คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : โน้ต ฉันเกลียดนาย
3
ตอนเย็นฉันกับฮารุเดินมุ่งหน้าไปที่สนามฝึกบอลของแผนกพานิช นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันเดินเข้ามาในแผนกนี้ แน่นอนว่าคนในนั้นย่อมมองฉันกับฮารุด้วยสายตาของผู้ล่า
ถึงแม้ว่าจะอยู่โรงเรียนเดียวกัน แค่คนละแผนก แค่คนละฝั่งถนน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เด็กนักเรียนมีความสามัคคีได้เลย โดยเฉพาะแผนกสามัญ (อย่างฉัน) กับแผนกพานิช (อย่างซีต้า) ไม่ถูกกันสุดริดเลย
แต่บังเอิญว่าภาพพจน์ของฉันคือนางฟ้า เพราะฉะนั้นเรื่องตบตีฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด(ถ้าไม่ถึงขีดสุด) แต่เรื่องเตะต่อยคงต้องยกให้เป็นหน้าที่ของฮารุ เพราะมันถนัดอย่างรุนแรง
“ไม่อยากมาเลย” ฮารุพูดพร้อมทำหน้าเซ็งๆ
“ก็คิดซ่ะว่ามารับคู่หมั้นกลับบ้านไง”
“เฮ้อ ไอ้เตี้ยนั่นอ่ะนะ ไม่ไหวหว่ะ โวยวายตายเลย เค้ายิ่งไม่อยากให้ใครรู้เรื่องหมั้นอยู่ด้วย”
“กลัวเรตติ้งตกมั้ง”
แล้วฉันกับฮารุก็มาหยุดยืนอยู่ที่สนามฟุตบอลอันเขียวชะอุ่ม ฉันมองหาอโน หึหึ เค้าเตะบอลอยู่ในสนาม จะให้ฉันตะโกนเรียกก็กระไรอยู่อ่ะนะ
“แนนโทรหาอโนก่อนนะ” ฉันหันไปบอกฮารุ
“งั้นเดี๋ยวฉันไปคุยกับไอ้เตี้ยก่อนแล้วกัน”
พอฮารุเดินไปฉันก็กดโทรศัพท์เข้าเครื่องฉัน
“อโนโทรศัพท์ดังครับ!!!” เด็กผู้ชายข้างสนามตะโกนเรียกอโน
“เอามานี่ดิ๊” ทำท่าทางซ่ะนักเลง
“มาถึงแล้วหรอ นั่งรอที่สแตนก่อนนะซ้อมเสร็จแล้วเดี๋ยววิ่งไปหา” แล้วอโนก็กดวางสายโดยที่ฉันไม่ได้พูดอะไรสักคำ
ใจฉันอยากจะเดินไปหยิบโทรศัพท์คืนอ่ะนะ แต่ก็แบบว่ากลัวโดนตบเหลือเกิน ตั้งแต่เดินเข้ามาแผนกพานิช ฉันยังไม่เจอคนที่ยิ้มให้ฉันสักคน
สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ตอนนี้ก็คือนั่งที่สแตน ฉันเพิ่งรู้ว่าแผนกนี้เปิดกว้างใครจะเข้ามาก็ได้ มองทางซ้ายก็เจอชุดนักเรียนของโรงเรียนคุณหนูไฮโซ มองทางขวาก็เจอชุดนักเรียนโรงเรียนคุณหนูโลคลาส เฮ้อ เซ็งจังนั่งคนเดียว ฮารุหายไปไหนอ่ะ
“นึกไงมานี่อ่ะ” พอฉันหย่อนก้นนั่งก็มีผู้ชายมานั่งข้างๆฉันทันที พอฉันหันไปก็พบว่าชายคนนั้นชื่อโน้ต
“อย่ามายุ่ง เราไม่รู้จักกัน” ฉันพูดโดยที่ไม่หันหน้าไปมองเค้าสักนิด
“ทำไมทำเฉยชากันแบบนี้”
“ก็น่าจะรู้อยู่ว่าเพราะอะไร ไม่น่าถามนะ”
“อภัยให้ได้มั๊ย แล้วเรามาเริ่ม...”
