คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บรรยาย EP.7
.
.
.
พรหมลิิ - แนน วาทิยา
.
.
.
ุเื่อในเรื่ออพรหมลิิไหม
.
.
.
รั้แรที่ผมเอับปลายฝน
บาทีมันอาะเป็นพรหมลิิ
ไม่เพียแ่พบันรั้แรและที่น่าแปลอีอย่า็ือื่ออเราที่ล้ออันอย่าน่าแปลใื่ออน้อือปลายฝน
ส่วนื่ออผมือ้นหนาว วามหมายอื่อ็รัว น้อเิปลายฤูฝน
ส่วนผมเิ้นฤูหนาว
.
.
.
มีนเป็นล้านน
่าไร้เหุผลริ ๆ ที่เราเอัน
.
.
.
็แปลีนะรับ
ที่ไ้มาเอับนที่ื่อล้ออับัวเอ เอาริ ๆ
ผมับปลายฝนอาะเยเอันมาั้นานแล้ว็ไ้ ผมเป็นเพื่อนับเียนแบบมาั้แ่สมัยเรียนมัธยมศึษา
เมื่อ่อนบ้านอปลายฝนอยู่ิับบ้านไอ้แบบรับ
แ่ทว่าอนนี้ปลายฝนย้ายมาอยู่ที่อนโแล้ว ผมเยไปบ้านอไอ้แบบอยู่หลายรั้
ทำไมนะผมถึไม่เยพบับปลายฝนหรือเป็นเพราะอนนั้นเราแ่ไม่รู้ััน
บาทีในอนนั้นเราอาะเยเินสวนทาัน็เป็นไ้
.
.
.
ลือพรหมลิิใ่ไหม ที่เียนให้เป็นอย่านั้น
.
.
.
ถ้าถามผมว่ามันือพรหมลิิไหมที่ไ้มาเอปลายฝน
รับ ผมิว่ามันือพรหมลิิ
แ่ถ้าหาถามว่าหลัานั้นที่ผมไ้เอปลายฝนอีมันือพรหมลิิไหม
มันอาะใ่หรือไม่ใ่็ไ้รับ เพราะผมิว่า ผม่าหาที่เป็นนลิิมันเอ
อย่าที่รู้ันรับ ผมไม่ไ้ลืมระเป๋าเินแ่มันือวามั้ใอผมมาว่า
แบบนี้เรียพรหมลิิไ้ไหมล่ะรับ และระเป๋าเินใบนั้นแหละรับ
นำมาึ่วาม...อะไรีล่ะ เพราะอนนั้นผมไม่รู้้วย้ำว่าผมรู้สึอย่าไร
อนนั้นอาะแ่อยารู้ัหรืออยาสนิท หาให้ผมอบในอนนี้ผมอบไ้เลยรับว่าผมอบปลายฝน
ั้แ่เมื่อไหร่ผม็บอไม่ไ้หรือริ ๆ
แล้วมันอาะเิึ้นั้แ่วันแรที่เราไ้เอัน็ไ้รับ มันเรียว่าอะไรนะรับ
รัแรพบหรอหรือว่าหลุรัั้แ่รั้แรที่เอ ทำไมผมรู้สึลั
.
.
.
