คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เดือนเจ็ด
เดือนเจ็ด
หลังจากวันที่เดือนอ้ายอนุญาตให้สกายจีบเวลาก็ผ่านมาได้เกือบจะหนึ่งเดือนแล้วและต่อจากนี้ก็จะเข้าสู่ช่วงของสัปดาห์แห่งการสอบแล้ว
ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาคนตัวเล็กได้ใช้เวลาร่วมกันกับสกายแทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้ก็อีกคนเล่นตามติดเป็นเงา
แต่ดีหน่อยที่ร่างสูงไม่ได้ตามติดเขาที่มหา’ลัยเพราะส่วนมากจะชอบมารับออกไปข้างนอกมากกว่า
ดูหนังบ้าง ทานข้าวบ้าง หรือไปเดินเล่นรับลมตอนเย็นด้วยกัน จากที่เคยค่อยย้ำกับตัวเองมาตลอดว่าอย่าใจอ่อน
อย่าชอบเขา แต่เหมือนว่ายิ่งตอกย้ำตัวเองมากแค่ไหนมันกลับเป็นไปในทางตรงกันข้าม
และนี่คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับเดือนอ้ายเพราะยิ่งสกายวนเวียนอยู่รอบตัวมากเท่าไหร่มันทำให้เกิดความเคยชินที่ไม่ว่าจะหันกลับไปมองกี่ครั้งก็ยังคงเห็นอีกคนอยู่ที่เดิมเสมอ
และความเคยชินเป็นสิ่งที่น่ากลัว หวาดกลัวว่าสักวันถ้าเขาหายไปคนที่ต้องเสียใจคงไม่พ้นตัวเอง
แต่เรื่องนั้นปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตเพราะตอนนี้คือปัจจุบัน
กลุ่มของเดือนอ้ายกำลังติวและทบทวนเนื้อหาที่ต้องใช้ในการสอบ
ช่วงสอบเป็นช่วงที่เด็กมหา’ลัยทุกคนจะหัวหมุนกันแทบทั้งนั้นสาเหตุคงไม่พ้นการสั่งงานของอาจารย์ที่มักจะมาให้ช่วงสัปดาห์ก่อนสอบเพียงไม่นาน
เพราะแบบนี้จึงทำให้ต้องอดหลับอดนอนกันไปเป็นแถบ
เมื่อส่งงานเสร็จก็ต้องทบทวนบทเรียนทั้งหมดเพราะต้องใช้ในการสอบแทนที่ส่งงานเสร็จจะได้พักผ่อนแต่นั้นไม่ใช่กับเด็กมหา’ลัยอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นสภาพของทุกคนจึงไม่ต่างอะไรกับหมีแพนด้าเลย
“อ้ายอันนี้หายังไงวะ”เสียงถามดังขึ้นจากตั้มเพราะวิชาคำนวณเป็นอะไรที่ไปด้วยกันกับตั้มไม่ได้
“อันนี้แทนสูตรในค่า…
แล้วก็…”
“แบบนี้ไหม”
“ใช่แล้วจากนั้นก็หาค่า…”
การติวในวันนี้เป็นไปอย่างเข้มข้นเพราะถือเป็นวิชาที่พูดกันปากต่อปากว่าได้เอยากมากเลยทุกคนล้วนภาวนาขอผ่านมีนก็เป็นที่พอใจแล้ว
และแล้วก็สิ้นสุดการติวหฤโหดในวันนี้ที่เวลาตีสามนิด
ๆ เพราะทุกคนดูท่าจะไม่ไหวกันแล้วส่งอะไรให้ไปก็คงไม่รับ
เลยเลือกที่จะพากันไปพักผ่อนก่อนที่จะลุยต่อในวันพรุ่งนี้
“กลับกันดี
ๆ ละ”
“เค
บายมึง”
“อือ บาย”
หลังจากเพื่อนเดินแยกไปได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของเดือนอ้ายก็ดังขึ้น
ครืดด ครืดด
‘Sky’
“อือ”
‘ติวเสร็จกันหรือยังแมวเหมียว’
“เสร็จแล้ว
ตอนนี้กำลังจะกลับ”
‘รอตรงนั้นนะเดี๋ยวไปรับ’
“ไม่เป็นไร
ติวต่อเถอะเดี๋ยวฉันกลับเอง”
‘คิดถึง..’