“โน้ตมานั่งทำอะไรที่นี่” ผู้หญิงคนนึงเอ่ยขึ้น เธอมาพร้อมกับฮารุ หึหึ ซีต้านั่นเอง หน้าตาคล้ายฉันเลย แต่บังเอิญว่าฉันสูงกว่ายัยนั่นเล็กน้อย
“ก็อโนบอกให้รอที่นี่”
“เขยิบหน่อยสิ” ซีต้าบอกกับฉัน แต่คนอย่างฉันหรอจะทำตามคำสั่งยัยนั่น โน้ตคงเห็นว่าท่าไม่ดีก็เลยเขยิบให้ซีต้านั่ง “อย่ามาอ่อยเพื่อนฉัน” ซีต้าพูดเบาๆ
“เอาเพื่อนเธอไปไกลๆฉันสิ เธอคงไม่รู้ว่าเพื่อนเธอน่ารำคาญขนาดไหน” ฉันพูดเบาๆ แล้วฮารุก็นั่งคั่นระหว่างฉันกับซีต้า
“ไอ้...นายอย่ามาเบียดฉันสิ”
“ก็จะทำไม ฉันจะนั่งข้างแนน แล้วก็จะนั่งข้างเธอด้วย” ฮารุตอบซีต้าแบบกวนๆ
“ฉันไม่ชอบ โน้ตลงไปรออโนข้างล่างดีกว่า” แล้วยัยซีต้าก็ลากโน้ตเดินลงไปจากสแตน ฉันแอบเห็นฮารุมองแบบไม่พอใจด้วย
“หึงอ่ะดิ”
“โน้ตมาพูดเรื่องอะไร” ฮารุถามเสียงเครียด
“เรื่องเดิมๆ ที่แนนไม่อยากรื้อฟื้น”
“เหนื่อยมากหรอแนน” ฮารุคงเห็นฉันเศร้า เค้าก็เลยถาม “ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน”
ฉันค่อยๆเอนหัวลงพิงกับไหล่ของฮารุ
“หลับก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันปลุกเอง”
ฉันหลับไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงแหลมปี้ดของซีต้า
“ไอ้หื่น ทำอะไรอ่ะ”
“เบาๆได้มั๊ยแนนหลับอยู่”
“จำเป็นต้องแคร์หรอไง...ชิ”
“อ้าว มึงมาทำอะไรที่นี่ ใครเชิญ” ฉันรู้สึกว่าได้ยินเสียงของนายอโน เพิ่งเจอกันเมื่อเช้า ทำไมฉันถึงจำเสียงของเค้าได้นะ
“ทำไมเสียงดังจังฮารุ” ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา “อ้าวอโน”
“แนน เธอรู้จักกับไอ้หอกนี่หรอ”
“มึงพูดดีๆหน่อย ใครไอ้หอก”
“กูลืม อย่ามึงคงต้องไอ้หื่น ใช่มั๊ยซีต้า”
“คงงั้นมั้งอโน” แล้วยัยซีต้าก็หัวเราะ ฉันจับมือฮารุไว้แน่น ฉันรู้ว่าฮารุเกลียดอโนขนาดไหน ฉันจะไม่ยอมให้ฮารุเอาตัวไปเกลือกกลั้วกับอโนเด็ดขาด
“ฉันพาฮารุมาเป็นเพื่อน นี่โทรศัพท์นาย ขอโทรศัพท์ฉันคืนด้วย”
อโนยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน ส่วนฉันก็ยื่นโทรศัพท์ให้เค้า
