คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I Lightning Crow
ลาึที่ไร้แสอสิ่ใ อทัพำนวนรึ่อพลอเหล่าสัว์ร้าย ยืนเรียรายประันหน้าำแพสู ภายใ้วามมืมิอพายุฝน ำลั่อัว
ฝ่ายมนุษย์แม้ะเสียเปรียบำลัพลเือบหนึ่่อห้า แ่ทหารในุเราะลับยืนั้รับ บนำแพสูันอย่าล้าหา เีย้าธอเหล่าอีา ปลิวไหวามแรลมโหมระหน่ำ
เป็นเวลาหลายั่วอายุนหลัยุอ เหล่าปมบุรุษ ป้อมปราารแห่นี้ยัั้ระห่านวาทา ปป้อมนุษย์ผู้อ่อนแอาเหล่ามเี้ยว
ศึใหม่อทั้สอฝ่ายไ้เิึ้นอีรั้ เมื่อนายเหนือหัวอ์ใหม่ ผู้รวบรวมเหล่าสัว์ร้ายให้อยู่ภายใ้พื้นธแอ
ัรพรริ ราทริโ้ ราโลิที่สอ มัรหนุ่มผู้แ็ร้าว เป้าหมายเพียหนึ่เียวอเา ือารลบอาาัรโเรนเทียอ ราามนุษย์ แบรลี่ โเรนเทียที่เ็ ให้หายไปาหน้าประวัิศาสร์
สนามรบระหว่าป้อมปราารโรวและโอูา ผู้นอสอินแน่านานนามว่า ทุ่สัหาร พื้นที่ราบลาทวีปนาให่เื่อมินแนทั้สอเ้าหาันและยัวาั้นทะเลเหนือใ้ไม่ให้มาบรรบ
สายลมาทาใ้พัผ่านอ่าวปิศา ึ้นเหนือผ่านทุ่สัหาร หอบเอาลิ่นไฟสรามลอย้ามเทือเาโยริน…
เสียเม็ฝนระแทหมวเหล็ าม้วยเสียแรศึั้อ ธสีแสยายปีมัรำเริ่มยับ เมื่อเหล่านัรบในุเราะิบเถื่อนเลื่อนัวหาำแพ
เสียโห่ร้อัึ้อาม้วยเสียรีร้อโหยหวน ปืนให่าป้อมโรวนับสิบระบอ ระมยิใส่ฝูอมนุษย์ พวมันวิ่ำราม ฝ่ามาพร้อมโล่เวท้านบนโยเหล่าผู้ใ้มนร์ ลูไฟนาให่หลายสิบลู พุ่้ามหัวา้านหลัรเ้าหาำแพป้อมปราาร ลับถูปป้อไว้ไ้บาส่วน้วยม่านพลัใสสั่นไหวรุนแร ลูไฟยัษ์แระายเมื่อสัมผัสม่านพลั ย่าสทั้สอฝ่าย
เหล่าอมนุษย์หลายพันน รอพ้นาปืนให่และลูไฟฝ่ายพวเียวัน วิ่ิำแพไ้บ้า็บินเาะปีนึ้นไป ยั้ออยปัป้อห่าฝนธนูมาพร้อมับเปลวไฟ ้วยเวทมนร์่ายสุอย่าเวทลม
เ้าิ้่าสีำัวให่ปีนำแพ ถูลูธนูหนึ่อลาหัวร่วหมุนว ลาพวามไป้วยอีเป็นสิบ
้านบน พลป้อัน็อยใ้หอแทสัหาร พวสัว์ร้ายปีนึ้นมาไ้ถูโล่ไล่ันให้ร่วหล่น พลหน้าไม้ พลธนู่าหันรีบเปลี่ยนเป้าหมายระมยิใส่พวน ฝูเ้าเวหายิศรสัหารสวนมา เหล่าทหารล้มายไปหลายนาย าวบ้านหลายสิบนถูยึ้นฟ้าร้อโหยหวน่อนโนเหวี่ยำแพ
