บ้ารัก...ยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องมีอยู่ว่า

 

1

     "พ่อไปทำงานก่อนนะลูก"

     "รีบไปรีบกลับนะค่ะคุณพ่อสุดหล่อ"

     เป็นกิจวัตประจำวันของฉัน ที่ตอนเช้าจะต้องมาส่งคุณพ่อไปทำงาน ต่อให้ง่วนนอนแค่ไหนก็ต้องตื่น เพราะคุณพ่อคือคุณพ่อสุดที่รักของฉันไง

     พ่อของฉันทำงานเกี่ยวกับด้านบันเทิง ก็ไม่ได้มีบริษัทใหญ่โตอะไรมากมายหรอกนะ แค่สร้างละครให้กับช่องต่างๆเท่านั้นเอง ตอนนี้รู้สึกว่า จะมีละครที่บริษัทของพ่อสร้างฉายอยู่สัก 5 เรื่องเอง

     "คุณนุ่นค่ะ คุณแม่ฝากนี่ให้ค่ะ" ป้าจันส่งกระดาษแผ่นเล็กมาให้ฉัน

     ป้าจันเป็นแม่นม เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็กแล้ว

     'วันนี้แม่จะเข้าไปรับตอน 10 โมง เรานัดกันไว้วันนี้ ห้ามเบี้ยวนะ'

     แม่ฉัน ไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันสักเท่าไหร่ แต่วันนี้อุตส่าห์เจียดเวลามาให้ฉันได้ ฉันก็เลยต้องใช้เวลาให้มีค่ามากที่สุด

     "ขึ้นห้องได้แล้วค่ะคุณนุ่น มีคนรอคุณนุ่นอยู่" ป้าจันยิ้มให้ฉัน แล้วเดินเข้าบ้าน ส่วนฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้อง

     ห้องของฉันเป็นสีขาว สีที่ฉันชอบ ผ้าม่านผืนใหญ่สีฟ้าถูกปิดอยู่ ฉันแหวกผ้าม่านออกมาก แล้วเปิดประตูเพื่อออกสู่ระเบียง

     "รอนานมั๊ย" ฉันถามผู้ชายที่อยู่บ้านข้างๆที่มีระเบียงติดกัน

     "ไม่นานหรอก สักครึ่งชั่วโมงเอง"

     "ไม่นานจริงๆด้วย วันนี้ไม่ออกไปไหนหรอ"

     "ออก อีกสักพักนั่นแหละ เมื่อวานขอบคุณมากนะ"

     "อืม ไม่เป็นไร"

     "วันนี้นุ่นน่ารักจัง"

     "อะไรน่ารัก"

     "ชุดนอนไง สีขาว ว้าว" น้ำทำตาโต อ๊า สีขาว มองซ่ะทะลุปรุโปร่งเลย

     "นุ่นไปอาบน้ำก่อนนะ"

     "อ้าว เห็นนิดเดียวเองกลับมาก่อนดิ"

     ไอ้บ้า ไอ้ลามกนั่นชื่อว่าต้นน้ำค่ะ เค้าไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน เค้าเป็นแฟนฉันเอง เราคบกันมาเกือบ 3 ปีแล้ว ตั้งแต่ฉันกำลังจะขึ้น ม.3 จนตอนนี้ อยู่ในช่วงปิดเทอม ฉันกำลังจะขึ้น ม.6 แล้ว

     ฉันอาบน้ำแต่งตัว แล้วออกไปที่ระเบียงอีกครั้ง แต่น้ำก็ออกไปทำงานแล้ว

     ระหว่างที่ฉันรอแม่ ฉันก็เลยเดินไปหยิบหนังสือมาอ่าน เอ๊ะ นี่มันไดอารี่ของฉันนี่นา หาตั้งนาน ที่แท้แอบอยู่ตรงนี้นี่เอง

     ฉันค่อยๆเปิดไดอารี่ แล้วเริ่มอ่านตั้งแต่หน้าแรก

     ฉันจะเริ่มเขียนชีวิตของฉันตั้งแต่เขี่ยผู้ชายคนนี้ออกจากชีวิต

     4 มกราคม

     วันนี้ฉันเพิ่งบอกเลิกผู้ชายคนนึงมา เค้าเป็นคนเจ้าชู้หลายใจ ฉันเกลียดผู้ชายประเภทนี้ที่สุดเลย