ไอ้แบบับไอ้หุ้นเพื่อนสนิทอผม
มันมัะบอผมเสมอว่า ผมเป็นนพูน้อยและมนุษยสัมพันธ์่อน้าิลบ
มัน็เป็นเรื่อริรับ เพราะผมแทบะไม่อยาะทำวามรู้ัหรือพูุยับใรเลย
มันน่ารำาและวุ่นวาย ผมึสนิทับพวมันแ่สอนเท่านั้นและอีอย่าเมื่อ่อนผมไม่่อยิโเียล
วันนึผมับโทรศัพท์ไม่ถึหนึ่ั่วโม้วย้ำผมะโนพวมันบ่นเสมอว่าอบไลน์้าบ้า
ไม่อ่านไลน์บ้า ถ้าหามาเทียบับอนนี้ ผมแทบะับมันลอเวลาเลยล่ะรับ
เพราะใรน่ะหรอ นที่ื่อปลายฝนยัไล่ะรับ
ผมาที่เป็นนไม่ิโเียล็เปลี่ยนไป าไลน์ที่ไม่่อยอบ
ไอีที่ไม่ไ้อัพรูปมาเือบหนึ่ปี
อนนี้ทุวามเลื่อนไหวอผม็มีแ่ับนนเียวรับ ็ือปลายฝน
เมื่อปลายฝนเริ่ม้าวเ้ามาในีวิผมหลายสิ่ในัวผมนั้นเปลี่ยนไป
อย่าแรเลยือผมเป็นนไม่ินแรอท ใ่รับผมไม่ินแรอทและปลายฝน็ไม่ินแรอทเหมือนับผม
รั้แรที่เราไปิน้าว้วยัน ผมสั่เมนูที่ไม่มีแรอทมารับ
แ่ทว่าอปลายฝนมีแรอท ผมนั่มอน้อนั่เี่ยแรอทออมาเ็มรอบาน
มันเหมือนเห็นเาสะท้อนัวเอเลยรับ
ผมเ้าใเลยว่าแม่ผมรู้สึยัไเวลาที่ผมเี่ยแรอทออ ผมเห็นันั้น ผม็ไม่เ้าใัวเอเหมือนันว่าผมิอะไรอยู่
ผมัแรอทาในานน้อึ้นมาินแทนน้อ แรอทเ็มปาผมไปหม ผมทำบ้าอะไรลไปเนี่ย
นมาถึอนนี้ผมินแรอทไ้ละรับ
เพราะปลายฝนะัแรอทมาใส่านผมเสมอและปลายฝน็เ้าใว่าผมอบินแรอทมา
สำหรับผมถ้าน้อไม่อบินอะไร ผม็อยาะินแทนน้อทุ ๆ อย่า อะไรอผมเนี่ย
อีอย่าผมไม่เยูแลใรมา่อน นวันนั้นที่ปลายฝนล้มเพราะเล่นสเ็บอร์
ผมทำแผลให้น้อ ไู้แลน้อ มันทำให้ผมรู้ว่าผมอยาะูแลใรสัน
อยาะทะนุถนอมเ้าไม่ให้เ็บ และนนนั้น็เป็นใรไปไม่ไปเลย ถ้าไม่ใ่นที่ื่อปลายฝน
.
.
.
ถ้าให้ผมพูถึปลายฝน
ปลายฝนเป็นเ็น่ารัรับ เป็นนที่ผมอยู่้วยแล้วสบายใ พูเ่
ผมะอบเวลาที่น้อวนผมุยเสมอ เวลาเราเอันปลายฝนะมีเรื่อุยับผมลอเวลา
ผมอบนะรับ เพราะผมเป็นนไม่่อยพู ันั้นผมึอบที่ะฟัมาว่า สำหรับปลายฝน่อให้น้อพูทั้วันผม็ไม่เบื่อ
แล้ว็อีอย่าที่สำัเลย ปลายฝนเป็นเ็ี้อ้อนรับ เหมือนลูแมวัวเล็ ๆ
ร้อเมี้ยว ๆ ออาหารและให้เล่น้วยเสมอ
ปลายฝนะเป็นเ็ี้อ้อนที่ไม่รู้ว่าัวเอี้อ้อน
ือไม่ว่าน้อะทำอะไรมัน็เหมือนับารอ้อนไปหม ไม่แปลถ้าผมะแพ้ให้ับปลายฝน
ใ่รับ ผมโรแพ้เวลาน้ออ้อนผมเลย
ปลายฝนถึแม้ะี้อ้อนแ่ว่าไม่อบให้ใรมาัใ นี่แหละรับ้นเหุอวันนี้
