คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : นี้หรออาชีพของผม
‘…“โรงเรียนเป็นสถานที่
ที่ให้ผู้ที่มีความรู้มากกว่ามีประสบการณ์มากกว่ามาบอกเล่าและสอนสิ่งต่างๆให้กับผู้ที่ไม่มีประสบการณ์และความรู้”..’เด็กหนุ่มผมสีขาวตาสีฟ้ากำลังนั่งที่เก้าอี้ซึ่งเพิ่งจะกลับมาจาก
สถานที่ทดสอบ กำลังคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนที่ทดสอบเข้าโรงเรียน จากนั้นพอซามองไปด้านข้างก็เจอเด็กสาวทวินเทจผมสีซากุระกำลังมีแสงสีฟ้ารอบตัวต่อมา
“ซาจัง...ขอโทษนะ
ซาจังคงไม่ผ่านการทดสอบใช่มั้ย?”มายะพูดขณะที่ทำหน้าเศร้าๆ
‘ยัยนี้ไม่เชื่อใจกันเลยรึไง’ซามองเด็กสาวและทำหน้าเหยๆ
“ผ่านสิ
แล้วก็อย่ามาเรียกว่าซาจังนะ...คุณ ฮิ เม จิ มา ยะ ”เด็กหนุ่มผมขาวพูดแล้วหยิกแก้มยัยโลลิไปข้างนึงโทษฐานที่เรียกซาจัง
โดยที่สีหน้าของซานั้นกำลังยิ้มอยู่แต่ดูชั่วร้ายมาก
“เจ็บๆๆๆ ซาจังเข้าใจแล้วเพราะงั้นพอเถอะ”มายะพูดยอมแพ้จากนั้นซาจึงปล่อยมือโดยที่แก้มของเด็กสาวผมซากุระนั้นมีสีแดงจางๆที่แก้มด้านขวา
“ซาจัง
ใจร้ายคนเขาอุสาห์ออกตามหาคิดว่าจะตายไปแล้วซะอีก”
เด็กสาวโลลิกล่าวออกมาขณะที่ใช้มือขวาลูบแก้มขวาของตัวเอง
‘ไม่ต้องมาเป็นห่วงเลย
เธอกับยูเมะก็สู้กับผมมาแล้วไม่ใช่หรอ’เด็กหนุ่มผมขาวคิดแต่ก็ยิ้มออกมาด้วยความเหนื่อยใจ
จากนั้นซาก็นึกอะไรขึ้นได้
“นี้มายะ
ตอนนี้กี่โมงแล้วหนะ”เด็กหนุ่มตั้งคำถามด้วยความสงสัย
จากนั้นมายะก็ดูที่ข้อมือขวาของตัวเองนั้นคือ อุปกรณ์วาปที่สถานที่อื่น
แต่กับมีตัวเลขนาฬิกาขึ้น
‘นี้สรุปไอนั้นมันสารพัดประโยชน์ซะจริงสามารถดูเวลาได้ด้วย...สมแล้วที่เป็นสุดยอดเทคโนโลยี..’ซาคิดมองด้วยสีหน้าเฉยๆ ราวกับประมาณว่าสุดยอดสุดๆไปเลย (ประชด)
“อ่อตอนนี้ ก็ 12.32
pm แล้วละซาจัง ทำไมหรอ”มายะตอบจากนั้นก็เอียงคออย่างงงๆ
‘ผ่านไปแค่ 2 ชั่วโมงเองงั้นหรอ
เท่าที่จำได้ เราอยู่ที่นั้นประมาณ 8
ชั่วโมง...แล้วทำไมมันถึงผ่านไปแค่ 2 ชั่วโมงเองละ’เด็กหนุ่มตาสีฟ้าคิดและเริ่มเกาศรีษะของตังเอง
และต่อมาก็มีเสียงของผู้หญิงคนนึงพูดแทรกเข้ามา
“เวลาที่อยู่ที่นั้น 4
ชั่วโมงจะเท่ากับ 1 ชั่วโมงของที่นี้หนะค่ะ”เป็นเสียงผู้หญิงที่ซาเหมือนเคยได้ยินดีไหนมาก่อน
จากนั้นเมื่อซา หัน ไปหาต้นตอของเสียงก็เจอ เป็น ผู้หญิง
ผมสีฟ้าสวมชุดตามแบบฉบับคุณหนู
