คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [C : 3]Blue...
WaiTeR Boy [[CasNoVa]] :: 3
Writed by :: Ai$aWa
Comment :: สนุกมั้ยเอ่ย? ( ใคร Y ใครอ่านเอาเองเน้อ )
--------------------------------------
ยุนโฮมาถึงโรงเรียนตอน 8 โมงครึ่งเกือบ 9 โมง เขาไม่ได้เรียนคาบแรก แต่มันจะน่าสนอะไร ยังไงเขาก็จะโดดอยู่แล้ว หลังจากคาบแรกหมดไป ยุนโฮก็เดินเข้าไปเรียนตามปกติ เพื่อนๆในห้องต่างก็ทำกิจกรรมของตนเอง เขาเองก็นั่งอยู่ในที่ของเขา ซะจนหมดวันนั้น.......
RRRRRRRRRRRRRRRR
" ฮัลโหล " ยุนโฮกดรับโทรศัพท์มือถือที่ดังในกระเป๋า
[
กลับมาเองได้มั้ยยุนโฮ น้าไม่ว่างน่ะ]เสียงพ่อของจุนซู...
" ครับ...ผมจะกลับเองครับ "
[
อย่าเถลไถลนะ...รีบกลับล่ะ]ตู้ด......
หลังได้รับโทรศัพท์จากพ่อของจุนซู ยุนโฮตัดสินใจว่าจะกลับบ้าน จริงๆแล้วเขาไม่อยากกลับบ้านเลย....คนไม่รู้สึกผูกพันกับครอบครัวนี้สักเท่าไหร่ ถึงครอบครัวของจุนซูจะอบอุ่น แต่เขาก็ไม่เห็นรู้สึกอบอุ่นไปด้วยสักนิด ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม.....เขาอยากได้ครอบครัวของเขากลับคืนมา ..... แต่มันทำได้ยากเหลือเกิน
ระหว่างเดินกลับบ้าน ยุนโฮนึกขึ้นได้ .... เขาควรจะไปเยี่ยมหลุมศพพ่อเขาสักหน่อย
ที่สุสาน.....บรรยากาศคงจะน่าวังเวงมากในเวลาเย็นย่ำแบบนี้ .... แต่บรรยากาศที่นี่เป็นเพียงที่เดียวที่ยุนโฮคิดว่าเขาได้อยู่ใกล้พ่อและแม่ของเขา เขาไม่กลัวสุสานหรอก...
หลุมศพสองหลุมที่อยู่เคียงกันท่ามกลางบรรยากาศวังเวงเช่นนี้ ทำให้น้ำตาของเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนคนหนึ่งไหลพราก หลุมศพของพ่อกับแม่.....
" นานเท่าไหร่แล้วนะครับแม่ ที่ผมไม่ได้กินข้าวอร่อยๆ..." ยุนโฮโพล่งขึ้นอย่างเหม่อลอย เขานั่งมองหลุมศพของแม่ของเขา มือสัมผัสกับพื้นหญ้าเขียวที่บริเวณหลุมศพ ..... ช่างเย็นยะเยือก
" ไม่มีผ้าพันคอผืนใหญ่ๆของแม่....ตอนหน้าหนาว " เสียงของเขาสั่นเครือ ตาเริ่มพร่ามัว เนื่องจากน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย
" พ่อครับ.....ในที่สุดพ่อก็ได้เจอแม่ " ยุนโฮหันไปยิ้มให้กับอีกหลุมหนึ่งที่อยู่เคียงข้างกัน พร้อมทั้งน้ำตา...
" แต่ทุกคนทิ้งผมไป .... เร็วจังเลยนะครับ " ยุนโฮล้มลง และร้องไห้....อย่างหนัก
เขาไม่อยากพูดถึงพ่อกับแม่ของเขา มันทำให้เขาอยากร้องไห้ทุกครั้ง....ยิ่งอยู่ต่อหน้าพวกท่านแบบนี้ ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งตอกย้ำ.....ความเหงา ที่อยู่ในหัวใจของเขาให้ขึ้นมาพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสายแบบนี้ เขาเป็นคนเก็บอารมณ์เก่ง.....เก่งเกินไป เก่งจนดูไม่มีความรู้สึก
" พ่อหนุ่ม อย่าร้องเลยน้าาาา " ชายแก่ผู้มีใบหน้าเหี่ยวย่น ยิ้มให้กับเขา
" พ่อแม่ไม่ได้อยากทิ้งไปไหนหรอกนะ .... "
" คุณรู้ได้ไง.....คุณแอบฟังผมเหรอ? " ยุนโฮเงยหน้าขึ้นมองชายแก่คนนั้น เขาส่ายหัวพัลวัน
" อะไรกัน...เหมือนฉันเป็นคนไร้มารยาท ก็เธอมาจัดงานศพที่นี่ ฉันเป็นสัปเหร่อ....ฉันรู้ดีน่า "
" ....... "
" อย่าร้องไห้ไปเลยนะ .... คนที่เจ็บปวดเวลาที่เธอร้องไห้ คือคนที่จากไปนะ.."
