คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นี้หรอใบสมัคร
….........
ณ โรงเรียนคุโระฮาคุ
มีนักเรียนจำนวนมากกำลังเดินเข้ามาภายในโรงเรียน
โดยประตูเรียนมีลักษณะเป็นสแตนเลสสูง 5 ม. มี ป้ายโรงเรียนอยู่ด้านหน้าเขียนว่า ‘โรงเรียนคุโระฮาคุ’ เป็นตัวอักษรสีเทาพื้นหลังสีดำขนาดกว้าง
2 ม. ยาว 1.5 ม. พอเดินเข้ามาอีกสักประมาณระยะก็จะพบแปลงดอกไม้อยู่ข้างทางระหว่างทางเดินมีสีขาวนวลมี
5 กลีบ เกสรสีเหลืองอ่อน มีกลิ่นหอมสดชื่น
และเมื่อมองถัดไปจะเป็นต้นซากุระจำนวนมาก มีสีสันสวยงาม พอเดินไปอีกประมาณ 5 นาที
ก็จะพบตึกสูงจำนวนมาก มีหลากหลายชนิด โดยมี ตึกที่มีหลังคาสีฟ้า และ
มีนาฬิกาสีฟ้าขาวเข็มสีดำติดอยู่บริเวณหน้าจั่ว และ ตึกสีขาวสลับแดง
ด้านบนมีปล่องไฟติดอยู่และมีป้ายเขียนเขียนว่า ตึกทดลอง จากนั้น มองถัดเข้าไปอีกจะ พบ อาคาร ที่มี
ขนาดใหญ่มาก มีสีขาวสะอาด พร้อมกับมีรูปดาบ โล่ หนังสือ วางไว้ทางด้านบน โดยทั้ง 3 รูปวางซ้อนกันอยู่
และเขียนว่า ARENA ตรงส่วนล่างของ รูป ต่อไปเป็นหอประชุม มีสีฟ้าเป็นประกาย
และมีขนาดค่อนข้างกว้าง และมีตึกสีน้ำเงินเข้มด้านบนมีป้ายสีแดงเขียนว่า ห้อง
อุปกรณ์ ต่อมาจะเป็นตึกที่คล้ายห้าสรรพสินค้ามีกระจกรอบด้านตึกโดยมีป้ายเขียนว่า
คุโระฮาคุช็อป (Kurohaku shop) ส่วนตึกที่เหลือเป็น สีขาวล้วนจำนวนมาก
พร้อมกับมี เสารับ – ส่ง สัญญาญ ขนาดใหญ่
บริเวณด้านบนตึก
”หว่า......นี้มันอะไรละเนี้ย...ใบสมัคเรียนทำมันแปลกจังแหะ...”
ผู้ที่กล่าวคำๆนี้คือเด็กหนุ่มผมสีขาวล้วนสะอาดยาวเรียบจนถึงประมาณต้นคอ
เค้าโครงของหน้าตาคล้ายผู้หญิงมีนัยตาสีน้ำเงินดำคล้ายท้องฟ้ายามราตรี มีริมฝีปากชมพูจางๆ
ผิวขาวซีด รูปร่างผอมบาง สูงพอประมาณ สวมชุดกักคุรันสีดำล้วน กำลังอยู่ภายในหอประชุมที่ภายในมีลักษณะสีแดงทึบล้วน
ติดผ้าม่านสี แดงมีกลิ่นหอมดอกกุหลาบอ่อนทำให้รู้สึกดี ขณะที่เด็กหนุ่มผมขาวกำลังก้มมองพิจารณา
แผ่นจอแสงที่ใช้บันทึกข้อมูลเพื่อนำส่งไปกลับไปหาตัวประมวณผลข้อมูลภายในเขตนั้นๆ
ที่มีลักษณะสีฟ้าอ่อนเรืองแสงขนาด A4 กำลังลอยอยู่บริเวณช่วงหน้าอกของ เขา
*กักคุรัน –
เครื่องแบบนักเรียนญี่ปุ่นในช่วง ม.ต้น
“เป็นอะไรรึป่าว พ่อหนุ่ม..?” คนที่เข้ามาทักเป็นผู้ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ผิวคล่ำเล็กน้อยดูเป็นคนค่อนข้างใจดี
มีผมสีดำล้วนด้านข้างสั้น ด้านบนค่อนข้างยาว แต่งชุดสูทสีดำน็คไทร์สีแดงทึบ
