Kanevia ดินแดนแห่งมนตรา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ท้องฟ้ามืดครึ้มก่อนที่แสงสีทองจะกระจายไปทั่วท้องฟ้าบ่งบอกสัญญาณว่าดินแดนแห่งนี้จะกลับมาอุดมสมบูรณ์เหมือนเดิม

            ภายในปราสาทสีดำเก่าแก่แห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยความโศกเศร้าของหลายคน เพียงแต่เจ้าของปราสาทแห่งนี้กลับยิ้มอย่างร่าเริง

            “บัดนี้ข้าไม่หวังอะไรอีกต่อไปแล้วขอเพียงแต่ให้ทุกท่านมีความสุขข้าก็พอใจ ถึงแม้ว่าข้าจะไม่อยู่พวกเจ้าต้องรักษาดินแดนแห่งนี้สืบต่อไป” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนพูดขึ้น

            “นายท่าน ข้าไม่ยอมให้ท่านต้องเป็นอะไรไปหรอกขอรับ ท่านอย่าทูลเช่นนั้นเลย” ชายหนุ่มผมสีเงินเอ่ยขึ้น เขาสัญญากับตนเองว่าเขาจะไม่ยอมให้นายของตนเป็นอะไร

            “เจ้าอย่าคิดอะไรบ้าๆนะฮันซา อีกไม่นานดินแดนแห่งนี้จะกลับมาเหมือนเดิมแม้นต้องแลกด้วยชีวิตข้าก็ตาม เจ้าต้องทำตามคำสั่งข้า ข้าสั่งให้เจ้าดูแลดินแดนแห่งนี้แทนข้า เจ้าทำได้หรือไม่ฮันซา สหายรักของข้า” ชามหนุ่มยิ้มให้กับชายที่ชื่อฮันซา ก่อนที่เขาจะหลับตาลงโดยที่เขาจะไม่มีวันลืมตาขึ้นมาอีกตลอดไป...

            “นายท่าน!!! ข้ากระหม่อมจะรักษาสัญญา กระหม่อมจะรอวันนั้นวันที่นายท่านกลับมาจะอีกกี่ร้อยกี่พันปีกระหม่อมก็จะรอท่านและจะจงรักภัคดีแด่ท่านแต่เพียงผู้เดียว” ฮันซาเอ่ยขึ้นกับตัวเองอย่างหมายมาด ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นฉับพลันแสงสีขาวก็ล้อมรอบร่างของชายหนุ่มที่เขาเคารพก่อนร่างนั้นจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

            สายลมพัดผ่านร่างของฮันซาพร้อมกับเสียงกระซิบทุ้มเสียงที่เขาไม่เคยลืมเลือน

            “ข้าขอรับคำสัญญาของเจ้า…”

            “นายท่าน....กลับมาเถอะขอรับ” เสียงทุ้มแผ่วเบาดังขึ้นกลางดึกสงัด ชายหนุ่มผมดำทรงนักเรียนกวาดตาดูรอบห้องนอนของเขาอย่างตื่นตระหนก

            “หูฝาดไปรึเปล่าเนี่ยเรา” เขาบอกกับตัวเองเพื่อให้กำลังใจ ก็เขาไม่ชอบเรื่องนี้เลยนี่เรื่องผีๆสางๆเนี่ย

            “นายท่าน....กลับมาเถอะขอรับ” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่เพียงแต่เสียงเท่านั้นกลับมีร่างร่างหนึ่งปรากฏขึ้นกลางห้องนอนของเขาด้วย

            ชายหนุ่มผมดำเด้งตัวลุกจากเก้าอี้ด้วยความตกใจอย่างสุดตัว เขามองร่างนั้นอย่างหวาดกลัว ชายหนุ่มที่ปรากฏร่างขึ้นกลางห้องย่อตัวลงพื้นพร้อมกับโค้งตัวให้อีกหนึ่งหนุ่มอย่างเคารพ

            “คุณเป็น...ใครน่ะ” ชายหนุ่มผมดำเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นๆพร้อมกระเถิบตัวออกห่างร่างนั้นทันที

            “ข้าเป็นข้ารับใช้ของนายท่านไงขอรับท่านลุค” ชายหนุ่มที่อ้างตนเองว่าเป็นข้ารับใช้เอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม

            “ลุคงั้นเหรอ คุณบ้ารึเปล่าเนี่ยผมไม่ได้ชื่อลุคน่ะ ผมชื่อวายุต่างหาก” วายุพูดขึ้น เขาไม่มีทางเชื่อเรื่องที่วิทยาศาสตร์อธิบายไม่ได้อย่างนี้ถ้าไม่เห็นกับตาตัวเองแน่ เขากำลังคิดกับตัวเองว่าถ้าหากเขาเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนของเขาฟังเพื่อนของเขาจะเชื่อเขาไหม

            “ไปกับข้าเถอะขอรับท่านลุค ก่อนที่พวกนั้นจะตามท่านเจอ” ชามหนุ่มคนนั้นพูดพร้อมก้าวเดินไปหาวายุ

            “พวกนั้นพวกไหนล่ะ ผมไม่รู้จักพวกคุณหรอกน่ะ อย่าเข้ามาใกล้ผมสิ!!” วายุพูดอย่างหวาดกลัว

            “กระหม่อมขอประทานอภัยหากกระหม่อมล่วงเกินท่าน” ชายคนนั้นพูดขึ้นก่อนที่จะมีแสงสีขาวล้อมรอบร่างของวายุแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดสนิททันที