ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 1 ตอน ดูแล
[ สเลน่า Pov. ]
เรื่องนี่มันเริ่มที่จะทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีขึ้นมาเรื่อยๆเลย...
ผู้หญิงผมสีดำยาว สวมหน้ากากคล้ายของแมสกี้ ผิวซี้ดขาว ตามตัวเธอมีรอยแผลไหม้ ใส่ชุดกระโปรงยาวสีดำ รองเท้าส้นสูงสีดำ ชื่อว่า 'เจน' กำลังพาฉันไปที่ห้องของเธอ ระหว่างเดินฉันก็มองไปรอบๆปราสาท ที่แห่งนี้ถึงแม้จะดูโซมเก่าแก่ แต่ด้วยการตกแต่งของที่นี่ มันเลยทำให้ดูดีขึ้นมาบ้าง
ฉันกับเจนเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง ฉันเดาว่านี่คือห้องของเธอ เพราะที่ประตูมีป้ายเขียนไว้ว่า 'เจน' ก่อนจะมาถึงเราก็เดินผ่านมาสักสองสามห้องที่มีป้ายชื่อติดไว้
เท่าที่ฉันจำได้ก็มี เบ็น, แจ็ค(Eyeless Jack), และก็ แซลลี้
เจนเปิดประตูแล้วเชิญฉันเข้ามาในห้องของเธอ ฉันมองไปรอบๆห้อง มันดูสะอาดมาก ต่างจากข้างนอกห้อง ห้องของเจนมีเตียงนอนนุ่มๆ พอสำหรับสองคน มีโต๊ะเครื่องสำอางพร้อมกระจกส่อง ฉันเดินไปดูที่โต๊ะก็มีแต่เครื่องสำอางที่ดูแล้วราคาน่าจะแพงไม่ใช่เล่น ฉันเหลือบไปมองเจนที่กำลังเปิดตู้เสื้อผ้า มีเสื้อผ้ามากมายถูกยัดไว้ในตู้
ถึงแม้พวกเค้าจะเป็นพวกฆาตกร แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเค้าจะไม่สามารถทำอะไรที่เหมือนคนปกติได้สินะ...
เจนปิดตู้เสื้อผ้า เธอหันมาหาฉันพร้อมกับในมือถือเสื้อผ้าไว้
"เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปที่ห้องอาบน้ำ และนี่เสื้อ ฉันให้ยืมนะ" เจนยื่นเสื้อผ้าให้ ฉันรับมาอย่างกล้าๆกลัว แล้วเดินตามเจนไปที่ห้องน้ำ
ระหว่างทาง เราเดินผ่านผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้องๆหนึ่ง เค้าตัวสูง ใส่หน้ากากสีน้ำเงินที่มีเหมือนน้ำตาสีดำไหลออกมาทางรูลูกตา สวมฮูดคลุมหัวสีดำ แต่เสื้อฮูดของเค้าก็ไม่ได้ปิดผมสีน้ำตาลเข้มของเค้าไว้หมด สวมกางเกงยีนดำมีรอยขาดๆ ใส่รองเท้าสนิกเกอร์
ขณะที่ฉันกำลังสำรวจตัวเค้า เหมือนว่าเค้าจะรู้ตัวว่ามีคนกำลังมองเค้าอยู่และหันมาทางฉันอย่างรวดเร็ว
เมื่อเค้าหันมาทางฉัน ทำให้ฉันสดุ้งโหยง รีบหันหน้าหนีและเดินตามเจนไป
ฉันลองหันกลับไปมองก็ต้องรู้สึกหลอนเมื่อเค้าที่ยืนอยู่หน้าประตูยังไม่ละสายตาจากฉัน
ฉันเร่งฝีเท้า รีบเดินไปหาเจนให้เร็วที่สุด แต่ฉันก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาของเค้าที่ยังคงจับจ้องแผ่นหลังของฉัน...
"...อย่าหันกลับไป อย่าหันกลับไป!" ฉันทำได้แต่ตะโกนในใจ
แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีมือของใครบางคนมาจับที่ไหล่ของฉัน หยุดไม่ให้ฉันเดิน ฉันหวังว่าคงไม่ใช่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูนะ
ฉันหันกลับไปดูว่าใคร ก็ถึงกับงงและกลัวในเวลาเดียวกัน จู่ๆคุณสเลนเดอร์แมนก็มายืนอยู่ด้านหลังฉัน ใส่ชุดสูทสีดำ และก็มีหนวดหมึกสีดำมากมายออกมาจากด้านหลังของเค้า
ทำไม...เค้าดูเหมือนกำลังโกรธเลย...
