ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : >>>3
3
นายมันคนที่ฉันเจอที่ต้นไม้วันนั้นนี่นา
“อ้าวรู้จักกันแล้วนินา งั้นป้าคงไม่ต้องแนะนำให้รู้จักแล้วสินะ งั้นเอางี้ดีกว่านะแฮยอง ฉันว่าเราปล่อยให้เด็กๆอยู่ด้วยกันไปก่อนดีกว่า เธอต้องไปทำธุระกับฉันก่อน เสื้อผ้าชุดนักเรียนเธอก็ยังไม่ได้ซื้อให้ลูกใช่ไหม งั้นฉันว่าเราไปซื้อกันดีกว่านะ” ขณะที่ฉันยังอึ้งอยู่ป้าก็พูดจนน้ำไหลไฟดับ แล้วก็ลากแม่ออกไป เฮ้อฉันต้องอยู่ที่นี่จริงๆ ใช่ไหมเนี๊ยะ แต่นายนี่ก็หล่อไม่เบานะเนี๊ยะ
“จ้องฉันทำไมยัยเอ๋อ” ขณะที่ฉันจ้องเค้าอยู่ เค้าก็ด่าฉันว่าเอ๋ออ่า หน้าหล่อแต่ปากไม่ดี เชอะ
“นายนี่พูดดีๆ ไม่เป็นเลยหร๋อ เจอกันที่ต้นไม้ นายก็ด่าฉัน ว่าฉันบ้า พอมาเจอกันที่บ้านนี้ นายก็มาหาว่าฉันเอ๋อ เสียดายนะ”
“เสียดายอะไรของเธอ”
“เสียดายที่นายหน้าตาดีแต่ปากไม่ดีไง”
“มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนหน้าตาดีต้องปากไม่ดีนะ”
“อี้ นายไปเอามาจากไหนอ่ะ คนอะไรหลงตัวเองชะมัด ชมว่าตัวเองหน้าตาดีแหวะ…”
“นี่เธออย่าพูดมากขนของเค้าห้องไปเลย” นี่ถ้าเค้าไม่พูดตัดบทนะ ฉันจะด่าเค้าให้หนักกว่านี้อีก แต่แบบว่า ของมันเยอะอ่ะฉันจะยกไหวหร๋อ แล้วพวกแม่บ้านเอาของของฉันไปไว้ไหนเนี๊ยะ
“นี่นาย นาย ของของฉันมันอยู่ไหนหร๋อ”
“...” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ คิดจะเล่นตัวหร๋อไงนะ งั้นต้องใช้วิธีก็ละกัน
“แทซองสุดหล่อขา ทั้งชีวิตของฉัน ฮายองคนสวนคนนี้อ่ะ แทบไม่เคยจะง้อใครเลยนะ บอกฮายองหน่อยนะค่ะ ว่าข้าวของของฮายองอยู่ไหนอ่ะ” เหอะๆ น่าจะได้ผลนะ
“อืม สุดหล่อคนนี้จะบอกให้ก็ได้ ของเธออยู่ในห้องหมดแล้ว ห้องเธอเดินตรงไปอยู่ฝั่งซ้าย ส่วนฝั่งขาวห้องของฉัน อย่าเข้าผิดห้องนะ เดี๋ยวจะหาว่าแทซองไม่เตือน”
“เออ ขอบใจ” รู้จักฉันน้อยไปแล้ว
หลังจากนั้นฉันก็รีบเดินเข้าห้องแล้วล็อคประตู ห้องนี้เป็นห้องสีชมพูอ่ะ สวยดี มีตุ๊กตาอยู่เยอะพอสมควรนะเนี๊ยะ ดีจังเลยฉันชองตุ๊กตา พอฉันสำรวจห้องได้สักพักฉันก็จัดการเก็บข้าวของทั้งหมด เฮ้อเหนื่อยชะมัด ใกล้จะ 3โมงแล้วหร๋อเนี๊ยะ ฉันมาถึงที่นี่ก็เกือบเที่ยง อืมสัก 3 ชั่วโมงน่าจะได้ แต่มันเหลืออีกนิดเดียวเก็บให้เสร็จเลยดีกว่า
