บ้ารัก...ยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : เราคบกัน

3

     20 มกราคม

     หลายวันที่ผ่านมา หลายคนในโรงเรียนมองฉันด้วยสายตาแปลก สายตาเกินที่ฉันจะบรรยายได้

     คงเป็นเพราะเรื่องของฉันกับต้นน้ำ ถูกเผยแผ่ลงบอร์ดของโรงเรียน ประมาณว่า ต้นน้ำมาต่อยกิ๊กฉัน ฉันก็เลยไปอาระวาด แล้วประกาศลั่นว่า ‘เราไม่ได้เป็นอะไร’

     ตอนนี้ฉันหายโกรธนายต้นน้ำแล้วแหละ ฉันก็เลยออกมานั่งที่ระเบียง หวังว่าเค้าคงจะโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นหน่อยนะ

     ฉันรอเค้าตั้งแต่ 6 โมง จนถึง 2 ทุ่ม แต่เค้าก็ไม่ยอมโผล่หน้ามาเลย

     จีบฉันคงจีบยาก ต้นน้ำก็เลยเบื่อและท้อมั้ง

     ตามใจนาย จะไปไหนก็ไปเลยนะ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย

     14 กุมพาพันธ์

     ฉันได้รับดอกไม้เยอะมากๆ เยอะขนาดที่ว่า ฉันเอากลับบ้านมาไม่ได้ ถ้าให้นับคงไม่ต่ำกว่า 100 ดอก นี่ยังไม่รวมช่อดอกไม้อีก 2 ช่อนะ อยากรู้จังเลย ว่าใครส่งดอกไม้มาให้ ตอนเช้า ฉันมาถึงโรงเรียนก็เห็นช่อดอกไม้ตั้งเอาไว้แล้ว แถมยังเขียนไว้ว่า

     ‘ขอโทษกับสิ่งที่ทำไป รักนุ่นนะครับ’

     ฉันอยากให้คนที่ส่งดอกไม้ช่อนี้มาให้ฉันเป็นนายต้นน้ำจังเลย

     ฉันเดินผ่านห้องเค้าบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยเจอ เป็นเดือนแล้วนะ นายจะไม่โผล่มาให้ฉันเห็นหน้าเลยใช่มั๊ย

     12 มีนาคม

     วันประกาศผลสอบ ฉันรีบไปโรงเรียนแต่เช้าเลย ผลปรากฏว่า ฉันได้เกรด 4 อีกแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย ที่ได้อยู่ห้องเดิม กับเพื่อนๆ กลุ่มเดิม

     “นุ่นได้อยู่ห้องอะไรครับ” นายอาร์ตเดินเข้ามาถามฉัน

     “ห้อง 1 เหมือนเดิม อาร์ตหล่ะ”

     “อาร์ตตกลงไปอยู่ห้อง 2 สงสัยว่าทุ่มเทกับบาสมากไปนิดนึง เลยอดอยู่ห้องเดียวกับนุ่นเลย”

     “อืม พยายามเข้านะ”

     ตอนเย็นฉันนำข่าวดีมากบอกพ่อ พ่อดีใจมากๆเลยหล่ะ ส่วนแม่นะหรอ ไม่อยู่บ้าน ออกไปทำงาน แต่ช่างเถอะ พ่อบอกว่า พ่อจะให้ของอย่างนึง ถ้าอยากได้อะไรให้บอกพ่อ แล้วพ่อจะให้เป็นของรางวัล

     ตอนค่ำ ฉันออกไปที่ระเบียง แล้วก็เจอนายต้นน้ำกำลังดีดกีต้าร์อยู่

     “รอตั้งนาน กว่าจะออกมา” นายต้นน้ำพูดขึ้น โดยไม่มองหน้าฉันสักนิดเดียว ฉันก็เลยจะเดินกลับเข้าห้อง “ออกมาแป็บเดียวก็จะกลับเข้าไปแล้วหรอ”

     “...”

