ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การแนะนำตัวมหาโหด
---- ตอนที่ 2 แลวอย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ เรื่องนี้มันจะไปสนุกเอาตอนท้ายๆ แต่ว่าก็ขอให้ช่วยติดตามกันไปให้ถึงตลอดลอดฝั่งนะคะ ---- Osaki
สักพักหลังจากที่ออดโรงเรียนดังคุณครูที่คาดว่าน่าจะเป็นคุณครูประจำชั้นของห้องเราก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกระดาษที่คาดว่าน่าจะเป็นใบรายชื่อหรืออะไรสักอย่าง
“สวัสดีนักเรียนห้อง 1 – 7 ทุกคน ครูเป็นครูที่ปรึกษาของห้องนี้ชื่อสุรีรัตน์นะจ๊ะ แนะนำให้รู้จักกันไว้ มีอะไรก็ปรึกษาครูได้ทุกเรื่องนะจ๊ะ ยกเว้นเรื่องความรัก”
“ฮ่า ฮ่า!”นักเรียนทุกคนรวมทั้งฉันหัวเราะกันใหญ่
“เอาหละๆ ครูคิดว่าพวกเธอคงอยากจะรู้จักกันเพราะว่าเธอน่ะต่างคนก็ต่างมากจากหลายๆสถานที่ ตอนนี้ครูก็อยากจะให้พวกเธอ…”
ไม่นะ อย่าให้แนะนำตัวนะ ขอร้องหละ
“แนะนำตัวให้ทุกคนในห้องรู้จักเอาไว้”
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมต้องแนะนำตัวด้วยเล่า ฮือ ฮือ ฉันเกลียดการแนะนำตัวที่สุดเลย ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย
“เริ่มจากนาย…”อาจารย์สุรีรัตน์หยิบกระดาษที่ฉันคิดว่าเป็นใบรายชื่อออกมา
“ซาร่าฉันไม่อยากจะแนะนำตัวอ่ะ”ฉันเขย่าแขนซาร่า
“ไม่เห็นเป็นไรเลย น่าสนุกดีออกเนอะ”
ไม่เอานะ ฉันจะไปห้องน้ำดีมั้ยเนี่ย ฉันปวดฉี่จะราดอยู่แล้ว ฮือ ฮือ
“ต่อไปนางสาว เคท ซาร่า ลีอา”
แปะ แปะ แปะ ทุกคนในห้องปรบมือกันใหญ่ แต่ฉันฉี่จะราดอยู่แล้ว ฉันนั่งขดอยู่บนเก้าอี้ ฉันกำมือทั้งสองข้างจนแน่น ตอนนี้มันก็เลยเต็มไปด้วยเหงื่อ
“นี่มิคตาฉันแล้วคอยดูให้ดีนะ”
“O_O”มันน่าสนุกตรงไหนเนี่ย ฉันไม่เคยรู้สึกแย่เท่านี้ในรอบ 4 ปีที่ผ่านมาเพราะตั้งแต่ฉันแนะนำตัวครั้งล่าสุดตอนอยู่ม.1 ฉันก็ไม่เคยเป็นแบบนี้อีกเลย
“Aloha สวัสดีค่ะชื่อเคท ซาร่า ลีอานะคะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
“เอ่อซาร่าจ๊ะ เธอเป็นลูกครึ่งเหรอ”
“เปล่าค่ะ หนูน่ะเป็นคนฮาวายแท้ๆเลย”
“เหรอจ๊ะ ต่อไปนางสาว…”
ตายแน่ ตายแน่ไม่ต้องสงสัย ไม่มีทางรอดแน่ๆเลย ฉันนั่งตัวกลมอยู่บนเก้าอี้คิดอยู่อย่างเดียวว่า’ไม่รอดแน่ๆเลยเรา’
“มิคเป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าๆฉันไม่เป็นอะไร”
