:+:+:ปิ๊งรักนาย เจ้าชายยากูซ่า:+:+:

ลำดับตอนที่ #2 : {BL@cK[G]u@Rd} - เจอแล้วพระเอกของฉัน[รึเปล่า]

---- อ่านะ ตอนที่สองแล้วนะครับ และแล้วนางเอกของเราก็เจอกับพระเอกสุดหล่อแล้วแต่แหม. . . เจอกันครั้งแรกทั้งคู่ก็มีปากเสียงกันซะแล้ว แบบนี้จะไปรอดมั้ยเนี่ย V_V\"---- Osaki



    วันนี้ฉันตื่นสายเป็นพิเศษ บรรยากาศรอบข้างที่เปลี่ยนไป จากที่เคยมีคุณย่ามาจ้ำจี้จ้ำไชให้ตื่นแต่เช้า แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องทำแบบนั้นแล้ว ฉันถึงเข้าใจว่าการอยู่คนเดียวมันดีอย่านี้นี่เอง สงสัยว่าเมื่อคืนเทรูมิจะเมาหนักหละมั้ง เลยเข้าไปนอนในห้องน้ำ ฉันจึงยกร่างไร้สติของเธอเข้าไปนอนในห้องนอน หาผ้ามาเช็ดตัวให้แล้วฉันก็ไปอาบน้ำและหาอะไรกินเสร็จก็เลยว่าจะออกไปทำงาน ด้วยความที่ไม่ชำนาญทางในโตเกียว เลยอาศัยถามทางไปเรื่อยๆ เห็นว่าร้าน Cougar อะไรนี่อยู่ใกล้โรงเรียนไดโดคุสินะ



    พอฉันไปถึงร้าน Cougar  ร้านนี้อยู่ข้างโรงเรียนไดโดคุจริงๆ ชนิดที่ว่าปีนรั้วโรงเรียนมาได้เลย เป็นร้านที่ดูแล้วน่านั่งมากทีเดียวภายในร้านเป็นสีขาวซะส่วนใหญ่ ตกแต่งด้วยรูปปั้นสิงโตนานาชนิด แต่ร้านนี้มันแปลกๆนะ ทำไมไม่มีคนเลย แถมประตูก็ปิดอีกตะหาก ด้วยความสงสัยฉันจึงถามคนที่เดินผ่านไปมาบริเวณนั้น



    “เอ่อ คุณคะๆ ”



    “คะ?”



    “ไม่ทราบว่าร้านนี้เปิดกี่โมงคะ”



    “ร้านนี้เขาเปิดบ่าย 2 ค่ะ” แล้วเธอก็เดินจากไปพร้อมกับใบหน้าประมาณว่า “ยัยนี่บ้านนอกชะมัด”



    อ้าว ก็แล้วใครจะไปรู้หละ ไอ้บริษัทจัดหางานนั่นก็เล่นไม่บอกอะไรเลย แล้วจะเอาไงต่อดี ว่าร้านจะเปิดก็อีกตั้งหลายชั่วโมง เอาวะ ไหนๆ ก็มาถึงแล้ว นั่งรอมันซะเลยก็แล้วกัน



    ผ่านไป 30 นาที ฉันเริ่มรู้สึกเบื่อ แล้วรำคาญสายตาของคนที่เดินผ่านไปมา คนพวกนี้ทำอย่างกับฉันเป็นคนบ้านนอกงั้นแหละ แต่จะว่าไป. . . มันก็จริงแฮะ



    ปิ๊บ ปิ๊บ ใครส่งข้อความมานะ





    + เมื่อคืนกว่าจะเผด็จศึกเขาได้ก็แทบแย่เลย ขอบใจนะที่ไม่ทำให้ฉันเป็นผีเฝ้าห้องน้ำ +





    ฉันอ่านข้อความแล้วนึกขำ



    “ฮิฮิ”



    “นี่คุณ อยากกินถึงขนาดมานั่งรอตั้งแต่ร้านยังไม่เปิดเลยเหรอ” เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้น ดูเหมือนว่าเขากำลังพูดกับฉันนะ



    คำพูดนั่นมันยิ่งทำให้ฉันดูบ้านนอกเข้าไปใหญ่ นายเป็นใครกันนะ ฉันค่อยๆเงยหน้ามองเขา นายคนนี้สูงชะมัดเลย กว่าจะมองไล่จากขาขึ้นไปถึงหน้าได้ก็เล่นเอาคอฉันเกือบเคล็ด แล้วพอฉันมองหน้าเขา