เหลือชิ้นสุดท้ายแล้วนี่นา นี่มันของที่นามินกะมินโฮให้มานี่นา เปิดดูดีกว่า อุ๊ย กรอบรูปมีหมีด้วยน่ารักจังนามินรู้สินะว่าฉันชอบหมีเท็ดดี้เป็นชีวิตจิตใจ ข้างในกรอบรูปมันเป็นรูปที่เราถ่ายกัน 3 คน ตอนที่ฉันกับมินโฮยังคบกันอยู่ เค้าคิดจะให้ฉันจำเค้าไปตลอดหรอไงฮ่ะ มีจดหมาย 1 ฉบับละก้อสมุดบันทึกเล่มเล็ก 1 เล่มอ่านอันก่อนดีน้า งั้นอ่านจดหมายก่อนละกัน
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
มารผจญฉันจริงๆ เลยอ่ะ
“ฮายอง ออกมากินข้าวได้แล้ว ฉันหิวแล้วนะ”
“...” นายนี่มันยุ่งจริงๆเลย ฉันไม่ออกไปหรอก เชอะ
“ถ้าเธอไม่ออกมาฉันจะเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“นายเข้ามาไม่ได้หรอกน่า”
“ใครบอกเธอ ฉันมีกุญแจอยู่นะ จะออกมาดีๆหรือว่า...” อ้าวมีกุญแจก็ไม่บอก เฮ้อเสียอารมณ์เลยฉัน งั้นวางจดหมายไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือก่อนละกัน กินเสร็จแล้วค่อยอ่านก็ได้
“นี่ฉันเข้าไปล่ะนะ”
“นี่นายไม่ต้องเลยนะ ฉันออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
พอฉันออกมาก็เห็นเค้ายืนรออยู่หน้าประตู
“นี่เธอฉันหิวข้าวอ่ะ ทำกับข้าวให้ฉันกินหน่อยสิ ฉันหุงข้าวเสร็จแล้วนะ”
“อ้าว...นาย ฉันทำอาหารไม่เป็นนะ”
“ทำไงดีอ่ะฉันก็ทำไม่เป็นอ่ะ” แล้วปกตินายกินยังไงล่ะยะ
“จะไปรู้นายหร๋อ” ตอนนี้เค้าดูน่ารักเป็นบ้าเลยอ่ะ ดูเชื่องๆ อ่ะน่าร๊ากจริงๆแทซอง
“ได้ไงอ่ะ เธอนั่นแหละต้องทำกับข้าวให้ฉันกิน ฉันไม่สนหรอกว่าเธอทำเป็นหรือเปล่าอ่ะ ฉันรู้แค่ว่าฉันหิวแล้วนะ” อะไรของนาย อยู่ดีๆก็มาทำท่าทางเอาแต่ใจอ่ะ
“ไม่สน นายหิวก็เรื่องของนายไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่หิว” แล้วฉันก็กำลังจะเดินเข้าห้องแต่ว่า เค้าดึงแขนฉันไว้อ่ะ
“เธอต้องไปกินข้าวนอกบ้านกับฉัน”
“ฉันไม่มีตัง” ใครบอกล่ะ ฉันขี้เกียจออกจากบ้านต่างหาก
“ฉันรู้ว่าเธอมีเงิน ไม่ต้องมาโกหก ไม่ต้องมาขี้งกกับฉันหรอก เดี๋ยวฉันเลี้ยงเธอเอง”
“ยังไงฉันก็ต้องไปกับนายใช่ไหม” เค้าพยักหน้า “ไปก็ได้ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“ไม่ต้องแล้วไปชุดนี้แหละ น่ารักดี” เค้าชมว่าฉันน่ารักด้วย
“อืมไปสิ” ถ้าเค้าไม่ชมฉัน ฉันก็ไม่ไปหรอก
“ที่ฉันบอกว่าเธอน่ารักอ่ะ ฉันพูดเล่นนะ” อ้าวอีตาบ้า มาแกล้งชมให้ฉันลอย เชอะ
แล้วเค้าก็จับมือฉัน
“จับมือฉันทำไม”
“เดี๋ยวเธอหนี ไปกันเถอะฉันหิวแล้ว”
แล้วเค้าก็ฉุดกระชากลากถูฉันออกมา
“นายอย่าบอกนะว่าต้องเดินไปอ่ะ”
