คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sweet ♥ : Intro
Intro
ฟรานมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาที่ค่อนข้างจะสงสัยจริงๆว่า พี่ชายของเขา...รักสึนะโยชิจริงๆ งั้นเหรอมันติดจะไม่น่าเชื่อนี่นะ... แต่ถ้าพี่รักเขาจริงแล้วเขาเลือกอีกคนล่ะ?
เฮ้อ สงสัยก็คงเป็นคราวเขาที่จะต้องปลอบใจพี่นี่นะ...
ถ้ายัยนั่นรู้คงจะตกใจเป็นบ้าเป็นหลังเลยล่ะ ฟรานคิดยิ้มๆ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นคนตัวเล็กอีกคนที่กำลังยืนคุยกับเหล่าครูบาอาจารย์ด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก ขนาดเกิดเหตุการณ์ตรงนี้เจ้าตัวก็ยังไม่สนใจ ไม่สิ เจ้าตัวก็ยังต้องทำหน้าที่แก้ไขอีกนี่เนอะ เข้าไปช่วยดีกว่ามั้ง?
ฟรานคิดอย่างนึกสนุกก่อนจะเดินไปหาบาจิลที่กำลังอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับอาจารย์
“อธิบายมาด้วยบาจิล” อาจารย์ฝ่ายปกครองพูดเสียงเข้มพลางมองบาจิลด้วยสายตาคมเรียวอย่างที่เจ้าตัวก็ไม่กล้าจะโกหกไปแต่อย่างใด
“การแสดงของโรงเรียนน่ะครับ”
“เธอคือใคร?” อาจารย์ฝ่ายปกครองหันหน้ามาทางฟรานทันทีที่เจ้าตัวเดินเข้ามาแล้วพูด ส่วนบาจิลที่เห็นฟรานนั้นก็เบิกตากว้างก่อนจะหันหน้าหนีเพื่อหลบหน้าที่คิดว่ากำลังแดงก่ำของตัวเองให้พ้นจากหน้าฟราน ฟรานจะรู้หรือเปล่านะว่าเขามัวแต่คิดถึงแต่คนๆ นี้ในทุกๆ วันที่ผ่านมา เขาตกหลุมรักฟรานจริงๆ งั้นเหรอ อะไรมันจะง่ายดายปานนั้น แต่ให้ตายสิเขาก็เจอผู้ชายหล่อมาเยอะนะ แต่ทำไมกับคนๆ นี้ถึงใจเต้นไม่เป็นส่ำขนาดนี้ล่ะ?!
อย่างที่คิดไว้จริงๆ ด้วย... ถ้าเจอหน้าคนๆ นี้อีก เขาคงจะต้องร้องไห้เพื่อระบายความในใจแล้วล่ะ...
“ฟรานครับ จากแอดลาส เป็นการแสดงที่ดีโน่คนนั้นเตรียมการไว้เพื่อเซอร์ไพรส์น่ะครับ”
“งั้นเหรอ?”
“ครับ” ฟรานบอกแถมยังส่งสายตาเนือยๆ มึนๆ ให้อาจารย์ฝ่ายปกครองนั้นด้วย อาจารย์จ้องหน้าฟรานอย่างจับผิดอีกครั้งแต่เจ้าตัวก็ยังจ้องตาตนกลับอย่างไม่ลดละ แถมยังมีการเปิดปากหาวอีกด้วย
“งั้นก็ดี ช่วยจัดการเหตุการณ์ให้มันดูสวยหรูกว่านี้ด้วยล่ะบาจิล”
“ค...ครับ!” บาจิลบอกพลางโค้งตัวให้อาจารย์ฝ่ายปกครองทิ้งให้เขาอยู่กับฟรานแค่สองคนตรงนี้ที่หน้าห้องฝ่ายปกครองที่ห่างจากเหตุการณ์รักสามเศร้าของสึนะอยู่พอสมควร
“ไง บาจิล” ฟรานหันหน้ามาแล้วส่งยิ้มอ่อนๆ ที่จะดูเนือยๆ และเบื่อโลกตลอดเวลามาให้เขา
“สะ...สวัส...สวัสดีครับ” บาจิลแทบอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ นี่เขาเสียงสั่นใช่มั้ยเนี่ยอ๊ากก
“ที่ล้มวันนั้นเป็นแผลหรือเปล่า?”
“ครับ?”
“วันที่นายนำทางให้ฉันน่ะ นายสะดุดขาตัวเองล้มไม่ใช่เหรอ?”
“อ้ะ...อ้อ...เอ้อครับ” บาจิลตอบ ทั้งหน้าร้อนวูบวาบไปหมดเมื่อรู้ว่าวันนั้นฟรานเห็นที่เขาสะดุดขาตัวเองล้มลง ก็ตอนนั้นมัน... มันอายจนมองทางไม่ถูกเลยให้ตายสิ ฮือ
“เอ่อ...ก็คงเป็นแล้ว หายแล้วล่ะมั้งครับ”
“งั้นเหรอ”
ฟรานรับคำเล็กน้อยก่อนจะยืนเงียบๆ ข้างๆ บาจิลที่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเหมือนกัน ทั้งคู่ยืนเงียบกันอยู่แค่นั้น จนบาจิลแทบอยากจะบอกความในใจให้รู้แล้วรู้รอด ให้ตายสิ ให้ตายสิ อยากร้องไห้จริงๆ โว้ยย
เขามักจะเป็นแบบนี้เสมอ... เวลาทำอะไรไม่ถูกก็จะร้องไห้เพราะรู้สึกเสมอว่าบางทีน้ำตาอาจจะอธิบายอะไรๆ ได้ดีว่าก็เป็นได้
พอคิดแล้วตามันก็รื้นน้ำตาขึ้นมาพอดีเลยแฮะ...
“ไปนะ” ฟรานบอกแล้วใช้มืออีกข้างมาขยี้หัวบาจิลเล่นแล้วโบกมือให้ก่อนจะเดินไป แต่ด้วยสมองหรือหัวใจก็ไม่รู้ที่สั่งการให้มือของบาจิลใช้มือทั้งสองข้างไปจับแขนข้างเดียวของฟรานเอาไว้
“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนฮะ”
“หือ?”
“ผะ...ผม...อะ...เอ่อ ชอบฮะ! ผมชอบฟรานนะครับ!”
Mr.Postman :
ชอบไม่ชอบก็ฝากติชมกันด้วยนะคะ
ง่ะ บาจิลนายช่าง ช่าง.... น่ารักอะไรเช่นนี้ !!
กลัวแต่งไม่ตรงอิมเมจบาจิลเลยฮร้ะ tt'
แต่ก็พยายามอยู่นะ (:
อย่าพึ่งทิ้งกันไปไหนนะ เกี่ยวก้อยหน่อย?
นับวันไรเตอร์...ยิ่งเพี้ยน... ขอโทษนะค้าาาา !
ความคิดเห็น