    “ถ้าคุณจะซื้อเค้กต้องรอตอนบ่ายสองนะครับ”



    นอกจากสูงแล้วยังน่ารักอีกด้วย อยากได้มาเป็นน้องชายจัง



    “เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้มาซื้อเค้ก  คือ… ฉันจะมาทำงานที่นี่น่ะค่ะ บริษัทจัดหางานส่งฉันมา”



    “อ๋อ  เหรอครับ งั้นคุณทำไมไม่เข้าไปคุยกับเฒ่าแก่เนี้ยข้างในหละ”



    ฉันยืนขึ้นเมื่อรู้สึกว่าเริ่มเมื่อยคอ แต่เมื่อยืนขึ้น ทำให้ฉันอยากจะกลับลงไปนั่งเหมือนเดิมเพราะการยืนคุยกับคนที่สูงกว่าเราเกือบ 20 กว่าเซนต์ มันเป็นเรื่องที่ดูแล้วน่าหดหู่ใจมากๆ



    “ก็ฉันนึกว่าไม่มีคนอยู่นี่คะ แล้วเด็กแถวนี้ก็บอกว่าร้านนี้เปิดตอนบ่ายสอง ฉันก็เลยนั่งรอ”



    นายนั่นกลอกตาขึ้น นี่ฉันบานนอกขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย



    “OK. งั้นผมจะพาคุณเข้าไปก็แล้วกัน”



    อยากจะรู้จังเลยว่าเขาอายุเท่าไหร่ อิ อิ จะได้จีบซะเลย แหม. . . เพื่อนฉันที่นีงาตะบอกว่าคนน่ารักแต่นิสัยดีในโตเกียวน่ะหายากชิ ไม่เห็นจะจริงเลย ฉันมาอยู่ที่นี่ไม่ถึงอาทิตย์ก็เจอหล่อๆ ไปตั้ง 2 คนแล้ว แหม. . . ฉันนี่โชคดีชะมัดเลย



    นายนั่น (ก็ไม่รู้จะเรียกอะไรนี่นา) เดินนำฉันเข้าไปที่หลังร้าน ทันทีที่เปิดประตูกลิ่นเนยจำนวนมากก็ลอยมาเตะจมูกฉันอย่างแรง ฉันชักเริ่มหิวๆ ขึ้นมาแล้วสิ หลังร้านนี้ใช้เป็นที่ทำเค้กสินะ เพราะมีเตาอบตั้งหลายเตา แถมกลางห้องก็มีถาดมีกะละมังใส่แป้งเต็มไปหมด แล้วบนชั้นก็ยังมีอุปกรณ์ทำเค้กอีกตั้งหลายชิ้น อ๊ะผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอที่เป็นเฒ่าแก่เนี้ย ไม่สิหน้าตาน่ารักแถมดูๆแล้วจะอายุน้อยกว่าฉันซะอีก คงจะเป็นลูกเฒ่าแก่เนี้ยหละมั้ง เค้กที่ทำขายในร้านนี้คงจะเป็นฝีมือเธอคนนี้สินะ ยังเด็กอยู่เลยแต่เก่งชะมัด



    “สวัสดีครับนัทสึเมะจัง”



    “อ้าวพี่ทักกี้ วันนี้มาเช้าจังเลยนะคะ เอ๊ะ พาแฟนมาด้วยเหรอคะ”



    “ไม่ใช่ครับ” นายนั่นรีบปฏิเสธทันควัน “เขาเป็นคนที่บริษัทจัดหางานส่งมาน่ะครับ”



    “อ๋อเหรอคะ โทษทีนะคะที่เข้าใจผิด ถ้าจะมาหาคุณแม่หละก็ ท่านอยู่ข้างบนน่ะค่ะ เดี๋ยวจะไปเรียกมาให้นะคะ พี่ทักกี้เอาน้ำมาให้คุณ. . .”