ผมันไปัใน้อเ้าน่ะสิ
ะนี้เวลาประมายี่สิบเอ็นาฬิาเป็นเวลาที่ผมวระนอนอยู่ที่อนโหรือไม่็ำลัุยับปลายฝนอยู่
เรามัะวิีโออลุยันหรือไม่็แทันผ่านไลน์ทุวัน
แ่ทว่าวันนี้ผมไม่ไุ้ยับปลายฝนเลยั้แ่เมื่อเย็น
เพราะว่าผมไปัใเ้าเรื่อานมไ่มุ ปลายฝนอยาินานมไ่มุรับ
แ่ว่าผมไม่อนุาิให้ิน เพราะว่าเราพึ่ะไปินบิูมา
ผม็เป็นห่วน้อินอเย็นมาเินไปมันะไม่ี นั่นล่ะรับ
เมื่อผมปิเสธปลายฝน็เินหนีผมไปเลย ผมรู้รับว่าานมไ่มุเนี่ยอโปรเ้าเลย
แ่ทำไไ้ล่ะรับ
โนอนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วและอนนี้ผม็เลย้อหาวิธี้อโยารออมาื้อานมไ่มุอนสามทุ่มว่า
ผมหา้อมูลร้านานมไ่มุที่ใล้อนโที่สุที่ยัไม่ปิ
โีที่ผมเอและไปื้อไ้ทันเวลา
อนนี้ผมำลัะไปหาเ้าอานมไ่มุที่อนโรับ
ถ้าไม่้อปลายฝนวันนี้ืนนี้็ะนอนไม่หลับ เพราะไม่ไุ้ย้วยแน่ ๆ
อนนี้ผมำลัึ้นลิฟท์ไปที่ห้ออปลายฝนรับ
น้อยอมอบ้อวามอผมแล้ว แ่็ูเหมือนะอนอยู่
ผมเลยส่รูปานมไ่มุไปปราว่าหายอนเรียบร้อยแล้วรับ เ็น้อยอผม
ผมยืนรอน้ออยู่หน้าประูห้อ
ไม่นานน้อ็เปิประูออมาพร้อมับรอยยิ้ม
รอยยิ้มอปลายฝนที่ยิ้มให้ผมหรือว่ายิ้มีใเรื่อานมไ่มุันนะ
แ่ทว่ามันเป็นรอยยิ้มที่น่ารัและสใสเสมอรับ
"พี่้นหนาว ไหนานมไ่มุ"
นั่นไรับ
ถามหาานมไ่มุ่อนเลย
"ปลายวิ่ทำไม"
เสียอพี่ฟ้าัมาา้าในห้อ
พี่ฟ้าหรือพี่ภาพฟ้าเป็นพี่ายอปลายฝนรับ
พี่ฟ้าอายุห่าับปลายฝนสามปี เปิธุริร้านอาหารและาเฟ่เป็นอัวเอ
นั่น็ือร้านที่ผมไ้เอับปลายฝนรั้แรวันนั้น
"พี่ฟ้าสวัสีรับ"
ผมทัทายพี่ฟ้าเมื่อพี่ฟ้าเินมาที่หน้าประูห้อ
"มาหาปลายหรอ
ามสบายนะเ้ามา่อน็ไ้" พี่ฟ้าบอับผม านั้น็เินลับเ้าไปที่ห้อนอน
"รับ" เราเินไปนั่ที่โฟาอห้อนั่เล่น
"พี่หนาวไปื้อมาอนไหน"
ปลายฝนถามผม
"ประมาสามทุ่มว่า"
ผมบอไปามร
"ื้อมา้อเ้าหรอ"
ทำปายู่ ๆ อนพูับผมนี่อยาะัริ ๆ เลยรับ
"รับ ็เราไม่ยอมุยับพี่
ไลน์ไป็ไม่อบอี" ผมพูแบบน้อยใ
"็พี่หนาวัใเ้าอ่ะ"
็ริอย่าที่น้อบอรับ ผมไปัใเ้า
"อโทษรับ"
ผมพูออไป้วยวามริใ เพราะผมผิริที่ไปัใน้อ
"ไม่้ออโทษ เ้าหายอนละ
เ้าินไ้ยั" โรธ่ายหายเร็วนี่แหละรับ ปลายฝนอผม อผมไ้ไหมนะ
"ินอนนี้เลยหรอ"