“ใช่ต้องเดิน อยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง ไม่ต้องพูดมาก”
คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด วันนี้เห็นว่าเป็นวันแรกที่เจอกันนะ ฉันจะยกให้นายวันนึง
เค้ามาหยุดที่ร้านอาหารแห่งนึง ดูดีมีระดับ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากซอยที่บ้านสักเท่าไรแล้วเค้าก็เปิดประตูให้ฉันเดินเข้าไป คนในร้านมองมาที่ฉันกะเค้า ฉันคงสวยละซิถึงได้มองกัน
“อ้าวแทซองพาใครมาด้วยอ่ะ” ผู้หญิงที่อายุประมาณฉันดูแล้วน่าตาดีนะ แต่น้อยกว่าฉันถามเค้า อี้แล้วยังเอาแขนมาควงเค้าอีก
“แฟนฉันเอง รู้แล้วก็ปล่อยแขนฉันด้วย” เอ๊ะมันอะไรกันอ่ะ แล้วฉันไปเป็นแฟนเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ แต่ไม่เป็นไร อื้มคิดอะไรออกแล้วสิ
“นี่เธอช่วยเอาแขนของเธอ ออกจากแขนแฟนฉันด้วย แล้วหลีกทางไป” ฉันเดินไปควงแขนแทซองบ้าง “นี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหร๋อไง หลีกไป” หุหุหุ
“เธอไม่ได้ยินที่แฟนฉันพูดรึไง เยวอน” เสียงเค้าดูน่ากลัวจังเลยอ่ะ
แต่มันทำให้ยัยเยวอนอะไรนั่น ปล่อยมือไปจากเค้า เมื่อกี้ฉันเห็นสีหน้าของเค้าดูนิ่งๆ ท่าทางของเค้า มันดูน่าเกรงขาม ไม่ได้ทำตัวหรือท่าทางแบบเอาแต่ใจตัวเองแบบตอนที่อยู่กับฉันเลย
“ไปกันเถอะฮายอง” แล้วเค้าก็พาฉันไปนั่งโต๊ะในสุด มีสาวๆมองทั้งเค้าทั้งฉันเกือบทั้งร้านเลย ยัยสาวๆพวกนั้นมองเค้าด้วยความชื่นชอบ แต่มองฉันด้วยท่าทางแบบจะฆ่าฉันให้ตาย เค้าคงจะป็อบมากเลยนะ
พอสั่งอาหารเสร็จ พนักงานเดินไปแล้ว เค้าก็กลับมาสู่สีหน้าเดิม คือแบบว่าน่ารัก ใสใสแบเดิม ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไม
“นาย ทำไมนายมีหลายหน้าจัง”
“ฮายอง ฉัน-ชื่อ-คิม-แท-ซอง ฉันไม่ได้ชื่อว่านาย” แหมเรื่องมากจัง “เธอกำลังนินทาฉันอยู่ในใจใช่ไหม”
“เปล้า จะเรียกอะไรมันก็เหมือนกันแหละน่า นายตอบคำถามฉันก่อนจิ”
“เธอเรียกชื่อฉันก่อนสิ” เค้าทำท่าเหมือนเด็ก เวลาพูดก็ทำท่างอนนิดๆ น่ารักจัง
“ก็ได้ ๆ แทซอง นายทำไมมีหลายหน้าจังอ่ะ”
“อืมใช้ได้”
“ตอบมาสิ”
“เอ๊ะ ฉันก็กำลังจะตอบไง”
“...” นายนี่กวนประสาทจริงๆเลยอ่ะ ขนาดเพิ่งเจอกันครั้งแรกนะเนี๊ยะ หมั่นไส้
“ฉันรู้นะว่าเธอกำลังนินทาฉันในใจอ่ะ”
“เปล่าซักหน่อย แล้วนายจะบอกฉันฉันได้รึยัง แทซอง” คำสุดท้ายฉันเน้นหนักเป็นพิเศษ