“ยินดีที่ได้พบกันนะค่ะ
เจ้าช- ไม่สิ คุณฮิมิยะ ซาจิ ดิฉันชื่อว่า เซ็นโง ยูเมะ ฝากตัวด้วยนะค่ะ” เจ้าของเสียงได้พูดด้วยท่าทางเคอะเขิล
ซามองด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะแกล้งว่า เพิ่งจะเคยพบกัน
และเด็กหนุ่มผมขาวกล่าวต่อ
“ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ...แต่ทราบชื่อของผมได้ยังไงกันละครับ
คุณเซนโง ยูเมะ”
“จำได้เพราะ คุณซาจิ
เคยช่วยไว้ตอนนั้นแหละค่ะ
ในตอนนั้นต้องขอขอบพระคุณมากเลยนะค่ะ แล้วก็ถ้าเป็นไปได้ช่วยเรียก ดิฉันว่า
ยูเมะก็พอ” ยูเมะพูดพร้อมกับแสดงท่าทีตื่นเต้น
“งั้นเรียกผมว่า
ซาก็พอครับ ” เด็กหนุ่มผมขาวพูดพร้อมกับยิ้มบางๆพอเป็นพิธีก่อนจะยื่นมือซ้ายออกไปเพื่อแสดงท่าทางจับมือ
ยูเมะเห็นดังนั้นจึงยื่นมือไปจับมือของซาโดยที่ ยูเมะนั้นจับมือของซาไว้แน่น
.
.
เวลาผ่านไปชั่วขณะโดยประมาณ 3 นาที
“เอ่อ...ยูเมะเมื่อไหร่จะปล่อยมือของผมกันละครับ” ซาพูดพร้อมกับเหงื่อตกนิดๆ
“ขอโทษนะค่ะแต่ของอีกนิด อีกนิดนะค่ะ” ยูเมะพูดด้วยน้ำเสียงกำลังมีความสุขอย่างมากจากนั้นก็มีมือของใครบางคนมาสับระหว่างมือซาและยูเมะแต่ ยูเมะปล่อยมือจากเด็กหรุ่มผมขาว
อย่างรวดเร็วทำให้เขานั้น ได้รับดาเมจจากการโดนสับมือเข้าอย่างจัง
‘ยัยโลลิทำอะไรเนี้ยย’ซาคิดในใจพร้อมกับลูบมือซ้ายที่โดนสับแล้วหันไปมอง มายะ
“อะแฮ่ม ยูเมะ
ยินดีที่ได้พบกันที่โลกฝั่งนี้นะ”เด็กสาวผู้ที่สับมือซาพูดพร้อมกับยิ้มอย่างไร้เดียงสา
‘ไม่คิดจะขอโทษกันเลยรึไงห๋า’ เด็กหนุ่มผมขาวคิดและทำหน้าเหยๆ จากนั้นก็มีเสียงประกาศดังก้องทั่วหอประชุมโดยผู้ที่พูดนั้นคือ
ผู้หญิง ผมดังโงะหรือก็คือผู้อำนวยการ
“ขอแสดงความยินดีอีกครั้งสำหรับผู้ที่ผ่านการทดสอบครั้งนี้นะ
ทุกคนส่วนผู้ที่ตกรอบ
ได้ถูกส่งกลับไปที่บ้านของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้วเพื่อป้องกันการ
ทะเลาะวิวาทหลังจากการทดสอบค่ะ”ผู้อำนวยการนัยน์ตาทับทิมกล่าวอย่างสุภาพและยิ้มอย่างสุภาพ
‘คงป้องกันไม่ให้เกิดเหตุสินะ
โรงเรียนนี้ก็รอบคอบดีนี้นา’เด็กหนุ่มผมขาวคิด
“และเพื่อไม่ให้เสียเวลากับนักเรียนทุกคน เราจะทำการมอบอาชีพที่พวกคุณเลือกไปใส่ไว้ใน นาฬิกาข้อมือที่ใช้ทดสอบหรือจะเรียกว่า ไดแมนชั่นโซน (DIMENSION ZONE) ก็ได้ค่ะ สามารถตรวจสอบได้ โดย กดเช็ค