“คือว่านะครับ....ใบสมัคนี้หน่ะ...ส่งมาผิดใบรึป่าวครับ...” เด็กหนุ่มพูดจบจึงใช้มือขาวปัดแผ่นใสสีฟ้าที่ลอยอยู่ปัดไปหา
ชายวัยกลางคน เมื่อ ข้อมูลไปถึง
เขาจึงตรวจดูจากนั้น ชายเสื้อสูทก็ยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย
“ใช่แล้วละ...นี้ละใบสมัครของนักเรียน
ทุกอย่างถูกต้อง แล้วก็ตรงที่วงเล็บว่าจำเป็นหน่ะ เขียนให้ดีละ” พูดจบเขาก็เดินเจากไปอย่างรวดเร็วและทิ้งไว้เพียงใบสมัคที่ไม่น่าจะเป็นในสมัคนักเรียน
“เห้อออออ...เอาไงก็เอากันละนะ เพราะโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่มีระบบการสอนที่ทันสมัยและเมื่อจบการศึกษาจะมีผู้คนมาจับจองไปทำงานแบบชนิดที่ว่าอยากจะทำอาชีพอะไรก็ทำได้เลยละนะ...และค่าใช้จ่ายค่าเทอมถึงจะ เยอะอยู่ก็เถอะแต่ก็ไม่ได้เยอะจนตัวเราจะจ่ายไม่ไหว แถมในโรงเรียนยังมีแหล่งที่สามารถทำงานพิเศษแล้วได้เงินมาใช้ได้อีก.......”พอเด็กหนุ่มผมขาวบ่นกับตัวเองจบก็เริ่มลงมือเขียนใบสมัค
“โอเครเท่านี้ก็เรียบร้อย” หลังจากที่เขาพึมพำจบ เขาก็ใช้นิ้วขวากด ไปที่ตัวอักษรสีแดงเขียนว่า ENTER
มีเสียงดังเบาๆว่า ’คลิ๊ก’ จากนั้นแผ่นใสๆก้หายไปพร้อมกับ มีแผ่นใสสีเขียวเด้งกลับมาว่า “Complete”
จากนั้นชายหนุ่มก็เดินออกจากหอประชุมแล้วมองไปที่ตึกที่มีนาฬิกาตั้งอยู่
ซึ่งบ่งบอกเวลา “12.47 PM”
“เฮ้อ.....ก่อนกลับไปหาอะไรกินก่อนก็แล้วกัน” หลังพูดจบก่อนที่เขาจะก้าวขาต่อไปก็มีเสียงแหลมที่ฟังแล้วให้ความรู้สึกสดใสพร้อมกับเสียงวิ่ง กำลังเข้ามาไกล้ราวกับเสียงวิ่งของเด็กวิ่งเล่น
“นี้ซาจังงงงงงงง รอก่อนสิ” พอได้ยิน
คำนั้น แทนที่เด็กหนุ่มผมขาวล้วนแทนที่จะหยุดแต่กับทำให้เขาก้าวเร็วขึ้นกว่าเดิมอีก
“รอก่อนสิ ซาจังโถ่ววว” เจ้าเสียงพูดพร้อมกับ
เสียงหอบเหนื่อย ราวกับกำลังจะสิ้นชีพ
“เฮ้อออนี้เธอให้ผมอยู่อย่างสงบไม่ได้เลยหรอแล้วก็นะ
ผมชื่อ ฮิมิยะ ซาจิ ไม่ใช่ซาจัง ซักหน่อย”
พอพูดจบ ซาก็ทำถ้าเหนื่อยๆแล้วหันไปมอง ต้นตอของเสียง พบว่าเป็นเด็กผู้หญิงผมสีชมพูเหมือนกับดอกซากุระอ่อนๆ
ทรงผมเป็นทรงทวินเทจยาวไปจนถึงเอว
ติดกิ๊บรูปแมวสีดำขนาดเล็กน่ารัก ไว้ ทางด้านขวา นัยตาสีแดงอ่อนราวกับสีของทับทิมอ่อนๆ ผิวสีขาวนวล สวมชุดนักเรียนหญิงมัธยมต้น ส่วนสูงค่อนข้างคล้ายเด็กประถม
“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี้ละ....โลลิจัง?”