หนวดสีดำของสเลนเดอร์แมนรวบตัวฉันไว้และยกฉันขึ้น เพราะความกลัว ฉันตะเกียดตะกายเพื่อหนี แต่ก็ไม่ได้ผล เข้าใกล้ใบหน้าของเค้าที่มีปากและฟันที่แหลมคม เปิดปากให้ฉันเห็น...
ฉันเริ่มเห็นภาพซ้อนระหว่างสเลนเดอร์แมนกับผู้ชายที่ใส่หน้ากากสีน้ำเงิน
ผู้ชายคนนั้นได้เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเค้าให้ฉันได้เห็น
เค้ามีผมสีน้ำตาลเข้ม ผิวของเค้าออกสีเทาๆ มีดวงตาที่กลวงโบ๋ดำมืด และมีน้ำตาสีดำไหลออกมาจากดวงตากตาคู่นั้น เหมือนกับหน้ากากของเค้า
ผู้ชายคนนั้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันพร้อมกับสแยะยิ้มให้ โชว์ให้เห็นฟันที่แหลมคมและน่ากลัวของเค้า
ฉันกลัวมากแล้วพยามยามที่วิ่งหนี แต่เค้าจับแขนฉันไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย แล้วเปิดปากโชว์ฝันที่แหลมคมของเค้าให้ฉันได้เห็นใกล้ๆ เหมือนเค้ากำลังจะกลืนกินฉันเข้าไป
ฉันกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง ก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวฉันจะหายไป และมีเสียงของสเลนเดอร์แมนดังก้องในหัวฉัน...
"อย่ากลัว..."
"สเลนน่า"
"สเลนน่า!" ฉันลืมตาขึ้นก็เห็นเจน ฉันพึ่งเหมือนได้สติ รีบหันหลังกลับไปมองก็พบว่าผู้ชายคนนั้นไม่อยู่แล้ว พร้อมกับประตูห้องที่กำลังปิด เป็นประตูเดียวกับที่ผู้ชายใส่หน้ากากคนนั้นกำลังจะเปิดเข้าไปก่อนหน้านี้
"เธอโอเคนะ..." เจนเขย่าตัวฉันเบาๆพร้อมกับถามฉันด้วยความเป็นห่วง ฉันส่ายหน้าเชิงบอกว่าไม่มีอะไร และเราก็เดินไปต่อ
แต่ใจฉันยังเต้นแรงเพราะสิ่งที่ฉันเห็นก่อนหน้านี้ ยังคงติดตาฉันไม่ลืม ทั้งฟันแหลมที่น่ากลัว รอยยิ้มสแยะนั่น ฉันรู้สึกกลัวเหลือเกิน...
ไม่นานเราก็มายืนอยู่หน้าห้องน้ำ เจนบอกให้ฉันเข้าไปทำธุระส่วนตัวได้ตามสบาย ส่วนเธอจะรออยู่ข้างนอกห้อง
ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำ วางเสื้อผ้าไว้ในอ่างล้างหน้าแล้วสำรวจห้องน้ำเป็นอย่างแรก
มันดูสะอาด... อ่างอาบน้ำสะอาด ไม่มีแม้แต่คราบเลือดสักหยด
ฉันรู่สึกโล่งใจ นึกว่าจะมีศพใครสักคนนอนอยู่ในอ่างสะแล้ว...
ฉันถอดเสื้อที่เจย์ให้ฉันใส่ตอนแรก ฉันมองเสื้อแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ ตอนนี้เจย์จะเป็นไงบ้างนะ?
ฉันทิ้งเสื้อไว้ในอ่างล้างหน้าพร้อมกับพวกชุดชั้นในและกกน.ของฉัน และเดินไปนั่งในอ่าง เปิดน้ำ อาบทันที...
หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จก็ลุกออกจากอ่าง เดินไปหยิบเสื้อที่เจนให้และสวมมัน
เมื่อทำธุระทุกอย่างเสร็จ ฉันมองในกระจกดูตัวเอง เสื้อที่เจนให้ฉันมันคือเสื้อแขนยาวคอเต่าสีขาวและกางเกงตัวเล็กสีดำ
ฉันเดินไปเปิดประตูแล้วเจอกับคนที่ฉันไม่คิดว่าจะเจอจริงๆ
"หึ!" ฉันเจอกับผู้ชายตัวสูง ผิวขาวซี้ด ผมดำยาว และมีแผลปากฉีกถึงใบหู เมื่อฉันเห็นเค้าก็สดุ้งตกใจและถอยห่างทันที เค้ามองฉันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะผลักฉันออกไปจากห้องน้ำ
"ไม่เห็นเหรอว่าคนจะเข้าห้องน้ำน่ะ!" เค้าพูดเหมือนเค้ารำคาญฉัน ก่อนที่จะปิดประตูใส่หน้าฉัน ส่วนฉันก็ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้น ฉันทำอะไรผิดเหรอ?
"โอ้ว! เธออ่าบน้ำเสร็จแล้วสินะ" เจนเดินเข้ามาหาฉัน
"เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงปิดประตูดังมาแต่ไกลเลย เสียงปิดประตูนั้นเป็นเธอเองเหรอที่ทำ?" เจนถาม
"ป-เปล่า คือ...มีคนเข้าห้องน้ำต่อน่ะ" ฉันบอก เจนหันไปทางประตูห้องน้ำแล้วถาม
"ใครเหรอ?"
"คือ... เค้าเป็นผู้ชาย ผมยาวสีดำ แล้วก็มี-"
"มีแผลปากฉีกถึงใบหูใช่มั้ย" ฉันกำลังอธิบายแต่เจนก็ชิงพูดก่อน เหมือนเธอจะรู้แล้วว่าฉันกำลังพูดถึงใคร
"อ-เออ ใช่ค่ะ" ฉันตอบ เจนถึงกับกุมขมับ เหมือนเธอรู้สึกไม่พอใจ และถอนหายใจออกมา
"เห้อ... นั่นเจฟน่ะ อย่าไปใส่ใจเค้าเลย เค้ามักจะทำตัวหยาบคายกับทุกคนเสมอน่ะ ทั้งที่อยู่มาด้วยกันตั้งนานแล้ว แต่ไม่เคยที่จะให้เกียรติกัน" เหมือนเจนจะเน้นประโยคสุดท้ายเป็นพิเศษ เหมือนจงใจอยากให้คนในห้องน้ำได้ยิน
"นี่! ฉันได้ยินนะบิช(B*tch)" เจฟที่อยู่ในห้องน้ำก็ด่ากลับ
"ฉันไม่ได้ชื่อบิชย่ะ ใอโง่!...มาเถอะ" เจนก็ตะโกนด่ากลับไปอีก และเธอก็พาฉันกลับห้องนอนของเธอ แต่เสียงเจฟก็ตะโกนด่ากลับมาอีกครั้ง
"เธอก็เหมือนกันนั้นแหละยัยหน้าเน่า!" ยัยหน้าเน่าเหรอ?... มันหมายความว่าไง?
เมื่อกลับมาถึงห้อง ฉันยื่นเสื้อของเจย์ให้เจน
"นี่เสื้อใครเหรอ?" เจนถาม
"เออ...ของเจย์..." ฉันตอบ
"เอิ่ม...ที่นี่ไม่มีคนชื่อว่าเจย์จ้ะสเลนน่า" พอเจนพูดเสร็จฉันก็งงมากๆ ฉันนึกว่าเจย์จะอยู่ที่นี่ด้วย เพราะเค้าก็อยู่ที่บ้านไม้นั่นตอนที่ฉันโดนจับ ฉันได้ยินเสียงเค้าพูด
เจนมองที่เสื้อตัวนั้นแล้วพูด
"นี่ชุดของฮูดดี้นิจ้ะ"
"หะ?"
"อ้อ ฉันหมายถึงไบรอั้นนะจ้ะ" พอเจนพูดเสร็จฉันก็เข้าใจหมดทุกอย่าง เจย์ก็คือไบรอั้น นั้นคือความหมายที่เค้าพูดตอนนั้นที่บ้านไม้ เรื่องที่เค้าไม่ได้บอกชื่อจริง ทำไมฉันถึงนึกไม่ได้นิ!