    “คุเซฮาร่า เมมิค่ะ”



    “เอาน้ำมาให้คุเซฮาร่าซังก่อนสิคะ”



    “ครับๆ”



    นายนั่นผู้น่ารักรีบกุลีกุจอเอาน้ำมาให้ฉันกิน สักพักเฒ่าแก่เนี้ยก็ลงมาหาฉัน ท่านเป็นคนใจดีมากเลย แถมยังสวยมากๆ อีกด้วย มิน่าหละถึงได้มีลูกสาวน่ารักขนาดนี้ หลังจากที่ฝากเนื้อฝากตัวกับเฒ่าแก่เนี้ยเสร็จ ท่านก็เลยให้นายนั่นช่วยสอนกฎระเบียบของร้านนี้ให้ฉัน



    “จริงสิ ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ผมชื่อซาคุ ทากิซาว่า อยู่ปี 2 โรงเรียนไดโดคุครับ”



    “ฉันคุเซฮาร่า เมมินะ เรียนที่ฮาจิโบคุเอ็น ดูท่าทางฉันจะอายุมากกว่าเธอแล้วสินะทากิซาว่าคุง”



    “เรียกผมว่าทักกี้ก็ได้ครับ” นายนั่น เอ๊ย!  ทากิซาว่าคุงพูดอย่างมั่นใจ



    “โห. . . ไม่เล่นของสูงไปหน่อยเหรอ ทักกี้น่ะแฟนฉันนะ อีกอย่างบุคลิกนายก็ไม่เห็นจะเหมือนทักกี้เลยสักนิด”



    “แล้วผมเหมือนใครหละครับ”



    “นายน่ะเหรอ อืม. . .” ฉันจับคางพลางมองทากิซาว่าคุงอย่างพิจารณา “นายน่ะเหมือนฮาเซคาว่า จุนมากกว่า งั้นฉันเรียกนายว่าฮาเสะจุนก็แล้วกัน”



    “ฮาเสะจุนเหรอ ถึงจะหล่อสู้ทักกี้ไม่ได้แต่ก็ OK. นะ” ฮาเสะจุนพูดไปมองนัทสึเมะจังไป



    “ชอบเธอเหรอ”



    “ใช่ ผมชอบคนทำอาหารเก่งน่ะ เวลาเธอทำอาหารเธอดูมีเสน่ห์มากเลย”



    ชักหมดหวังแล้วเรา



    “ทำไมไม่บอกรักไปเลยหละ ฉันจะได้ช่วยเชียร์”



    ฮาเสะจุนเกาหัว จะทำท่าไหนนายก็ยังน่ารักอยู๋ดี “คงจะเร็วๆ นี้แหละ จริงสิ ผมยังไม่ได้เอายูนิฟอร์มของร้านมาให้คุณเลย เดี๋ยวผมไปเอามาให้นะ”



    ว้าว… มีชุดด้วยเหรอ จะเป็นยังไงกันนะ ฮาเสะจุนวิ่งไปหลังร้านสักพักก็กลับออกมาพร้อมชุดพนักงานเสิร์ฟที่มีเสื้อสีขาวกระโปรงสีฟ้าเข้มและผ้ากันเปื้อนสีชาว พอฉันใส่มัน แหม. . . เรานี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย หลังจากนั้นฮาเสะจุนก็สอนให้เป็นแคชเชียร์ เป็นคนเสิร์ฟ สรุปแล้ว ฉันต้องทำงานทุกอย่างในร้านกระทั่งล้างจาน ฉันเลยเริ่มคิดว่าฉันต้องทำงานเกินค่าแรงไปแน่ๆ



    พอบ่าย 2 ได้เวลาเปิดร้าน โห. . . คนแห่กันมาเพียบเลย ยิ่งกว่าก่อม็อบอีกมั้งนั่น ต้องรับศึกหนักตั้งแต่วันแรกซะแล้วเรา ดูท่าแล้วร้านนี้จะเป็นที่ฮิตฮอตของคนแถบนี้มากเลยสินะ ไม่ว่าจะเป็นวัยรุ่น นักศึกษา ขนาดคุณยายยังพาหลานมากินเลย ฉันต้องรับออร์เดอร์ครั้งละ 4 -  5 โต๊ะ ฉันไม่เคยทำงานแบบนี้มาก่อนเลยขอสลับหน้าที่กับฮาเสะจุนมาเป็นแคชเชียร์แทน พอเห็นฮาเสะจุนทำแล้วเขาดูคล่องมากเลย สงสัยฉันคงจะต้องฝึกอีกยาว ส่วนนัทสึเมะจังผู้น่ารักหลังจากที่เสร็จงานหลังร้านเธอก็มาช่วยที่หน้าร้านอีกแรง