มาบสายลมมามายเ็ปี าปราน์ทหารุำเ็นายแห่ระูลโรว เินฝ่าแนวำแพแบ่ร่าสัว์ร้าย ร่วหล่นถู้ำนหมสภาพ หมอทหารเราะโ่าบาแพัน้นแน หมอบลานลาเพื่อนร่วมรบบาเ็บร้อโอโอยออาพื้นที่
วามโลาหลและเสียรีร้อบนำแพ เหล่าทหารล้าและาวบ้านอาสาผู้มีเรื่อป้อันเพียหมวเหล็ ผู้ล้าไม่ยอมถอยแม้แ่้าวเียว เมื่อ้านหลัอพวเาือ บ้านเิ
เสียรีร้ออหิสาว พยายามให้ำเนิทารัระม แทร้วยเสียอสรามลอยามลม ฤหาสน์ไม้ไม่เล็ไม่ให่ เหมาะสมับำแหน่บารอนผู้ปป้อายแน
ทหารส่่าวรีบลาหลัม้า วิ่รเ้าภายในสู่ั้นสอ เสียฝีเท้าัมาพร้อมร่ายืนเหนื่อยหอบ
“ท่านเอ็าร์…ท่านเอินบอว่า่อให้ไม่มีท่าน พว้า็ปป้อที่นี่มาั้แ่รุ่นปู่อปู่ทว…” นส่่าวรายานโยไม่มีำไหนหล่น
“ฮ่าๆ…เ้านั่น! อบใพวเ้ามานะฟลิ้น” เอ็าร์พู พลาเอื้อมมือบไหล่เ็หนุ่ม นส่่าวโ้ให้่อนะรีบวิ่ลับไปพร้อมรอยยิ้ม
“ทำไมันนะ?…เหมือนะเลือเวลาไ้เหมาะเาะเินไป” เอ็าร์รุ่นิ มวิ้วแน่น ฝีเท้าหนัึ้นทุ้าวะเินวนไปมา
เอ็าร์ โรว บารอนผู้สุุมและใเย็นในุเราะสีเทา้าน ถือหมวเราะพร้อมรบ รเราะไหล่สอ้านมีรอยนูนรูปอีาสยายปี เินไปเินมา อยู่หน้าประูสีอ่อนอโถทาเินั้นสอ ้วยวามระสับระส่าย
เสียรีร้อและหิราร้อ “เบ่” ัสนั่น่อนทุอย่าะเียบล และเพียไม่นานเสียรีร้อใหม่ัึ้น บานประูถูเปิ เสียร่ำไห้อเอมีเลียหิสูศัิ์ผู้ามัออมา เอ็าร์ปล่อยหมวในมือรีบพุ่ัวเ้าไปทันทีสีหน้าเรียบเย
“นายท่าน ลูายอท่าน…” ยายโรี่ ผู้ทำลอพูพร้อมับปาน้ำา ลอ้วยเสียสะอื้นอเหล่าสาวใ้
เอ็าร์าำสั่นเทารีบเ้าไปอนายหิ ไร้ึ่ำเอ่ยปลอบใใๆ ่อหิอันเป็นที่รั ภายในใอายผู้นี้ ็เ็บปวอยู่ไม่ใ่น้อย เาอภรรยาำลัร่ำไห้อย่าแนบิ มือสั่นเทาอเาเพียลูบเบาๆ ไปบนหลันา ร่าอเ็ายโร้ายไม่มีโอาสะลืมาูโล ถูพามานอนแน่นิ่อยู่ลาห้อ แทรไป้วยเสียร่ำไห้ั้อและราบหยน้ำาบนพื้นไม้
ลมพายุโหมระหน่ำ ส่เม็ฝนราวับโศเศร้าไปับวิาวน้อย โลมล้าทุสิ่ให้ไหลึมไอาเรีย สรรสร้าีวิใหม่ให้แหน่่อ
“เปรี้ย!!!”
เสียสายฟ้าฟาัสนั่น สรามุเือถูหยุั่วะ หันไปามเสียฟ้าผ่าลมาไม่ไล อึใเียวมันผ่าอีรั้ลยอเาสู ผืนินสั่นไหวส่แสาวสว่า้า สู่นัยน์าเหล่านัรบที่ำลัสัหารฝ่ายร้าม อย่าไร้วามปราี
เมื่อแสหายไป เสียำรามอสายฟ้าัลั่นอีรั้ พร้อมเสียาร่าฟันเริ่มบรรเลึ้น ลอไป้วยเสียรีร้อ
เ็ายนอนแน่นิ่ ภายในห้อถูประับประาอย่าเรียบ่ายสมานะ เสียอสรามยัแว่วมา ทารไร้ีวิบนเียไม้ลับส่เสียแผร้อ ึวามสนใอนในห้อ แม้แ่เหล่าสาวเศษเสี้ยวอเหล่าทวยเทพ ่าไ้รับรู้ถึารำเนิอเ็ายนนี้เ่นัน
ายในุเราะปราัวึ้นาวามว่าเปล่า ท่ามลาสายาะลึอสัว์ร้าย ร่วหล่นลมาลาสนามรบใล้ับแนวำแพ สร้าแรระแทัสนั่น เาเหยียบย่ำร่าอมนุษย์พวนั้น ทำท่าทาราวับเหยียบเพียหนอนแมล พวมันาเหลือมอเหุาร์ รีร้อวิ่แถอยลับไป
ลมพายุโหมเสียอสายฟ้าัสนั่นห่าไล ลับทำให้หิราลืมาึ้น หลัานอนหลับใหลมานานภายในระท่อมเล็ๆ ูเ่าแ่ลาป่ามาิส ทาใ้ไม่ไลาเมือหลวแห่โเรนับสาววัยแรรุ่นผู้เป็นศิษย์
“อลาน่า เามาแล้ว…เ็ายผู้ถูสายฟ้าพามาาโลวอื่น เ้า้อเป็นนนำทาให้เา” หิราับมือลูศิษย์อนา เธอวิ่เ้าหาน้ำาลอ
“เาอยู่ที่ไหน ้าะพาเามาพบท่าน” เ็สาวเอ่ย้วยวามัวลในสุภาพออาารย์ นาเพียยิ้มรอยเหี่ยวย่นเริ่มปราั
“ไม่ใ่้าแ่เป็นเ้าสาวน้อย ้าอยู่มานานนไร้เรี่ยวแรใๆ แล้ว…อทนหน่อยนะลูรัอ้า” หลัสิ้นเสียอหิรา อลาน่าถูพลับาอย่าทิ่มแทเ้าไปลาหัวใ เธอใสุี แ่็มิอาัืนพลัอผู้เป็นอาารย์ไ้ พยายามะเอ่ยปาถามแ่็ไร้ึ่เสียใ ภาพ่อยๆ พร่าเลือนวามเ็บปวาไป เหลือเพียวามว่าเปล่า ไร้ึ่วามรู้สึใ…แม้แ่เวลา
“้าภูมิใในัวเ้ามาๆ นะ… ไม่้อลัว ้าะอยู่ับเ้าเสมอ” หิรายิ้ม มือพลาลูบหัวอสาวน้อยอย่าเอ็นู
อลาน่าเธอไม่เ้าใว่าเิอะไรึ้น แววาเป็นประายมืับไร้ึ่ลมหายใ ร่าอสาวน้อยแน่นิ่พร้อมับร่าอ ผู้เป็นอาารย์่อยๆ เลือนหายไป ป่ามาิสอันมืมิ ลับสว่าไสวาแสาวนวลในระท่อมลาป่า เผยให้เห็นทั้สัว์สวยามแปลาและูั่วร้าย เล็บ้าให่บ้า้อมอเ้ามา่อนะโนวามมืมิ ลืนหายไป
แสสว่าวาบ ห้อเรียบๆ ผนัไม้สีน้ำาล ลวลายเาามไร้ึ่ารแ่ใ มีเพียโล่นาให่ สลัลายอุหลาบำาบแปั ถูประับ้านหลัเหนือโ๊ะไม้สีำอบทอเ็มไป้วยอเอสาร ายวัยลานในุลำลอสีำ ผมสีน้ำาลนั่ฟุบหลับอยู่บนเ้าอี้ไม้ัวให่ อยู่ๆ ายที่ีบพัาวามเหนื่อยล้าทั้ร่าายและิใ ลืมาึ้นอย่าื่นระหน