“ให้ตายเถอะ
ก็ได้ ๆ รีบมาแล้วกัน”
‘ครับ’
อ่า
เรื่องนี้ถือเป็นความลับนะห้ามให้พวกนั้นรู้เด็ดขาดไม่งั้นหัวหลุดจากบ่าแน่ ๆ
ถึงจะกลัวกับความสัมพันธ์ครั้งนี้มากแค่ไหนแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเองก็ชอบสกายเหมือนกัน
ที่ยังไม่ได้บอกเพื่อนใช่ว่าเดือนอ้ายอยากปิดบังหรือไม่สนใจความห่วงใยที่เพื่อนมีให้
แต่เดือนอ้ายอยากจะมั่นใจมากกว่านี้ก่อนว่าความรู้สึกของสกายที่มีให้กันนั้นมั่นคงมากพอ
พอที่จะบอกกับทุกคนได้อย่างไร้ความกังวล
แต่ถ้าท้ายที่สุดแล้วมันไม่ใช่เดือนอ้ายก็ยินดีที่จะถอยห่างออกมาจากที่ตรงนั้นและพร้อมที่จะรับมันทั้งหมดกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
ต่อให้ถ้าถึงตอนนั้นมันอาจจะยากก็ไม่เป็นไร
“บอกแล้วไงว่าถ้าเสร็จแล้วให้โทร.มา ทำไมดื้อจังนะ”ร่างสูงที่พึ่งเดินมาถึงก็บ่นคนตัวเล็กขึ้นทันที
“ก็ให้มารับแล้วนี้ไงไม่ต้องบ่นแล้ว
ๆ”
“เอาเถอะกลับกันครับ
จะได้ไปพักผ่อนใต้คล้ำมากแล้วนะ”ส่ายหัวเบา ๆ
แล้วแย่งกระเป๋าจากคนตัวเล็กมาถือไว้ในมือ
“ยังไงเดี๋ยววันนี้ขอค้างด้วยนะครับ”กลัวว่าคนตัวเล็กกลับห้องไปแล้วจะไม่พักผ่อนตามที่บอกต้องอยู่ให้เห็นกับตาเพราะแมวเหมียวชอบดื้อ
และเด็กดื้อต้องโดนกำราบ
“ไม่ไปอ่านหนังสือหรือไง”เดือนอ้ายถามคนตัวสูง แต่จริง ๆ แล้วเขาก็ไม่มีปัญหาเรื่องที่สกายขอค้างด้วยหรอกนะ
เพราะเรานอนคนละห้องกัน
เขายอมให้เข้าใกล้พื้นที่ส่วนตัวได้มากขนาดนี้ร่างสูงก็น่าจะพอรู้ว่าเขาคิดยังไง
ถึงจะยังไม่ได้บอกออกไปตรง ๆ ก็ตาม
“อ่านแล้วครับ
สอบได้แน่นอนแมวเหมียวไม่ต้องห่วง”
“ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
“หึหึ”
จากนั้นก็เดินเคียงคู่กันออกไป
มีบ้างที่ร่างสูงยื่นมือมาลูบหัวเล็ก ๆ ของคนข้างกาย
และสิ้นสุดที่การโอบไหล่ของเดือนอ้ายมาแนบตัวก่อนจะก้มลงจุ๊บผมนุ่ม ๆ นั้นด้วยความเอ็นดู
สถานะของเรามันมากกว่าเพื่อนแต่ยังไม่ถึงขั้นแฟนเพราะเดือนอ้ายยังอยากดูความอดทนของสกายอีกนิด
ก่อนที่จะตอบตกลงคบกับอีกคน เพราะฉะนั้นสถานะที่พอจะให้คนข้างกายได้คือคนพิเศษ
ถ้ารักกันจริง ๆ ช่วยอดทนรออีกนิดก็แล้วกันนะ
และแล้ววันชี้ชะตาก็มาถึงหลังจากการติวที่หนักหน่วงวันนี้เป็นการสอบวันแรก
ดังนั้นความรู้มีเท่าไหร่ก็ต้องค้นสมองออกมาให้หมด
“เชี่ยใจกูสั่นชิบหาย”
“กูสวดมนต์บทไหนถึงจะเดาได้ถูกวะ”
“ที่ติวให้ไปจะมีความหมายไหม”
“โถ่
สมองกูก็มีแค่นี้”
