คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3
***ตอนเย็น หลังเลิกเรียน***
“มิรูโกะจัง จะกลับด้วยกันไหม”
“ไม่ละมิกะจัง ฉันต้องทำความสะอาดก่อนนะ ไม่งั้นต้องโดนทำโทษอีกแน่ๆเลย”
“นี่เธอ!! จะพล่ามอีกนานไหมหา”ทาเคชิเรียกอย่างเบื่อๆ
“นี่นาย( -o-) จะพูดดีๆกับเขาเป็นบางไหมหา”
“มันก็ได้อยู่ แต่ไม่ใช่กับเธอหรอกยัยไผ่เน่า”
“เอาอีกแล้วนายเลิกเรียกฉันว่าไผ่เน่าซะทีได้ไหม เพราะฉันมีชื่อที่ไพเราะอยู่แล้วว่า ฮิโต มิรูโกะ ยะจำไว้ด้วย”
“เออๆๆ ขี้บ่นจริงๆขี้เกียจฟัง”
“นี้ ตอบก่อนซิว่าเข้าใจน่ะ”
“เชอะ ไปดีกว่า”
**กลับมาที่ คนที่ถูกทิ้งไว้**
“เฮอ!…สงสัยเราต้องกลับคนเดียวแล้วมั้งนี้” มิกะสบถอยู่คนเดียวหลังจากที่มิรูโกะกับทาเคชิหายเข้าไปในห้องเรียน (ทำความสะอาด)
“ให้ผมกลับเป็นเพื่อนด้วยได้ไหมครับ”โทรุเดินเข้ามาหามิกะ
“อ้าว!! โทรุเองหรอเอาซิ จะได้มีเพื่อนกลับด้วย”
“ขอบคุณครับ”
“............เอ่อ คุณเป็นเพื่อนกับทาเคชิเหรอค่ะ”มิกะถามขึ้นหลังจากที่เดินเงียบมานาน
“ใช่แล้วครับ หมอนั้นน่ะมันเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยประถมแล้ว ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าครับ”โทรุสงสัย
“ไม่มีหรอกค่ะ แต่รู้สึกว่า ทาเคชิจะไม่ค่อยชอบเพื่อนฉันเอาซะเลยนะค่ะ”
“อ๋อ…คุณมิรูโกะนะหรอครับ ไม่หรอกครับ หมอนั้นก็อย่างนี้แหละพูดกับผู้หญิงไม่คอยจะรู้เรื่อง แต่มันก็เนื้อหอมมากเลยนะครับ”
“จริงหรอค่ะ(0_0)” มิกะพูดด้วยความตกใจเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าคนอย่างทาเคชิจะเนื้อหอม แต่ก็ต้องเชื่อแหละนะ เพราะตั้งแต่เห็นทาเคชิก็สังเกตเห็นสาวเกือบทั่วโรงเรียนชื่นชมเขาเหมือนกัน
“แน่นอนอยู่แล้ว แต่มันไม่สนหรอกครับ แต่เห็นคุณมิรูโกะกับทาเคชิแล้ว สงสัยจะไปกันได้ด้วยดีนะครับ”
“เอ๋!!…ทำไมละ”
“ก็ไม่เคยเห็นหมอนั้นคุยกับผู้หญิงนานเท่านี้มาก่อนเหมือน……เออ….”โทรุเริ่มทำหน้าเศร้าๆ
“ใครหรือค่ะ”มิกะเห็นจึงถามด้วยความสงสัย
“เออ!!ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมว่าเรารีบกลับกันเถอะครับ”
“ค่ะ”หลังจากนั้นทั้งคู่ก็คุยกันอย่างสนิทสนมจนกระทั่งถึงบ้านมิกะ แล้วทั้งคู่ก็แยกกัน
***ณ ห้องเรียนในตอนเย็น***
“เฮ้ออออออออ!! ทำไมฉันต้องมาทำความสะอาดกับเธอด้วยนะ น่าเบื่อชะมัดเลย” ทาเคชิบ่นพร้อมกับเขี่ยผ้าขี้ริ้วไปมา