“เรียมรถม้า! แล้วไปามัวอ์ายเราะเินทาไปป่ามาิส” ราาแบรลี่ไ้รับสัาบาอย่าส่รเ้ามายัมโนสำนึ ออำสั่ให้ทหารเฝ้าหน้าห้ออย่าร้อนรน ราวับว่าะ้อไปที่ป่านั่นโยเร็ว อ์ราาสีหน้าและแววาูเศร้าหมอ ยืนเยหน้าำหมัแน่น
ในเวลาเียวัน ฤหาสน์โรวเ็มไป้วยเสียโห่ร้อและเสียอสราม
“ไลท์นิ่!.. เ็นนี้้าะให้ื่อเาว่าไลท์นิ่ ฮ่าๆ” เอ็าร์ูบหน้าผา่อนส่ทารในอ้อมแนืนให้ผู้เป็นแม่ ทั้สอเพียสบาัน่อยๆ ลายมือุมแน่น เาลุเินาไปเ้าสู่สนามรบพร้อมใบหน้ามุ่มั่น รอยยิ้มและเสียหัวเราะ ัทั่วทั้ห้อนั้นราวับเป็นานเลี้ยลอแ่ีวิใหม่
ารปะทะันยัำเนิน่อไป ทั้สอฝ่าย่าสูเสียย แม้ฝ่ายมนุษย์ะไ้เปรียบแ่็ไม่สามารถันให้ฝ่ายร้ามถอยไปไ้ เอ็าร์ระโลาหลัม้าอย่ารีบร้อน วิ่ึ้นไปยัป้อม้านบน
“สถานาร์เป็นอย่าไรบ้า” เอ็าร์ะโนถาม พร้อม้าวเท้าึ้นมาอยู่รป้อมปืนให่
“เป็นเ็ผู้ายและลอออมาอย่าปลอภัยสินะ” เอินที่ปรึษานสนิทพู บารอนไ้แ่ยิ้มอบและอไหล่เอิน
“้าไม่เ้าใเลย ว่าทานั้นะส่นมาายเพื่ออะไรริไหมาน์” เอินพูึ้นพร้อมับส่ายหัว
“ทาเรา็เสียหายไปไม่ใ่น้อย ถ้าำลัพลอทานั้นยับุมาแบบนี้่อไป เรา็อาะ้านไว้ไม่อยู่เหมือนัน” าน์หัวหน้าทหารพูเสริม
แ่ทว่าอทัพอมนุษย์ลับ่อยๆ ล่าถอยไปยัป้อมโอูาทาะวัน
“เิอะไรึ้นทำไมพวนั้นถึถอยทัพ!” เอ็าร์พู เมื่อสัเเห็นวามผิปิ แ่่อนเาะไ้เรียมารทำอะไร ลื่นพลัรุนแรอัระแทบยี้ป้อมปราาร ที่อยู่มาหลายั่วนทลายลอย่า่ายาย นัรบในุเราะสีสนิมรูปร่าสูให่ ัาบพุ่เ้าสัหารทุีวิรหน้า ทั้วามแ็แร่และรวเร็ว เพียายผู้นั้นเหวี่ยาบให่ในมือ ลับสร้าลื่นอัระแทรุนแร มันวิ่ผ่านเหล่าทหารนับสิบโนัร่าสลายหายไปในพริบา
เอ็าร์รอาารถล่ม้วยเวทลมรอรับร่า หันหน้ามอหานรอีวิแ่ลับว่าเปล่า ายผู้นั้นแหปาหัวเราะเหวี่ยาบอย่าบ้าลั่ สัหารทหารล้าและาวบ้านอาสาร่าสลายหาย พร้อมวิารีร้อทุ์ทรมาน
“เ้าพวอมนุษย์สิ้นิ ไปร่วมมือับพวสาวน่ารัเีย” เอ็าร์เอ่ยึ้น เาแบร่าสะบัสะบอมพุ่เ้าใส่ายในุเราะ มาบปะทะันเสียัสนั่นหวั่นไหว เหล่าทหารเ้าโมีามผู้เป็นนายาทา้านหลั