“อะแฮ่ม
มาสมัคเรียนหน่ะสิ แล้วก็ อย่ามาเรียกว่า “โลลิจัง” ฮิ- เม- จิ มา- ยะ ต่างหากละ”
“
ว่าแต่ซาจังมาสมัคเรียนที่นี้หรอบังเอิญจังเลยนะ
แต่ก็ดีแล้วละมีเพื่อนเก่ามาสมัคที่เดียวกัน ฮิฮิ แล้วจะกลับแล้วหรอ?”พอพูดจบมายะก็เอียงคอไปทางด้านขวาภายให้เห็นต้นคอสีขาวนวล
“ก็นะ ที่จริงว่าจะแวะไปทานข้าวก่อนจะกลับหน่ะ” ซาพูดพร้อมกับเงยศรีษะขึ้นมองตึกที่มีนาฬิกา
“นี้จะไปด้วยกันไหมละ
มายะ บ้านเธอก็อยู่ไกล้ๆนี้น่า แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรหรอก-”
“ไปด้วย!!!!.......แต่ซาจังต้องเป็นคนจ่ายเงินนะ ” มายะพูดพร้อมกับยิ้มอย่างสดใสราวกับได้ขนมจากคนอื่นมากินเรียบร้อย
“What…แล้วทำไมผมต้องจ่ายด้วยเนี้ยยยยย”
ซาพูดพร้อมกับทำสีหน้าประกอบด้วยความตกใจเล็กน้อยพอพูดจบมายะก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เหมือนเด็กโดนพ่อแม่ดุด่า
พอคนที่เดินอยู่เห็นก็ต่างซุบซิบกันมากมาย
‘ดูสิ หมอนั้นทำเด็กร้องไห้ด้วยแหละ’
‘หว่าไม่อยากเข้าไปยุ่งด้วยเลยอะ’
‘ถึงหน้าตาจะน่ารักแต่นิสัยใช้ไม่ได้เลยแหะ’
“โอเครๆๆๆๆๆๆ
พอเถอะนะครับ คุณมายะผมจะเลี้ยงคุณก็ได้ ได้โปรดช่วยหยุดทำหน้าเเบบนั้นซักทีจะได้ไหม”
ซาพูดพร้อมกับสีหน้าซีดๆ
“ตอบโอเครตั้งแต่แรกก็จบแล้วแท้” จากสีหน้าที่เหมือนจะร้องเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม
อย่างกะผ่านการฝึกการเปลี่ยนสีหน้ามาโชกโชน
‘ยัยโลลิไปแอบเรียนวิชาเปลี่ยนสีหน้ามาตอนไหนละเนี้ย’
คิดในใจพร้อมกับมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ
………………………………………………………………………………………………...