     ฉันเดินเพื่อสำรวจบ้านหลังใหม่ ที่พ่อและแม่ร่วมกันจ่ายเงินสร้างขึ้นมา บ้านหลังนี้สร้างขึ้นมาเพื่อฉัน เพราะบ้านหลังเก่าดูใหญ่ไป ฉันไม่ชอบ พ่อกับแม่เลยต้องสร้างบ้านที่เล็กลงเพื่อฉัน

     ห้องของฉันเป็นสีขาวทุกอย่างเลย มันดูจืดๆไปนิด แต่นี่เป็นห้องนอนที่นา ถ้าสีแรงไปฉันคงนอนไม่หลับ สีขาวเหมาะกับฉันที่สุดแล้ว

     ระเบียงห้องของฉันมีต้นไม้อยู่ 2-3 ต้น จัดเรียงไว้อย่างสวยงามพื้นที่ระเบียงสะอาดด้วยกระเบื้องสีขาว เหมาะที่จะนั่งผ่อนคลายที่สุดเลย

     รู้สึกไม่ดีที่ต้องบอกเลิกผู้ชายคนนึง แต่ก็รู้สึกดีมากๆ ที่ได้เขี่ยผู้ชายคนนี้ออกจากชีวิต

     "ดีครับคนสวย" ฉันมองไปที่ระเบียงของบ้านข้างๆที่อยู่ห่างกับไม่กี่คืบ

     "เคยรู้จักกันหรอ"

     "จำไม่ได้หรอ เราอยู่โรงเรียนเดียวกันนะ" ฉันมองไปที่เสื้อนักเรียนของไอ้หน้าหล่อนั่น อืม อยู่โรงเรียนเดียวกันจริงๆด้วย

     "ขอโทษนะ แต่ฉันไม่เคยเห็นนายเลย"

     "ก็เราไม่เคยอยู่ในสายตานุ่นนี่นา"

     "เออ นั่นแหละที่ฉันจะพูด"

     "เพิ่งเลิกกับแฟนใช่มั๊ย"

     "รู้ได้ไง"

     "ไม่มีอะไรที่ต้นน้ำไม่รู้" ต้นน้ำ อื้ม นึกออกแล้ว ไอ้นี่อ่ะ หล่อมากๆ ในสาย ม.ต้นเนี๊ยะ มันหล่อที่สุดเลย

     "จะบอกว่าตัวเองเก่งงั้นหรอ"

     "อื้ม เก่งมากด้วย"

     "หลงตัวเอง"

     "คบกันมั๊ย"

     "ไม่ ฉันเกลียดผู้ชายอย่างนาย"

     "อ้าว ทำไมอ่ะ"

     "นายมันเจ้าชู้ คบกับผู้หญิงไม่เลือก"

     "รู้ได้ไง ไหนบอกว่าไม่อยู่ในสายตา"

     "ชื่อเสียงนายออกจะดัง เพื่อนฉันพูดถึงนายตั้งเยอะ"

     "ไม่อยากคบกับคนดังๆ อย่างฉันหรอ"

     "ฉันสวยมีสมองนะ ฉันเพิ่งหนีจากผู้ชายเจ้าชู้มา แล้วเรื่องอะไรฉันต้องมาคบกับผู้ชายเจ้าชู้อย่างนายอีก"

     "นี่ เท่าที่ฉันรู้มา เธอเปลี่ยนแฟน เดือนละ 2 คนไม่ใช่หรอ เธอก็เจ้าชู้ใช่ย่อยเลยนะ"

     "ฉันคบใครคบทีละคน ไม่ใช่นาย คั่วผู้หญิงวันละหลายวันคน"

     "มันเป็นแค่ข่าวลือ ฉันโสดนะจะบอกให้"

     "ก็นายเพิ่งบอกเลิกสาวๆของนายมาไม่ใช่หรอ"

     "ทำไมรู้เรื่องฉันเยอะจัง"

     "ก็เพื่อนฉัน วันๆพูดถึงแต่นาย จนฉันเกลียดนายเลย"

     "เกลียดที่เพื่อนเธอสนใจฉันหรอ"