เสียงปรบมือและเสียงที่นักเรียนทั้งหญิงและชายต่างแนะนำตัวกันด้วยเสียงที่แจ่มใสสนุกสนานทำไมฉันต้องมานั่งเป็นกังวลอยู่แบบนี้ด้วยนะ ทีตอนประกวดร้องเพลงคนมีตั้งกี่ร้อยกี่พันคนเรายังไม่ตื่นเต้นขนาดนี้เลยนี่นา โธ่…ให้ตายสิ
“ต่อไปคนสุดท้ายแล้วนะจ๊ะเธอคือนางสาวมณียา ศศิวะพงศ์พรจ๊ะ”
ถึงแล้วสินะ ไม่อ่ะ ฉันไม่แนะนำตัวเด็ดขาด
แปะ แปะ แปะ
“เฮ้มิคตาเธอแล้วนะแนะนำตัวสิ ฉันก็ทำให้ดูก่อนหน้านี้แล้วไง”ซาร่าใช้ศอกสะกิดสีข้างฉัน
“ไม่เอาอ่ะ”ฉันพึมพำ
“ไม่เอาน่ามิค หนุกๆน่าเร็วลุกขึ้น”
“เร็วสิจ๊ะมณียา เพื่อนรออยู่นะ”คุณครูพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ฉันค่อยๆลุกยืนขึ้นอย่างตะกุกตะกัก เพราะคงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีฉันคนเดียวที่ไม่แนะนำตัว เอาวะ เป็นไงเป็นกันสิ
“สะ สะ สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อมณียา ศศิวะพงศ์พร ชื่อเล่นชื่อมิคค่ะ”
“แค่นี้เองเหรอจ๊ะ”
“…”
“มีอีกนะคะอาจารย์ ตอนเธออยู่ม.ต้นนะคะทุกคนในห้องเรียกเธอว่ามิคกี้เมาส์ค่ะ แล้วเธอก็ยังชอบทำทรงผมตูดเป็ดมาโรงเรียนด้วย ฮิ ฮิ”กระแตพูดเยาะเย้ยฉัน หนอยยัยกระแต ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้านี่ไม่ใช่ห้องเรียนหละก็เธอตายไปแล้วรู้มั้ย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันก็คงได้แต่คิด จริงๆแล้วฉันไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก เพราะยัยนั่นน่ะมือหนักจะตาย แถมยังเป็นแชมป์คาราเต้หญิงอีก ทุกครั้งที่มีเรื่องกันก็ได้วาร่าเนี่ยแหละที่คอยเป็นเกราะกำบังให้
“ฮ่า ฮ่า”นักเรียนทุกคนหัวเราะกันใหญ่
ฉันเงยหน้าแล้วหันไปมองกระแตทันทีเพราะนิสัยชอบเอาปมด้วยคนอื่นมาล้อเนี่ยเป็นเรื่องที่เธอถนัดอยู่แล้ว ฉันจึงไม่เอะใจเลยที่เธอพูดแต่มันทำให้ฉันรู้สึกอายมาก นี่แหละเป็นเหตุผลที่ฉันไม่อยากแนะนำตัว
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ยัยตูดเป็ด”จู่ๆก็มีเสียงนักเรียนชายที่หน้าเหมือนหมูเบ็บพูดขึ้น
หนอยยยยยย! นายกล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้ฮ้า O_O
“นี่พวกเธอหยุดได้แล้วนี่มันห้องเรียนนะ!”อาจารย์สุรีรัตน์ตะโกนขึ้นเสียงดัง จนคนทั้งห้องเงียบกันหมด
ฉันยังคงยืนอยู่อย่างหดหู่เพราะตั้งแต่นายหมูเบ็บกับยัยกระแตหน้าตัวตุ่นนั่นว่าฉันมันก็ทำให้ฉันเป็นตัวตลกไปซะอย่างนั้นเลย
“เอาหละเธอชื่ออะไรนะ อ๋อ มณียา เธอนั่งลงได้แล้ว”
“ไม่เป็นไรนะมิค”
“อืม”
