Information for RP

ลำดับตอนที่ #5 : Get Ready | Story One

Story 1

เป็นครั้งที่ร้อยที่โดนแม่บังเกิดเกล้าหยิกไขมันตรงแก้มแรงๆข้อหาไม่รีบบอกว่ามีเอกสารสำคัญส่งมาที่บ้าน
ก็จดหมายมันดูเรียบๆ ซองไม่ได้ใหญ่เหมือนซองสีน้ำตาล แถมตอนนั้นเขามัวแต่สนใจอนิเมะจนลืมมันก็เท่านั้นเอง
โชคดีที่พ่อเลี้ยงของเขาเห็นมันพอดีเลยได้มาเปิดซองจดหมายมาอ่านด้วยกัน
และเลย์ตันไม่ลืมถ่ายรูปเนื้อความในจดหมายให้พ่อที่อยู่อังกฤษดูด้วย

หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จก็มาติดตั้งตัวแอพ EPIZAL ระหว่างนั้นเขาก็คิดไอดีกับพาสเวิร์ดยากๆเอาไว้
มือคว้าปากกากับเศษกระดาษเล็กๆที่ฉีกจากกองชีทในสมัยมัธยมต้นมาเขียนพาสเวิร์ดหลายอัน
นิ้วชี้นั่งจิ้มไปเรื่อยๆตามจังหวะเพลง ก่อนมันจะหยุดที่พาสเวิร์ดที่ยาวเว่อร์และเป็นคำอะไรก็ไม่รู้

เมื่อติดตั้งเสร็จเรียบร้อย เด็กหนุ่มก็ลงทะเบียนโดยใช้ไอดีแลพาสเวิร์ดที่เลือกไว้พร้อมกับออกแบบหน้าตาตัวละคร

ผ่านไปสักพักผู้ช่วยตัวน้อยก็ถูกสร้างขึ้นมาสำเร็จ ทั้งสีผิวใบหน้าและเสื้อผ้าก็เน้นไปทางโทนขาว
ยกเว้นแต่นัตน์ตาสีแดง ใบหูของแมว และหางเรียวยาวที่ดูโดดเด่น

"น่ารัก.."

ถึงจะเป็นผู้ชายแมนๆแต่เขาก็หวั่นไหวกับความน่ารักเป็นเหมือนกัน เฉพาะกับตัวละครแบบจิบินะ

เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นด้วยกับการที่ใส่หูแมวกับเด็กผู้ชายและเป็นครั้งแรกที่เขาเผลอคิดอกุศลบางอย่างขึ้นมา

ตอนนี้ในใจของเลย์ตันได้กล่าวขอโทษกับ'ไวท์'ผู้ช่วยตัวน้อยของเขาไปแล้ว

__________________________________________________________________________

วันรุ่งขึ้นตอนหกโมงเช้า เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยเสียงน่ารักๆของไวท์แทนเสียงกรีดร้องของนาฬิกาปลุกสีเหลืองอ๋อย

เจ้าของนาฬิกาค่อยๆลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวจัดกระเป๋าอย่างไม่เร่งรีบ
ยัดทุกสิ่งที่จำเป็นลงใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่สีดำใบเดียว จนกระเป๋ามันดูตุงหน่อยๆ

ทั้งแม่ทั้งพ่อเลี้ยงต่างก็คอยกำชับว่าให้ตรวจทานของสำคัญที่ต้องใช้ให้เรียบร้อยก่อนออกเดินทาง

เด็กหนุ่มรับฟังและเปิดกระเป๋าให้แม่ดูให้เกิดความสบายใจและความมั่นใจว่าลูกคนนี้จะไม่ลืมของทิ้งไว้ที่บ้านแน่นอน

เมื่อเขารับประทานอาหารเช้าเสร็จ แม่ก็ขับรถมาส่งที่สนามบินเนื่องจากว่าแม่เขายังคงติดงานอยู่
ซึ่งเลย์ตันไม่ได้ว่าหรือน้อยใจ เด็กหนุ่มเองก็รู้สึกเปลืองเงินถ้าต้องให้แม่มาส่งถึงที่หมาย
อีกอย่างเขาเดินเที่ยวในสนามบินจนรู้เกือบทุกซอกทุกมุมแล้วด้วย
มือแกร่งยกขึ้นพนมมือไหว้แม่เป็นการร่ำลา เมื่อใกล้ถึงเวลาเที่ยวบินก่อนจะขึ้นเครื่องไป

ในที่สุดเลย์ตันก็มาถึงจุดหมายปลายทางโดยสวัสดิภาพ

เผาผลาญเงินค่าแท็กซี่ไปร้อยกว่าบาทด้วยความที่ขี้เกียจนั่งรถเมล์และขี้เกียจขึ้นรถหลายต่อ
ระหว่างทางที่นั่งรถก็ไม่ลืมจำเส้นทางและมองหาจุดป้ายรถประจำทางเอาไว้
เผื่อจะออกไปเที่ยวเล่นในวันเสาร์อาทิตย์แล้วจะได้กลับโรงเรียนมาถูกทาง