" คนเราเมื่อถึงฆาตก็ต้องไป.....รื้อฟื้นอะไรไม่ได้หรอก "
" มีแต่คนที่เหลืออยู่เท่านั้น ที่จะต้องอดทน.....และยอมรับ "
" ลุงเข้าใจน่ะ.....แต่ถ้ามันอัดอั้นนักก็ร้องไปเถอะ แล้วก็กลับมาสู้ต่อไป อย่างเข้มแข็ง
!!! " ชายแก่ร่ายยาว แถมท้ายด้วยการยกมือขึ้นฟ้า สู้ๆ!!!" แ ก่ ปู น นี้ แ ล้ ว ยั ง เ รี ย ก ตั ว เ อ ง ว่ า ลุ ง อ ยู่ อี ก เ ห ร อ ค รั บ ? "
ยุนโฮเดินไปที่สถานีรถไฟใต้ดิน ตอนนี้ก็เกือบทุ่มนึงแล้ว เขาเดินไปเรื่อยๆพร้อมทั้งห่อผ้าเล็กๆในมือ มันเป็นของกำนัลปลอบใจของลุงสัปเหร่อ....เขาบอกว่าได้มันมาจากญี่ปุ่น มันจะช่วยให้เรามีพลังมากขึ้น ซึ่งยุนโฮก็ไม่รู้ว่ามันพลังแบบไหนเหมือนกัน คงเป็นเพราะคนแก่ต้องใช้พลังกวาดลานสุสานที่ใหญ่ขนาดนั้นเลยต้องการพลัง ลุงคนนั้นเลยเอามันมามั้ง?
เขากำห่อเครื่องรางในมือแน่น ..... นึกขอบคุณในใจ
+++++++++++++++++
" กลับมาช้าจังเลยพี่ " จุนซูที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้านออกมาต่อว่ายุนโฮ
" คนในบ้านเค้ารอกันตั้งนาน พ่อโทรไปหาพี่ตั้งแต่เลิกเรียนแล้ว ทำไมเพิ่งกลับเนี่ย " คนตัวเล็กเท้าเอว ปากก็ขยับไม่ได้หยุด
" บ่นเป็นคนแก่ไปได้....คนมันก็ต้องเที่ยวบ้างสิ " ยุนโฮเดินล้วงกระเป๋าผ่านจุนซูไป....
" อย่ามาเดินหนีผมนะ " จุนซูเดินเข้าไปขวางหายุนโฮอีกครั้ง
" หืม? "
" ไปกินข้าวกัน
^0^ " ว่าแล้วก็ลากหมีอ้วนไปกินข้าวเย็น
ในมื้ออาหาร คนในบ้านคุยกันฉอเลาะไม่หยุดปากซักคน ทั้งพ่อของจุนซู แม่จุนซู ...รายนี้รู้สึกจะบ่นมากกว่าคุย ป้าเฮอันเองก็เอาแต่หัวเราะซะจนทุกคนอดห่วงไม่ได้ว่า ข้าวจะเข้าคอ ..... แต่ยุนโฮก็ไม่ได้คุยกับใคร
" อร่อยมั้ยฮะ ? " จุนซูที่นั่งอยู่ข้างๆยุนโฮสะกิดถาม
" อืม..." ตักข้าวเข้าปาก
" คุยบ้างสิฮะ เอาแต่กินกับกินอย่างเดียวเลย "
" ไม่รู้สิ...จะให้คุยอะไร "
" โห่ยพี่ก็....มีตั้งหลายอย่างแน่ะ "
" ...... "
" ดูสิ คุณแม่บ่นเอาๆพี่ก็เอาแต่กิน พ่อเค้าก็เล่าเรื่องสนุกๆ พี่ก็ก้มหน้าก้มตากิน โห๊ยยยย
!! .."" พี่ไปล้างจานนะ "
ยุนโฮกินข้าวเสร็จแล้ว เขาเก็บอาหารของทุกๆคนที่กินเสร็จแล้วไปที่อ่างล้างจาน งานที่เขาต้องทำคือการช่วยทำงานบ้านทุกอย่าง และเพราะเขากลับมาช้าเลยต้อง ล้างจานวันนี้
ยุนโฮล้างจานไปเรื่อยๆ แล้วจุนซูก็เดินเข้ามา..
" เหนื่อยมั้ยพี่.....ผมช่วยมั้ย? " จุนซูโผล่เข้ามาจากด้านหลัง
" ไม่ต้องหรอก.....เดี๋ยวนายเหนื่อย "
" อะไรกัน...เหนื่อยแล้วเป็นอะไร "
" ก็.....ป้านายจะว่าพี่ว่าไม่ทำงาน " ยุนโฮยังคงล้างต่อไป โดยไม่หันมามองจุนซู
" พี่พูดเหมือนมันเป็นงานของพี่คนเดียว "
" ก็ของพี่คนเดียวไง "
" ไม่ใช่นะ พี่แค่ต้องทำเพราะพี่มาช้า "
" ไม่หรอก "
" ทำไมอ่ะ? "
" โลกนี้มันไม่สวยงามเหมือนที่นายมองหรอกจุนซู " ยุนโฮล้างจานใบสุดท้ายเสร็จ แล้ว
" ห๋า? "
" ไปนอนเถอะ "
ยุนโฮยกจานทั้งหมดเก็บใส่ตู้ แล้วเดินออกจากห้องครัวไป
+++++++++++++++++++
+
+
ความคิดเห็น