ตลอดการเรียนช่วงเช้าฉันก็เลยต้องนั่งก้มหน้าเพราะไม่อยากจะคุยกับใครแม้แต่ซาร่า เป็นใครโดนแบบนี้ก็ต้องอายทั้งนั้นแหละ
พักกลางวัน
ฉันกับซาร่านั่งกันอยู่ที่โรงอาหารกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ หลังจากที่ออดบอกเวลาพักกลางวันดังขึ้น
“นี่มิคเธอไม่เป็นไรแน่นะเพราะตั้งแต่เธอได้นั่ง เธอก็ไม่ยอมคุยกับฉันเลยเอาแต่ก้มหน้าฟุบลงไปกับโต๊ะเหมือนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่งั้นแหละ”
เฮ้อ ฉันอยากจะหลับไปเลยจริงๆด้วยซ้ำ
“พูดแล้วมันก็น่าเจ็บใจหนอยยัยกระแตนะยัยกระแต นี่ถ้าแพทอยู่นะมีหวังยัยกระแตโดนด่าจนเละเป็นโจ๊กแน่ เธอว่ามั้ย”
“มั้ง พูดถึงแพทแล้วก็คิดถึงขึ้นมาเลยเหมือนกัน ถ้าแกงค์เราได้กลับมาอยู่ครบเหมือนเดิมก็ดีสิ”
“ช่าย ช่าย ฉัน เธอ แพทแล้วก็เติ้ล”
“เออนี่ซาร่า”
“หือ”
“เธอมีเบอร์แพทมั้ยตั้งแต่วันที่มันไปอยู่เชียงใหม่ก็โทรเข้ามือถือไม่ได้เลย”
“อืม เอ่อ…ใช่ มีๆเดี๋ยวนะหาก่อนอยู่ในเครื่องฉันนี่แหละมันโทรมาเมื่อประมาณอาทิตย์ที่แล้ว”
“เหรอว่าไงๆ”ฉันซักไซ้ซาร่าอย่างตื่นเต้น
“มันก็บอกว่าอยู่กับยายที่เชียงใหม่สบายดี เรียนหนักแล้วก็ต้องหาเงินส่งตัวเองคนเดียวด้วย”ซาร่าพูดพลางกดหาเบอร์แพทในมือถือ
“โถ แพทเพื่อนเราไม่น่าเล้ย”ฉันนั่งเท้าคางในปากก็คาบหลอดกาแฟแล้วกัดมันไปพลาง
“นั่นสิ อ้านี่ไงเจอแล้ว”ซาร่าทำหน้าดีใจแล้วยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน
“เอ่อขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ ที่อื่นเต็มหมดแล้ว”
มีใครคนหนึ่งพูดอยู่ข้างหลังเรา ว่าไปแล้วเสียงนี้คุ้นๆนะเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ฉันกับซาร่าก็หันไปตามเสียงเห็นผู้ชายร่างท้วมคนหนึ่งยืนถือจานข้าวกระเพราไก่ไข่ดาวอยู่ เอ้ยไม่ใช่สิอาจจะเป็นกระเพราะหมูก็ได้ นี่ฉันคิดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย ฉันค่อยๆเงยหน้ามองขึ้นไป ไม่น่าเชื่อนี่มันนายหมูเบ็บ
“เฮ้นี่นายคือคนที่ว่าเพื่อนฉันนี่”
“อะ เอ่อคือผมขอโทษนะครับ แค่อยากให้มันหนุกๆแค่นั้นเอง”
“หนอยยยยย หนุกๆงั้นเหรอ เจอนี่หน่อยเป็นไงหละ”
ซาร่ากำหมัดขึ้นแล้ว ตุ๊บ! ต่อยปากนายหมูเบ็บนั่นเข้าอย่างจัง นายหมูเบ็บล้มลงพร้อมกับจานข้าวที่หกระเนระนาดเกลื่อนพื้นไปหมด จะได้กินมั้ยเนี่ย เฮ่อ เฮ่องานนี้ฉันไม่เกี่ยวนะซาร่า ขอโทษที
“โอ้ยยยย”นายหมูเบ็บร้องโอดครวญพลางเอามือจับปากที่เหมือนจะเลือดไหล