“ใครจะไปชิลเหมือนมึงสองคนละ”
“จงเอามันสมองมึงมาให้กู”
“ยังจะเล่น
เข้าห้องสอบได้แล้วอาจารย์เรียกแล้ว”
“พ่อแม่ปู่ย่าตายายช่วยลูกด้วยสาธุ”ทำไมต้องให้ทุกคนมาหนักใจด้วยไม่ทราบ พอ ๆ
กับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คงจะงงมากเหมือนกันว่าจะต้องทำให้ใครสมหวังกันแน่ในเมื่อขอกันเยอะขนาดนี้
เดือนอ้ายออกจากห้องสอบมาแล้วข้อสอบก็ตามที่อ่านและติวให้เพื่อนทั้งนั้นแค่เปลี่ยนตัวเลขนิดหน่อยก็หวังว่าจะพากันทำได้นะ
และคนที่สองที่ตามออกมาคือฝนเช่นเคย
และไม่อยากจะเดาเลยว่ารอบนี้ใครจะเป็นคนสุดท้ายในกลุ่มที่ออกมาจากห้องสอบ
“ทำได้หมดเลยใช่ไหมลูกสาว
ออกตามที่ติวกันมาขนาดนี้”
“ไม่หรอกฝนน่าจะพลาดจุดหนึ่งมั้ง”คำนวณผิดชีวิตก็เปลี่ยน
“คะแนนออกมาก็ท็อปคณะทุกที”
“ก็ขอไม่มั่นใจหน่อย”
นั่งคุยกับฝนระหว่างรอเพื่อนทำข้อสอบรอบนี้ออกจากห้องพร้อมกันสามคนเลยแหะ
“พวกมึงออกก่อนตลอดเลยแม่งเก่งกันจริงนะ”ตัวบ่นหมายเลขหนึ่งคือไม้
“กูกำลังนั่งเครียดหันกลับมาอีกทีหาย”ตามด้วยตัวบ่นหมายเลขสองอย่างตั้ม
“คือพวกมึงรีบ?”และตัวบ่นหมายเลยสามแม็กซ์นั่นเอง
“เสร็จแล้วก็ออกมาสิวะจะให้นั่งอยู่ทำไม”ฝนว่า
“รอพวกกูไง”
“ก็รอข้างนอกจะเป็นไรไป”จะบ้าตายกับเพื่อนแต่ละคน
“พอ ๆ
ออกมาแล้วก็ไปกันได้แล้วจะได้ไปกินข้าวแยกย้ายกันกลับไปนอน”
เดินแล้วยังบ่นได้อีกนะมีการบอกข้อสอบมั่วบ้าง
โจทย์ผิดบ้าง สรุปคือมันอ่านโจทย์กันไม่เข้าใจเลยต้องโทษข้อสอบไว้ก่อน เป็นคนดีกันจริง
ๆ
สอบวันที่สองเป็นวิชาทั่วไปเลยไม่ค่อยเครียดกันมากนัก
ส่วนสอบวันที่สามเป็นวิชาเอกสภาพตอนออกจากห้องสอบคือทรุดไปตาม
ๆ กัน
วันที่สี่เป็นวิชาเอกอีกเช่นเคยสรุปคืออ่านกันไม่ทันเพราะมั่วแต่เล่นเกมที่ติวกันไปก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง
ต้องรอดูคะแนนออกเดี๋ยวก็รู้
ส่วนสองวันสุดท้ายเป็นวิชาทั่วไปและเอกอีกสองวิชาแค่เปิดเห็นข้อสอบก็พากันจะอ้วกตัวเลขออกมาแล้วเพราะวิชาเลขตัวนี้ก็โหดพอกันกับวันแรก
ส่วนทุกคนตอนนี้คือนอนกองกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะเป็นที่เรียบร้อยเพราะวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว
“ฮืออ
กูไม่ไหว”
“เหมือนกูกำลังจะตายเลยข้อสอบห่าอะไรวะ”
“โอ๊ย พอ
ๆ เลิกบ่นกันสักที ตอนติวก็พากันเล่นเกมมึงคงได้หรอกสรุปแม่งจองห้องเล่นเกม
ติวสามนาทีพักเป็นชั่วโมง”เจ้าแม่มาแล้วเป็นไงละเงียบกันไปเลย