เจนเก็บเสื้อตัวนั้นไปแล้วหันมาหาฉัน
"เธอดูดีนะพอใส่เสื้อตัวนี้" เจนชมฉันในขณะที่เธอกำลังเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนกระโปรงยาว ส่วนฉันก็นั่งอยู่บนเตียงและมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูวิว
ข้างนอกมันทั้งมืด มีแต่ต้นไม้ ยากที่จะมองหาตัวเมือง ฉันเดาว่าตอนนี้ฉันคงอยู่ไกลจากบ้านมากๆ
ตอนนี้ที่สถานรับเลี้ยงจะเป็นยังไงบ้างนะ
"แล้วฉันนอนไหนเหรอ?" ฉันที่ไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยหาเรื่องคุยเพื่อหลีกเลี่ยงความอึดอัด
"เธอก็นอนกับฉันไงจ้ะ" เจนบอก ตอนนี้เธออยู่ในชุดนอนกระโปรงยาว เธอมานั่งที่เตียงข้างๆฉันพร้อมกับในมือเธอถือที่หวีผมไว้
"หันหลังจ้ะ ฉันจะหวีผมให้ ดูสิ~ผมของเธอยุ่งไปหมดเลย~" เจนบอกและเริ่มหวีผมให้ฉันเบาๆ
"...เรียบร้อย~" เจนบอก ฉันเอื้อมมือไปสัมผัสผมของตัวเอง ผมฉันดูเรียบขึ้น ไม่ยุ่งแล้ว
"ข-ขอบคุณ..." ฉับขอบคุณเจน เธอเดินไปเก็บหวีที่โต๊ะเครื่องสำอาง
ฉันนั่งคิดสิ่งที่เจฟพูดไว้ก่อนหน้านี้
'ยัยหน้าเน่า' ฉันสงสัย สิ่งที่เจฟพูดมันหมายถึงใบหน้าของเจนเหรอ แต่ฉันว่าเจนคงจะไม่ใช่อย่างเจฟพูดหรอก เพราะอย่างที่เจนเคยพูด เจฟมักจะหยาบคายกับทุกคนเสมอ
"ฉันจะนอนแล้วนะ เธอละ" เจนพูด ฉันหันไปมองก็เจอเจนที่ถอดหน้ากากแล้ว แต่ใบหน้าที่แท้จริงของเธอนั้นกลับไม่ได้สวยอย่างที่ฉันคิด
ใบหน้าของเจนมีรอยแผลไหม้ทั่วใบหน้า ทำให้เธอเหมือนหญิงแก่
ฉันมองใบหน้าของเธอด้วยความอึ้งอยู่ชั่วขณะ เจนก็คงจะเข้าใจฉันที่แสดงสีหน้าแบบนั้น แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร และเอนตัวลงนอนบนเตียง
"ราตรีสวัสดิ์นะ..." เธอบอกและนอนหันหลังให้ฉัน
"อ-อื้ม ราตรีสวัสดิ์" ฉันถอดแว่นและเอนตัวลงนอนอีกคน เรานอนหันหลังให้กัน ใบหน้าของเจนยังไม่หายไปจากความคิดในหัวของฉัน มันเกิดอะไรขึ้นกับเจนนะ ถึงได้เป็นแบบนั้น?
ฉันที่พยายามหลับตานอนเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปคิดต่อ แต่เจนก็พูดขึ้น
"...เจฟพูดถูกนะเกี่ยวกับฉัน ฉันหน้าเน่า..." ฉันลืมตาเมื่ออยู่ๆเจนก็พูดขึ้น น้ำเสียงเธอพูดฟังเหมือนเธอกำลังเศร้าเลย ฉันที่รู้สึกสงสารเธอก็เลยคิดที่จะพูดปรอบใจเธอ
"...ถึงเธอจะหน้าเน่า แต่สำหรับฉัน...เธอเป็นคนที่มีจิตใจดีนะ" ฉันพยามยามที่จะให้กำลังใจเจน
"..." เจนเงียบ ไม่พูดอะไร
"...ถ้าถามว่าทำไม ก็เพราะว่าเธอดีกับฉันมากเลย ไม่เหมือนเจฟ"
"..." เจนยังคงเงียบอยู่ เธอหลับแล้วเหรอ...