สถานะ เหมือน ใน การทดสอบได้ค่ะ โดยไม่ต้องกังวลว่าคนอื่นจะเห็นสถานะของเรา
เมื่อเราเช็คสถานะ
คนอื่นจะไม่สามารถมองเห็นได้ นอกจากตัวของคุณเอง และ พื้นที่ที่ใช้ทดสอบ ถ้าเราจะขอตั้งว่า ดันเจี้ยน
Dungeon แล้วกัน เพื่อให้สะดวกต่อการพูดด้วย
ต่อมา ผู้ที่ไม่ได้ทำการเลือก อาชีพ
ทางเราจะทำการสุ่มให้ที่ ด้านทางออกของหอประชุมค่ะ หลังจากนั้นก็ขอให้ทุกคนกลับบ้านได้โดยสวัสดิภาพค่ะ
ส่วนเรื่องเครื่องแบบนักเรียนทางเราจะส่งไปให้ภายในเร็วๆนี้ค่ะ ”พอพูดจบก็มีเสียงตบมือดัง “แปะ แปะ แปะ” ภายในหอประชุมอย่างเสียงดังพอประมาณ และจากนั้น ผู้อำนวยการก็มองมาที่ ซา
และยิ้มอย่างมีเลห์นัยก่อนจะลงจากเวที
*Dimension มิติ
*Zone พื้นที่
‘คุณผู้อำนวยการครับคิดจะวางแผนทำอะไรผมอีกละครับนั้น..’ซายิ้มแบบฝืนๆ จากนั้นก็มีมือเล็กๆดึงชายเสื้อกักคุรันของซาอย่างเบาๆ
ประมาณว่า สะกิดให้รู้ตัว และมีเสียงของเด็กสาวทวินเทจแทรกเข้ามา
“เน่ เน่ ซาจังได้เลือกอาชีพรึยังหรอ”
มายะพูดพร้อมกับดูท่าทางสนุกสนาน
“ผมเลือกสุ่มหนะครับ
พอดีคิดว่าเป็นอาชีพอะไรก้ได้ละมั้ง”ซาตอบพร้อมกับหันมามองเด็กสาวที่อายุเท่ากัน
แต่ความสูงต่างกันอย่างเห็นได้ชัดจากนั้นซาจึงหันไปหา ยูเมะที่กำลังมองไดแมนชั่นโซนราวกับว่ากำลังตรวจสอบสถานะของตัวเองอยู่จากนั้น
ซาจึงถามว่า
“แล้ว
ยูเมะละเลือกรึยังละครับ” พอซาถามยูเมะจึงปิดค่าสถานะของตัวเองลงและเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มผมสีขาวแล้วตอบว่า
“ดิฉันคิดว่าจะเลือกอาชีพ
ซามูไร แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ได้เลือกเลยหนะค่ะ พอดีทางบ้านดิฉัน
เขาสอนใช้ดาบญี่ปุ่นหนะค่ะ แต่เผลอไปเขียนว่าสุ่มซะได้
เพราะตอนนั้นรีบเลยเขียนใบสมัคจนไม่ได้ได้เลือกหนะค่ะ เลยถูกสุ่ม ”เด็กสาวผมฟ้าพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าเล็กน้อย
‘อย่าบอกนะว่าเธอเพิ่งสมัคตอนเช้าหนะ’ซาคิดพร้อมกับยิ้มแบบเป็นธรรมชาติ
“ ... แต่ถ้าซาสนใจ...เรื่องดาบญี่ปุ่น
ดิฉันจะช่วยสอนให้ด้วยก็ได้นะค่ะแบบไม่คิดเงินเลย ถือเป็นค่าตอบแทนประมาณนั้นละค่ะ”
ยูเมะพูดพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยนตามแบบฉบับคุณหนู
“ไม่เป็นไรหรอกครับ
ขอบคุณที่ชวนนะครับ” ซายิ้มอย่างเป็นมิตรและคิดในใจว่า
‘ขอโทษนะยูเมะ
เรื่องการใช้ดาบญี่ปุ่นผมก็เรียนมาแล้วละครับ..’