“แ่ท่านเอ็าร์และุหนูที่พึ่เิมา” ทุนพร้อมใันโห่ร้อ แ่เสียทหารล้า่อยๆ หายไป เอ็าร์ยืนหยัพุ่โมีพลาถอยห่าหลบลื่นพลั สาวปัาบามุมอับสายา้วยเราะแน พุ่ระแทบารอนนถอยไปไล มันระโนเ้าใส่ ฟาฟันอย่าบ้าลั่ยิ่ปะทะ็ยิ่ทำไ้เพียถอย แ่ไม่ี่อึใ็เหลือเพียท่านบารอน เาแทบะยืนไม่ไหวใ้ปลายาบปัลพื้น เพื่อพยุัวเอไว้ในสภาพบาแผลเ็มัว ุเราะแระาย เหล่าทหารหายไปไม่เหลือร่อรอยใๆ ว่าเยมีสิ่ใอยู่รนั้น
“ไอ้พวน่ารัเีย…แม้ว่าวิาอ้าะแหลสลาย ้า็ะให้มันสลายไปเพื่อถ่วเวลา ไม่ให้พวน่ารัเียไ้สมใ” เอ็าร์ะโนสุเสีย วา้อรไปยัายในุเราะ ท่ามลาสายฝนและเสียฟ้าร้อ ลมโหมรุนแรึ้นเรื่อยๆ
“อึีนี่ ถึว่าทำไมเ้าพวิ้่าพวนั้น ไม่เย้ามำแพมาเหยียบรนี้ไ้!” ายในุเราะเอ่ย
ยาบึ้นเหนือหัว่อนะฟันลมา เอ็าร์ยาบึ้นปัป้อ
แรระแทอาบปะทะันทำให้าอเาแหลละเอียทรุลพื้น ายในุเราะฟัน้ำ บารอนหนุ่มไร้ทาปัป้อ บีวิทายาทระูลเ่าแ่อเหล่าอีาผู้ปรอป้อมปราารแห่นี้
ืนนั้นป้อมปราารที่ั้ระห่านมาหลายั่วนถูทำลายลในั่วพริบา
เสียเปิประูัลั่น
“นายหิๆ เรา้อรีบหนีแล้วเ้า่ะ!!!” สาวใ้หูแมววิ่หาฟูมา้วยท่าทีื่นระหน
“นานะ เิอะไรึ้น แล้วท่านบารอนล่ะ” เอมีเลียนาให้นมทารร้อถาม้วยวามัวล แ่ยัไม่ไ้ทันะไ้อบอะไรลับไป ายในุเราะทะลุลมาาหลัา เียหลัอนานะไปเพียนิเียว เสียรีร้อ้วยวามใอทั้สามนัึ้น
“หนีไปเ้า่ะ ้าะ ถ่วเวลาไว้...” ยายโรี่ยัไม่ทันพูบ ร่าอนา็สลายหายไปับา ทั้สอ่ารีร้อสุเสีย เสียโวยวายพร้อมเสียฝีเท้าึ้นมา้านบน
“แมัน ไอ้สารเลว” นานะยืนัวสั่นน้ำาไหลพราะโนสาปแ่ ายในุเราะ้าาบหวัสัหารทั้สามในาบเียว เธอเ้าไปอสอแม่ลูหวัะปป้อให้ถึที่สุ เหล่าทหารผู้ยัเหลือรอวิ่รเ้ามา
ถึแม้ะไม่สามารถสัหารายในุเราะไ้
แ่วามิภายในใอเหล่าทหารล้า แ่ถ่วเวลาไว้ให้นายหิผู้เป็นที่เารพรัหนีรอไปไ้็เพียพอ
“พวมปลว!” ายในุเราะพึมพำ่อนะวัาบสัหารทหารนับสิบ หันวามสนใมาหาเป้าหมายอเา ทารน้อยหลับใหล ลับแผ เสียร้อราวับโรธแ้นารระทำอายผู้นี้
“เปรี้ย!!!...”
สายฟ้าฟาใส่ายในุเราะ ทั้สอะลึับสิ่รหน้า นานะรีบว้าทารน้อยมาอุ้มไว้พร้อมว้ามือนายหิวิ่หนีอย่าไม่ิีวิ ่อนะพ้นประูเธอหันลับไปมอเห็นายนนั้นล้มล มีวันลอยออมาา่อว่าอุเราะ นานะวาเ็มไป้วยวามโรธแ้น
“ายไปะ ไอ้สารเลว” เสียะโนสาปแ่ ่อนทั้สามะวิ่ออาฤหาสน์หายไปในวามมือ่ำืนที่ไร้แส
ความคิดเห็น