คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : II Alana
ฝูอมนุษย์โห่ร้อวิ่เ้าหาำแพ ึ่รั้หนึ่มันเยวาทา ไม่ให้ย่าายเหยียบินแนแห่นี้ พวมันเริ่ม้อมอแสยะเี้ยวแหลม ส่เสียหอนำรามเริ่มเมารล่าเหล่ามนุษย์ วิ่ไล่สัหารเหล่าผู้โร้าย หิสาวหลายนถูลาหาย หน่วยอาสาปป้อินแนโนสัหาร ไม่แม้ะมีโอาสอบโ้ หิายหลายสิบนโนล่ามโ่ลาไปเยี่ยเรัาน
เหล่าอมนุษย์ุร้าย มเี้ยวหลาหลายรูปทร รีบันเ้ามาลิ้มลอรสาิ ที่ั่วีวิอพวมันไม่เยไ้ิไ้ฝันว่าะไ้ลิ้มลอ รสาิอเหล่ามนุษย์ไร้มเี้ยว สิ่มีีวิสุแสนะอ่อนแอและเย่อหยิ่ ที่ไ้ลายเป็นเพียำนานเหล่าบรรพบุรุษเล่าาน เป็นลำนำให้พวมันอนเ็น้อยไ้ฟัยาม่อนนอน
เหล่าผู้นไม่ไ้ทันเรียมรับมือับสิ่นี้ เป็นเหยื่อให้แ่เหล่าผู้ล่าหิวโหย มันสนุสนานับาร่าฟัน เ็เล็ไร้เียสาถูเหล่านัล่าพราลมหายใ ลายเป็นอาหารหล่อเลี้ยีวิ่อไป มีบานรอไปไ้เพราะโ่วยบานลับไร้โ ล้มายลายเป็นานเลี้ยเ็มไป้วยเสียรีร้ออผู้โนลืนิน เล้าเสียำรามอผู้ล่าาเป็นประาย ลิ้มรสสูลิ่นอันเป็นำนาน ลอยอบอวลอยู่ในปา
รบ้านพัอเหล่าทหารและาวบ้าน อยู่อาศัยันมาั้แ่รุ่นปู่ย่าหลายร้อยหลัาเรือนถูรื้อ้น เอาอมี่าอาหารหรือทุสิ่ทุอย่า ที่พวมันหยิบยออมาไ้ เผาทุสิ่ทุอย่าหวัย่าส พวมนุษย์รู้มาแอบหลบ่อน
“ท่านหิไอลีน พวโรว…พ่ายแพ้แล้วเ้า่ะ” สาวใ้อมนุษย์เอลฟ์ ผมรสีเินยาวถึลาหลัวามแสเินไร้ีวิ หาาเรียวยาว รับับใบหูามอย่าน่าพิศว เินมารายานพร้อมถาาน้ำาในมือ
รหน้าอนาือหิสาววัยยี่สิบเศษ ผู้นำระูลในุเราะมันวาว รอยนูนเป็นสัลัษ์ ุหลาบาวบนพื้นำรไหล่ทั้สอ้านรับับ รูปร่าเพรียวบา นาวาถ้วยา่อนหันไปรวบผมสีทออ่อน ให้แ่ผู้เป็นนาย ภายในห้อมืๆ ถูแ่อย่าาม มีเพียแสาะเียเทียนหน้าโ๊ะเรื่อแป้ มันแลูไม่่อยะไ้ถูใ้านสัเท่าไหร่
“นี่…ริน เ้าแ้่าวอาบาายนานี้ ไ้ไร้อารม์สุๆ” ไอลีนส่เสียประประันออมา หยิบหมวเราะึ้นสวมเินเปิประูไปยัโถทาเิน
“่าวรอรายานว่า ทานั้น็สูเสียไปเยอะเหมือนัน แ่ทาเราับอหนุนอทัพหลัมา่วย…เรา็สามารถ้านพวมันออไปไ้เ้า่ะ” รินพูออมา้วยเสียเรียบเย เสียฝีเท้าั้อทั่วำแพสีฟ้าในเามือทั้สอ