“ก็ไม่มีไรมาก ก็แค่ไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นก็เลยทำหน้าตาบูดๆบึ้งใส่ ก็แค่นั้นเอง เธอนี่ช่างสงสัยจริงๆเลยนะ อาหารมาแล้วกินสิ”
อาหารร้านนี้มาเร็วมากเลยอ่ะ แถมอร่อยด้วย กะอีแค่จานเดียวจะพออะไร ต้องเพิ่ม
“แทซอง จานเดียวฉันกินไม่อิ่มอ่ะ มันอร่อยมากเลย ขออีกจานล่ะกันนะ” แล้วเค้าก็มองหน้าฉัน คงสงสัยล่ะสิ ว่าฉันตัวเล็กหุ่นนางแบบแบบนี้ จะเอาอาหารยัดลงตรงไหน แหมฉันมีความสามารถอยู่แล้ว แล้วฉันก็ทำหน้าตาอ้อนแบบที่ฉันถนัด
“เออ...พี่ครับเนื้อย่าง 2 จาน”
“เอามาทำอะไรตั้ง 2 จานอ่ะ”
“นี่เธอเนื้อย่างร้านนี้อร่อยจะตาย เธอก็กินไปจานนึง ส่วนฉันก็จานนึง แค่นั้นเองอย่าสงสัยอะไรมากนักเลยน่า”
พออาหารจานนี้ของฉันหมดเนื้อย่างก็มาพอดี แหมต่อเนื่องจังเลย แล้วเนื้อคำแรกก็ถูกตักเข้าปากฉัน อื้ม อร่อยจริงๆด้วย ว้าวสุดยอดเลยอ่ะ
“นาย...” ฉันยังไม่ทันจะพูดต่อเค้าก็มองหน้าฉันด้วยสายตาโกรธ อุ๊ยฉันลืมตัว กะอีแค่ลืมเรียกชื่อมันจะอะไรกันหนักหนา
“ก็ได้ก็ได้ แทซอง”
“อะไร จะพูดอะไรก็พูดสิ” แล้วนายนั่นก็ยิ้มซ่ะหน้าบานเลย เค้าคงดีใจที่ฉันเรียกชื่อเค้าอ่ะ ทำตัวได้ปัญญาอ่อนดีมากเลยนะ
เนื้อร้านนี้อร่อยจังเลยอ่ะ ซื้อกลับไปกินที่บ้านบ้างได้ป่ะ”
“อืม” แล้วเค้าก็นั่งมองฉันกินเนื้อ เพราะเค้ากินหมดแล้ว
“นายมาจ้องฉันทำไม”
“เปล่า ท่าทางเธอกินมันดูอร่อยดีนะ”
“นายหาว่าฉันตระกะหรอ” พอฉันพูดจบฉันก็กินต่อ แหมมันเหลืออีกนิดเดียวเอง ไม่อยากกินเลยอ่ะ มันเสียดาย
“ฉันพูดตรงไหน ฉันแค่บอกว่า...”
“นายเงียบไปเถอะ” แล้วเค้าก็เงียบจริงๆนะ เชื่องจริงเลยอ่ะ
ฉันลืมถามเค้าเกี่ยวกับเรื่องที่เค้ามีสองหน้าไปเลยอ่ะ แต่มันคงไม่สำคัญอะไรมากมายหรอก หลังจากที่กินข้าวเสร็จเค้าก็พาฉันเดินทัวร์ บริเวรรอบๆ เค้าบอกว่า เหลือเวลาอีก 1 อาทิตย์ก่อนที่จะเปิดเทอม เค้าจะพาฉันไปเที่ยวให้ทั่วเมืองนี้เลย ดีใจจริงๆ เลยอ่ะ คิดไปคิดมานายนี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ
พอถึงบ้านฉันก็รีบเข้าห้องจัดการกับตัวเอง ส่วนแทซองอ่ะหร๋อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คงจะอยู่ในห้องมั้ง แต่ช่างเค้าเถอะ ตอนนี้ก็เกือบ 2ทุ่มแล้ว ฉันใช้เวลาเดินเที่ยวเยอะเหมือนกันนะเนี๊ยะ ต่อไปคงต้องเป็นเวลาพักผ่อนแล้วสิ แล้วสายตาของฉันมันก็ไปปะทะกับ กับจดหมายกะสมุดบันทึกของมินโฮกับนามิน ไหนๆก็ไหนๆ ฉันก็หยิบมันมาอ่านเลยก็แล้วกัน