ผมถามออไปเพราะ มัน็ึแล้ว ริ ๆ เ็บไว้ินพรุ่นี้็ไ้
"็พี่หนาวื้อมาให้็้อินเลย"
ทำไมเป็นเ็น่ารันานี้รับ
"็ไ้รับ"
ผมามใปลายฝนเ้ารับ
"พี่ฟ้า"
ปลายฝนะโนถามพี่ฟ้าที่อยู่ในห้อนอน
"ว่าไ" พี่ฟ้าอบลับ
"ในู้เย็นมีน้ำแ็ไหม"
เพราะว่าะเอามาใส่านมไ่มุสินะ
"มี"
"โอเ พี่หนาวินไหม
เี๋ยวเ้าใส่น้ำแ็ให้" ปลายฝนถามผมและำลัะลุเินไปที่ห้อรัว
"เี๋ยวพี่่วย"
ผมเลยัารถือถุานมไ่มุให้น้อ
"ั้นเินามเ้ามา"
ผมเินถามปลายฝนอย่าว่า่ายเ้าไปในห้อรัว
"อันนี้อพี่ฟ้าหรอ"
ปลายฝนถามและี้ไปที่วานมไ่มุที่ผมื้อมาทั้หมสามว
"ใ่รับ" ผมอบลับไป
"พี่ฟ้าะินไหมอ่ะ"
ปลายฝนพูึ้น
"ไอ้แบบบอว่าอย่าให้พี่ฟ้าินเยอะ"
ผมพูเมื่อนึึ้นไ้อนุยแทับไอ้แบบ
"น้ำแ็พอไห-"
"แ่นี้็อ้วนเป็นหมูแล้ว"
ผมพูไปามที่ไอ้แบบพิมพ์้อวามมาในแทลุ่ม
แ่ผมไม่รู้เลยว่าพี่ฟ้าเินมาอยู่ในห้อรัวั้แ่อนไหน
"เมื่อี้้นหนาวว่าไนะ"
วยละรับ พี่ฟ้าไ้ยินที่ผมุยับปลายฝน
"เอ่อ..."
ปลายฝนทำหน้าและพูไม่ถู
"ไอ้แบบมันบอน่ะรับ"
ผมเลยพูออไปามวามเป็นริ
"บอว่าอะไร"
พี่ฟ้าพู้วยเสียเรียบ
"บอว่าอย่าให้พี่ฟ้าินเยอะ"
พี่ฟ้าโหมนีู้โหเหมือนันนะรับ
"เพราะว่าอ้วนเป็นหมูแล้วใ่ไหม"
พี่ฟ้าอบลับมา้วยวามิโมโหหน่อย ๆ
"ประมานั้นรับ..."
โีนะไอ้แบบ ูไม่ไ้ั้ใ
"เียนแบบ"
พี่ฟ้าพูื่อ้วยวามโมโหนิ ๆ ที่รู้ว่าไอ้เียนแบบเพื่อนอผมว่าแบบนั้น
"ปลายินเลยนะ พี่ไม่ินแล้ว
พี่ะลวามอ้วน" พี่ฟ้าหันไปพูับปลายฝน
"แล้ว็อบใมานะที่ื้อมาให้พี่
ให้ปลายินแทนพี่ละัน พี่ไเอทอยู่" พี่ฟ้าหันมาพูับผม
"...รับ"
พี่ฟ้าอนไอ้เียนแบบแน่นอน ูอโทษริ ๆ ไอ้แบบ
"พี่ไปนอน่อนนะ"
พี่ฟ้าพูึ้นและเินออไปทันที
"พี่หมูฟ้าอนเลย"
ปลายฝนพูึ้นมาเบาเบา เมื่อพี่ฟ้าเินออไปแล้ว
"ูเรียเ้า เี๋ยว็โนุหรอ"
ผมระิบับปลายฝน เพราะลัวพี่ฟ้าะไ้ยิน
"พี่เียนแบบายแน่ ๆ"
ปลายฝนพูไปและยิ้มแบบำ ๆ
"พี่ว่าไม่น่ารอ"
ผมพูและยิ้มาม
"สสารพี่เียนแบบเลย"
พูบปลายฝน็หันไปัารานมไ่มุที่อยู่้าหน้าัวเอ
โยารใส่น้ำแ็ลไปในว
"อ่ะ อันนี้อพี่หนาว"
พูเสร็็ยื่นมันมาให้ับผม
"อบุรับ ริ ๆ
เปิวเียว็พอ" ปลายฝนที่ำลัะหยิบวที่สอหันมามอหน้าผม
"เราินเถอะ
อีสอวเี๋ยวพี่แู่้เย็นให้"
ผมพู่อแล้ว็หยิบอีสอวเพื่อะเอาไปใส่ในู้เย็น