"...งั้นฉันหลับแล้วนะ" ฉันบอกและหลับตาลง
"...ขอบคุณนะ สเลนน่า"
"...ตื่นได้แล้วสเลนน่า"
ฉันลืมตาตื่นเพราะเสียงของสเลนเดอร์แมนดังขึ้นในหัวของฉัน ฉันค่อยๆลุก นั่งบนเตียงและเอาแว่นตามาใส่ มองไปรอบๆห้อง พบว่าเจนไม่อยู่แล้ว
"เจน?..." เจนคงตื่นก่อนฉัน เพาะฉะนั้นเธอ
ฉันลุกออกจากเตียง เดินไปที่ประตู เปิดออกอย่างช้าๆ ดูว่ามีใครอยู่ข้างนอกรึเปล่า เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร ฉันจึงเดินออกมาจากห้องไป ไม่รู้ใดๆทั้งสิ้นว่าเส้นทางนี้จะไปที่ไหน
ฉันเดินไปตามทาง ตามลำพัง รู้สึกไม่ชอบเลยที่ต้องมาเดินอยู่คนเดียวในที่น่ากลัวแบบนี้ มันรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอย่างงั้น
ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆ ตามทางก็มีประตูหลายบาน ที่นี่มีกี่ห้องกันเนี่ยๆ สงสัยจังว่าคนที่อยู่ที่นี่เคยหลงทางกันมั้ยนะ
ระหว่างที่เดินอยู่ ก็มีประตูของห้องนึงถูกเปิด และมีคนเดินออกมาจากห้อง
ฉันหันหลังกลับไปมองว่าใคร ก็เจอกับชายร่างสูง ผมสีน้ำตาล ผิวดูซี้ดๆ สวมเสื้อฮูดสีเทา แต่หมวกฮูดที่คลุมหัวไว้เป็นสีน้ำเงิน และแขนเสื้อที่สีตัดสลับกัน กางเกงยีนสีน้ำเงิน ใส่รองเท้าสนิกเกอร์ เค้าสวมผ้าปิดปากที่เหมือนรอยยิ้ม เค้าใส่แว้นตาสีส้ม แต่ตอนนี้เค้าถอดมันทิ้งไว้บนหัว ทำให้เห็นตาสีน้ำตาลของเค้า
และฉันก็เห็น... ขวานของเค้า
ขวานอันนั้น... ฉันจำได้...
"..."
"..." เรามองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร
ขณะที่ฉันมองเค้า ภาพในตอนนั้นที่เค้าเกือบจะฆ่าฉันด้วยขวานในคืนนั้นแล่นเข้ามาในหัว ทำให้ฉันรู้สึกกลัวเค้าขึ้นมา
ฉันถอยห่างจากเค้า ฉันกำลังจะหันหลังกลับแล้วเดินหนี แต่เค้าก็เดินเข้ามาหาฉันก่อนและคว้าข้อมือฉันไว้
"ย-อย่าทำฉันเลย" ฉันพยายามดึงมือกลับ แต่นั่นยิ่งทำให้เค้าจับข้อมือฉันแน่นขึ้น
"...ม-มาเร็ว ท-ทุกคนรออยู่ " เค้าพาฉันเดินไปตามทางยาว จนเราเดินมาถึงห้องโถงใหญ่ของปราสาท เหมือนตอนนี้ทุกคนจะมารวมกันที่นี่
"ฉ-ฉันไม่ร-รู้หรอกนะว่าทำไมคุณสเปรนดอร์ม-แมนถึงให้เธออยู่ที่น-นี่ แต่จำไว้ว่าเธอควรจะทำต-ตัวดีๆ เธอคงไม่อยากจะต-ตายเหมือนคนที่หลงข-เข้ามาที่นี่ และทำเรื่องวุ่นวายให้พ-พวกเราปวดหัว... ใช่มั้ย..." เค้ากระซิบบอกที่ข้างหูฉัน ฉันส่ายหัวรัวๆ เชิงบอกว่าฉันจะไม่สร้างปัญหาให้พวกเค้า
เค้าปล่อยข้อมือฉันและเดินจากไป
"ด-เดี๋ยวสิ..." ฉันเรียกเค้า ฉันยังไม่รู้เลยว่าเค้าชื่ออะไร...