“นี่ ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ ทำๆไปเหอะน่า จะได้รีบกลับบ้าน ฉันก็เบื่อที่ต้องมาเห็นหน้านายนานๆเต็มทีแล้ว” มิรูโกะพูดเชิงรำคาญ
“เออๆๆ บ่นอยู่ได้ หยั่งกับอยากอยู่นักนะ”
‘ให้ตายซิ ผู้ชายอะไร พูดกับผู้หญิงให้มันดีๆหน่อยไม่ได้หรือไงนะ ถ้าเกิดใครได้เป็นแฟนละก็ โชดร้ายแหงๆ’มิรูโกะคิด
“นี่! นาย! ช่วยหยิบผ้าให้ทีซิ”มิรูโกะที่ยืนอยู่บนเก้าอี้สั่งทาเคชิ
“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยละ”
“ก็แหกตาดูซิ (-_-)ว่ามีใครนอกจากนายบ้างละ เอาเร็วๆเข้าฉันเมื่อย”
“รู้แล้วๆ สั่งอยู่ได้ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้”
“ฉันได้ยินนะ!!…….. เฮ้อ!!เหนื่อยจริงๆ”ขณะที่มิรูโกะกำลังบ่น ก็หันไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งที่อยู่บนหลังตู้
“เอ๊ะ!! หนังสืออะไรเนี่ยหนาจัง ไหนดูซิ หว่า!! อยู่ไกลชะมัดเลย”ระหว่างที่กำลังหยิบนั้น มิรูโกะก็เกิดลื่นบนเก้าอี้ที่กำลังยื่นอยู่
พรืดดดดด!!!
“ว๊าย!!!!”
“เฮ้ยยยยยย ระวัง!!!!!!”
โครมมมมมมมมม!!!!!!!
“................โอ๊ยยยย! เจ็บๆๆๆๆๆๆเจ็บชะมัดเลย แต่เอ๊ะ! ทำไมนิ่มๆ อุ๊ย!! ตายแล้ว!” (คนเขียน : ยังไม่ตายจ้ะ) (มิรูโกะ : แค่เปรียบเทียบยะ)
มิรูโกะเริ่มรู้สึกตัวอีกทีเมื่อเธออยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่นจนรู้สึกได้นั้นก็คือ ทาเคชินั้นเอง ตอนนี้เธออึ้งจนทำอะไรไม่ถูก
‘ว๊าย ทำไมเป็นอย่างนี้เนี้ย ฉันกำลังอยู่ในอ้อมกอดของหมอนี่อยู่เรอะเนี้ย’ในความคิดของมิรูโกะ
“โอ๊ย!! จะโวยวายไปทำไมละยัยบ้าหยิบของไม่รู้จักดูตัวเองก่อน”
“ทำไงได้ละ!! ก็มันอยากอ่านนี้ แต่…ตอนนี้…นายช่วยปล่อยฉันซะทีได้ไหม”
“เหวอ!!....ขะ!!ขอโทษ”
ทาเคชิเห็นว่าตัวเองกำลังกอดมิรูโกะอยู่ก็รีบปล่อยมือทันที พร้อมกับหน้าแดงอย่างกับลูกตำลึงสดแนะ
“ทะ!!เธอเป็นอะไรรึเปล่า” ทาเคชิถามแก้เขิน
“รู้จักเป็นห่วงคนอื่นด้วยหรอ”
“เปล่าซะหน่อย!! กะ!!ก็แค่...กลัวพื้นจะเลอะเลือดเธอต่างหาก ยิ่งขี้เกียจทำความสะอาดด้วย”
“นี่!! ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นกับนายนะ คนยิ่งเจ็บๆอยู่ด้วย” มิรูโกะถามเชิงรำคาญ
“แล้ว...ตกลงเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ก็แค่ถลอกนิดเดียวแหละ ไม่ถึงตายหรอก แล้วนายล่ะ” มิรูโกะจับข้อศอกที่มีเลือดออกอยู่นิดๆ