    หลังจากที่เหนื่อยมากๆ กับการทำงานวันแรกของฉัน ก็ได้พักสักทีเพราะช่วง 6 โมงเย็นจะเป็นช่วงที่คนเริ่มซากันแล้ว เราทั้ง 3 คนก็มานั่งเมาท์แตกกัน ระหว่างที่กำลังเมามันส์อยู่นั้น ก็มีลูกค้าชาย หญิงคู่หนึ่งเข้ามาในร้าน ฉันไม่สนใจผู้หญิงหรอก แต่ผู้ชายนี่สิ  เขาดูเซ็กซี่มากเลย ความเท่ห์ของเขาปิดกั้นความรู้สึกรับรู้ทุกอย่าง รูปร่างเขาผอมสูง (ท่าทางคงจะสูงกว่าฮาเสะจุนอีกมั้ง) จุดดึงดูดความสนใจอีกอย่างนอกจากรูปร่างของเขาแล้วก็คือนี่ คิ้วดกดำ ตาคม จมูกโด่ง มาดนิ่งจริงๆ ให้ตายเถอะ ทำไมเขาดูเหมือนดีแลน กัวจังนะ (พระเอกเรื่อง The Outsiders) เสียดายจังเลยที่มีแฟนแล้ว



    “ยัยเซเลอร์มูนมาแล้ว” ฮาเสะจุนพูด



    หมายถึงผู้หญิงที่มากับดีแลน กัวคนนั้นน่ะเหรอ จะว่าไปยัยนั่นก็เหมือนเซเลอร์มูนจริงๆ นะ เธอรัดผม 2 ข้างซะสูงเชียว ดีนะที่ไม่ย้อมสีเหลือด้วย ฮิๆ



    “ได้เวลาปฏิบัติงานอีกครั้งแล้ว เดี๋ยวค่อยมาเมาท์แตกกันต่อ” ฮาเสะจุนลุกขึ้นเพื่อไปรับออร์เดอร์แต่ฉันก็ดึงแขนเขาไว้



    “นี่ฮาเสะจุน ขอฉันเป็นคนรับออร์เดอร์แทนเถอะ”



    (ท่านผู้อ่านคงทราบนะคะว่านางเอกของเราคิดอะไรอยู่ : Osaki)



    “เอาไปเลย ผมไม่อยากอยู่ใกล้ยัยเซเลอร์มูน” ฮาเสะจุนพูดจบก็ยื่นใบรับออร์เดอร์ให้ฉันแล้วนั่งคุยกับนัทสึเมะต่อ



    ฉันก้มลงดูหน้าตัวเองจากกระจกเงาที่แปะไว้ข้างฝาแล้วจัดผมตัวเดองให้เข้าที่เข้าทางนิดหน่อย อยู่ต่อหน้าคนหล่อจะเป็นยัยเพิ้งไม่ได้ OK. เรียบร้อยแล้ว ไปกันเลย



    “ร้าน Cougar สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ”



    อึดอัดใจชอบกลแฮะ อุตส่าห์ได้ยืนใกล้คนหล่อแต่ก็ได้แค่แอบดู



    “นี่ที่รัก จะกินอะไรดีคะ” ยัยเซเลอร์มูนถามแฟนสุดหล่อของเธอ มันน่ารักดีอยู่หรอก แต่คำพูดชวนอ้วก แบบนี้น่าหมั่นไส้ที่สุดเลย



    “งั้นเอาเค้กสตรอเบอรี่ 2 ที่ค่ะ”



    “ฉันไม่ชอบสตรอเบอรี่” สุดหล่อพูดขึ้น เสียงเขาเข้มมากๆ เลย



    “แล้วคุณจะรับอะไรดีคะ (บีบเสียงหวาน) ” ฉันพูด ดีใจจังได้พูดกับเขาแล้ว



    “กาแฟ” เขาพูด



    “จะเอาเป็นเอสเปรสโซ่หรือคาปูชิโน่ดีคะ”



    “เอามาอย่างละแก้วเลย”



    “ค่ะๆ”



    แปลกคนจริงๆ กินกาแฟทีเดียวสองสูตรเลย ถึงจะแปลกยังไงแต่ก็โดนใจเราอยู่ดี ฉันเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์แล้วเห็นว่าทั้งสองคนยังคุยกันอย่างน้ำไหลไฟดับ ฉันเลยไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะ เลยจัดการทำกาแฟและจัดเค้กใส่จานแล้วยกไปเสิร์ฟ



    “เค้กสตรอเบอรี่ 2 ที่กับกาแฟเอสเปรสโซ่กับคาปูชิโน่ได้แล้วค่ะ”



    ยัยเซเลอร์มูนตักเค้กแล้วทำท่าจะป้อนสุดหล่อ



    “ที่รัก อ้าปากสิคะเดี่ยวมินาโกะป้อนนะ อ้ำๆ”