     "เปล่าเกลียดผู้ชายอย่างนาย บอกเลิกกับแฟน เพื่อมาคบกันกิ๊ก ทุเรศที่สุด"

     "โธ่นุ่นคนสวย นี่น้ำอยากคบกับนุ่นจริงๆนะ อุตส่าห์บอกเลิกกับทุกคนเพื่อนุ่นเลยนะ"

     "ฉันเคยสั่งนายหรอไง น่ารำคาญจริงๆเลย"

     "นี่ๆ ทำไงฉันถึงจะได้คบกับเธออ่ะ"

     "เอางี้มั๊ย นายอยู่ห้องบ๊วยใช่มั๊ย"

     "อย่าเรียกว่าห้องบ๊วยได้มั๊ย เค้าเรียกว่าห้องแห่งความสุข"

     "ฉันอยู่ห้องคิง เอางี้แล้วกัน นายอัพเกรดตัวเองให้ขึ้นมาอยู่ห้องคิง แล้วฉันจะคบกับนาย"

     "เรื่องแค่นี้ ง่ายๆ"

     "น้ำหน้าอย่างนายทำได้หรอ"

     "สบายมาก ไม่มีอะไรที่นายต้นน้ำทำไม่ได้"

     นี่คือครั้งแรกที่ฉันได้คุยกับเค้า นายต้นน้ำ

     5 มกราคม

     ตอนเย็น ฉันออกมานั่งเล่นที่ระเบียงเช่นเคย

     "แหมอยากเจอน้ำจนต้องมานั่งรอเลยหรอจ๊ะนุ่น" นายต้นน้ำเดินออกมาที่ระเบียงเหมือนกัน

     บรรยากาศดีของฉันหายไปหมดเลย กลับเข้าห้องดีกว่า

     "อ้าว ต้องหนีกันเลยหรอ คุยกันแปบดิ"

     "จะให้คุยอะไร"

     "อาจารย์เล่าให้ฟังว่าเด็กห้องคิงแล้งน้ำใจ จริงรึเปล่า"

     "ก็จริงนะ น้ำใจจากห้องฉันหาได้ยากมาก"

     "ว้า อย่างนี้จะหวังพึ่งอะไรได้มั๊ยเนี๊ยะ"

     "คงยากนะ นี่ๆ อาจารย์ก็ชอบมาบ่นให้ฟัง ว่าพวกห้องบ๊วยอ่ะ สอนเท่าไหร่ก็ไม่จำ แล้วก็ไม่ตั้งใจเรียน วันๆเอาแต่คุยกัน จริงรึเปล่า"

     "อันนี้น้ำก็ไม่รู้นะ น้ำอยู่ห้องแห่งความสุข"

     "ถ้าไม่มีอะไร ฉันเข้าห้องก่อนนะ"

     "เดี๋ยวก่อน สอนการบ้านให้หน่อยดิ อาจารย์สอนไม่รู้เรื่องเลย คุยอยู่กับกระดานอยู่ได้"

     "อย่าโทษอาจารย์เลย ต้องโทษสมองน้อยๆ ของนายมากกว่า"

     "สอนหน่อยสินะ นะคนสวยน้ำใจงาม คนเรานอกจากจะสวนแล้วต้องฉลาด และมีน้ำใจ สอนหน่อยสิ"

     "ก็ได้ ปีนมานี่สิ"

     น้ำปีนจากระเบียงบ้านเค้า ข้ามมาที่ระเบียงบ้านของฉัน หน้าที่ของฉันคือ สอนการบ้านของเค้า ให้เค้าฉลาดมากขึ้น แต่คงยากส์หน่อยนะเนี๊ยะ

     "นี่ ทำอย่างนั้นได้ยังไง นายต้องทำตามสูตรนี้"

     "เอาน่าคำตอบเท่ากัน"

     "ถ้าเก่งนัก ฉันก็ไม่สอนแล้ว"

     "อ้าว สอนก่อนดิ ยังมีวิชาอื่นอีก"

     "อย่างนาย สอนให้ตายก็ไม่ฉลาดขึ้นหรอก"

     "อ้าวทำไมคนสวยพูดแบบนี้ เดี๋ยวจุ๊บลงโทษซ่ะเลย"

     "ไอ้บ้า"