     “จะ 2 เดือนแล้วยังไม่หายโกรธอีกหรอ นุ่น”

     “นายมีอะไรจะพูดกับฉันมั๊ย ถ้าไม่มีฉันจะได้กลับเข้าไปนอน”

     “น้ำได้ขึ้นไปอยู่ห้อง 1”

     “แล้วไง”

     “อะไร จะเบี้ยวสัญญาหรอ ไหนบอกว่าถ้าน้ำได้อยู่ห้อง 1 นุ่นจะยอมคบกับน้ำไง”

     “ฉันเคยพูดแบบนั้นหรอ” ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้อง

     นี่มันอะไรกัน น้ำได้อยู่ห้อง 1 จริงๆ หรอ ฉันเปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเข้าไปในเว็บโรงเรียน อื้ม โหลดช้าจังเลย อ๊ามาแล้ว

     เฮอะ ใช่จริงๆด้วย แล้วฉันจะทำไงดีเนี๊ยะ ฉันต้องคบกับนายต้นน้ำจริงๆหรอ แค่คิดก็เซ็งแล้ว

     ไหนๆก็เข้าอินเตอร์เน็ทแล้ว ฉันก็เลยเข้าเว็บบอร์ดโรงเรียน ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันอาระวาดนายต้นน้ำ เร็ตติ้งฉันสูงขึ้นเยอะเลย

     ส่วนตอนนี้ อื้ม แพ้คนเดียว แพ้พี่บี พี่บีอีกแล้ว เซ็งจัง ฉันว่าฉันสวยกว่าตั้งเยอะ ทำไมเร็ตติ้งฉันถึงสู้ไม่ได้

     ‘จริงรึเปล่าที่เค้าบอกว่าต้นน้ำ ที่กำลังจะขึ้น ม.3 คบกับ บีที่กำลังจะขึ้น ม.4’

     ฉันรีบคลิกเข้าไปในหัวข้อนั้น

     ‘อ้าวหรอ คิดว่าคบกับนุ่น’

     ‘ไม่นะ ไม่จริง ต้นรักคนแก่’

     ‘คู่นี้เค้าก็เหมาะกันดีนี่นา’

     ‘เสียดายความหล่อของต้นน้ำ’

     ‘โธ่บี ไม่น่าเลย’

     สรุปว่าไงเนี๊ยะ ไม่เห็นมีคนออกมาแก้เลย หรือว่านายต้นน้ำคบกับพี่บีจริงๆ มันชักยังไงอยู่นะ

     ฉันเดินออกไปที่ระเบียง นายต้นน้ำยังนั่งเล่นกีต้าร์อยู่

     “คบกันนะ นุ่น” ต้นน้ำมองฉันด้วยสายตาหวานซึ้ง จนฉันเกือบเคลิ้ม

     “อย่ามาล้อเล่นดีกว่าถ้านายไม่จริงจัง”

     “น้ำจริงจัง”

     “เราแตกต่าง”

     “ต่างยังไง”

     “ฉันชอบสีขาว”

     “น้ำชอบสีดำ แค่นี้เองหรอที่แตกต่าง”

     “ฉันเรียนเก่งกว่านายเยอะ”

     “น้ำก็เรียนเก่งได้ อย่าเอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างเลยดีกว่า”

     “ฉันนิสัยไม่ดีนายทนฉันไม่ได้หรอกน่า”

     “นิสัยไม่ดียังไง”

     “ฉันขี้งอน”

     “ไม่ใช่ปัญหา เพราะน้ำชอบง้อ”

     “ฉันไม่มีเหตุผล”

     “ไม่เป็นไร เดี๋ยวน้ำหาเหตุผลให้”

     “ฉันเอาแต่ใจตัวเอง”

     “งั้นดีเลย เพราะน้ำชอบเอาใจ”

     “นายชอบโกหก”

     “น้ำจะโกหกก็เพื่อให้นุ่นสบายใจ”

     “นายมันเชื่อไม่ได้”

     “นุ่นเชื่อน้ำได้เสมอ”

     “นายมันเจ้าชู้หลายใจ”

     “ต่อไปน้ำจะมีแค่นุ่นคนเดียว”

     “ฉันคิดว่าเราต่างกันเกินไป”

     “ความต่างของเราจะมาเติมเต็มกันและกัน”

     “...”

