[NCT] "แจโดรักนี้ป่วยจิต" | JAEDO FT.TAETEN

ตอนที่ 7 : แจโดรักนี้ป่วยจิต (7) (100%)

Chapter 7

แจโดรักนี้ป่วยจิต (7)

               “แย่จังเลยนะที่พวกนายไม่ยอมนั่งแท็กซี่กลับไปพร้อมกับฉันน่ะ” ด็อกเตอร์ยองโฮหันหน้ามายิ้มแห้งให้กับแจฮยอนและดงยอง หลังจากที่เขามุดตัวเองเข้าไปนั่งอยู่ที่เบาะด้านหลังคนขับแบบที่เมาจนแทบจะทรงตัวให้นั่งตรงไม่ไหวอยู่แล้ว

               “ไม่เป็นไรหรอกครับอาจารย์ เดี๋ยวพวกเราเดินไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับกันเองก็ได้ใกล้ ๆ แค่นี้เอง” เด็กหนุ่มตัวสูงรีบตอบออกไปทันที เพราะไม่อยากให้ด็อกเตอร์ต้องเสียเวลาไปมากกว่านี้อีกแล้ว

               “เอางั้นเหรอ? ถ้างั้นฉันฝากดงยองให้กลับบ้านไปกับนายด้วยแล้วกันนะ แจฮยอน”

               “ด็อกเตอร์อ่ะ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ?” เด็กหนุ่มเจ้าของฟันกระต่ายที่ถูกพูดพาดพิงถึงถึงกับต้องออกอาการเขินอายขึ้นมาจนหน้าแดงเต็มใบหน้าในทันที

               “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมจะดูแลพี่ดงยองจนถึงบ้านเลยครับ”

               “โอเค ๆ พวกนายกลับบ้านกันดี ๆ ล่ะ” ยองโฮหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ ก่อนเอนตัวพิงแผ่นหลังไปกับเบาะรถอย่างเต็มที่แบบที่พร้อมจะหลับได้ทันทีในเวลานั้น

               “บ๊ายบายครับด็อกเตอร์”

               “แล้วค่อยเจอกันสัปดาห์หน้านะครับ”

               ดงยองกับแจฮยอนแทบจะพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกันในตอนที่พวกเขาช่วยกันปิดประตูรถเข้าไปจนแน่นสนิท

               ปัง!!!

               บรื้น!!!

               เด็กหนุ่มเจ้าของฟันกระต่ายยืนโบกมือไปมาให้กับรถแท็กซี่ที่ค่อย ๆ ขับห่างออกไป พร้อมกับร่างของเขาที่กำลังโงนเงนไปมาแบบที่จวนเจียนใกล้จะหกล้มหน้าทิ่มไปอยู่แล้ว

               “ไหวหรือเปล่าเนี่ย? “พี่ดงยอง แน่ใจนะว่าพี่ไม่เมา?” เด็กหนุ่มเจ้าของลักยิ้มที่ยังพอมีสติดีอยู่บ้าง รีบเข้ามาพยุงตัวเด็กหนุ่มอีกคนเอาไว้ให้ยืนนิ่ง ๆ อยู่ในอ้อมกอดของเขา

               “เอ๋? นี่นายกำลังจะลวนลามฉันอีกแล้วงั้นเหรอ?” เสียงของคนเมาเอ่ยปากถามออกไป หากแต่กลับกดใบหน้าของตัวเองให้จมเข้าไปแนบอยู่บนแผงอกของคนที่เขารักแบบตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาได้พูดออกมาก่อนหน้านี้

               “...”