นายมันคนที่ฉันเจอที่ต้นไม้วันนั้นนี่นา
“อ้าวรู้จักกันแล้วนินา งั้นป้าคงไม่ต้องแนะนำให้รู้จักแล้วสินะ งั้นเอางี้ดีกว่านะแฮยอง ฉันว่าเราปล่อยให้เด็กๆอยู่ด้วยกันไปก่อนดีกว่า เธอต้องไปทำธุระกับฉันก่อน เสื้อผ้าชุดนักเรียนเธอก็ยังไม่ได้ซื้อให้ลูกใช่ไหม งั้นฉันว่าเราไปซื้อกันดีกว่านะ” ขณะที่ฉันยังอึ้งอยู่ป้าก็พูดจนน้ำไหลไฟดับ แล้วก็ลากแม่ออกไป เฮ้อฉันต้องอยู่ที่นี่จริงๆ ใช่ไหมเนี๊ยะ แต่นายนี่ก็หล่อไม่เบานะเนี๊ยะ
“จ้องฉันทำไมยัยเอ๋อ” ขณะที่ฉันจ้องเค้าอยู่ เค้าก็ด่าฉันว่าเอ๋ออ่า หน้าหล่อแต่ปากไม่ดี เชอะ
“นายนี่พูดดีๆ ไม่เป็นเลยหร๋อ เจอกันที่ต้นไม้ นายก็ด่าฉัน ว่าฉันบ้า พอมาเจอกันที่บ้านนี้ นายก็มาหาว่าฉันเอ๋อ เสียดายนะ”
“เสียดายอะไรของเธอ”
“เสียดายที่นายหน้าตาดีแต่ปากไม่ดีไง”
“มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนหน้าตาดีต้องปากไม่ดีนะ”
“อี้ นายไปเอามาจากไหนอ่ะ คนอะไรหลงตัวเองชะมัด ชมว่าตัวเองหน้าตาดีแหวะ…”
“นี่เธออย่าพูดมากขนของเค้าห้องไปเลย” นี่ถ้าเค้าไม่พูดตัดบทนะ ฉันจะด่าเค้าให้หนักกว่านี้อีก แต่แบบว่า ของมันเยอะอ่ะฉันจะยกไหวหร๋อ แล้วพวกแม่บ้านเอาของของฉันไปไว้ไหนเนี๊ยะ
“นี่นาย นาย ของของฉันมันอยู่ไหนหร๋อ”
“...” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ คิดจะเล่นตัวหร๋อไงนะ งั้นต้องใช้วิธีก็ละกัน
“แทซองสุดหล่อขา ทั้งชีวิตของฉัน ฮายองคนสวนคนนี้อ่ะ แทบไม่เคยจะง้อใครเลยนะ บอกฮายองหน่อยนะค่ะ ว่าข้าวของของฮายองอยู่ไหนอ่ะ” เหอะๆ น่าจะได้ผลนะ
“อืม สุดหล่อคนนี้จะบอกให้ก็ได้ ของเธออยู่ในห้องหมดแล้ว ห้องเธอเดินตรงไปอยู่ฝั่งซ้าย ส่วนฝั่งขาวห้องของฉัน อย่าเข้าผิดห้องนะ เดี๋ยวจะหาว่าแทซองไม่เตือน”
“เออ ขอบใจ” รู้จักฉันน้อยไปแล้ว
หลังจากนั้นฉันก็รีบเดินเข้าห้องแล้วล็อคประตู ห้องนี้เป็นห้องสีชมพูอ่ะ สวยดี มีตุ๊กตาอยู่เยอะพอสมควรนะเนี๊ยะ ดีจังเลยฉันชองตุ๊กตา พอฉันสำรวจห้องได้สักพักฉันก็จัดการเก็บข้าวของทั้งหมด เฮ้อเหนื่อยชะมัด ใกล้จะ 3โมงแล้วหร๋อเนี๊ยะ ฉันมาถึงที่นี่ก็เกือบเที่ยง อืมสัก 3 ชั่วโมงน่าจะได้ แต่มันเหลืออีกนิดเดียวเก็บให้เสร็จเลยดีกว่า