     “คบกันนะนุ่น”

     “...” ฉันไม่ได้ตอบอะไร

     “ถ้านุ่นเงียบ น้ำจะถือว่าเราคบกันแล้วนะ”

     “...” จะให้ฉันตอบยังไง ให้ฉันตอบว่า ได้เลยค่ะที่รัก หรือว่า ตกลงจ๊ะต้นน้ำ อย่างนี้หรอ

     “เราคบกันแล้วนะ นุ่นกับน้ำเป็นแฟนกัน” นายต้นน้ำยิ้มร่า

     “ฉันเกลียดนาย” ต้นน้ำเงียบไปสักพัก

     “น้ำรักนุ่น”

     “แต่ฉันเกลียดนาย”

     “สักวันนุ่นจะรู้ว่าน้ำรักนุ่น และวันนั้นน้ำเชื่อว่านุ่นก็จะรักน้ำเหมือนกัน”

     “...”

     “ถ้านุ่นอยากรู้อะไรเกี่ยวกับน้ำ นุ่นถามได้เลยนะ”

     “นายชื่ออะไร” ฉันถามเสียงเย็นชา

     “ต้นน้ำ สินธุพารา เพื่อนเรียกว่าต้น พ่อแม่และคนรู้ใจเรียกว่า น้ำครับ”

     “หรอ”

     “นุ่นหล่ะ แนะนำตัวหน่อยสิ”

     “ณภัทษา เลิศนภาศิริกุล”

     “รู้แล้วแหละ ไม่ต้องบอกก็ได้”

     “ก็นายเป็นคนถาม ถ้านายไม่ถามฉันก็ไม่พูดหรอกน่า”

     “อยากประกาศให้โลกรู้ว่านุ่นเป็นแฟนน้ำ”

     “เออ ใช่ พูดมาก็ดีแล้ว ถ้านายอยากเลิกกับฉันเมื่อไหร่ นายก็ไปประกาศให้โลกรู้ก็แล้วกัน”

     “ทำไมอ่ะ”

     “ถ้าแม่ฉันรู้ว่าฉันมีแฟนหล่ะก็ ตายสถานเดียว”

     “บอกเพื่อนก็ไม่ได้หรอ”

     “ไม่ได้ บอกสักคนก็ไม่ได้”

     “เออๆๆ ไม่บอกใครเลยก็ได้” น้ำทำน่าเศร้า

     “ความรักเป็นเรื่องของคน 2 คน คนนอกไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ นายจะทำหน้าเศร้าไปทำไม เสียใจหรอที่ไม่ได้อวดเพื่อนว่าฉันลดตัวลงมาคบกับนาย”

     “เปล่าหรอก ช็อคนนิดนึง ไม่คิดว่าสมัยนี่ยังมีแม่แบบนี้อยู่อีก”

     “...” ใช่สมัยนี้ ไม่น่ามีแม่แบบนี้อยู่เลย

     “นุ่น เป็นอะไรรึเปล่า น้ำพูดอะไรผิดหรอ”

     “แม่ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ งานสำคัญที่สุด ระหว่างฉันกับงาน แม่เลือกงานอยู่แล้วแหละ เพราะแม่ได้ทำงานแล้วมีความสุข ส่วนฉันก็เป็นแค่คนที่แม่ไม่เคยใส่ใจ”

     “ไม่หรอก แม่ทุกคนรักลูก นุ่นอย่าคิดมากสิ”

     วันนี้ฉันนั่งคุยกับต้นน้ำ จนถึง 5 ทุ่มเลยนะ

     ความจริงแล้วนายนี่ก็มีข้อคิดดีๆเยอะเลยนะเนี๊ยะ