ณร้านอาหาร
ภายในร้านอาหารมีกระจกรอบด้าน
มีโต๊ะและเก้าอี้ สีเปลือกไม้พร้อมกับกล่องทิชชูที่สร้างมาจากไม้วางอยู้บริเวณกลางโต๊ะข้างๆทิชชูมี
แจกันสีขาวสะอาดใส่ดอกไม้สีขาวเหมือนที่โรงเรียนใส่ไว้ภายในให้กลิ่นหอมสดชื่นตลอดเวลาแล้วก็มีนาฬิกาแขวนอยู่บริเวณกำแพงสีฟ้า
ขณะที่ซานั้งอ่าน เมนู อาหารในสมุดเล่มสีแดงสดใสอยู่ก็มีบริกรสาวใส่ชุดเมดสีแดงขาวผูกโบว์สีแดงไว้ด้านหลัง
ดูน่ารัก พร้อมกับถามว่า
“จะรับอะไรดีค่ะ?”พร้อมกับหยิบกระดาษและปากกาออกมา
“งั้นเอาชุดข้าวหมูทอดทงคัทสึ1ที่
กับ ชา ละกันครับ”ซาพูดพร้อมกับปิดเมนูอาหารที่ถืออยู่แล้วหันไปมองเด็กสาว
“ฉันเอากลางวันสำหรับเด็ก
1 ที่ แล้วก็น้ำ ส้มด้วย” พูดพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
‘นี้เธอเป็นเด็กจริงๆใช่มั้ยเนี้ย’
ซาคิดในใจพร้อมกับมองหน้าเด็กสาวที่กำลังจะเลื่อนชั้นไปมัธยมปลายกำลังสั่งอาหารชุดกลางวันสำหรับเด็ก
“เดี๋ยวรอสักครู่นะค่ะ”
จากนั้นบริกรก็เดินตรงไปที่เคาเตอร์พนักงาน
ผ่านไปซักระยะนึงอาหารก็มาถึงแล้วทั้งสองก็เริ่มทานอาหาร
พอทานเสร็จซาก็เริ่มขยับริมฝีปากพูด “นี้เธอคิดว่าใบสมัคเรียนมันแปลกๆไหม
มายะ?”
“ก็ไม่หนิ...ธรรมดาๆหนิ
ซาจังไม่สบายรึป่าว” สาวน้อยเอียงคอถาม
“ห๋า..ตรงไหนกันที่ธรรมดาหนะ
อาชีพในเกมบ้างแหละ? อาวุธที่ถนัดบ้างแหละ? ความสามารถพิเศษอีกต่างหาก ”
ซาพูดพร้อมกับเกาศรีษะของตัวเองอย่าง
งงๆ
“เด็กหน๋อ เด็ก” มายะพูดพร้อมกับทำสีหน้าเหยๆ
‘ไม่อยากได้ยินคำนั้นจากคนที่สั่งอาหารกลางวันของเด็กหรอกนะ’
เด็กหนุ่มคิดในใจพร้อมกับทำสีหน้าเย็นชา
“เดี๋ยวการทดสอบเข้าโรงเรียนมาถึงก็รู้เองนั้นแหละฮิฮิ” ขณะที่กำลังสนทนา มายะมองไปที่นาฬิกาแขวน
“เวลาป่านนี้แล้วหรอเนี้ย
งั้นซาจังจ่ายด้วยนะเดี๋ยวฉันไปก่อนนะ” พูดจบเธอก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วแล้วก็เกือบจะชนกับ
ลูกค้าที่เข้ามาในร้าน
“อย่าวิ่งในร้านสิ
ยัยโลลิ!!” ซา ตะโกนออกไปอย่ากะทันหัน พร้อมกับก้มหัวขอโทษลูกค้าที่เข้ามา
จากนั้นก็ไปจ่ายตังที่เคาเตอร์
“กลับบ้านเลยดีกว่าแหะ”
เด็กหนุ่มพูดอย่างแผวเบาหลังจากออกจากร้านอาหารได้ซักพัก
“นี้ๆคุณผู้หญิงไปเที่ยวกันหน่อยไหม
ฮ่าฮ่า เดี๋ยวจะพาไปที่สนุกๆไปฟรีๆเลย” เสียงมาจากผู้ชายที่สวมเสื้อกั๊กสีเขียวกางเกงยีนขาดๆทรงผมสั้นเกรียน
และคนที่แต่งตัวลักษณะคล้ายกันอีก 3 คน
‘คนสมัยนี้ยังทำตัวแบบนี้กันอยู่เลยหรอเนี้ย