เินมาถึประูอโถให่ ในปราสาทฟาร์วอทเอร์ ึ่ั้อยู่ทาะวันออลึเ้ามาาป้อมโรวทาใ้อป่าโอล์โเรน ปราสาทให่อระูลเ่าแ่ นำโย ยุ าเร็ โฮลี่สเปียร์ บิาผู้ล่วลับาารลอบสัหาร
ทหารเฝ้าหน้าประู บเท้าเสียหนัแน่นัวร ทำวามเารพ่อนันประูเปิออ เผยให้เห็นอทัพเือบสี่อพันยืนเรียหน้าระาน รอฟัำสั่อนายเหนือหัวอยู่้านนอปราสาท
“ำแพเหล็ออีา ผู้ปป้อสวนอโรเนถูทำลายลแล้ว พวเราะยพลทั้หมรนี้เ้าไป…ับไล่พวุร้ายพวนั้น!!!” ัเส ไอลีน โฮลี่สเปียสร์ ส่เสียััวานไปทั่วพร้อมปิหน้าา เผยให้เห็นวาสีฟ้าราม ผ่าน่ออหมวเหล็อันล้าหาไม่แพ้ใร อทัพอนามีทั้หิายมนุษย์และอมนุษย์ เหล่าทหารล้าผู้พร้อมทำทุอย่าามที่ัเสปรารถนา
“ินแนอโอล์โเรน…ะเป็นินแนอาศัยอทุเผ่าพันธุ์ที่ทำามหมายออาาัร” ำพูอนาผู้เป็นัเสล่าวึ้นอนวัยสิบสามวบ ยัั้อในใอผู้ภัี เหล่าทหารบนหลัม้าและเินเท้า่าส่เสียโห่ร้อและเริ่มเลื่อนทัพ
“นี่ริน ส่่าวให้ทาเมือหลวแล้วใ่มั้ย…” ไอลีนส่เสียอย่าเียร้าน
“เ้า่ะ…” รินพู้วยเสียราบเรียบ
ภาพุ่นมัวสีเทาสีาๆ เหมือนอยู่ในห้ววามิำนึ หรือวามฝันอใรสัน มอ้อไปรลาอภาพเบื้อหน้า พบเ็หิผอมโนั่อเ่า เอาใบหน้ามอมแมม ุัว ราวับพยายามะทำให้ัวนอเธอให้หายไป อยู่ภายในรัเล็ๆ มันมีนาให่ว่าร่าายเพียเล็น้อย เสียอแ่ฟาแหวผ่านอาาศ เสียโอโอยเ็บปว เสีย่มู่ ่าทอ ั้อัร่อนลทอนวามเป็นมนุษย์ ให้ลายเป็นเพียสัว์เรัานลานสี่า
“นี่…หนูน้อย” เสียทรพลัน่าเราม แ่ลับอ่อนโยนอย่าน่าประหลา ั้อัวาน ลบเสียรอบ้าอันโหร้ายให้หายไป ราวับไม่เยเิเสียพวนั้นมา่อน เธอเยหน้าึ้น พบับรอยยิ้มที่เธอหลลืมไปแล้วว่าเป็นเ่นไร
“ท่านแม่” เ็หิพลั้ปาเรียออไป
“๊ะ! ท่านแม่เอ้า…” เสียนั้นอบลับในทันที ับยิ้มว้า
เ็หิเินอายอยาเบือนหน้าหนี ลับ้อมน์สะเมื่อ้อเ้าไปยันัยน์าสีฟ้าราม เหมือนั่นภาอันว้าให่
ุป้ายิ้มร่าผมเทายื่นมือเ้ามาหา
"มาสิ มาับ้า ท่านแม่นนี้…ะพาไปทำเรื่อสนุๆ ัน" ำพูอุป้าใี เรียสิให้ื่นาภวั์
สาวน้อย่อยๆ เ็มือับเศษผ้าสปรปลุมาย ่อยๆ ยื่นมือผ่าน่อรัอย่าลัเล วาเ็มไป้วยวามไม่แน่ใแ่มือนั้น ลับพุ่เ้ามาึเธอออไป พันธนาารััหายไป ร่าายไร้เรี่ยวแร่อยๆ ยับลุึ้นเินามหิแปลหน้า ออเินไปบนเส้นใยที่ถูถัทออย่าประี
"เราะไปไหนันเ้าะ…" เ็สาวสายาหม่นหมอ เริ่มมีประายเผยเอ่ยออมาพร้อมรอยยิ้ม