"ั้นิน้วยัน็ไ้
เ้าินไม่หมหรอ" ปลายฝนพูึ้นและ็ูานมไ่มุไป้วย
"อร่อยไหมรับ"
ผมถามเมื่อเห็นนรหน้าไม่ยอมวาวลเลย
"พี่หนาวลอินอร่อยมา"
พูเสร็็ยื่นวมาให้ผมลอิน
"ใ้หลอเียวันไ้หรอ"
ผมถามึ้นเมื่อเห็นในวมีอยู่หลอเียว
"เี๋ยวเ้าเอาหลอใหม่ให้็ไ้"
น้อำลัะหันไปหยิบหลออีอันหนึ่ที่วาอยู่ใล้ ๆ
"ไม่ ๆ พี่ใ้ไ้
เราไม่ถือใ่ไหม" ผมถามน้อ เพราะว่าผมไม่ีเรียสเรื่อารใ้หลอับน้อ
แ่ับนอื่นผมอหลออันใหม่
"ไม่ถือ็ล่วสิ"
วนามประสาปลายฝนเ้าล่ะรับ ผมเลยัารีไปหน้าผาอปลายฝนทีหนึ่
"ื้อออออ
ีเหม่เ้าไมอ่ะ"
ปลายฝนร้อออมาเมื่อผมีเสร็และใ้เมื่อลูบบริเวที่ผมีและทำปายู่ ๆ
เพราะเ็บ
"วนนะเราอ่ะ" ผมอบลับไป
"เ็บเลย"
ปลายฝนยัลูบบริเวหน้าผาอนเอ ผมว่าผม็ีไม่แรนะ ทำไมน้อเ็บไ้ล่ะ
"มาเี๋ยวพี่เป่าให้
รไหน" ผมนึึ้นไ้ว่าอนที่ปลายเป็นแผลพี่ฟ้าเป่าแผลให้
ผมเลยพูแบบนั้นออไป
"รนี้เลย ลาเหม่เลย"
ปลายฝนพูและี้ไปที่ลาหน้าผาบริเวที่ผมีเมื่อรู่
ผมเลยวาวานมไ่มุลและับไปที่ปลายาน้อเพื่อที่ะยับหน้ามาใล้ ๆ ผม
ปลายเลื่อนมาใล้ผม เราใล้ันมา ผมอยาะเปลี่ยนาเป่าเป็นูบลที่หน้าผาริ
ๆ เลย แ่ทว่าผม้อห้ามัวเอไว้
"หายยั"
ผมถามึ้นเมื่อผมเป่าไปที่หน้าผาเสร็
"หายละ อินมั่"
พูเสร็็ี้ไปที่วานมไ่มุ
"เี๋ยวพี่ป้อน"
ผมัารหยิบวึ้นมา
"เ้าินเอไ้"
น้อยื่นมือมาะเอาวามือผมแ่ทว่าผมเอาวหลบไ้ทัน
"ะไ้ไม่้อส่ไปส่มา"ผมพูึ้นเพราะให้ผมถือ็ะ่ายว่า
"ั้นป้อนเ้าหน่อย"
ปลายฝนพูบ็มอมาที่หน้าผมสลับับวานมไ่มุ
"..." เหมือนแมวอ้อนออาหารเลยรับ
ผมเลยยื่นวานมไ่มุไปให้น้อแมว ไม่สิ น้อปลายฝน
"อร่อย พี่หนาวลอินยั"
อนนี้ผมไม่ไ้ยินว่าน้อพูอะไรับผม หูผมมันอื้อไปหม
าอผมไม่สามารถละออาบริเวใบหน้าอปลายฝนไ้เลย
ผม้อมอไปที่ใบหน้ารูปสวยอปลายฝน า มู ปาและปาที่ำลัเี้ยวุ้ย ๆ
อยู่นั้น มันน่าูบมาเลยรับ ผม้อห้ามใัวเอสิ ไหนะสายาที่มอมาที่ผมเหมือนรอำอบอะไรสัอย่าาผม
ผมรู้สึใมันสั่นแปล ๆ หรือว่ามันเ้น เ้นแรึ้นสินะ
ปลายฝนยับหน้าเ้ามามอผมใล้ึ้น ผม็ไม่ไ้ยับหน้าหนีแ่อย่าใ
ยิ่ใล้ยิ่น่ารั โรน่ารัเลย
"รับ น่ารั" เี่ย
เมื่อี้พูอะไรออไปวะ
"หะ อะไรนะ อะไรน่ารั" ปลายฝนทำหน้าาสสัย
เอียอถามผมและระพริบา ปริบ ๆ
"เอ่อ..."