    โอ๊ย ใครก็ได้ขอกระโถนด่วนเลยฉันจะอ้วกแล้ว อี๋... . . เลี่ยนชะมัด แต่ละคำแต่ละท่าทางทำออกมาได้ยังไงกัน ไม่รู้สุดหล่อของฉันทนเข้าไปได้ยังไง ฉันเลยเดินออกมาก่อนที่จะอ้วกใส่หัวยัยเซเลอร์มูนนั่น แล้วฉันก็มานั่งดูสุดหล่อของฉันที่หลังเคาน์เตอร์ ยิ่งดูก็ยิ่งอิจฉายัยเซเลอร์มูน



    ผ่านไปสักพัก. . .



    “เก็บเงินด้วยค่ะ” ยัยเซเลอร์มูนตะโกน



    “ครับ” ฮาเสะจุนรับคำแล้วเดินไปที่โต๊ะ



    แย่จัง เขาจะไปแล้วเหรอเนี่ย เรายังไม่รู้จักกันเลย ไม่ได้การซะแล้ว ฉันเลยรีบวิ่งไปตัดหน้าฮาเสะจุนที่โต๊ะ



    “เท่าไหร่คะ” เซเลอร์มูนถาม



    “1280 เยนค่ะ”



    สุดหล่อยื่นแบงค์ 5000 เยนมาให้ฉัน มือเราสัมผัสกันนิดหน่อย “ไม่ต้องทอน”



    แล้วยัยเซเลอร์มูนก็เดินกอดแขนสุดหล่อออกไป ทำไงดีๆ เราจะไม่ได้เจอเขาแล้วเหรอ ไม่จริงน่า



    “เอ่อคุณคะ .. . ”



    ตุ้บตับ ตุ้บตับ



    “ลืมโทรศัพท์ค่ะ”  ฉันหยิบมือถือบนโต๊ะ แล้วเดินเอามันไปส่งให้เขา มือฉันสั่นเล็กน้อยก็แหม. . . ไอ้มือถือรุ่นนี้ราคาเหยียบแสนได้หละมั้ง



    “ขอบใจ” เขาพูดแล้วยิ้มให้ฉัน



    ความจริงฉันน่าจะเก็บมันเอาไว้ซะเลยดีกว่านะ แต่ไม่หรอกฉันคิดว่าฉันเป็นคนดีพอ ชอบเขาเราก็ต้องทำให้เขามีความสุขสิจริงมั้ย

ตอนนี้เกือบจะ 3 ทุ่มแล้ว ลูกค้าเหลืออีกไม่กี่คนได้เวลาเริ่มเก็บร้านแล้วสินะ ภาพสุดหล่อคนนั้นยังติดตาฉันอยู่เลย อยากจะเจอเขาอีกจัง



    อ๊ะ ลูกค้ามา



    คุณพระช่วย!!! ไม่น่าเชื่อว่าคำอธิษฐานของฉันมันจะส่งผลเร็วขนาดนี้ นั่นเขาจริงๆ ด้วย สุดหล่อของฉัน แล้วนี่เขากลับมาที่นี่ทำไมกันนะ อุ๊ย! รึว่าจะชอบเราเข้าแล้ว แหม…บ้าน่า คิดไปไกลเชียว ไปทำงานได้แล้ว



    “อ้าวคุณ ที่มาเมื่อตอนบ่ายนี่คะ คราวนี้จะรับอะไรดีคะ (บีบเสียงหวาน อีกแล้ว)” อิ อิ ฉันทำทีเป็นจำเขาได้ เพื่อเขาจะจำฉันได้บ้าง



    “เอาเค้กกาแฟ”



    “ได้ค่ะ” คงจะหนีไม่พ้นเรื่องกาแฟสินะ ฉันเอาใบรับออร์เดอร์ไปให้ฮาเสะจุนแล้วรินน้ำชาไปให้สุดหล่อของฉันความจริงร้านเราไม่ได้มีแบบนี้หรอก แต่เป็นบริการพิเศษจากฉันให้สุดหล่อคนนี้คนเดียว



    “น้ำชาค่ะ อ๊ะว้ายยยยยยยยยยยยย!!!” ตายแล้ว อุตส่าห์เอาน้ำชามาเสิร์ฟให้ดันทำหกใส่เขาซะนี่ ฮือๆ เขาต้องโกรธแน่ๆ เลย