เหลือชิ้นสุดท้ายแล้วนี่นา นี่มันของที่นามินกะมินโฮให้มานี่นา เปิดดูดีกว่า อุ๊ย กรอบรูปมีหมีด้วยน่ารักจังนามินรู้สินะว่าฉันชอบหมีเท็ดดี้เป็นชีวิตจิตใจ ข้างในกรอบรูปมันเป็นรูปที่เราถ่ายกัน 3 คน ตอนที่ฉันกับมินโฮยังคบกันอยู่ เค้าคิดจะให้ฉันจำเค้าไปตลอดหรอไงฮ่ะ มีจดหมาย 1 ฉบับละก้อสมุดบันทึกเล่มเล็ก 1 เล่มอ่านอันก่อนดีน้า งั้นอ่านจดหมายก่อนละกัน
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
มารผจญฉันจริงๆ เลยอ่ะ
“ฮายอง ออกมากินข้าวได้แล้ว ฉันหิวแล้วนะ”
“...” นายนี่มันยุ่งจริงๆเลย ฉันไม่ออกไปหรอก เชอะ
“ถ้าเธอไม่ออกมาฉันจะเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“นายเข้ามาไม่ได้หรอกน่า”
“ใครบอกเธอ ฉันมีกุญแจอยู่นะ จะออกมาดีๆหรือว่า...” อ้าวมีกุญแจก็ไม่บอก เฮ้อเสียอารมณ์เลยฉัน งั้นวางจดหมายไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือก่อนละกัน กินเสร็จแล้วค่อยอ่านก็ได้
“นี่ฉันเข้าไปล่ะนะ”
“นี่นายไม่ต้องเลยนะ ฉันออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
พอฉันออกมาก็เห็นเค้ายืนรออยู่หน้าประตู
“นี่เธอฉันหิวข้าวอ่ะ ทำกับข้าวให้ฉันกินหน่อยสิ ฉันหุงข้าวเสร็จแล้วนะ”
“อ้าว...นาย ฉันทำอาหารไม่เป็นนะ”
“ทำไงดีอ่ะฉันก็ทำไม่เป็นอ่ะ” แล้วปกตินายกินยังไงล่ะยะ
“จะไปรู้นายหร๋อ” ตอนนี้เค้าดูน่ารักเป็นบ้าเลยอ่ะ ดูเชื่องๆ อ่ะน่าร๊ากจริงๆแทซอง
“ได้ไงอ่ะ เธอนั่นแหละต้องทำกับข้าวให้ฉันกิน ฉันไม่สนหรอกว่าเธอทำเป็นหรือเปล่าอ่ะ ฉันรู้แค่ว่าฉันหิวแล้วนะ” อะไรของนาย อยู่ดีๆก็มาทำท่าทางเอาแต่ใจอ่ะ
“ไม่สน นายหิวก็เรื่องของนายไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่หิว” แล้วฉันก็กำลังจะเดินเข้าห้องแต่ว่า เค้าดึงแขนฉันไว้อ่ะ
“เธอต้องไปกินข้าวนอกบ้านกับฉัน”
“ฉันไม่มีตัง” ใครบอกล่ะ ฉันขี้เกียจออกจากบ้านต่างหาก
“ฉันรู้ว่าเธอมีเงิน ไม่ต้องมาโกหก ไม่ต้องมาขี้งกกับฉันหรอก เดี๋ยวฉันเลี้ยงเธอเอง”
“ยังไงฉันก็ต้องไปกับนายใช่ไหม” เค้าพยักหน้า “ไปก็ได้ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“ไม่ต้องแล้วไปชุดนี้แหละ น่ารักดี” เค้าชมว่าฉันน่ารักด้วย
“อืมไปสิ” ถ้าเค้าไม่ชมฉัน ฉันก็ไม่ไปหรอก
“ที่ฉันบอกว่าเธอน่ารักอ่ะ ฉันพูดเล่นนะ” อ้าวอีตาบ้า มาแกล้งชมให้ฉันลอย เชอะ
แล้วเค้าก็จับมือฉัน
“จับมือฉันทำไม”
“เดี๋ยวเธอหนี ไปกันเถอะฉันหิวแล้ว”
แล้วเค้าก็ฉุดกระชากลากถูฉันออกมา
“นายอย่าบอกนะว่าต้องเดินไปอ่ะ”
“ใช่ต้องเดิน อยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง ไม่ต้องพูดมาก”
คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด วันนี้เห็นว่าเป็นวันแรกที่เจอกันนะ ฉันจะยกให้นายวันนึง
เค้ามาหยุดที่ร้านอาหารแห่งนึง ดูดีมีระดับ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากซอยที่บ้านสักเท่าไรแล้วเค้าก็เปิดประตูให้ฉันเดินเข้าไป คนในร้านมองมาที่ฉันกะเค้า ฉันคงสวยละซิถึงได้มองกัน
“อ้าวแทซองพาใครมาด้วยอ่ะ” ผู้หญิงที่อายุประมาณฉันดูแล้วน่าตาดีนะ แต่น้อยกว่าฉันถามเค้า อี้แล้วยังเอาแขนมาควงเค้าอีก
“แฟนฉันเอง รู้แล้วก็ปล่อยแขนฉันด้วย” เอ๊ะมันอะไรกันอ่ะ แล้วฉันไปเป็นแฟนเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ แต่ไม่เป็นไร อื้มคิดอะไรออกแล้วสิ
“นี่เธอช่วยเอาแขนของเธอ ออกจากแขนแฟนฉันด้วย แล้วหลีกทางไป” ฉันเดินไปควงแขนแทซองบ้าง “นี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหร๋อไง หลีกไป” หุหุหุ
“เธอไม่ได้ยินที่แฟนฉันพูดรึไง เยวอน” เสียงเค้าดูน่ากลัวจังเลยอ่ะ
แต่มันทำให้ยัยเยวอนอะไรนั่น ปล่อยมือไปจากเค้า เมื่อกี้ฉันเห็นสีหน้าของเค้าดูนิ่งๆ ท่าทางของเค้า มันดูน่าเกรงขาม ไม่ได้ทำตัวหรือท่าทางแบบเอาแต่ใจตัวเองแบบตอนที่อยู่กับฉันเลย
“ไปกันเถอะฮายอง” แล้วเค้าก็พาฉันไปนั่งโต๊ะในสุด มีสาวๆมองทั้งเค้าทั้งฉันเกือบทั้งร้านเลย ยัยสาวๆพวกนั้นมองเค้าด้วยความชื่นชอบ แต่มองฉันด้วยท่าทางแบบจะฆ่าฉันให้ตาย เค้าคงจะป็อบมากเลยนะ
พอสั่งอาหารเสร็จ พนักงานเดินไปแล้ว เค้าก็กลับมาสู่สีหน้าเดิม คือแบบว่าน่ารัก ใสใสแบเดิม ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไม
“นาย ทำไมนายมีหลายหน้าจัง”
“ฮายอง ฉัน-ชื่อ-คิม-แท-ซอง ฉันไม่ได้ชื่อว่านาย” แหมเรื่องมากจัง “เธอกำลังนินทาฉันอยู่ในใจใช่ไหม”
“เปล้า จะเรียกอะไรมันก็เหมือนกันแหละน่า นายตอบคำถามฉันก่อนจิ”
“เธอเรียกชื่อฉันก่อนสิ” เค้าทำท่าเหมือนเด็ก เวลาพูดก็ทำท่างอนนิดๆ น่ารักจัง
“ก็ได้ ๆ แทซอง นายทำไมมีหลายหน้าจังอ่ะ”
“อืมใช้ได้”
“ตอบมาสิ”
“เอ๊ะ ฉันก็กำลังจะตอบไง”
“...” นายนี่กวนประสาทจริงๆเลยอ่ะ ขนาดเพิ่งเจอกันครั้งแรกนะเนี๊ยะ หมั่นไส้
“ฉันรู้นะว่าเธอกำลังนินทาฉันในใจอ่ะ”
“เปล่าซักหน่อย แล้วนายจะบอกฉันฉันได้รึยัง แทซอง” คำสุดท้ายฉันเน้นหนักเป็นพิเศษ
“ก็ไม่มีไรมาก ก็แค่ไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นก็เลยทำหน้าตาบูดๆบึ้งใส่ ก็แค่นั้นเอง เธอนี่ช่างสงสัยจริงๆเลยนะ อาหารมาแล้วกินสิ”