“หวังว่าต่อไปนี้เราคงไม่มีอะไรต้องยุ่งเกี่ยวกันอีกนะ ฉันไม่อยากเกลือกกลั้วกับแผนกพานิช กลับกันเถอะฮารุ” ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันพูดจะทำให้ซีต้าไฟลุกโชน แต่ฉันก็ยังจะพูด
“คิดว่าเธอจะกลับได้ง่ายหรอไง ยัยนางฟ้า”
“ทำไมหรอ” ฉันกับซีต้าจ้องตากันไม่เลิก เหมือนกับที่ฮารุจ้องอโนไม่เลิกเหมือนกัน
“อย่างเธอสมควรจะโดนล้างปากด้วยมือของฉัน”
“งั้นเธอก็ควรโดนล้างนิสัยด้วยมือของฉันเหมือนกัน”
“เฮ้ยพวกมึง พอเถอะ นายพาซีต้ากลับไปเถอะ” โน้ตที่เพิ่งเดินมาคงเห็นสถานการณ์ไม่ดีก็เลยจับเราแยก โดยที่ให้ฮารุไปกับซีต้า
“มึงจะให้ซีต้าไปกับไอ้นี่หรอไง”
“มึงก็น่าจะรู้นะ ว่าของใครเป็นของใคร” ฮารุพูดก่อนที่จะลากซีต้าออกไป “ไปเถอะแนน” แล้วก็ลากฉันไปด้วยอีกคน
“มึงจะให้สองคนนี่ตบกันตายหรอไง” แล้วอโนก็มาดึงแขนฉัน
“มึงปล่อยเพื่อนกูนะ” ฮารุจ้องอโน
“มึงก็พาซีต้ากลับไป แล้วกูจะไปส่งเพื่อนมึงเอง”
“ไม่ต้องมายุ่งกับเพื่อนกู”
“งั้นมึงก็อย่ามายุ่งกับเพื่อนกู”
“เพื่อนมึงเป็นคู่หมั้นกู กูมีสิทธิ” ฮารุได้เปรียบกว่าเห็นๆ
“ฮารุ ฮารุไปกับซีต้าเถอะ วันนี้แนนมีนัดเราคงกลับด้วยกันไม่ได้” ฉันพูดตัดปัญหา ชิ ยัยซีต้ายังจ้องฉันไม่เลิกเลย น่ากลัวเหลือเกิน เชอะ
“อื้ม ถึงบ้านแล้วโทรหาด้วยนะแนน”
“อื้ม กลับบ้านดีๆนะฮารุ เธอด้วยซีต้า หึ แต่มีฮารุอยู่เธอคงจะปลอดภัย”
“ไม่ต้องมาทำนางเอกยัยนางฟ้า”
“กลับได้แล้ว ไอ้เตี้ย” และแล้วฮารุก็ลากยัยซีต้ากลับบ้านไป หึหึ ฉันจะไม่เหยียบเข้ามาแผนกพานิชนี้อีกแล้ว เซงชะมัดเลย
ครืด ครืด~
โทรศัพท์ฉันสั่น
ท่าทางไออโนนี่จะปิดเสียงไว้
“ฮัลโล” ฉันหยอดเสียงหวาน
-แนนอยู่ไหน ปอรอนานแล้วนะครับ- กรี๊สฉันลืมได้ไงวันนี้ฉันนัดปอไว้ ตายแน่ๆเลยฉัน
“ก็วันนี้...แนนคิดว่าปอซ้อมฟุตบอลนี่นา” ฉันพูดพรางเดินออกจากที่นี่
-ปอโทรหาแนนทั้งวันเลย มีผู้ชายรับสาย- ปอพูดเศร้าๆ
“รอก่อนนะ แนนมาทำธุระที่แผนกพานิชอ่ะ เดี๋ยวจะรีบวิ่งไปหา”
-ไม่ต้องวิ่งมาหรอก เดี๋ยวจะเหนื่อยเปล่าๆ ให้ปอยืนรอดีกว่านะครับ-
“งั้นรอหน่อยนะ”
จึ๊ก จึ๊ก...