    “O_O นี่เธอ! ” จึ๋ย เขาโมโหเข้าซะแล้ว



    “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ฉันรีบโค้งขอโทษเขายกใหญ่ หน้าแตกอย่างแรงเลยเรา ครั้งแรกก็ไม่ประทับใจซะแล้ว



    “นี่เธอกล้าดียังไงมาทำชาหกใส่ฉันแบบนี้ นี่มันเสื้อ ADIDAS ที่ฉันเพิ่งซื้อมาเชียวนะ เธอมาทำเปื้อนแบบนี้มีปัญญาชดใช้รึเปล่าฮะ! ”



    อ๋อ. . . ที่แท้ก็พวกคนรวย ถึงฉันจะชอบนาย แต่มาด่ากันปาวๆๆ แบบนี้มันจะมากเกินไปแล้วนะ ต้องสั่งสอนกันซะมั่ง แต่ไม่ได้หรอก เราเป็นคนทำหกเองนี่นา อีกอย่าง นี่มันในร้าน เรายังเป็นพนักงานอยู่เลย ควบคุมอารมณ์เอาไว้ก่อนสิเรา



    “คุณคะ แค่คราบน้ำชาน่ะ เอาน้ำธรรมดาซักก็ออกแล้ว” ฉันพยายามพูดกับเขาดีๆ



    “พูดแบบนี้นึกว่าฉันจะยกโทษให้งั้นเหรอ อ๋อ. . . ไม่มีปัญญาใช้หละสิ งั้นก็ได้ เรียกเฒ่าแก่เนี้ยมาคุยซะดีกว่ามั้ง



    “. . .”



    นายคนนี้อารมณ์ร้อนชะมัดเลย



    “เฒ่าแก่เนี้ย! เฒ่าแก่เนี้ย! ” นายนั่นตะโกนดังลั่น



    !!! อ๊าก ถ้าเรียกเฒ่าแก่เนี้ยมาก็ตายสิ เผลอๆ เราจะโดนหักเงินเดือนหรือไม่ก็ถูกไล่ออกไปเลยก็ได้ ไม่นะงานแรกของฉันจะต้องมาพังเพราะความสะเพร่าของเราไม่ได้ กล้าทำก็ต้องรับผิดชอบสิ ไม่งั้นก็เสียศักดิ์ศรีความเป็นผู้หญิงหมด



    “คุณๆ ฉันรับผิดชอบเองก็ได้”



    “งั้นก็ดี จะได้เคลียร์กันง่ายๆ ฉันจะให้เธอทำอะไรดีนะ อืม… ให้เธอเลี้ยงข้าวฉันสัก 10 วันเป็นการชดใช้ก็แล้วกัน”



    “5 วันได้มั้ย” ฉันลองต่อเขาดู



    “9 วัน”



    “อะงั้น 6 วันก็ได้”



    “8 วันขาดตัว ห้ามต่อแล้ว” (ทำเหมือนเป็นการต่อราคาเสื้อในห้างฯ ซะอย่งนั้น)



    “ขอร้องหละ 7 วันก็ยังดีนะ ลำพังเงินที่ฉันมีก็แทบไม่พอใช้แล้วอ่ะ”



    “ก็ได้ แต่ทุกครั้งฉันจะเป็นคนเลือกร้านเอง เข้าใจมั้ย”



    “อื้อ” ฉันตอบกลับอย่างหดหู่



    “งั้นวันนี้ให้เธอไปทำใจก่อนก็แล้วกัน ส่วนเค้กกาแฟที่ฉันสั่งเมื่อกี้ฉันยกให้เธอนะ” เขาพูดเสร็จแล้วเดินออกจากร้านไป



    “ฮือๆๆ นี่มันวันซวยชัดๆ เลย” ฉันร้องไห้โวยวาย



    “คุเซฮาร่าซัง ลูกค้ายังอยู่ในร้านนะคะ” นัทสึเมะจังเตือนฉันก่อนจะเดินกลับเข้าไปหลังเคาน์เตอร์



    “ผู้ชายบ้าอะไร ตัวเองก็ออกจะรวย ยังจะให้คนอื่นมาเลี้ยงข่าวอีก ไม่มีปัญญาซื้อกินเองรึไงยะ” ฉันบ่นลับหลัง



    “ใช่ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ใจร้ายชะมัดเลย พี่ทักกี้อย่าเป็นแบบนี้เชียวนะคะ” นัทสึเมะพูดกับฮาเสะจุนอย่างเอาจริงเอาจัง



    “ครับ”