“งั้นหรอ..ค่ะไม่เป็นไรหรอกค่ะ
งั้นดิฉันจะหาทางตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีอื่นแล้วกัน เพราะงั้นช่วยรอดิฉันด้วยนะค่ะ
ซา” เด็กสาวผมฟ้าพูดด้วยท่าทางเขิลๆ
“งั้นหรอครับ” ซาพูดพร้อมกับเกาศรีษะจากนั้น มายะก็ดึงชายเสื้อของซาแล้วพูดว่า
“ซาจังง
ไปกันเถอะไปสุ่มอาชีพกัน ชักจะตื่นเต้นแล้วสิ เย้ เย้”
‘นี้เธอเป็นเด็กจริงๆใช่มั้ยมายะ’ซาคิดพร้อมกับทำสีหน้าเหนื่อยใจและจากนั้นก็เดินไปที่สุ่มอาชีพโดยที่ยูเมะเดินตามมาด้วยและพูดคุยกับมายะอย่างสนุกสนานเมื่อซามองส่วนสูงของมายะกับยูเมะเมื่อเห็นดังนั้น
เด็กหนุ่มผมขาวจึงนึกในใจ
‘พี่สาวกับน้องสาวสินะ....’
เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูก็พบว่า ทางออกนั้นมีความกว้างมาขนาดที่เดินไปพร้อมกับ
20 คนในแถวหน้ากระดานสามารถเดินผ่านได้สบายๆ ต่อมาบริเวญด้านซ้ายไกล้ๆประตูมีคนต่อแถวเข้าคิวรอสุ่มอาชีพ
เป็นเหมือนเคาว์เตอร์สีขาวสะอาด มีแจกันสีฟ้า ภายในแจกันมีดอกกุหลาบสีขาววางอยู่ และ
มีพนักงานหญิงสวมชุดทหารเป็นคนเฝ้าอยู่หน้าเคาว์เตอร์ โดยเขานั้นเป็นคนที่สุ่ม อาชีพให้กับเหล่าผู้ที่ทำการสุ่มอาชีพ
จากนั้นก็มีเสียงโวยวาย ดีใจ และ ร้องโอดโอยไปด้วยความเสียใจ อยู่ด้าน
ข้างเคาว์เตอร์โดยห่างกันโดยประมาณ
“นี้มันอาชีพอะไรกันเนี้ย
กุ๊กเนี้ยนะ? นี้ฉันเป็นกุ๊กงั้นหรออ ”
“หืม....นักล่ามังกร (dragon
slayer) ไม่เลวนี้”
“ผู้ใช้หุ่นเชิด(Puppeteer)
อาชีพแปลกจังเลยนะค่ะ ”
“อาชีพพ่อค้าเร่....”
‘นี้บางอาชีพนี้สุดยอดเลยแหะ
โดยเฉพาะ พ่อค้าเร่’ ซาคิด
จู่ๆก็รู้เสี่ยวสันหลังคิดมาโดยอัตโนมัติจากนั้นก็คิดต่อว่า
‘เดี๋ยวนะ รึว่า ท่านผอ. คิดจะให้อาชีพแปลกๆกับผมกันแน่ ยิ้มในตอนนั้นต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆ’ซาฝืนยิ้มราวกับว่ารู้ชะตากรรมของตัวเองจากนั้นมายะจึงสะกิดซาเบาๆและพูดว่า
“ซาจังไปเข้าแถวสุ่มกันเถอะ
ฉันรู้สึกว่าได้ว่าฉันต้องได้อะไรดีๆแน่เลย เพราะวันนี้ ใส่กิ๊ปนำโชคน้องเมี๊ยวมายังไงละ
ฮิฮิ”เด็กสาวผมทวินเทจพูดพร้อมกับเขย่งตัวให้ซาเห็นกิ๊ปที่ติดบนหัวเมื่อซาก้มลงมามอง
มายะก็ยิ้มคู่กับผมสีซากุระ ราวกับว่าเป็นรอยยิ้มในช่วยเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิ จากนั้นซาจึงกล่าวว่า
“คร้าบๆ
งั้นไปเข้าแถวสุ่มกันเลยดีกว่า” เมื่อเด็กหนุ่มผมขาวพูดจบจึงเดินไปเข้าแถวกับมายะโดยที่ยูเมะนั้น
เดินอยู่ข้างหลังของมายะ
.
.
.