“แล้วก็นะกลับไปเตรียมของแล้วพรุ่งนี้เช้าอย่าเลทไม่งั้นจะโดนดี”ฝนว่า
ใช่แล้วครับพรุ่งนี้จะได้กลับบ้านแล้วเราเดินทางกันด้วยรถยนต์เพราะจะแวะเที่ยวกันด้วย
ส่วนตอนกลับคงต้องดูอีกทีเพราะเชียงรายไม่ใช่ใกล้ ๆ เลย
ก็เหนือสุดของประเทศนี่เนอะ
“เชี่ย
ลุก ๆ”
“เออวะไปเที่ยวนี่หว่า”
“แยกย้าย
ๆ”
มูฟกันเร็วเนอะ
หึหึ กลัวฝนมันละซิ
“ต้องให้ด่า”
แยกย้ายกันกลับไปเตรียมของแล้วก็พักผ่อนกันให้เต็มที่เพราะต้องเดินทางกันอีกไกล
“ไปด้วยไม่ได้เหรอครับ”เสียงจากร่างสูงที่ดังมาจากห้องนั่งเล่นดังขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังเดินเก็บของเพื่อที่จะเดินทางไปเที่ยว
สกายอยากไปด้วยใจแทบขาดเขาเคยขอเดือนอ้ายแล้วตั้งแต่รู้ว่าปิดภาคเรียนจะไม่ได้เจอกัน
เดือนอ้ายบอกสกายเพียงแค่ว่าไปเที่ยวกับเพื่อนช่วงปิดภาคเรียนเท่านั้นไม่ได้บอกว่าจะกลับบ้าน
เพราะความสัมพันธ์ของพวกเราสองคนยังไม่มีสถานะที่ชัดเจน และเดือนอ้ายจะไม่มีทางบอกอีกคนเด็ดขาดว่าบ้านของเขาอยู่ที่ไหน
“ไม่เอาน่า
นายก็ไปเที่ยวกับเพื่อนสิ”เดือนอ้ายเสนอ
“ไม่เอาหรอก
เบื่อขี้หน้าพวกแม่งจะแย่”
เพื่อนมาได้ยินคงเสียใจแย่
“แล้วจะทำอะไร
กลับบ้านไหม”
“กลับครับ
แต่คงเข้าร้านก่อน”
“พักก่อนดีไหมแล้วค่อยทำงาน”
สกายบอกกับเดือนอ้ายว่าตัวเองเปิดอู่ซ่อมรถแต่ไม่ได้บอกว่าร้านใหญ่ขนาดไหนและยังไม่เคยไปที่ทำงานของร่างสูงเลย
ทั้ง ๆ ที่อีกคนอยากพาไปเปิดตัวใจจะขาด
“ก็อยากไปกับแมวเหมียว”
“จะไปให้พวกนั่นรุมเหรอ”ว่าติดตลก
“ไม่ได้กลัวอยู่แล้ว”ยักไหล่อย่างไม่แคร์
“รอบหน้าแล้วกันนะรอบนี้มีแฟนเพื่อนไปด้วยกลัวไม่สะดวก”
“ครับ ๆ
จองไว้ก่อนเลยนะ”
“อือ”
“งั้นวันนี้นอนนี่นะ”
“ถ้าให้ค้างด้วยต้องห้ามงอแงนะ”
“งอแงต้องใช้กับแมวเหมียวสิ”
วันนี้ก็ยังคงใจอ่อนให้กับร่างสูงอย่างเคย
ถ้าเพื่อนรู้นะตายแน่แค่รู้ว่าคุยกันอยู่ก็รับมือไม่ถูกแล้ว
นี้ถ้ายิ่งมารู้ว่าเขายอมให้อีกคนนอนค้างที่ห้องด้วย(ถึงจะคนละห้องนอนก็เถอะ)ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นยังไง
เอาละคงต้องพักผ่อนแล้วเพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางอีกไกล
เราจะได้เจอกันแล้วนะ
..อีกแค่นิดเดียวเดือนอ้ายคนนี้กำลังจะกลับไปหาทุกคนแล้ว
สีครามกับม่านหมอก
ย่าบัว
ที่รัก
และคุณพ่อคุณแม่
..............................................................................