    พอได้เวลาเลิกงานนัทสึเมะก็ห่อเค้กกาแฟที่นายคนนั้นสั่งเอาไว้ให้ฉันก่อนจะออกจากร้านไป ทีแรก ฮาเสะจุนอาสาจะพาฉันไปส่งแต่ฉันไม่อยากรบกวนเขา นั่นแหละสิ่งที่ฉันคิดผิดสุดๆ ตอนนี้มัน 3 ทุ่ม รถเมล์ก็ไม่ค่อยมีแล้ว จะมีก็แต่แท็กซี่ เรื่องอะไรจะขึ้นหละ เอาเงินที่จ่ายค่าแท็กซี่ไปกินเกี๊ยวซ่ายังจะดีกว่าอีก ฉันต้องเก็บเงินไว้จ่ายค่าห้อง ค่าเทอม แล้วอะไรอีกจิปาถะ ฉันไม่ยอมเอาเงินที่หามาได้อย่างยากลำบากของฉันมาเสียให้กับเรื่องไร้สาระนี่หรอก ลองเดินกลับบ้างจะเป็นอะไรไป



    เมื่อมาถึงอพาร์เมนท์



    “กลับมาแล้วค่ะ”



    “นี่เมมิ มาดูละครด้วยกันสิ กำลังสนุกเลยนะ”



    เทรูมิที่นั่งดูละครทีวีและกินมันฝรั่งอยู่อย่างเมามันส์ชวนฉัน



    “เอาเบียร์มั้ย” เธอยื่นกระป๋องเบียร์มาให้ฉัน ฉันเองก็ 18 ตั้งนานแล้วนี่นา ยังไม่เคยลองดื่มสักครั้งเลย อืม. . . ลองสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง



    “เอาสิ” ฉันหยิบกระป๋องเบียร์มาจากมือของเธอ แล้วกระดกมันลคออย่างไม่คิดชีวิต รสชาติมันก็ไม่ดีแต่ก็ไม่ได้แย่อะไรมาก แล้วสักพักฉันก็วางกระป๋องเบียร์ลง



    “หมดแล้วเหรอ”



    “ยังหรอก รสชาติก็ดีนะ แต่ฉันว่าไวน์อร่อยกว่า”



    “อื้อหือ. . . ขนาดไม่อร่อยยังซัดซะเรียบแบบนี้ฉันนับถือเธอเลยจริงๆ แล้วไปทำงานวันแรกเจออะไรมาบ้างหละ”



    ฉันหย่อนตัวลงข้างเธอ “เจอหนุ่มหล่อมากกกกกกกกก”



    “ฮ้า จริงเหรอ แล้วเขาหล่อมากมั้ย” เธอเขย่าตัวฉัน



    “หล่อมากเลยแหละ หล่อกว่าใครๆ ที่ฉันเคยเจอมาเลย” ฉันว่าพลางยกเบียร์ขึ้นซด “แต่นิสัยก็แย่กว่าใครๆ ที่ฉันเคยเจอมาเหมือนกัน”



    “อ้าว. . . ทำไมหละ”



    “ฉันแค่ทำชาหกใส่เขาเอง เขาก็ตีโพยตีพายใส่ฉัน นี่ดีนะที่เฒ่าแก่เนี้ยไม่รู้ ไม่งั้นฉันต้องโดนไล่ออกแน่ๆเลย แต่นายนั่นก็ยังให้ฉันเลี้ยงข้าวเขาอีกตั้ง 1 อาทิตย์ คิดว่าฉันรวยนักรึไง” ฉันซดเบียร์แล้วกุมขมับ



    “ขนาดนั้นเชียว แหม. . . อยากเห็นหน้าเทพบุตรจอมวายร้ายคนนั้นจัง”



    ฉันวางกระป๋องเบียร์ลงแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์โยนมันไปให้เทรูมิ



    “เอามาให้ฉันทำไม หน้าเขาเหมือนกระเป๋าสตางค์เหรอ”



    “ไม่ใช่ เอามานี่”



    ฉันคว้ามันจากมือเทรูมิ แล้วเปิดมันอย่างชนิดที่ว่าไม่กลัวว่ามันจะขาดแล้วโยนกลับไปให้เธอ



    “อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่น่าเชื่อ หนุ่มคนนั้นที่เธอพูดถึงเนี่ยนะเหมือนดีแลน กัว”



    “ก็ได้แค่หน้าเหมือนเท่านั้นแหละ แหม. . . ถ้าเป็นดีแลน กัวตัวจริงเขาไม่นิสัยแย่ๆ แบบนั้นหรอก แต่ถ้าดีแลนตัวจริงโมโหแล้วให้ฉันเลี้ยงข้าวเขาจริงๆ นะ ฉันจะยอมเลี้ยงไปตลอดชีวิตเลย”



    “ใช่ๆ ข้อนี้เห็นด้วย แล้วนี่เธอเปิดเทอมวันไหนเหรอ”



    “เปิดเทอม! ใช่เปิดเทอม”



    “???”