ไอ้อโนนั่นจิ้มไหล่ฉัน
“ปอแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวแนนจะรีบไป”
-ครับๆ-
“มีอะไรรึเปล่า” ฉันหันกลับไปถามนายอโน ตามฉันมาทำไมหย่ะ
“คุยกับแฟนหรอ”
“มีอะไร” ฉันหันไปถามเสียงเย็นชา
“แค่จะเดินไปส่ง ไม่มีอะไรสักหน่อย”
“อืม”
“เธอคือนางฟ้าแผนกสามัญ...ใช่มั๊ย”
“ไม่รู้สิ”
“ชื่อเสียงเธอออกจะก้องไกล หลายใจเจ้าชู้...ไม่ใช่หรอ”
“ก็แล้วแต่จะคิด ฉันก็แค่มนุษยสัมพันธ์ดี ก็แค่นั้นเอง”
“มีแฟนรึเปล่า”
“ไม่มี...เมื่อเช้าก็ถามแล้วนี่นา จะถามอีกทำไม”
“จีบได้มั๊ย”
“ซีต้าสั่งให้มาแยกฉันออกจากฮารุหรอไง”
“เปล่า อยากจีบ”
“ซีต้าไม่ว่าหรอ”
“ทำไมต้องว่าด้วยหล่ะ”
“ไม่รู้สิ”
“เชื่อเรื่องรักแรกพบมั๊ย”
“ไม่”
“ตอนแรกฉันก็ไม่ แต่พอเจอเธอแล้วมันรู้สึกว่าใช่”
“งั้นหรอ มุกนี้นายคงใช้กับผู้หญิงมาหลายคนแล้วหล่ะสิ” แล้วมันก็คงได้ผลกับใครหลายคนรวมถึงฉันด้วยสิ
“เลิกกับกิ๊กทุกคน แล้วมาคบฉันมั๊ย”
“ไม่อ่ะ” ฉันตอบโดยไม่ต้องคิด
“เธอเป็นคนแรกที่ปฏิเสธฉันเลยนะ”
“หรอ ดีใจจัง ฉันไปก่อนนะ” แล้วฉันก็รีบวิ่งไปหาปอที่รออยู่ฝั่งตรงข้าม
“ใครออกมาส่ง” ปอถามฉัน
“เพื่อนอ่ะ ถามทำไมหรอ”
“เปล่าครับ”
“อย่าทำเสียงเศร้าๆได้มั๊ย ฟังแล้วมันหดหู่ แนนไม่ชอบ”
หลังจากนั้นเราสองคนก็ไปนั่งกินไอศกรีมด้วยกัน ไม่รู้ว่าโชคชะตานำพา หรือว่านายอโนลิขิต เพราะฉันเห็นนายนั่นนั่งอยู่อีกฝั่งนึงของร้านกับผู้หญิงคนนึง หึหึ ไอ้จอมเจ้าชู้ ฉันกับนายอโนสบตากันหลายรอบมากๆ จนฉันทนไม่ไหวแล้ว
“ปอ แนนอิ่มแล้ว กลับเถอะ”
“แต่ว่าเราเพิ่งมาได้แค่แป็บเดียวเองนะแนน”
“จะหนึ่งชั่วโมงแล้วนะ แนนว่ากลับเถอะ แนนไม่อยากอยู่แล้วบรรยากาศมันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้”
“ก็ได้ครับ”
ยังดีที่ร้านไอศกรีมอยู่ไม่ห่างจากหอ ฉันกับปอจึงตัดสินใจว่าเราจะเดินกลับหอ
ถ้าพูดถึงปอ ปอเป็นผู้ชายหุ่นล่ำ ดาร์กแมนแอนด์แฮนซ่ำ เพราะว่าเค้าเป็นนักกีฬาฟุตบอล ที่เล่นเก่งมากๆ ทุกครั้งที่ลงแข่ง ปอต้องยิงได้สัก 1 ประตูเป็นอย่างน้อย
“แนน ปอขออะไรสักอย่างนึงได้มั๊ย”
“อะไรหรอ”
“ได้มั๊ย”
“ไม่รับปาก พูดมาก่อนสิ”
“เลิกยุ่งกับคนอื่น แล้วมาคบกับปอคนเดียว”
ความคิดเห็น