ทำไมเวลาปลายฝนทำอะไร ไม่ว่าะยับ้ายหรือวาอะไร ๆ ็น่ารัไปหม
"ฟัเ้าอยู่ไหมเนี่ย"
ปลายฝนถามผมที่ยืนนิ่อบอะไรไม่ถู
"ไม่ไ้ฟัรับ
มัวแ่มอหน้าเรา" ผมอบไปามที่ทำเมื่อสัรู่
"ม...มอทำไม" ปลายฝนหันหน้าหนีเมื่อผมพูบ
แบบนี้เรียเินหรอรับ
"็เราน่ามอนี่"
ผมพูออไป
"พูอะไรเนี่ย"
แ้มอปลายฝนึ้นสีแระเรื่อ
"เินหรอ"
ผมถามเมื่อเห็นแ้มอปลายฝนึ้นสีแ
"เปล่าะหน่อย"
ปลายฝนหันหน้าับมาอบผมและูานมไ่มุแ้เิน แ่ไม่รู้น้อินยัไมันเลอะปาน้อไปหม
"่อย ๆ ินสิรับ
เลอะปาหมแล้ว" ผมพูและมอไปที่ปาอน้อ
"ระาษทิู่อยู่ไหนนะ"
ปลายฝนพูและหันหน้า้ายวาหาระาษทิู่แ่ทว่าไม่พบ
"มานี่รับเี๋ยวพี่เ็ให้"
ผมพูออไปับน้อทั้ ๆ ที่็ไม่ไ้มีระาษทิู่หรอรับ แ่็ใ่ว่ามันะไม่มีอะไรเ็ไ้หนิรับ
มือผม็มีแ่ทว่าผมไม่ใ้มือหรอรับ
"พี่มีระาษทิู่หรอ"
ปลายฝนถามผม
"เปล่ารับ ใ่ปาพี่เ็"
ผมไม่รอ้าับปลายาอปลายฝนเ้ามาและใ้ปาูบับลไปบริเวมุมปาที่มีานมไ่มุเลอะอยู่
ปลายฝนยืนัวรนิ่ ผมูบอยู่แบบนั้นไม่ยอมผละออ
เมื่อไ้สิปลายฝน็ีมาที่ออผม
ผมเลยับมือน้อไว้แบบนั้นและผละออมามอหน้าน้อ หน้าอปลายนึ้นสีแระเรื่อ
"พ...พี่หนาว ท...ทำอะไร"
ปลายฝนพูิอ่า
"็เ็ปาให้เราไ"
ผมอบลับไป
"...แ่ว่ามันไม่เหมือนเ็ปาเลยนะ"
ปลายฝนบอับผมแ่ยัพูิอ่าอยู่
"แล้วมันเหมือนอะไรรับ"
ผมถามแล้ถามน้ออี
"เอ่อ......ูบ"
ปลายฝนเอาหัวมาพิับหน้าอผมเพราะวามเินนไม่ล้าที่ะมอหน้าผม
"ทำอะไรอเรา"
ผมถามึ้นเมื่อน้อหน้าเอาหัวมามุอยู่ที่หน้าอผม
"ทำไมหัวใพี่เ้นเร็วั"
ปลายฝนเยหน้าึ้นมาถามผม อนที่เยหน้าึ้นมามอผม้วยาแป๋วนั่น
ผมอยาะ้มลไปูบเลยล่ะรับ ทำไมน่ารัไ้นานี้นะปลายฝน
"มันเ้นเร็ว็เพราะปลายฝน"
ผมอบออไปามที่มันเป็น หัวใอผมมันเ้นแรเพาะแ่ับนนี้
นที่มอผมอยู่อนนี้
"ทำไมเพราะปลายอ่ะ"
ถามมาริ ๆ เลยเ็นนี้
"ถามมานะเราอ่ะ"
อยาะหาอะไรปิปาริ ๆ เลย