เวลาผ่านไปจนถึงคิวของมายะ....เมื่อมาถึงสิ่งที่ซาเห็นบนเคาเตอร์คือ
สัญลักษณ์วงกลม โดยภายในวงกรมนั้นมีแสงสีน้ำเงินส่องสว่างอยู่ตลอดเวลา จากนั้น พนักงานที่อยู่ต้อนรับตรงเคาเตอร์ก็พูดว่า
“โปรดไดแมนชั่นโซนของคุณลงบนวงกลมสีน้ำเงินค่ะ”
พนักงานพูดพร้อมกับชี้จุดที่ต้องวาง ไดแมนชั่นโซนลงจากนั้นมายะก็ชูมือด้านที่มีไดแมนชั่นโซนขึ้นแล้วกล่าวว่า
“โอเคร” จากนั้นมายะจึงวางลงที่ตำแหน่งที่กำหนดต่อมา ไดแมนชั่นโซนก็เรืองแสงสีดำทึบออกมา
“หืม
อาชีพลับอีกคนงั้นหรอ”เป็นเสียงของพนักงานที่กำลังนั้งอยู่จากนั้นแสงสีดำก็เข้าไปใน
ไดแมนชั่นโซนจากที่ไดแมนชั่นโซนมีสีฟ้ากับกลายเป็นสีม่วง
เข้ากับสีผมของเธออย่างเหมาะสม
“ซาจังดูนี้สิ
นาฬิกามันเปลี่ยนสีแล้วละ”พอมายะพูดจบ
พนักงานก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั้งอยู่จนทุกคนต้องหันมามอง
“นี้คุณหนูทวินเทจ
เธอได้อาชีพอะไรงั้นหรอ ถ้าเป็นไปได้ช่วยบอกฉันทีได้มั้ย”พนักงานทำท่าทางตื่นเต้นราวกับเจอเรื่องสนุกๆ
‘หืม
ไดแมนชั่นโซนเปลี่ยนสี ทำไมพนักงานถึงต้องตื่นเต้นขนาดนั้นด้วยละ’
“อื้ม
ก็ได้ไม่มีปัญหาหรอก”มานะตอบพร้อมกับกำลังเช็คสถานะของตนเอง
จากนั้นต่อมาเด็กสาวทวินเทจจึงพูดว่า
“ผู้ใช้ความตาย...เนโครแมนเซอร์ (Necromancer) ?”มายะอ่านด้วยความร่าเริงจากนั้นเจ้าหน้าที่อยู่ตรงนั้นก็กล่าวว่า
“อาชีพแรร์สุดๆเลยนะ
เธอหนะสักวันเธอคงจะต้องเป็นอันดับต้นๆในโรงเรียนนี้ก็ได้นะ เอาละคนต่อไป”
‘หืม เนโครแมนเซอร์.. ศาสตร์แห่งการใช้ความตายงั้นหรอ’ซาคิดจากนั้น ยูเมะก็หันมาหาซาและพูดว่า
“ซาช่วยภาวนาใช้
ดิฉันได้อาชีพซามูไรทีสิค่ะ
รู้สึกกังวลยังไงไม่รู้สิ” ยูเมะยิ้มหวั่นๆจากนั้นเด็กหนุ่มผมขาวจึงบอกว่า
“ผมว่าต้องได้แน่นอนครับ”
พร้อมกับทำสีหน้าสบายๆต่อมาเด็กสาวผมสีฟ้าก็เดินไปที่เคาเตอร์จากนั้
พนักงานก็พูดว่า
“โปรดวางไดแมนชั่นโซนลงบนวงกลมสีน้ำเงินด้วยค่ะ”
“ได้ค่ะ”ยูเมะพูดพร้อมกับวางไดแมนชั่นโซนลงบนวงกลมสีน้ำเงินจากนั้นก็มีแสงสีน้ำเงินก็เปลี่ยนสีเป็นสีแดงสด
จากนั้นแสงสีแดงสดก็รวมเข้ากับ ไดแมนชั่นโซนของยูเมะจนเปลี่ยนสีเป็นสีแดงดูฉูดฉานตัดกับสีผมของเธอแต่เข้ากันอย่างคาดไม่ถึง
“อะไรกันอาชีพลับอีกแล้วหรอ
” พนักงานทำรีแอคชั่นเดิมต่อมา ยูเมะ จึงพูดว่า
“เอ๋
เปลี่ยนสีเหมือนของมายะเลยแต่เป็นคนละสีละนะค่ะ”จากนั้นพนันงานก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และถามว่า
“นี้คุณหนูช่วยบอกอาชีพให้ฉันทราบหน่อยได้ไหมค่ะ”
“ได้ค่ะ”จากนั้นยูเมะก็ตรวจสอบอาชีพของตัวเองต่อมาเด็กสาวผมสีฟ้าจึงกล่าวว่า
“นักรบผู้เดียวดาย....