“เฮ้ยนี่นายเป็นอะไรรึเปล่าตัวก็ออกจะโตทำไมเจ็บง่ายขนาดนี้อ่ะ”ซาร่าคงคิดว่านายหมูเบ็บจะเป็นนักซูโม่ผู้เก่งกาจหละมั้งเลยต่อยเอาซะขนาดนั้น
“โอ้ยยยย”นายหมูเบ็บยังไม่หยุดร้อง
สุดท้ายแล้วฉันกับซาร่าก็ต้องพักเรื่องที่คุยค้างกันเอาไว้แล้วช่วยกันแบกนายหมูเบ็บไปที่ห้องพยาบาล ให้ตายเถอะตัวก็ใหญ่ หนักก็หนัก หลังจากนั้นก็ต้องไปที่ห้องฝ่ายปกครองเพราะมีคนเอาเรื่องที่ซาร่าต่อยนายหมูเบ็บนั่นไปบอกให้อาจารยฝ่ายปกครองรู้เลยทำให้ซาร่าโดนลงโทษโดยการวิ่งรอบสนามฟุตบอล 20 รอบ
แต่ที่ฉันไม่เข้าใจนี่สิ ฉันแค่นั่งดูซาร่าต่อยนายหมูเบ็บแล้วทำไมฉันถึงโดนตัดสินว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยหละ หึ ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย
แล้วหลังจากที่โรงเรียนเลิกฉันก็ได้ประสบการณ์ครั้งใหญ่ในวันเปิดเทอมแรกของฉันในช่วงม.ปลาย มันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ดีเลยว่ามั้ย แต่ก็ช่างเถอะมันผ่านมาแล้วนี่นา แล้วฉันกับซาร่าก็เดินไปจนถึงแมนชั่นที่เป็นบ้านของซาร่าเพื่อไปเอาของฝาก ฉันยังจำได้เลยว่าก่อนวันสอบปลายภาควันสุดท้าย ฉัน ซาร่า แพทแล้วก็เติ้ลได้มาติวหนังสือ เล่นบิงโกกันจนดึกที่นี่ แล้วหลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้รวมแกงค์กันอีกเลย พูดแล้วอยากจะย้อนเวลากลับไปจัง
สักพักหลังจากที่ออดโรงเรียนดังคุณครูที่คาดว่าน่าจะเป็นคุณครูประจำชั้นของห้องเราก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกระดาษที่คาดว่าน่าจะเป็นใบรายชื่อหรืออะไรสักอย่าง
“สวัสดีนักเรียนห้อง 1 – 7 ทุกคน ครูเป็นครูที่ปรึกษาของห้องนี้ชื่อสุรีรัตน์นะจ๊ะ แนะนำให้รู้จักกันไว้ มีอะไรก็ปรึกษาครูได้ทุกเรื่องนะจ๊ะ ยกเว้นเรื่องความรัก”
“ฮ่า ฮ่า!”นักเรียนทุกคนรวมทั้งฉันหัวเราะกันใหญ่
“เอาหละๆ ครูคิดว่าพวกเธอคงอยากจะรู้จักกันเพราะว่าเธอน่ะต่างคนก็ต่างมากจากหลายๆสถานที่ ตอนนี้ครูก็อยากจะให้พวกเธอ…”
ไม่นะ อย่าให้แนะนำตัวนะ ขอร้องหละ
“แนะนำตัวให้ทุกคนในห้องรู้จักเอาไว้”
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมต้องแนะนำตัวด้วยเล่า ฮือ ฮือ ฉันเกลียดการแนะนำตัวที่สุดเลย ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย
“เริ่มจากนาย…”อาจารย์สุรีรัตน์หยิบกระดาษที่ฉันคิดว่าเป็นใบรายชื่อออกมา
“ซาร่าฉันไม่อยากจะแนะนำตัวอ่ะ”ฉันเขย่าแขนซาร่า
“ไม่เห็นเป็นไรเลย น่าสนุกดีออกเนอะ”