วันเดินทาง
ตอนนี้ทุกคนมาครบกันแล้วเรียบร้อยและพร้อมสำหรับการเดินทางในวันนี้เราเอารถไปทั้งหมด
2
คันเป็นรถตู้ของแฟนฝนหนึ่งคันและรถตู้เพื่อนแฟนฝนอีกหนึ่งคัน
เราวางโปรแกรมเดินทางคือจะแวะพักที่จังหวัดลำปางก่อนหนึ่งคืนก่อนที่จะเดินทางต่อในเช้าวันต่อไป
และระหว่างทางก็แวะเที่ยวไปด้วย ผมอยากช่วยขับนะแต่เฮียไม่ยอมเลยต้องนั่งเบื่อ ๆ
อยู่อย่างนี้ต่อไปเพราะพอขึ้นรถเพื่อนก็หลับไปแล้ว
เมื่อไม่มีอะไรทำจึงได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
และก่อนที่เดือนอ้ายจะจมดิ่งไปกับความคิดมากกว่านี้ก็มีแจ้งเตือนเข้ามาก่อนเลยจำเป็นต้องละสายตาแล้วหยิบเอาเจ้าตัวที่ส่งเสียงเตือนว่ามีใครบางคนต้องการติดต่อขึ้นมาดู
SKY.00 : แมวเหมียว
อะไร
: DEUaNAi
SKY.00 : ถึงไหนแล้วครับ
ถึง.. มีอะไรหรือเปล่า
: DEUaNAi
SKY.00 : คิดถึง
พึ่งแยกจากกันเองนะ
:
DEUaNAi
SKY.00 : รีบกลับมานะ
ก็ตามที่บอกไปนั่นแหละนายก็เถอะ
:
DEUaNAi
ช่วงที่ฉันไม่อยู่อย่าทำงานเยอะละพักบ้าง
:
DEUaNAi
SKY.00 : ครับ ๆ เดินทางปลอดภัยนะ
SKY.00 : ถึงแล้วโทรมานะครับ
บทสนทนาที่ไม่มีอะไรที่มันดูเยอะเกินไปเป็นเรื่องที่ดีมากสำหรับเดือนอ้ายเพราะคนตัวเล็กไม่ชอบอะไรที่มันดูเหมือนหวานแหววมากเกินไป
และเพราะมั่วแต่ตอบคนในนั้นจนลืมไปว่าโดนสังเกตจากคนที่ทำหน้าที่เป็นสารถีอยู่ในตอนนี้จนกระทั้งสิ้นคำถามที่ทำเอาเดือนอ้ายต้องเม้มปากแน่น
“แฟนงั้นเหรอครับ”เป็นคำถามที่ดูเหมือนถามเรื่องทั่ว ๆ
ไปแต่กลับทำเอาคนฟังอย่างเดือนอ้ายทำหน้าไม่ถูก
“ปะ
เปล่าครับ”รีบตอบออกไปด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“เฮียแค่ถามดูไม่ได้ว่าอะไร”
“ไม่มีจริง
ๆ ครับ ไม่ใช่แฟนหรอก”
“เพื่อนของเราเขารู้ไหม”เหมือนกับการวิ่งพันกิโลเมตรเลยเมื่อเจอกับคำถามที่ทำเอาคนตัวเล็กไปไม่เป็นอีกรอบ
ไม่สามารถตบตาเฮียได้เลย
“จริง ๆ
แล้วคือ”เฮ้อ ลืมไปได้ไงนะว่ามีเฮียอยู่ด้วย
เมื่อบ่นกับตัวเองเบา ๆ ก็ตอบออกไป
“คือเราไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกครับ
แต่ตอนนี้อ้ายแค่คุยกับเขาอยู่ เฮียอย่าพึ่งบอกพวกนี้นะอ้ายอยากมั่นใจกว่านี้ก่อน”
“เฮียไม่บอกหรอกครับ
แต่เราแน่ใจแล้วใช่ไหม”
“..ครับอ้ายอยากลองดูสักครั้ง”อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องเสียใจทีหลังเพราะความไม่กล้าของตัวเอง
“ดูแลตัวเองให้ดีล่ะถ้าเราเสียใจยัยตัวเล็กนี่ร้องไห้แน่”เป็นการเรียกแทนชื่อของแฟนตัวเองได้น่ารักมาก ฝนนะโชคดี โชคดีมากจริง ๆ
ที่ได้เจอคนรักแบบนี้
แล้วทำไมคน ๆ
นั้นถึงไม่เป็นคนที่ซื่อสัตย์และรักแฟนตัวเองได้เหมือนอย่างเฮียบ้าง แค่สักนิดก็ยังดี
.
.
ตอนนี้เราทุกคนแวะทานข้าวกันก่อนที่จะเดินทางต่อเพื่อไปยังจังหวัดลำปางเพราะได้จองที่พักไว้ในโรงแรมที่ตัวเมืองของจังหวัด
ใช้เวลาในการขับรถค่อนข้างนานมากทีเดียวกว่าจะมาถึงที่พักและตอนนี้ก็เป็นช่วงบ่ายแก่
ๆ เราทุกคนจึงเลือกที่จะพักผ่อนกันก่อนที่จะนัดกันไว้ว่าจะออกไปทานอาหารกันข้างนอก
เราจองที่พักไว้ทั้งหมดสี่ห้องแบ่งเป็นห้องละสองคนซึ่งแน่นอนว่าฝนนอนห้องเดียวกันกับเฮียและคนตัวเล็กนอนห้องเดียวกันกับแม็กซ์ส่วนเพื่อนอีกสองคนก็นอนที่ห้องเดียวกัน
ส่วนห้องสุดท้ายนอนกันสามคนคือเพื่อนของเฮียนั่นเอง
“มึงจะอาบน้ำเลยไหม”แม็กซ์ถามเพื่อนตัวเล็ก
“อือ เมื่อยตัวจะแย่”
“งั้นรีบไปอาบเลยมึงแต่อย่าอาบน้ำนานละ”ไม่ลืมที่จะเตือนเพื่อนตัวเล็ก
“โอเครอแป๊บเดียวนะ”จากนั้นเดือนอ้ายก็หยิบผ้าเช็ดตัวและชุดเข้าห้องน้ำไป
หลังจากที่อาบน้ำกันเรียบร้อยแล้วต่างคนต่างก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงทันทีเพราะการเดินทางที่ถือว่านานทีเดียวทำให้ตอนนี้ร่างกายเริ่มที่จะปวดเมื่อยขึ้นมา
เพียงแค่หัวถึงหมอนกันเท่านั้นแหละทั้งสองคนก็หลับไปทันทีมีเพียงเสียงลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอเท่านั้นที่ดังคู่กับเสียงเครื่องปรับอากาศอย่างแผ่วเบา
..........................................................
