมาตอบ
“แต่เจ๊ไม่อ่ะ” แอลฟาเริ่มตอบบ้าง
“นี้เจ๊พูดจนเจ็บคอไปหมดแล้วยังไม่รู้เรื่องอีกหรอ” บีตาเริ่มบ่น
“ก็รู้แหละ แต่มันไม่เข้าใจว่าจะดูแลพวกนั้นอย่างไงนะสิ พวกแกก็มีเรียนกันนิ ไม่เข้าใจแม่จริงๆเลย”
“ไม่เห็นเป็นอะไรนิเจ๊ ถ้าพวกเรามีเรียนเจ๊ก็ทำแทนไง” แกรมมาพูด
“อะไรอ่ะ เจ๊ต้องไปทำงานที่บริษัท ไม่เอาอ่ะ” แอลฟารีบปฎิเสธทันควัน แต่มีหรือบีตากับแกรมมาจะยอม
“ถ้าเจ๊ไม่ทำ ฉันจะฟ้องแม่ และเจ๊คงรู้ว่าแม่จะทำอย่างไงนะ” บีตาเริ่มเอาแม่มาขู่
“อย่านะ บีตา แกก็รู้ว่าแม่ต้องระงับบัตรเครดิตเจ๊ แล้วเจ๊จะเอาที่ไหนกินขนมอ่ะ” พี่แอลฟาส่งสายตาอ้อนวอน
“งั้นเจ๊ก็ต้องทำ ฉันรู้นะว่าเจ๊นะทำได้แถมน่าจะทำได้ดีว่าฉันกับน้องซะอีก” บีตาบอกอย่างเคืองๆ
“ทำก็ได้ ไปลงจากรถได้แล้ว เดียวแขกvipของแม่จะรอนาน” แอลฟาเปิดประตูรถและรีบลงไปทันที โดยที่น้องๆถอนหายใจให้กับนิสัยของพี่สาวที่ขึ้นๆลงๆตลอดเวลา
เมื่อรถตู้อีกสามคันมาถึงบีตาและแกรมมาก็รีบพาแขกของเขาเข้าไปในร้านอาหารทันที มีแต่แอลฟาเท่านั้นที่กำลังเดินดูรอบๆร้านเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย ถึงภายนอกจะดูเหมือนคนที่ไม่ค่อยเอาอะไรเท่าไรแต่จริงๆแล้วด้วยความเป็นพี่คนโตเขากับเป็นผู้นำได้ดีและเป็นคนที่ละเอียดรอบคอบเสมอเกี่ยวกับงานที่ได้รับ และเรื่องปกป้องน้องๆ เขาก็เป็นคนหนึ่งที่ทำได้ดีเสมอ
“แอลฟา แอลฟานูนา” แอลฟาที่กำลังเดินสำรวจร้านอยู่นั้นหันไปมองกับเสียงใหญ่ที่เรียกชื่อตัวเอง
“เฮ้ย คิบอม มาได้ไงอ่ะ” ดูเหมือนหญิงสาวจะดูตกใจเล็กน้อยเมื่อหันไปเจอ น้องชายคนสนิทตอนที่ได้ทุนไปเรียนที่อเมริกาแต่ยังไม่ทันที่น้องชายตัวดีจะพูดอะไร ก็เดินเข้ามากอดเขาทันที
“โอ๊ยไอ้ตัวแสบ ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว ปล่อยได้แล้ว” คิบอมคลายอ้อมกอดอย่างว่าง่าย และส่งยิ้มที่หาได้ยากยิ่งจากตัวเขาให้กับสาวตรงหน้า
“นี้ไอ้ตัวแสบยังไม่บอกเลยว่ามาได้อย่างไง และมาทำไมไม่โทรบอกห่ะ” แอลฟาเริ่มถามเป็นชุดเมื่อเห็นน้องชายตัวดีเอาแต่ยิ้มจนแก้มบวมๆนั้นจะปริแตกอยู่แล้ว
“ผมก็มาทำงานนะสิ ตอนแรกว่าจะโทรหาหลังจากถึงที่พักแต่โชคดีเจอแอลฟาซะก่อน” คิบอมพูดไปยิ้มไปอย่างที่ใครๆก็คงไม่เคยเห็น แต่กับสาวตรงหน้ากับเห็นจนเบื่อซะแล้ว
“โห้เดียวนี้ดังขนาดมาข้ามประเทศเลยหรอ คิดว่าจะอยู่แต่เกาหลีซะอีก แล้วนี้มาทำงานอะไรละ”
“ก็มาเป็นศิลปินแลกเปลี่ยนนะ”
“อย่าบอกนะว่านายมากับรถตู้พวกนั้น” แอลฟาทำท่าตกใจเล็กน้อยและชี้ไปยังรถตู้ที่นำแขกvipมาทานอาหาร คิบอมไม่ตอบอะไร แต่กลับพยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น
“งั้นพี่ก็ต้องดูแลคิบอมอีกแล้วละสิ” คิบอมทำหน้างงเล็กน้อย และก็เข้าใจทันทีเมื่อได้ยินประโยคต่อมา
“ก็พี่ต้องมาดูแล วงsuper junior ของคิบอมไง ว่าแล้วก็คิดถึงจังเลยไม่เจอกันเป็นปีๆแล้ว” แอลฟายิ้มและตบไหล่คิบอมเบาๆ เพราะตัวเตี้ยเอื้อมไม่ถึงหัวคิบอม คิบอมเองก็คงขำๆกับท่าเอื้อมไม่ถึงนั้น แต่ก็มีเสียงเรียกเขาไว้ซะก่อน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น