ลาสซามูไร (Last Samurai)?”ยูเมะพูดด้วยน้ำเสียงดีใจเนื่องจากเป็นอาชีพที่เธออยากได้
แถมยังเป็นอาชีพหายาก
“นี้มัน อาชีพที่ แรร์พอๆกับ
เนโครแมนเซอร์เลยนี้ค่ะ พวกคุณนี้ดวงดีกันจริงๆ เอาละค่ะคนต่อไป” พนักงานสาวพูดด้วยความตื่นเต้นเนื่องจากเจอผู้ได้อาชีพแรร์สุดๆถึง 2
คนติดกัน จึงมีแรงฮึกเหิมขึ้นมาและคนต่อมานั้นคือเด็กหนุ่มผมขาวตาสีฟ้า สวมชุดกักคุรัน เมื่อซาเดินเข้ามาไกล้ๆ
พนักงานที่อยู่ตรงเคาเตอร์จึงพูดว่า
“โปรดวางไดแมนชั่นโซนลงบนวงกลมสีน้ำเงินด้วยค่ะ”เป็นคำที่พูดเหมือนกับมายะและยูเมะจากนั้นซาก็วางไดแมนชั่นโซนสีฟ้าบนจุดวงกลมสีน้ำเงิน
ต่อมากำไรก็ส่งแสงสีดำสนิทราวกับเกิดสุริยุปราคาขนาดย่อม บนเคาเตอร์
“นี้มันเกิดอะไรขึ้นหนะ”พนักงานสาวพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนและถอยหลังออกห่างจากเคาเตอร์ 2 – 3 ก้าว
‘อะไรเนี้ย
นี้เราจะมีอาชีพแบบไหนกัน’ซาคิดพร้อมกับมองไดแมนชั่นโซนที่กำลังกลืนแสงสีดำเข้าไปอย่างต่อเนื่องจากนั้นเมื่อกลืนแสงเสร็จเด็กหนุ่มผมขาวจึงดึงแขนที่ใส่ไดแมนชั่นโซนเข้าหาตัวเอง
“นี้เธอช่วยบอกหน่อยได้มั้ยว่าเธอมีอาชีพอะไรหนะ”พนักงานสาวกล่าวด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก
ผู้คนรอบๆก็เริ่มตื่นเต้นตามไปด้วยเนื่องจากเกิดเหตุการณ์เมื่อกี้ผู้คนจึงเริ่มทยอยเข้ามารุ่มรอบตัวของซา
‘คนมามุ่งกันเยอะจังแหะ’ซาคิดพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆแล้วยกแขนที่สวมไดแมนชั่นโซนขึ้นมาและตรวจเช็ค อาชีพที่ได้......เมื่อซามองเสร็จสายตาทุกคนที่มองมานั้นต่างคาดหวังว่าเป็นอาชีพในตำนานจากนั้นเด็กหนุ่มผมขาวจึงถอนหายใจและพูดว่า
“อาชีพของผมนั้นคือ
ช่างตีอาวุธ (Blacksmith) ครับ”
เมื่อซาพูดจบทุกคนในที่นั้นต่างพากันเดินจางหายไปและมีเสียงจากพนักงานสาวที่อยู่ตรงเคาเตอร์ว่า
“คนต่อไป...”
.........................................................................................................................................................................................
สเตตัสหลังถอดหน้ากาก เเละ ได้อาชีพใหม่
.........................................................................................................................................................................................
ขอบคุณ รีดเดอร์ทุกคนที่มาอ่านเรื่องของผมนะครับ ยังไงก็ช่วยกดติดตาม หรือ คอมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้หน่อยนะครับบบบบ #นักเขียนมือใหม่ ///คำนับ
ปล. ตอนนี้บทพูดเยอะไปหน่อย
ความคิดเห็น