สงสัยไอคำว่า “ยุคสมัยเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน” คงใช้ไม่ได้กับคนจำพวกนี้ละมั้งเอาเถอะเรื่องไม่เกี่ยวกับเรานี้นะรีบออกไปดีกว่า’ ซาเริ่มเดินเจื่อนๆออกห่างจากที่เกิดเหตุอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้น
“ชิช่วยไม่ได้ละนะ”
เด็กหนุ่มพูดอย่าแผ่วเบาเดินเข้าไปหา หญิงสาวแล้วตะโกนว่า
“ รอนานไหม !! โถ่ววมารออยู่ที่นี้เองหาแทบแย่เลย ” พร้อมกับวิ่งเข้าไปจับมือ ลากออกมาอย่างรวดเร็วหลังจากที่เดินออกห่างจากกลุ่มวัยรุ่นมากพอสมควร
.
.
.
.
“เฮ้อออ..ขอโทษนะครับ
ที่เสียมารยาท” ซาก้มหัวขอโทษแล้วกำลังจะเดินจากไปขณะนั้นผู้หญิงที่ถูกช่วยก็จับปลายเสื้อกักคุรันเขาไว้
ทำให้เด็กหนุ่มต้องหันกลับไปแล้วพบว่า ผู้หญิงคนนั้นมี ผมฟ้าอ่อนคล้ายทะเลยามเช้า
ผมปล่อยยาวไปจนถึงช่วงเอว นัยตาสีเขียวราวกับคริสตันเขียวกรกต หุ่นราวกับนางแบบ สูงเท่ากับซา ดยประมาณ
ผิวสีขาวดูนุ่มนวล สวมชุด เดรสสีขาวล้วน
“คือว่ามีอะไรรึป่าวครับ...?” ซาเอียงคอไปทางด้านขวาอย่างุนงง
“ข..ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยไว้แล้-”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ
พอเห็นผู้หญิงก็ต้องช่วยเป็นธรรมดาอยู่แล้วงั้นผมขอตัวนะครับ”
หลังจากพูดจบซาก็รีบเดินไปอย่างรวดเร็ว
‘ดูจากการแต่งตัวแล้วคงจะเป็นพวกลูกสาวคนใหญ่คนโตละมั้งแถมมือนั้นไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาแน่ๆเป็นคนที่เคยจับอาวุธมาก่อนเพราะงั้นรีบดีกว่าไม่งั้นต้องมีอะไรที่น่าปวดหัวเพิ่มขึ้นอีก’
เด็กสาวผมฟ้าได้แต่มองเด็กหนุ่มโดยพูดไม่จบ
แล้วพูดเสียงเบาจนเหมือนกระซิบว่า
“ผู้ชายผมขาวตาสีน้ำเงิน”
จากนั้นจึงยิ้มอย่างหน่ายใจ
พร้อมกับมีรถเก๋งสีดำและมี
ผู้ชายล้ำสันออกมาจากรถสองคนสวมแว่นตาสีดำสวมชุดสูทอย่างเนียบ พร้อมกับพูดว่า “คุณหนูกลับกันเถอะครับ”
“ค่ะ ไปกันเถอะ”
พร้อมกับก้าวขาขึ้นรถอย่างช้าๆ......
.......................................................................................................................................................................................
คือว่านะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องเเรกที่ผมตั้งใจเเต่งขึ้นมาอาจลงช้าหน่อย
ถ้าผิดพลาดตรงไหนช่วย ติ(อย่าเเรงมากก็พอครับ)ชมกันหน่อยนะครับ ^^
ความคิดเห็น