“ก็ยังอยู่ครบ32นะแหละ แต่เธอเลือดออกด้วยนิ”
“ไกลหัวใจย่ะ ยังอยู่ได้อีกนาน” แล้วมิรูโกะก็ยืนขึ้น
“งั้นไปห้องพยาบาลกันก่อนเถอะ” เธอดึงมือเขามาแล้วทำท่าจะเดิน
“ไปทำไมละ ?” ทาเคชิชักมือคืนทันที
“...ไปกินข้าวมั่ง!! ก็ไปทำแผลนะสิถามได้”
“ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง”
“อย่าพูดมากได้ไหม มาเถอะน่า...เร็วเข้า” มิรูโกะพูดพลางดึงมือทาเคชิไปที่ห้องพยาบาล
***ณ ห้องพยาบาล***
“โอ๊ยยยยยย!! เบาๆหน่อยซิยัยบ้า”
“แหม!! ก็ล้างแอลกอฮอล์มันก็ต้องแสบยังงี้แหละ เอ้า!! เสร็จแล้ว” มิรูโกะลุกขึ้นทันทีแล้วก็กำลังจะเดินไปเก็บแอลกอฮอล์
“เฮ้อออ!! เสร็จซะทีจะได้รีบกลับบ้าน” ทาเคชิรีบหยิบของแล้วก็กำลังจะออกจากห้อง
“เออ ขอบใจนะที่ช่วย” มิรูโกะพูดขึ้นเบาๆ
“เอ๊ะ!!”
“ก็ที่นายช่วยฉันจากที่ตกเก้าอี้ไง”
“อ๋อ!!เรื่องนั้นนะหรอ ....ก็.....ก็เพราะเธอซุ้มซ่ามเองต่างหากเล่า!!!”
‘ชิ!! คนอย่างนายจะพูดดีกับคนเค้าซัก 3 นาทีไม่ได้เลยหรือไง’
“นี่!!ฉันอุตสาพูดดีแล้วนะ”มิรูโกะได้ยินก็เริ่มโมโห
“ช่างเถอะ แต่ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้ว เรากลับกันเถอะ”ทาเคชิเห็นอย่างนั้นก็เลยตัดบทพูดทันที เพราะตอนนี้เขายังไม่อยากสร้างสงคราม (น้ำลาย) กับเธอตอนนี้
“ก็ดีเหมือนกัน งั้นฉันไปก่อนละเจอกันพรุ่งนี้ บาย”
“ชิ! ใครอยากจะเจอนายอีกย่ะ หลงตัวเองชะมัดเลย”
หลังจากนั้นมิรูโกะและทาเคชิก็แยกกันกลับบ้านไป
***ระหว่างทางกลับบ้านของมิรูโกะ***
“เฮ้อ!!เหนื่อยทั้งวันเลย แต่เอ๋!! ตอนเราตกจากเก้าอี้ ทำไมหมอนั้นต้องหน้าแดงด้วยนะ… แต่ก็น่ารักดีแหะ ถ้าไม่ติดที่ว่าเลี้ยงสุนัขไว้ในปากอ่ะนะ” ขณะที่มิรูโกะคิดอยู่นั้น เธอก็รู้ตัวอีกทีเมื่อมาหยุดที่หน้าบ้านของเธอแล้ว
***ณ ศาลเจ้าฮิโต***
“กลับมาแล้วค่า”
“อ้าว!! กลับมาแล้วหรอจ้ะ” คุณแม่ที่กำลังยืนทำกับข้าวหันมาพูดกับมิรูโกะ
“ทำไมวันนี้กลับเย็นนักละหลานเอ๋ย” คุณปู่วางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ
“อ๋อ!! มีเรื่องที่โรงเรียนนิดหน่อยนะค่ะ หนูขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ” มิรูโกะพูดก่อนจะเดินขึ้นบันได
“แล้วลูกจะกินข้าวหรือเปล่าจ้ะ”
“คงไม่ละค่ะ”
“งั้นก็ช่วยไปชื้อของให้แม่หน่อยซิ”
