คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 [REWRITE]
คุราปิก้ายังคงเงียบเหมือนเดิม มาตลอดทาง เขาไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ เหตุผลหนึ่งเพราะอายและกลัวขายขี้หน้า อีกเหตุผลหนึ่งคงเพราะไม่อยากต่อเรื่องให้ยืดยาว และในใจก็ยังคงสับสน การกระทำของคุโรโร่ ทำไม?.....ทำไมถึงเป็นแบบนี้
รถคันใหญ่แล่นเข้าสู่ตัวบ้าน มันเป็นบ้านของเลโอลีโอ พ่อแม่ของเขาให้ไว้เป็นสมบัติชิ้นเดียวและชิ้นสุดท้าย จนกระทั่งพวกท่านจากโลกนี้ไป ส่วนคุราปิก้าเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเลโอลีโอ เขาเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ย้ายเข้ามาเรียนในโรงเรียนเดียวกับเลโอลีโอตอนมัธยม ทั้งคู่สนิทกันมาก ความจริงคุราปิก้าสนิทกับพ่อและแม่ของเลโอลีโอด้วย เมื่อพวกท่านเสียชีวิต เลโอลีโอเลยให้คุราปิก้าย้ายมาอยู่บ้านของเขา เพราะถ้าจะอยู่คนเดียวมันก็ยังไงๆอยู่ บ้านก็ใหญ่โต แล้วไหนบ้านของคุราปิก้าก็ไม่มี จะให้ไปเช่าหอจนเรียนจบก็สงสารเพื่อน คุราปิก้าเลยย้ายเข้ามาอยู่ด้วยตั้งแต่วันนั้น ......
คุราปิก้าเป็นคนเงียบๆ ชอบเก็บตัว และมีความลับเยอะมาก เขาไม่เคยบอกอะไรให้กับเลโอลีโอรู้มากนัก จนวันนี้เรื่องครอบครัวของคุราปิก้า เลโอลีโอเองก็ยังไม่ค่อยจะรู้ รู้แค่คุราปิก้าเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ก็แค่ทำธุรกิจส่วนตัวธรรมดาๆ แต่คุราปิก้าก็ไม่เคยเล่าให้ฟังมากไปกว่านั้น แม้กระทั่งเหตุผลที่อยากเป็นหมอ เขาก็ไม่เคยเล่าให้ฟังเลย ผิดกับเลโอลีโอ ที่ชอบคุยฟุ้งเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปทั่ว จนแทบจะแยกไม่ออกว่าโม้หรือจริง
ในตอนนี้นิสัยความลับเยอะกับชอบเก็บตัวของคุราปิก้ามันมากเกินไป ..... มีเรื่องอะไรที่ทำคุราปิก้าเงียบแบบนี้
" คุราปิก้า...."
" ...... "
" นายจะบอกฉันได้รึยัง? มันเกิดอะไรขึ้น?..."
" ......."
" นายอย่าเงียบสิ "
" ...... "
" มีอะไรก็บอกมาเลยคุราปิก้า ... ฉันไม่โกรธนายหรอกน่า "
นายจะโกรธฉันทำไมล่ะ....ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องที่นาย.....น่าจะโกรธ
" ว่าไง? " มันมีอะไรกันแน่?
" ฉัน....." ก้มหน้านิ่ง ....
" ..... "
" ฉันอยากอยู่คนเดียว....ขอโทษ " ร่างบางเดินหนีเลโอลีโอไป ทิ้งความสงสัยไว้อีกแล้ว
" อย่าหนีเซ่!! " เลโอลีโอกระชากข้อมือบาง จับให้หันหน้ามาสบตา เพื่อไม่ให้หนีคำถามของเขาอีก
" นายอย่าเงียบแบบนี้!! อย่าเดินหนีฉัน!! อย่าก้มหน้าก้มตาได้มั้ย!! มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!! ไอ้ครูนั่นมันเกี่ยวด้วยใช่มั้ย ฉันเห็นมันเดินสวนฉันไป มันเกิดอะไรขึ้นน่ะคุราปิก้า!!! "
" ฉันว่าฉันบอกนายแล้วนะเลโอลีโอ...." คุราปิก้าที่ก้มหน้าอยู่นาน เงยหน้าซีดขาวที่ยังคงเปื้นรอยน้ำตาขึ้นมา
" อย่าเพิ่งถามได้มั้ย? นายไม่เข้าใจที่ฉันพูดรึไง!! " ตะคอกพร้อมสลัดข้อมือหลุดจากการเกาะกุม แล้วเดินจากไป
" ฉันถามเพราะเป็นห่วงนะเฟ้ยย!!! " เลโอลีโอตะโกนไล่หลังไป หากแต่ร่างบางกระชากประตูห้องปิดไปเสียแล้ว
" ทำไมนายไม่เข้าใจ ทำไมแกไม่เข้าใจ!!! " ด้วยความโมโหจึงร้องโวยวายด้วยโทสะ ความลับของแกมันยิ่งใหญ่มากเลยรึไง ถึงบอกครไม่ได้ แม้กระทั่งเพื่อนสนิทของแกน่ะ...
+++++++++++++++++++++++++
คุราปิก้าใส่กุญแแจประตูห้องจนมิดชิด ห้องนี้เป็นห้องที่ถูกสร้างมาเพื่อนอน นอน และนอนโดยเฉพาะ ทั้งกำแพงเก็บเสียง กระจกหนาพิเศษ และส่วนประกอบหลายๆอย่างที่ทำให้ห้องนี้ถูกปิดออกจากโลกภายนอกอย่างมิดชิดได้เลย
คุราปิก้าโยนกุญแจไปที่ใต้เตียง แล้วนั่งลงตรงมุมห้องมืดๆ ไม่อยากรับรู้ .... ไม่อยากเข้าใจ .... เรื่องแบบนี้ทำไมมันต้องเกิดกับเขาด้วย คิดแล้วทั้งแค้น ทั้งขยะแขยง ไอ้แก่ถึกโรคจิต!!
บานเลื่อนกระจกของระเบียงห้องที่ปิดอยู่ คุราปิก้ามองออกไป ที่ดวงจันทร์กลมๆ มันส่องแสงให้กลางคืนที่มืดมิดยังมีแสงสว่าง แต่ไม่ได้ช่วยส่องทางให้เขาเลย เขาจะปิดเรื่องนี้กับเลโอลีโอต่อไป หรือควรจะทำยังไงต่อดี....ไอ้แก่นั่นบอกจะมาเอาคืนเขางั้นเหรอ? แล้วถ้ามันเอาจริงเขาจะทำยังไง?
เงาของคนที่กระเด้งตัวจากเบื้องล่างขึ้นมาสู้ระเบียงทำให้ตาของร่างบางเบิกกว้าง .......
!!!
เงานั้นทุบกระจกระเบียงเข้ามา.....
เงานั้นคือ...
" สวัสดีนางฟ้าน้อย ^^ "
คุโรโร่ ลูซิเฟอร์
+++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น