ฉันเดินตามไปก็เห็นว่าพวกเค้ากำลังจะทานอาหารเช้ากัน
เหล่าฆาตกรมานั่งรวมกันที่โต๊ะใหญ่ เริ่มทานอาหารเช้า และชายคนนั้นที่พาฉันมาที่ห้องก็เดินไปร่วมโต๊ะกับคนอื่นๆ ฉันมองพวกเค้าที่กำลังทานอาหาร บางคนก็กำลังสนทนากันเงียบๆ
ฉันมองอาหารบนโต๊ะ อาหารแต่ละจานก็ดูเป็นอาหารปกติทั่วไป ไม่ได้แปลก หรือพิษดารอะไร
พอเห็นภาพนี้ก็ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่นั่งร่วมโต๊ะกับเด็กๆในสถานรับเลี้ยง
"...ที่โต๊ะไม่มีที่นั่งแล้ว คงไม่มีที่ให้ฉันสินะ" ฉันพูดเสียงแผ่วเบา สงสัยฉันคงจะไม่ได้นั่งร่วมโต๊ะด้วยสินะ
ฉันตัดสินใจที่จะไม่ยืนอยู่เฉยๆ เลือกที่จะเดินออกไปที่อื่นแทน...
"..."
"...ไม่มีที่ให้แขกเราแล้วเหรอ?" เสียงเจนพูด เรียกความสนใจของทุกคนท รวมถึงฉันด้วย
ฉันหันไปมองก็เจอเจนที่มือของเธอวางช้อนซ้อมลงและกอดอก เหมือนเธอรู้สึกไม่พอใจ
"ท-โทษทีนะเจน เธอพูดว่าอะไรนะ?" ผู้ชายที่สวมหน้ากากหน้าเศร้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถามเธอ นั่นเสียงเจย์นี่!
เจนลุกขึ้นแล้วเดินมาหาฉัน เธอจับมือฉันไว้และพาฉันมาที่โต๊ะ
"ฉันบอกว่า ไม่มีที่ให้แขกเราแล้วเหรอ..." เมื่อเจนพูดเสร็จ เจฟที่กำลังกระดกโคล่าดื่มก็วางแก้วลงบนโต๊ะและมองมาที่ฉันกับเจน
"ยัยแว่นนี่เป็นแขกที่บ้านเราตั้งแต่เมื่อไหร!" เจฟถามพร้อมกับชี้มาที่ฉัน
"ตั้งแต่ที่คุณสเปรนดอร์แมนบอกให้เธออยู่ที่นี่ไงเจฟ! หูหนวกไม่ได้ยินตอนที่เค้าพูดเหรอ!" เจนตอบกลับ เน้นคำว่า 'หูหนวก' ทำให้เจฟโกรธ
"เพาะฉะนั้น... ผู้ชายอย่างพวกนายทุกคน ช่วยทำตัวเป็นสุภาพบุรุษและไปหาเก้าอี้ใหเธอนั่งสะ ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวนะที่ต้องดูแลเธอคนนี้น่ะ" เจนสั่ง ชี้หน้าพวกผู้ชายเรียงคน ทั้งห้องถึงกับเงียบเลย โดยเฉพาะเจฟที่ตอนนี้โกรธจนควันออกหูแล้ว
"นี่ยัยหน้าเน่-"
"เห้~ฉันได้้ยินเสียงดังมาแต่ไกลเลย เกิดอะไรขึ้นนี่~" ก่อนที่เจฟจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีผู้ชายอีกคนบินทะลุออกมาจากกำแพง ดูแล้วน่าจะวัยเดียวกับฉัน
เค้ามีเลือดไหลออกมาจากดวงตา และลูกตาของเค้าเป็นสีแดงดำ ผมบลอนสีเหลือง หูของเค้าแหลมเหมือนหูเอลฟ์ แถมการแต่งตัวก็คล้ายๆอีก คือ เสื้อกางเกงสีเขียวทั้งตัว ที่เข็มขัดข้างกายเค้าก็มีดาบหนึ่งเล่ม ฉันเดาว่านั่นอาวุธของเค้าสินะ
เค้าลอยตัวลงมายืนที่พื้นและหันมามองฉันพร้อมยิ้มให้
...จะว่าไป ทำไมฉันรู้สึกว่า...เค้ามีความคล้ายใครบางคนที่ฉันรู้จักนะ?