“เฮ้อ!!…ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะค่ะ”แล้วมิรูโกะก็เดินขึ้นบันไดไป
***ณ บ้านโทโรคุ***
แอ็ด…ปัง! (เสียงประตูอีกแหละ)
“เฮ้อ!! เหนื่อยชะมัดเลย...อะไรล่ะเนี่ย”
เมื่อทาเคชิกลับมาบ้านด้วยความเหน็ดเหนื่อย เขาก็เห็นกระดาษที่โดนกล่องทับอยู่แผ่นหนึ่ง บนโต๊ะรับประทานอาหาร
ขอโทษด้วยนะลูก ที่ออกไปโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า แต่แม่ต้องออกไปทำงานก่อน เพราะที่สำนักข่าวเขาเรียกตัวด่วน ถ้าลูกหิว ลูกก็เอาขนมในตู้เย็นไปกินก่อนก็ได้ แต่ถ้าจะกินอย่างอื่น ลูกก็เอาเงินในกล่องที่ทับกระดาษไปหาอะไรกินเองก็แล้วกันนะจ้ะ
รักลูกมากจ้ะ
แม่สุดที่รัก
“อืม…สงสัยคืนนี้จะกลับดึกแหะ ออกไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า” ว่าแล้ว เจ้าตัวก็บึ่งไปร้านสะดวกซื้อทันที
***ระหว่างที่กำลังเดินไปร้านสะดวกซื้อ***
“เอ๋…วันนี้กินบะหมี่ถ้วยดีกว่า…โอ๊ย!”ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ ก็มีจักรยานคันหนึ่งมาชนเข้าเต็มๆ
ตูมมมมม!!!!!
“โอ๊ย! อะไรอีก ละเนี่ย ซวยจริงๆเลยวันนี้มันวันอะไรน้า...... อ้าว!นายอีกแล้วหรอ” ทาเคชิหันไปมองคนที่ชนเมื่อกี้ทันทีก็ปรากฎให้เห็นว่าเป็นคู่กัด มิรูโกะ นั่นเอง
“อ้าว!!เธอเองหรอเนี้ย เฮ้อ!!…ขับรถปิดตาหรือไง คนทั้งคน ชนเข้ามาได้”ทาเคชิพูด
“นี่!!ว่าใครขับไม่ดูย่ะ”
“ก็จะใครซะอีกละยัยไผ่เน่า”
“อะ !!นาย…”
“หยุด! หยุดเลย ฉันขี้เกียจฟังเธอด่าแล้ว”
‘สุดยอดเลย ผู้หญิงอะไร อยู่ดีๆ ก็โผล่มาแล้วก็ด่าฉอดๆ ถ้าใครได้เป็นแฟนละก็ มีหวังได้หูแฉะแน่ๆ’ (นักเขียน : แหมเดี๋ยวก็ได้เป็นจริงๆหรอก ไปว่าเค้ายังนั้นนะ จะหาว่าไม่เตือน)(ทาเคชิ : เงียบไปเหอะน่า มีหน้าที่แต่งก็แต่งไปซิ เดี๋ยวฆ่าซะเลย) (นักเขียน : จะ!! จ้า เงียบแล้วจ้า)
“เฮ้อ!!…เบื่อจริงๆไปดีกว่า” ทาเคชิทำท่าจะลุกแต่ก็ถูกมิรูโกะดึงเสื้อไว้
***********************************************
“อ้าว!!แล้วนายจะไปไหนละ”
“ก็ไปร้านสะดวกซื้อนะซิ ทำไม ?”
“เปล่าก็แค่ถาม แต่เอ๊ะ!! ฉันจะไปที่นั้นด้วยนิ”
“หา! เธอจะไปหรอ โอ๊ย!!! นี่ฉันทำเวรทำกรรมไว้เยอะหรือไงนะ ถึงต้องเจอเธอตลอดเวลาเลย”
“นี่!! บ่นไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกน่า แต่ก็ดี ฉันจะได้มีเพื่อนเดินด้วย”
“เฮ้อ!! ช่วยไม่ได้ เอ้า!!ถ้าไม่รีบ ฉันไปนะ”
“โธ่!! นายรอด้วยซิ”
ความคิดเห็น