ตอนนี้เราอยู่ที่ร้านอาหารกันสักพักแล้วและสั่งอาหารกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วอาหารที่สั่งออกไปทำเอาพนักงานของร้านจดแทบไม่ทัน
ทริปนี้เหมือนกับรวมเอาคนชอบกินมาไว้ด้วยกัน
หรืออาจจะเป็นเพราะความหิวที่ทำให้ทุกคนก้มหน้าก้มตาเลือกอาหารที่อยากทานกันจนลืมไปแล้วว่าที่สั่งไปมีอะไรบ้าง
บรรยากาศบนโต๊ะดีมาก ๆ
เพราะเพื่อนเฮียแต่ละคนคุยสนุกกันทั้งนั้นมีการตบมุขกับเพื่อนของเขาด้วยจึงทำให้โต๊ะมีสีสันมากขนาดนี้
หลังจากทานของคาวเสร็จก็ต่อด้วยของหวานร้านนี้ถือว่าโดนใจเดือนอ้ายมากเพราะอาหารอร่อยไม่พอแต่ขนมหวานนี้อย่างถูกใจเจ้าตัวล่ะ
“แยกย้ายกันไปพักผ่อนแล้วพรุ่งนี้เจอกัน
08.00 น. ที่หน้าล็อบบี้”เฮียบอก
“พักผ่อนนะเฮีย”เสียงแซวอย่างทะเล้นออกจากเพื่อนตัวสูงอย่างไม้และตั้ม
“หึ”
เป็นเสียงที่บ่งบอกใจความได้ดีที่สุด
“เจอกันพรุ่งนี้ ๆ”จากนั้นก็เดินแยกย้ายเข้าห้องของตัวเอง
08.10 น.
ตอนนี้เลยเวลานัดมาสิบนาทีแล้วแต่ไอ้เพื่อนตัวดีอย่างไม้และตั้มยังไม่ลงมาเลย
ไม่พ้นพากันเล่นเกมกันถึงเช้าแน่ ๆ แบบนี้ มันน่านัก
“แฮ่ก ๆ ขอโทษที่ช้าครับ”บอกพร้อมส่งหอบหายใจ
“เอาเถอะมากันครบแล้วก็ไปกันจะได้ถึงที่พักเร็ว”เฮียว่าอย่างสบาย ๆ ไม่มีความโกรธหรือไม่พอใจที่เพื่อนของคนตัวเล็กมาช้าจนทำให้ต้องเสียเวลา
ก็นะเด็กมันสายนิดหน่อยจะเป็นไรไป
.................................................................
ตอนนี้ก็ใกล้ที่จะถึงบ้านไร่แล้วความตื่นเต้นยิ่งฉายชัดออกมาจาดแววตาและสีหน้าของเดือนอ้ายเพราะคนตัวเล็กไม่ได้กลับบ้านนานมากแล้ว
ขนาดเจ้าของบ้านยังตื่นเต้นมากขนาดนี้แล้วคนที่มาเที่ยวบ้านเพื่อนอย่างพวกเขามันจะไปรอดอะไรละความตื่นเต้นก็พอ
ๆ กับเจ้าของบ้านเลย เพราะนี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่มาที่บ้านเพื่อนตัวเล็กคนนี้
ตอนนี้เข้าสู่เส้นทางที่จะพาทุกคนไปยังที่พักหรือบ้านของเดือนอ้ายที่เจ้าตัวเรียกว่าบ้านไร่
พวกเขารู้ว่าเพื่อนตัวเล็กเป็นเด็กทุนแต่พวกเขาไม่ได้สนใจฐานะสักหน่อยเพราะมันไม่ได้มีผลต่อความเป็นเพื่อนของพวกเรา
และเพราะเพื่อนเป็นเด็กทุนพวกเขาจึงไม่คิดว่าจะได้ที่พักกันแบบไหนที่นอนจะพอหรือเปล่าหลังจากเดือนอ้ายชวนมาพักที่บ้าน
แต่พอมาถึงสิ่งที่พวกเขาทั้งหมดกำลังได้เห็นมันกลับเป็นอะไรที่ทำเอาใบ้กินกันไปเลยนี้แค่ทางเข้ายังตกแต่งได้ดีมากขนาดนี้และสวยมากแบบนี้ดูก็รู้ว่าพื้นที่ตรงนี้ต้องเป็นคนในปกครองหรือคนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์ได้เข้ามา
และเมื่อมองเห็นป้ายชื่อของไร่พวกเขาก็ถึงกับตาค้างกันเลยทีเดียว
‘ไร่ล้อมเดือน’
ไร่ล้อมเดือนแห่งนี้เป็นไร่ที่ติดท็อปทรีของประเทศและเป็นไร่ที่จำกัดคนเข้าเที่ยวชมหรือพักผ่อนต่อรอบไม่มากนัก
บริเวณพื้นที่ทั้งหมดสองพันกว่าไร่สัดส่วนต่าง ๆ แบ่งกันอย่างชัดเจน
เป็นไร่ที่สวยและเป็นธรรมชาติเหมาะแกการพักผ่อนเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์เป็นอย่างมาก
ไร่ล้อมเดือนมีพื้นที่สำหรับโรงผลิตไวน์และทำการส่งออกสู่ต่างประเทศมากกว่าสิบประเทศ
มีบริเวณบ้านพักสำหรับรองรับนักท่องเที่ยวเพียงแค่ 20 หลังคาเท่านั้น และยังมีการปลูกดอกไม้และผลไม้เมืองหนาว
และที่สำคัญมีโรงม้าที่สวยสง่าอีกด้วย
การที่จะเข้าพักที่ไร่ล้อมเดือนได้ต้องทำการจองก่อนห้าถึงหกเดือน
ที่สำคัญคือต้องเงินหนา แต่มันก็แสนจะคุ้มค่าที่สุด
แม่เจ้ายัยหนูอ้ายมันไม่ได้จนสักนิด!!
เมื่อขับรถผ่านที่พักสำหรับนักท่องเที่ยวเข้ามาบริเวณบ้านพักส่วนตัวก็เจอกับบ้านพักที่ถือว่าใหญ่มาก
ๆ ตัวบ้านถูกออกแบบไว้อย่างสวยงามและมีกลิ่นอายที่ถูกโอบล้อมไปด้วยความอบอุ่นของครอบครัว
“ถึงแล้วล่ะ
ยินดีตอนรับสู่บ้านไร่ล้อมเดือนนะ”คนตัวเล็กว่าออกมาพร้อมกับยิ้มตาปิดส่งไปให้
“ไปกันเถอะป่านนี้ย่าบัวรอแย่แล้ว”ว่าจบก็เปิดประตูรถออกไปทันที
“ยัยหนูอ้าย!!!”เพื่อนรีบวิ่งจากรถอีกคันมาหาด้วยความแตกตื่น
“บ้านโคตรสวย!!”