"มาได้เวลาพอดีเลยเบ็น ถึงเวลาทานอาหารเช้าแล้ว" เจนบอกและเธอก็มองไปรอบๆเหมือนกำลังหาใครบางคน
"แล้วแจ็คกับแซลลี้ละ?" เจนถามและมองไปรอบๆห้องเพื่อหาสองคนที่เธอพูดถึง
"อ้อ~นั่นไง" เบ็นชี้ไปทางบันได ฉันมองไปก็เจอผู้ชายคนนั้นที่สวมน่ากากสีน้ำเงิน กำลังอุ้มเด็ดสาวตัวเล็กๆ ฉันที่เห็นเด็กก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม มันทำให้ฉันนึกถึงเด็กๆที่สถานรับเลี้ยง
"หือ? นั่นพี่สาวเมื่อวานนิ! " เด็กสาวยิ้มพร้อมกับโบกมือสวัสดีฉัน ฉันยิ้มและโบกมือกลับ
"อ้า~ซันชายน์ เธอมาแล้ว มาสิ~ ลองกินอาหารที่ฉันทำให้สิ~" ทิมเดินเข้ามาพร้อมกับจานอาหารในมือ นั่นสำหรับฉันเหรอ
"นี่แกก็ด้วยเหรอแมสกี้!" เจฟถาม
"ฉันอยากให้ซันชายน์นั่งกินอาหารด้วยกันกับฉัน มีปัญหาเหรอ... อย่าลืมสิว่าตอนนี้ใครใหญ่สุด" แมสกี้พูดเสร็จเข้าก็ลากเก้าอี้อีกตัวมาวางข้างๆเค้า และส่งสัญญาณบอกให้ฉันไปนั่งข้างๆ
"เอาละ ในเมื่อมากันครบแล้ว มาเถอะสเลนน่า มาร่วมนั่งทานอาหารเช้ากับพวกเราเถอะ" เจนบอกพร้อมกับจับมือฉันไว้ ฉันมองคนอื่นๆ ในใจฉันตอนนี้ก็กึ่งไว้ใจกับกึ่งยังไม่ไว้ใจ
"..."
"ให้พวกเราได้ดูแลเธอ สเลนน่า" เสียงของสเลนเดอร์แมนดังขึ้นในหัวของฉัน ฉันคิดอยู่ชั่วขณะก่อนที่จะยิ้มให้เจน เชิงบอกว่าตกลงจะนั่งร่วมโต๊ะอาหารเช้ากับพวกเธอ
เจนจพาฉันมานั่งข้างๆเธอ แล้วถัดจากฉันก็เป็นแมสกี้ที่ดันจานอาหารเช้ามาให้ฉัน
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของฉันที่มานั่งร่วมโต๊ะกับเหล่าฆาตกร ถึงแม้ฉันจะยังกลัวไม่หายก็เถอะ แต่พอมีเจนอยู่ข้างๆฉันก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมา การที่มีเจนอยู่ทำให้ฉันนึกถึงมินดาเพื่อนคนสนิทของฉันในมหาลัย ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่นะตอนที่ฉันไม่อยู่?
จานที่แมสกี้ดันมาให้คือแพนเค้ก กลิ่นแพนเค้กลอยมาแตะที่จมูกฉัน ทำให้ฉันรู้สึกหิวขึ้นมาและเริ่มจัดการอาหารตรงหน้าฉันทันที...
ติดตามตอนต่อไป
เสร็จไปอีกตอน เย้~ ขอโทษนักอ่านทุกคนด้วยนะคะที่มาช้า พักนี้ไรท์ค่อนข้างยุ่งกับงานการบ้าน และก็รวมถึงไรท์เป็นสภานักเรียนที่โรงเรียนที่ไรท์เรียนอยู่น่ะ ก็เลยไม่ค่อยมีเวลามานั่งพิมพ์แต่งต่อ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ไรท์ไม่ทิ้งนิยายเรื่องนี้ไปไหนหรอก จะแต่งให้จบไปเลย ไม่มีการทิ้งค้างไว้ใดๆทั้งสิ้นค่ะ
และถ้าตอนนี้มีคำผิด ไรท์ก็ขอโทษด้วยนะคะ รีบลงตอนนะค่ะ555+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น