ไม่เอานะ ฉันจะไปห้องน้ำดีมั้ยเนี่ย ฉันปวดฉี่จะราดอยู่แล้ว ฮือ ฮือ
“ต่อไปนางสาว เคท ซาร่า ลีอา”
แปะ แปะ แปะ ทุกคนในห้องปรบมือกันใหญ่ แต่ฉันฉี่จะราดอยู่แล้ว ฉันนั่งขดอยู่บนเก้าอี้ ฉันกำมือทั้งสองข้างจนแน่น ตอนนี้มันก็เลยเต็มไปด้วยเหงื่อ
“นี่มิคตาฉันแล้วคอยดูให้ดีนะ”
“O_O”มันน่าสนุกตรงไหนเนี่ย ฉันไม่เคยรู้สึกแย่เท่านี้ในรอบ 4 ปีที่ผ่านมาเพราะตั้งแต่ฉันแนะนำตัวครั้งล่าสุดตอนอยู่ม.1 ฉันก็ไม่เคยเป็นแบบนี้อีกเลย
“Aloha สวัสดีค่ะชื่อเคท ซาร่า ลีอานะคะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
“เอ่อซาร่าจ๊ะ เธอเป็นลูกครึ่งเหรอ”
“เปล่าค่ะ หนูน่ะเป็นคนฮาวายแท้ๆเลย”
“เหรอจ๊ะ ต่อไปนางสาว…”
ตายแน่ ตายแน่ไม่ต้องสงสัย ไม่มีทางรอดแน่ๆเลย ฉันนั่งตัวกลมอยู่บนเก้าอี้คิดอยู่อย่างเดียวว่า’ไม่รอดแน่ๆเลยเรา’
“มิคเป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าๆฉันไม่เป็นอะไร”
เสียงปรบมือและเสียงที่นักเรียนทั้งหญิงและชายต่างแนะนำตัวกันด้วยเสียงที่แจ่มใสสนุกสนานทำไมฉันต้องมานั่งเป็นกังวลอยู่แบบนี้ด้วยนะ ทีตอนประกวดร้องเพลงคนมีตั้งกี่ร้อยกี่พันคนเรายังไม่ตื่นเต้นขนาดนี้เลยนี่นา โธ่…ให้ตายสิ
“ต่อไปคนสุดท้ายแล้วนะจ๊ะเธอคือนางสาวมณียา ศศิวะพงศ์พรจ๊ะ”
ถึงแล้วสินะ ไม่อ่ะ ฉันไม่แนะนำตัวเด็ดขาด
แปะ แปะ แปะ
“เฮ้มิคตาเธอแล้วนะแนะนำตัวสิ ฉันก็ทำให้ดูก่อนหน้านี้แล้วไง”ซาร่าใช้ศอกสะกิดสีข้างฉัน
“ไม่เอาอ่ะ”ฉันพึมพำ
“ไม่เอาน่ามิค หนุกๆน่าเร็วลุกขึ้น”
“เร็วสิจ๊ะมณียา เพื่อนรออยู่นะ”คุณครูพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ฉันค่อยๆลุกยืนขึ้นอย่างตะกุกตะกัก เพราะคงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีฉันคนเดียวที่ไม่แนะนำตัว เอาวะ เป็นไงเป็นกันสิ
“สะ สะ สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อมณียา ศศิวะพงศ์พร ชื่อเล่นชื่อมิคค่ะ”
“แค่นี้เองเหรอจ๊ะ”
“…”
“มีอีกนะคะอาจารย์ ตอนเธออยู่ม.ต้นนะคะทุกคนในห้องเรียกเธอว่ามิคกี้เมาส์ค่ะ แล้วเธอก็ยังชอบทำทรงผมตูดเป็ดมาโรงเรียนด้วย ฮิ ฮิ”กระแตพูดเยาะเย้ยฉัน หนอยยัยกระแต ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้านี่ไม่ใช่ห้องเรียนหละก็เธอตายไปแล้วรู้มั้ย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันก็คงได้แต่คิด จริงๆแล้วฉันไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก เพราะยัยนั่นน่ะมือหนักจะตาย แถมยังเป็นแชมป์คาราเต้หญิงอีก ทุกครั้งที่มีเรื่องกันก็ได้วาร่าเนี่ยแหละที่คอยเป็นเกราะกำบังให้