    “โอ๊ยตายแล้ว ฉันลืมเรื่องนี้สนิทเลย ฉันเปิดเทอมพรุ่งนี้นี่นา แล้วเสื้อผ้าชุดนักเรียนหละจะทำยังไงซักก็ไม่ได้ซัก รีดก็ไม่ได้รีด โอ๊ย. . . พระเจ้าช่วย”



    ฉันเดินกุมขมับตัวเองไปรอบห้อง ชุดนักเรียนเพิ่งตัดเสร็จ ร้านที่ตัดมาก็ซักให้ท่าไหนก็ไม่รู้กลิ่นอับหึ่งเลยแถมไม่รีดให้อีกตะหาก ขืนใส่ชุดแบบนั้นไปหละก็ต้องเรียกฉันว่า ’อีบ้านนอก’ แหงๆ เลย ทำไงดีหละเนี่ย อ๊า! ฉันต้องเอาไปซัก ใช่ ต้องซักๆๆ



    “นี่เทรูมิ ปกติเธอซักผ้าที่ไหนเหรอ”



    “อืม. . . ฉันเอาไปซักที่ร้านซักรีดข้างๆ อพาร์ตเมนท์น่ะ แต่ป่านนี้ร้านคงปิดไปแล้วหละ” เทรูมิพูดไปซดเบียร์ไปอย่างสบายใจ แต่หารู้ไม่ว่าฉันกังวลใจจะตายอยู่แล้ว ฮือๆๆ



    “พรุ่งนี้ไม่มีชุดนักเรียนใส่ไปจะทำยังไงดีหละเนี่ย ต้อง ตาย! ตาย! ตาย! สถานเดียวแน่ๆ ”



    “เธอเรียนที่ฮาจิโบคุเอ็นใช่มั้ย”



    “ใช่” ฉันยังคงเดนกระสับกระส่ายไปรอบห้อง



    “เพิ่งจะวันแรกน่ะ เธอไม่ต้องใส่เครื่องแบบไปก็ได้”



    “ว่าไงนะ” ฉันหยุดเดินแล้วตั้งใจฟังสิ่งที่เทรูมิพูด



    “นี่เธอ ฉันก็ศิษย์เก่าของโรงเรียนฮาจิโบคุเอ็นเหมือนกันนะ วันแรกที่ฉันเข้าเรียนน่ะ ฉันก็ไม่ได้ใส่เครื่องแบบไปเพราะชุดของฉันยังตัดไม่เสร็จ เธอก็ลองบอกไปว่าชุดยังตัดไม่เสร็จดูบ้างสิ”



    “อืม… มุขนี้มันก็ดีนะ แต่อาจารย์จะเชื่อเหรอ”



    “เลือกเอาก็แล้วกันว่าจะใส่ชุดนักเรียนเน่าๆ ไป หรือจะพูดให้คนอื่นเชื่อแค่ 2 – 3 คำ” เทรูมิพูดแล้วยกเบียร์ขึ้นซด “ละครจบแล้วฉันไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องผจญกับเด็กดื้ออีกตั้งหลายคน ฮ้าววววว”



    เอาไงดีหละ จะให้ใส่ชุดเน่าๆ นั่นฉันยอมตายซะดีกว่า สงสัยคงต้องโกหกอาจารย์จริงๆ แหละ ว่าแต่… จะใส่ชุดอะไรไปดีหละ



    “นี่เทรูมิ พรุ่งนี้เธอจะให้ฉันใส่อะไรไปดีหละ”



    “อยากใส่คอจีนไปก็เรื่องของเธอสิฉันจะนอนแล้ว!” เธอตะโกนดังมาจากในห้อง



    คอจีนงั้นเหรอ อื้ม. . . ไม่เลวนะ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะใส่คอจีนละกัน ฉันเหลือบไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนทีวี จ๊าก! นี่มันจะ 5 ทุ่มแล้วเหรอ พรุ่งนี้ฉันต้องไปโรงเรียนสายแน่ๆ เลย ไม่ได้การต้องรีบไปอาบน้ำนอนแล้ว