“ดีที่สุดเลยอ้าย”เพื่อนแต่ละคนว่าออกมาอย่างเพ้อ ๆ
และก่อนที่จะได้ถามอะไรไปมากกว่านี้ก็มีหญิงวัยชราคนหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับเด็กในบ้านตรงมาที่พวกเขา
“ย่าบัว!!”เดือนอ้ายร้องเรียกด้วยความดีใจก่อนที่จะรีบวิ่งไปโอบกอดคนที่ตัวเองเรียกว่าย่าบัวเอาไว้แน่น
“ย่าหายใจไม่ออกแล้วนะคะน้องเดือน”หญิงชราว่าออกมาอย่างหยอกล้อ
เมื่อเดือนอ้ายได้ยินดังนั้นจึงผละตัวออกมา
“พาเพื่อนเข้าบ้านกันดีกว่าค่ะแดดเริ่มร้อนแล้ว”
“ครับ
ป่ะเข้าบ้านกันเดี๋ยวแนะนำให้รู้จักนะ”เมื่อรับคำจากย่าบัวคนตัวเล็กก็หันมาเรียกทุกคนเข้าบ้าน
หลังจากก้าวเท้าเข้ามาในบ้านบอกเลยว่านี้มันเหลือเชื่อที่สุดเพราะข้างนอกว่าสวยแล้วการตกแต่งด้านในกลับสวยมากยิ่งกว่ารู้เลยว่าเจ้าของบ้านคงรักบ้านหลังนี้มาก
และถ้าสังเกตให้ดีจะเห็นว่ามีบ้านไม้ทรงเรือนไทยอีกหนึ่งหลังที่ซ่อนอยู่หลังบ้านหลังนี้และมันถูกเชื่อมเข้าด้วยกันอย่างลงตัว
และมีอีกสองเรือนคือเรือนฝั่งซ้ายและเรือนฝั่งขวาซึ่งแยกออกจากตัวบ้านอย่างชัดเจน
แต่ยังคงอยู่ในบริเวณพื้นที่เดียวกัน ซึ่งถ้าใครที่คิดจะเข้าไปที่เรือนไม้หลังเดียวที่เชื่อมกับตัวบ้านหลักก็จะต้องเข้าจากตัวบ้านหลังนี้เท่านั้นเพราะมีเพียงทางเข้าทางเดียว
“ทุกคนครับนี้ย่าบัวคนที่เลี้ยงเรามา”คนตัวเล็กเริ่มแนะนำทุกคนให้ย่าบัวรู้จัก
อยู่ต่อหน้าย่าบัวต้องพูดเพราะ ๆ
ไม่งั้นโดนหยิกเนื้อเขียวเชียวล่ะ
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ๊ะ
ยินดีตอนรับสู่ไร่ล้อมเดือนนะจ๊ะเด็ก ๆ
ตามสบายเลยนะคะขาดเหลืออะไรบอกเด็กในบ้านได้เลยไม่ต้องเกรงใจ
เพื่อนน้องเดือนก็เหมือนหลานของย่า”ย่าบัวบอกออกไปพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
“ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณนะคะ”
“เดี๋ยวย่าไปดูอาหารเที่ยงให้นะคะ
พวกเราก็พากันเอาของไปเก็บที่ห้องก่อนนะย่าเตรียมไว้ให้แล้ว”
“งั้นเดี๋ยวเดือนพาไปเองย่าบัวเข้าครัวเถอะครับ”
“จ๊ะ”
หลังจากย่าบัวเดินเข้าครัวแล้วจึงหันมามองเพื่อนแล้วพวกเฮีย
ๆ ที่พากันมองหน้าคนตัวเล็กเขม็ง
“มึงแม่งไม่บอกว่าเป็นเจ้าของไร่วะ”
“ก็นี่ไงพามาพักแล้วไงไม่เอาน่า”
“เอาเถอะเดี๋ยวค่อยถามกันทีหลังตอนนี้เราเอาของไปเก็บก่อนแล้วมาทานข้าวกันให้ผู้ใหญ่รอมันไม่ดี”เพื่อนของเฮียรีบห้ามก่อนที่เด็กพวกนี้จะตีกัน
“ว่าแต่พ่อกับแม่มึงละยัยหนูอ้าย
พวกกูจะไม่เสียมารยาทใช่ป่ะยังไม่ได้ไหว้เจ้าของบ้านเลย”แม็กซ์ถามขึ้นเพราะตั้งแต่มายังไม่เจอเจ้าบ้านเลยไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือแม่ของเพื่อนตัวเล็ก
เมื่อได้ยินเพื่อนถามเดือนอ้ายเหมือนลมหายใจสะดุดไปก่อนที่จะเก็บอาการก่อนที่เพื่อนจะทันสังเกตได้แล้วหันไปส่งยิ้มบาง
ๆ ให้เพื่อนก่อนจะตอบออกไป
“ป๊ากับแม่ไม่ว่าหรอก
เดี๋ยวตอนเย็นก็ได้เจอกันแล้วไม่ต้องห่วงหรอก”คนตัวเล็กว่าออกไปก่อนจะหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นมาถือเอาไว้
“เอาของไปเก็บกัน”เดินนำเพื่อนไปยังห้องพักโดยมีเด็กในบ้านพาไป
เจ็บปวดจนด้านชาไปหมดแล้ว
แต่เป็นความเจ็บปวดที่ไม่ชินสักที
กลับมาแล้วนะครับ
คิดถึงนะ
#ฟ้าคลั่งรัก
เป็นอะไรกับลูกฉันหรอถึงจะพาไปเปิดตัว
ส่วนใครที่ลำคาญความกลัวของยัยเด็กคนนี้เดี๋ยวมีเฉลยนะคะว่าเพราะอะไร
ความคิดเห็น