               “แต่ฉันก็รู้สึกดีเป็นบ้าเลยนะ เวลาที่นายกอดฉันแบบนี้ ฮิ ๆๆ”

               “แล้วพี่ก็ชอบให้ผมทำแบบนี้ด้วยใช่มั้ย?” เด็กหนุ่มตัวสูงที่กำลังได้ทีรีบเลื่อนฝ่ามือของตัวเองเข้าไปใต้ขอบกางเกงยีนส์ของดงยองในทันที

               “เอ๋?! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ แจฮยอน!” คนที่กำลังถูกจู่โจมแบบล่วงเกินแทบจะรีบทรุดตัวลงไปนั่งก้นกระแทกอยู่ที่พื้นด้วยความตกใจ

               “ผมขอโทษ พี่เจ็บตรงไหนมั้ย?” เด็กหนุ่มที่ชอบแกล้งรีบทรุดตัวตามลงไปนั่งลงข้าง ๆ ด้วยความเป็นห่วง

               “ก็เจ็บน่ะสิ!”

               “โอ๋! อย่าร้องนะ ผมขอโทษ”

               “...”

               “ผมว่าพวกเราก็คงจะต้องเรียกแท็กซี่กลับบ้านกันแล้วล่ะ” ฝ่ามือของแจฮยอนรีบฉุดดึงข้อมือของดงยองให้ลุกขึ้นตามมาอย่างไม่ยอมให้เสียเวลาต่อไปแม้แต่น้อย ก่อนค่อย ๆ ก้าวขาเดินไปตามทางด้วยกันอย่างเชื่องช้า

               “ไม่คิดเลยว่าพวกเราจะสามารถมองเห็นดวงดาวบนฟ้าตอนกลางคืนได้ชัดเจนขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่อยู่กลางเมืองที่มีแสงสว่างจากหลอดไฟมากถึงขนาดนี้”

               “นั่นสินะ คืนนี้ดวงดาวเต็มท้องฟ้าจริง ๆ เลยด้วย” กระต่ายน้อยดงยองแหงนหน้าขึ้นมองตามไปบนนั้นแบบที่ท่ายืนของตัวเองก็ยังคงโงนเงนอยู่อย่างนั้น

               “...”

               “ฉันชอบดูดาวมากเลยนะ ยิ่งเวลาที่ได้ดูดาวด้วยกันกับนายแบบนี้ ฉันยิ่งรู้สึกมีความสุขมากเข้าไปใหญ่เลยล่ะ”

               “จะว่าไปแล้ว นี่ก็เป็นครั้งแรกของพวกเราเลยนะ ที่ได้ยืนดูดาวอยู่ด้วยกันแบบนี้” แจฮยอนยกยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างมีความสุขในขณะที่พูดออกมาให้ดงยองได้ยินในเวลานั้น

               ดงยองได้แต่เอี้ยวใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีเลือดฝาดจ้องมองดูใบหน้าด้านข้างของเด็กหนุ่มอีกคนที่พูดไปเขินไปอยู่อย่างนั้น

               “ฉันมีความสุขมากเลยล่ะ”

               “เอ๋? ผมยังไม่ได้ถามอะไรพี่สักหน่อย?”

               “ฉันก็แค่อยากจะบอกกับนาย ว่าฉันมีความสุขมากเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับนายแบบนี้”

               “...”

               “จริง ๆ นะ?” ดงยองแทบจะหัวเราะร่วนออกไปด้วยความรู้สึกชอบใจและมีความสุขที่สุดที่เห็นเด็กหนุ่มตัวสูงยืนเขินหน้าแดงอยู่ตรงนั้น

               “โห?! พี่ดงยองอ่ะ เล่นพูดแบบนี้ ผมจะไปไหนรอดได้อีกล่ะเนี่ย?” เด็กหนุ่มตัวสูงได้แต่หลบเลี่ยงสายตาไปอีกทางแบบที่ทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว

               “โอ๊ะ! แท็กซี่มานู่นแล้ว แท็กซี่ ๆ” เด็กหนุ่มเจ้าของฟันกระต่ายที่ยืนยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขรีบโบกมือกวักเรียกแท็กซี่ให้เข้ามารับตัวพวกเขาในทันที

               “อย่าวิ่งแบบนั้นสิพี่ดงยอง เดี๋ยวก็หกล้มหรอก” เด็กหนุ่มตัวสูงถึงกับต้องรีบวิ่งตามหลังมาติด ๆ เพราะเป็นห่วงว่าคนที่กำลังเมาได้ที่จะเสียหลักล้มลงจนหน้าอาจจะคว่ำลงไปที่พื้นได้ในเวลานั้น

.

.

               “กลับมาแล้วนะ” เสียงของคนเมายังคงดังออกมาเหมือนกับทุกครั้งตอนที่เขากลับมาถึงบ้านที่แสนอบอุ่นหลังนี้

               “อา...ถึงบ้านสักทีนะ” แจฮยอนรีบทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะญี่ปุ่นตัวใหญ่กลางห้อง ก่อนแนบแก้มกลม ๆ ของเขาลงกับแผ่นโต๊ะแบบที่กำลังรู้สึกผ่อนคลายจากความเมื่อยล้า

               “ไม่รู้ว่าพวกเด็ก ๆ อยู่ไหนกันหมด ไม่เห็นออกมาหานายเหมือนอย่างทุกครั้งเลย” ดงยองรีบเอ่ยปากพูดตอนที่กำลังนั่งลงข้าง ๆ กับแจฮยอนพร้อมด้วยผ้าห่มผืนหนาที่ใช้ห่มคลุมตัวของเขาและแจฮยอนไปด้วยพร้อมกันเพราะความเย็นจากแอร์ภายในห้องที่ทำหน้าที่ของมันได้ดีมากจนเกินไปเสียแล้ว

               “อ๋า...เมื่อกี้นี้ผมแอบย่องไปดูที่ห้องนอนมาแล้ว พวกเขาหลับสนิทกันหมดแล้วล่ะ ก็พวกเราเล่นกลับมาถึงบ้านซะดึกขนาดนี้ เด็ก ๆ คงทนรอพวกเราไม่ไหวสินะ”

               “แต่มันก็พึ่งจะสี่ทุ่มเองไม่ใช่เหรอ?!”

               “สี่ทุ่มนี่ก็ดึกมากเกินไปแล้วนะพี่ สำหรับเด็ก ๆ พวกนั้น”

               “ช่างเถอะนะ! พอมาคิด ๆ ดูแล้ว จีซองเขาก็ไม่ได้เขม่นนายเหมือนอย่างครั้งแรกที่เจอกันอีกเลยนะ”

               “แหม! พี่ดงยอง นั่นมันก็แค่ครั้งแรกมั้ย? เป็นเพราะพวกเด็ก ๆ กับผมยังไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยน่ะสิ มันก็เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่จีซองจะหวงพี่ชายตัวเองจนแสดงท่าทางออกมาแบบนั้น”

               “อืม! นั่นสินะ...” หัวกลมทุยของดงยองที่เริ่มหนักอึ้งค่อย ๆ โน้มต่ำลงมาจนหน้าผากของเขาแตะลงกับขอบโต๊ะเพราะความมึนเมาหลังจากดื่มเหล้ากันมาอย่างหนักหน่วง

               “เอ๋?! พี่ดงยองง่วงแล้วเหรอ?” ฝ่ามืออุ่นร้อนของแจฮยอนเลื่อนเข้าไปกอบกุมใบหน้าของกระต่ายน้อยด้วยความรู้สึกที่เอ็นดูปนหลงรักอย่างเบามือ ก่อนที่จะดึงเนื้อแก้มของดงยองให้ยืดออกมาจนสุดแบบที่นึกอยากแกล้งเพราะความรู้สึกหมั่นเขี้ยวในความน่ารักของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างนั้น

               “อ๋า?! ฉันเจ็บนะ?” เด็กหนุ่มที่พึ่งละลายสายตาออกมาจากดวงตาคมวาวของแจฮยอนแทบจะส่งเสียงร้องออกมาดังลั่นด้วยความรู้สึกเจ็บ หากแต่เด็กหนุ่มเจ้าของลักยิ้มข้างแก้มนั้น กลับโน้มใบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ พร้อมกับบรรจงกดริมฝีปากบางของเขาจูบลงบนผิวแก้มนุ่มของดงยองอย่างทะนุถนอมและอ่อนโยน

CUT

#นอนรอคนอ่าน

#แจโดรักนี้ป่วยจิต

   

  CR.SQW