"..." ามเิมรับ
ปลายฝนทำปายู่ ๆ อีแล้ว
เ้าัวะรู้ไหมว่าเวลาทำปาแบบนี้มันทั้น่ารัและ็น่าูบนาไหน
"อูบไ้ไหม" หะ เี๋ยวนะ
ผมพูอะไรออไปอีแล้ว ูบหรอวะ ผมพูว่าอูบใ่ไหม
"..." ปลายฝนที่ยืนเอาหัวพิหน้าออผมและเยหน้ามอผมอยู่
ใบหน้าอน้อึ้นสีแระเรื่ออีรั้ ผมึไม่รอำอบาน้อ
ูบลไปที่บริเวปาบาสีมพูอน้อ ปาอปลายฝนนิ่ม
นิ่มเหมือนมาเมลโล่ที่ผมเยินอนเ็ ๆ มันนิ่มมา นิ่มนผมอยาะ
หัวใอผมที่เ้นรัวในอนที่เราูบัน ส่วนหัวใอปลายฝนมันะเ้นรัวและเร็วแบบผมไหม
มืออเราที่ับันไว้อนนั้น อนนี้มันประสานันไว้ยัไม่ปล่อย
ผมอยาะับมืออปลายฝนลอไป
เรายืนูบันแบบนี้ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
โยไม่มีารลุล้ำอะไรใ ๆ เลย ถึแม้ผมอยาะส่ลิ้นร้อนเ้าไป็าม ปลายฝนยัยืนหลับานิ่
ไม่นานผม็ผละออ ใบหน้าอปลายฝนยัึ้นสีแระเรื่ออยู่
"..."
"..."
่าน่าเียบเพราะวามเิน
ปลายฝนที่หยิบวานมไ่มุึ้นมาูและผม็เาอแ้เิน
เราทัู้่ทำอะไรไม่ถูริ ๆ
"เรา่วหรือยั"
ผมเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา
"เอ่อ...ือ่วแล้ว"
ปลายฝนอบผมแบบเิน ๆ
"ั้นพี่ลับ่อนนะ"
ผมว่าผมวรอัวับ่อนและำลัะหันหลัเินออมา
"เอ่อ...พี่หนาวเี๋ยว่อน"
ปลายเรียผม ผมึหันไปหา
"พี่ทำแบบนี้ทำไม"
ผมวระบอออไปใ่ไหมว่าผมรู้สึยัไ
ผมวรบอน้อใ่ไหมว่าผมไม่ไ้รู้สึแ่พี่น้อ เพราะผมอยาเป็นมาว่านั้น
.
.
.
ผมอยาับมือปลาย
ผมอยาอปลาย
ผมอยาูแลปลาย
ผมอยาูบปลายฝน
ถ้าหาผมบอไปปลายะรู้สึเหมือนันไหม
.
.
.
ลให้เรารัันใ่ไหม
อย่านั้นอไ้หรือไม่
.
.
.
โปรอย่าทำให้เราพลัพรา
.
.
.
"ือพี่...-"
(เสียแ้เือนไลน์)
ไลน์อผมัึ้นะที่ผมำลัะอบับปลายว่ารู้สึยัไ
ใรมันไลน์มาอนนี้เนี่ย ไม่นอนันหรือไ
"เ้าไปนอนีว่า"
พูบปลาย็เินหนีผมเ้าห้อนอนไป
.
.
.
ให้เรารััน เนิ่นนานถึนวันาย
ันอไ้ไหม
ความคิดเห็น