เธอเยหน้าแหนมอภาพอนาว้าให่ อีอันแสนไลและไม่ใ่เพียแแ่ ผู้ที่ปลปล่อยเธอูมือให้เินามเพียเท่านั้น แ่เธอเห็นสิ่่าๆ มามายวามทรำสับสนปนเป เสียหัวเราะวามโศเศร้า ารสูเสียวามยินี และอีหลาหลายอารม์ ทั้วามรู้ภูมิปัามามายับสิ่นั้น สิ่ยิ่ให่ว่าัวนอันเล็ิ๋วะเ้าใ
ิวิาอิวริโอ้ ัวนอารแสวหาวามรู้และำอบอทุสิ่ายระทบวิาอสาวน้อย
“ปวหัว! เิน่อไม่ไหวแล้ว…” หิสาวทรุัวล มือ้าหนึุ่มหัวไว้ หยเลือหลั่ไหลออมาามู ใบหน้าเ็มไป้วยน้ำาไหลออาวา สีเียวอมฟ้าอเธอ
“อทนอีหน่อย ูสิใล้ะถึแล้ว…ลูสาวที่้าแสนะภาภูมิใ เ้าน่ะั้แ่เล็นโ ไม่เยทำให้้าผิหวัเลยสัรั้” เสียอผู้เป็นอาารย์ัราวระิบแ่ลับ้อัวานภายในใ
หิสาวเ็เลือไหลหยามู ฝืนหรี่วา้อแสรหน้า เาหิสาว รูปหน้าามผมสีทอเิ้าส่าามและสูส่ ยืนรลาอแสสว่า รายล้อม้วยหิสาวอีหลายน พวนาอยส่เสียให้ำลัใ หิสาวามส่ายื่นบาสิ่มามอบแ่เธอ อาารย์่อยๆ ปล่อยมือส่ลูศิษย์ไปยัุหมาย สาวน้อยเินเ้าหาแสสว่านั้นอย่าทุลัทุเล เธอุเ่าลยื่นมือไร้เรี่ยวแร รับมาและพยายามเพ่มอมัน
ทารูปร่าล้ายับาอบาสิ่ มันหิอ ยัยับิ้นรนะหลบหนีาัวนอเธอ ยิ่พยายามะวบุมมันเท่าไหร่สิ็เริ่มบ้าลั่มาึ้นเรื่อยๆ เสียอำสาปแ่ที่ไม่เ้าใวามหมาย วามโรธแ้นำลัถาโถมเ้าใส่ราวับะทำลายวิาให้แหลสลาย หิสาวผมทอ ย่อัวมาเเะไหล่อลาน่า ส่เสีย้าหู
“ใ้มันให้เป็นพลัอเ้า อย่าไ้ให้มันวบุมเ้า…”
เสียระิบอันหนัแน่นและทรพลั เรียสิอเธอที่มันำลัลุ้มลั่ให้สบล เธอยิ้มและเ้าใทุอย่า หันลับไปมอผู้เป็นอาารย์ยืนส่ยิ้มให้อย่าภูมิใ นาพูำบาำ ทำให้หิสาวน้ำาไหลออมาพร้อมรอยยิ้ม...
แยามเ้าายแส เหล่านน้อยส่เสียัเื้อยแ้วไปทั่วป่า อลาน่าลืมาื่นึ้นร้าเียอผู้เป็นอาารย์นั้นว่าเปล่า มือลูบไล้ไปบนรอยยับอผ้าสีุ่นหนานุ่ม เธอพยายามเรียบเรียสิ นึถึฝัน มันสมริเินว่าะเป็นเพียฝัน อารม์วามรู้สึ่าๆ ยัอบอวลรอบัวเธอ น้ำาอทั้วามเศร้า และวามสุปะปนผสมปนเปหลั่ไหลออมาาวาลมโู่นั้น เสียสะอื้นเียบไป
"ท่านแม่…้าไม่ล้าเรียท่านแบบนั้นเพราะวามเินอาย ้ามัน่าเป็นเ็โ่เลาเหลือเิน…" อลาน่าบ่นพึมพำับัวเอ ่อนะลุไปทำวามสะอาใบหน้าเปื้อนน้ำาและรอยราบเลือรมูเล็ๆ นมันลายเป็นสีแอเธอ...
ความคิดเห็น