อาหารร้านนี้มาเร็วมากเลยอ่ะ แถมอร่อยด้วย กะอีแค่จานเดียวจะพออะไร ต้องเพิ่ม
“แทซอง จานเดียวฉันกินไม่อิ่มอ่ะ มันอร่อยมากเลย ขออีกจานล่ะกันนะ” แล้วเค้าก็มองหน้าฉัน คงสงสัยล่ะสิ ว่าฉันตัวเล็กหุ่นนางแบบแบบนี้ จะเอาอาหารยัดลงตรงไหน แหมฉันมีความสามารถอยู่แล้ว แล้วฉันก็ทำหน้าตาอ้อนแบบที่ฉันถนัด
“เออ...พี่ครับเนื้อย่าง 2 จาน”
“เอามาทำอะไรตั้ง 2 จานอ่ะ”
“นี่เธอเนื้อย่างร้านนี้อร่อยจะตาย เธอก็กินไปจานนึง ส่วนฉันก็จานนึง แค่นั้นเองอย่าสงสัยอะไรมากนักเลยน่า”
พออาหารจานนี้ของฉันหมดเนื้อย่างก็มาพอดี แหมต่อเนื่องจังเลย แล้วเนื้อคำแรกก็ถูกตักเข้าปากฉัน อื้ม อร่อยจริงๆด้วย ว้าวสุดยอดเลยอ่ะ
“นาย...” ฉันยังไม่ทันจะพูดต่อเค้าก็มองหน้าฉันด้วยสายตาโกรธ อุ๊ยฉันลืมตัว กะอีแค่ลืมเรียกชื่อมันจะอะไรกันหนักหนา
“ก็ได้ก็ได้ แทซอง”
“อะไร จะพูดอะไรก็พูดสิ” แล้วนายนั่นก็ยิ้มซ่ะหน้าบานเลย เค้าคงดีใจที่ฉันเรียกชื่อเค้าอ่ะ ทำตัวได้ปัญญาอ่อนดีมากเลยนะ
เนื้อร้านนี้อร่อยจังเลยอ่ะ ซื้อกลับไปกินที่บ้านบ้างได้ป่ะ”
“อืม” แล้วเค้าก็นั่งมองฉันกินเนื้อ เพราะเค้ากินหมดแล้ว
“นายมาจ้องฉันทำไม”
“เปล่า ท่าทางเธอกินมันดูอร่อยดีนะ”
“นายหาว่าฉันตระกะหรอ” พอฉันพูดจบฉันก็กินต่อ แหมมันเหลืออีกนิดเดียวเอง ไม่อยากกินเลยอ่ะ มันเสียดาย
“ฉันพูดตรงไหน ฉันแค่บอกว่า...”
“นายเงียบไปเถอะ” แล้วเค้าก็เงียบจริงๆนะ เชื่องจริงเลยอ่ะ
ฉันลืมถามเค้าเกี่ยวกับเรื่องที่เค้ามีสองหน้าไปเลยอ่ะ แต่มันคงไม่สำคัญอะไรมากมายหรอก หลังจากที่กินข้าวเสร็จเค้าก็พาฉันเดินทัวร์ บริเวรรอบๆ เค้าบอกว่า เหลือเวลาอีก 1 อาทิตย์ก่อนที่จะเปิดเทอม เค้าจะพาฉันไปเที่ยวให้ทั่วเมืองนี้เลย ดีใจจริงๆ เลยอ่ะ คิดไปคิดมานายนี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ
พอถึงบ้านฉันก็รีบเข้าห้องจัดการกับตัวเอง ส่วนแทซองอ่ะหร๋อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คงจะอยู่ในห้องมั้ง แต่ช่างเค้าเถอะ ตอนนี้ก็เกือบ 2ทุ่มแล้ว ฉันใช้เวลาเดินเที่ยวเยอะเหมือนกันนะเนี๊ยะ ต่อไปคงต้องเป็นเวลาพักผ่อนแล้วสิ แล้วสายตาของฉันมันก็ไปปะทะกับ กับจดหมายกะสมุดบันทึกของมินโฮกับนามิน ไหนๆก็ไหนๆ ฉันก็หยิบมันมาอ่านเลยก็แล้วกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น