“ฮ่า ฮ่า”นักเรียนทุกคนหัวเราะกันใหญ่
ฉันเงยหน้าแล้วหันไปมองกระแตทันทีเพราะนิสัยชอบเอาปมด้วยคนอื่นมาล้อเนี่ยเป็นเรื่องที่เธอถนัดอยู่แล้ว ฉันจึงไม่เอะใจเลยที่เธอพูดแต่มันทำให้ฉันรู้สึกอายมาก นี่แหละเป็นเหตุผลที่ฉันไม่อยากแนะนำตัว
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ยัยตูดเป็ด”จู่ๆก็มีเสียงนักเรียนชายที่หน้าเหมือนหมูเบ็บพูดขึ้น
หนอยยยยยย! นายกล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้ฮ้า O_O
“นี่พวกเธอหยุดได้แล้วนี่มันห้องเรียนนะ!”อาจารย์สุรีรัตน์ตะโกนขึ้นเสียงดัง จนคนทั้งห้องเงียบกันหมด
ฉันยังคงยืนอยู่อย่างหดหู่เพราะตั้งแต่นายหมูเบ็บกับยัยกระแตหน้าตัวตุ่นนั่นว่าฉันมันก็ทำให้ฉันเป็นตัวตลกไปซะอย่างนั้นเลย
“เอาหละเธอชื่ออะไรนะ อ๋อ มณียา เธอนั่งลงได้แล้ว”
“ไม่เป็นไรนะมิค”
“อืม”
ตลอดการเรียนช่วงเช้าฉันก็เลยต้องนั่งก้มหน้าเพราะไม่อยากจะคุยกับใครแม้แต่ซาร่า เป็นใครโดนแบบนี้ก็ต้องอายทั้งนั้นแหละ
พักกลางวัน
ฉันกับซาร่านั่งกันอยู่ที่โรงอาหารกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ หลังจากที่ออดบอกเวลาพักกลางวันดังขึ้น
“นี่มิคเธอไม่เป็นไรแน่นะเพราะตั้งแต่เธอได้นั่ง เธอก็ไม่ยอมคุยกับฉันเลยเอาแต่ก้มหน้าฟุบลงไปกับโต๊ะเหมือนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่งั้นแหละ”
เฮ้อ ฉันอยากจะหลับไปเลยจริงๆด้วยซ้ำ
“พูดแล้วมันก็น่าเจ็บใจหนอยยัยกระแตนะยัยกระแต นี่ถ้าแพทอยู่นะมีหวังยัยกระแตโดนด่าจนเละเป็นโจ๊กแน่ เธอว่ามั้ย”
“มั้ง พูดถึงแพทแล้วก็คิดถึงขึ้นมาเลยเหมือนกัน ถ้าแกงค์เราได้กลับมาอยู่ครบเหมือนเดิมก็ดีสิ”
“ช่าย ช่าย ฉัน เธอ แพทแล้วก็เติ้ล”
“เออนี่ซาร่า”
“หือ”
“เธอมีเบอร์แพทมั้ยตั้งแต่วันที่มันไปอยู่เชียงใหม่ก็โทรเข้ามือถือไม่ได้เลย”
“อืม เอ่อ…ใช่ มีๆเดี๋ยวนะหาก่อนอยู่ในเครื่องฉันนี่แหละมันโทรมาเมื่อประมาณอาทิตย์ที่แล้ว”
“เหรอว่าไงๆ”ฉันซักไซ้ซาร่าอย่างตื่นเต้น
“มันก็บอกว่าอยู่กับยายที่เชียงใหม่สบายดี เรียนหนักแล้วก็ต้องหาเงินส่งตัวเองคนเดียวด้วย”ซาร่าพูดพลางกดหาเบอร์แพทในมือถือ
“โถ แพทเพื่อนเราไม่น่าเล้ย”ฉันนั่งเท้าคางในปากก็คาบหลอดกาแฟแล้วกัดมันไปพลาง
“นั่นสิ อ้านี่ไงเจอแล้ว”ซาร่าทำหน้าดีใจแล้วยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน
“เอ่อขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ ที่อื่นเต็มหมดแล้ว”
มีใครคนหนึ่งพูดอยู่ข้างหลังเรา ว่าไปแล้วเสียงนี้คุ้นๆนะเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ฉันกับซาร่าก็หันไปตามเสียงเห็นผู้ชายร่างท้วมคนหนึ่งยืนถือจานข้าวกระเพราไก่ไข่ดาวอยู่ เอ้ยไม่ใช่สิอาจจะเป็นกระเพราะหมูก็ได้ นี่ฉันคิดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย ฉันค่อยๆเงยหน้ามองขึ้นไป ไม่น่าเชื่อนี่มันนายหมูเบ็บ
“เฮ้นี่นายคือคนที่ว่าเพื่อนฉันนี่”
“อะ เอ่อคือผมขอโทษนะครับ แค่อยากให้มันหนุกๆแค่นั้นเอง”
“หนอยยยยย หนุกๆงั้นเหรอ เจอนี่หน่อยเป็นไงหละ”
ซาร่ากำหมัดขึ้นแล้ว ตุ๊บ! ต่อยปากนายหมูเบ็บนั่นเข้าอย่างจัง นายหมูเบ็บล้มลงพร้อมกับจานข้าวที่หกระเนระนาดเกลื่อนพื้นไปหมด จะได้กินมั้ยเนี่ย เฮ่อ เฮ่องานนี้ฉันไม่เกี่ยวนะซาร่า ขอโทษที
“โอ้ยยยย”นายหมูเบ็บร้องโอดครวญพลางเอามือจับปากที่เหมือนจะเลือดไหล
“เฮ้ยนี่นายเป็นอะไรรึเปล่าตัวก็ออกจะโตทำไมเจ็บง่ายขนาดนี้อ่ะ”ซาร่าคงคิดว่านายหมูเบ็บจะเป็นนักซูโม่ผู้เก่งกาจหละมั้งเลยต่อยเอาซะขนาดนั้น
“โอ้ยยยย”นายหมูเบ็บยังไม่หยุดร้อง
สุดท้ายแล้วฉันกับซาร่าก็ต้องพักเรื่องที่คุยค้างกันเอาไว้แล้วช่วยกันแบกนายหมูเบ็บไปที่ห้องพยาบาล ให้ตายเถอะตัวก็ใหญ่ หนักก็หนัก หลังจากนั้นก็ต้องไปที่ห้องฝ่ายปกครองเพราะมีคนเอาเรื่องที่ซาร่าต่อยนายหมูเบ็บนั่นไปบอกให้อาจารยฝ่ายปกครองรู้เลยทำให้ซาร่าโดนลงโทษโดยการวิ่งรอบสนามฟุตบอล 20 รอบ
แต่ที่ฉันไม่เข้าใจนี่สิ ฉันแค่นั่งดูซาร่าต่อยนายหมูเบ็บแล้วทำไมฉันถึงโดนตัดสินว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยหละ หึ ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย
แล้วหลังจากที่โรงเรียนเลิกฉันก็ได้ประสบการณ์ครั้งใหญ่ในวันเปิดเทอมแรกของฉันในช่วงม.ปลาย มันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ดีเลยว่ามั้ย แต่ก็ช่างเถอะมันผ่านมาแล้วนี่นา แล้วฉันกับซาร่าก็เดินไปจนถึงแมนชั่นที่เป็นบ้านของซาร่าเพื่อไปเอาของฝาก ฉันยังจำได้เลยว่าก่อนวันสอบปลายภาควันสุดท้าย ฉัน ซาร่า แพทแล้วก็เติ้ลได้มาติวหนังสือ เล่นบิงโกกันจนดึกที่นี่ แล้วหลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้รวมแกงค์กันอีกเลย พูดแล้วอยากจะย้อนเวลากลับไปจัง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น