ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Killer ?
- - ดีจ้า^^ เรื่องราวก็ดำเนินมาถึงตอน 2 แล้วนะ (ทำยังกะจะจบแล้วซะงั้น -- ., --) จากตอนที่ 1 เพื่อนๆมาช่วยกันโพส ขอบคุณมากเลย เพราะได้กำลังใจจากเพื่อนๆนี่แหละถึงได้มาลงต่อ ด้วยความเร็วเหนือแสง (เว่อร์ว่ะ) ไงๆก็ช่วยๆกันโพสหน่อยน้า คะแนนเราไม่สนหรอก แค่โพสเท่านั้นที่ข้าต้องการ!!!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ณ อาณาจักร ‘แทรฟฟอร์ท ’ อาณาจักรมหาอำนาจที่มั่งคั่งที่สุดในรอบ 10 กว่าปีที่ผ่านมา หลังจากที่ ‘แกรเนียร์’ ล่มสลาย เพราะเงื้อมมือของ กษัตริย์ อาร์เธอร์ แห่งแทรฟฟอร์ท ผู้ที่ทั้งบ้าอำนาจ บ้าเลือด และโลภ นั่นเอง!!
“ เฮ้ออออออออออออ......ไม่มีลูกค้าเล้ย!!!” เด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของผมสีน้ำตาลเข้มรุงรัง ชี้โด่เด่ไม่เป็นทรง หน้าตาเซ็งโลก ที่กำลังเดินอยู่ข้างถนนที่คอแขวนป้าย ‘นักฆ่าอเนกประสงค์ ค่าหัวแสนถูก’ กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงบอกอาการ เซ็ง
“ นี่นาย!!” เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ อะไร..นี่ยังไม่ถึงวันฮัลโลวีนเลยนะ อย่ามาขอลูกอม !!ไม่มี!!” นักฆ่าอเนกประสงค์กล่าวขึ้นพลางก้มลงมองคนที่ตัวเล็กกว่าด้วยอาการ เซ็ง
“ ไม่ได้มาขออะไรสักหน่อย ฉันเป็นลูกค้านะ พูดดีๆหน่อยเซ่!!!” เด็กชายตัวน้อย หน้าตกกระ ผมสีน้ำตาลเหมือนไม่เคยหวีมาก่อน ในมือถืออมยิ้มสีแดง.....กล่าวขึ้นด้วยอาการ โมโห
“ เออๆ.....อะไรก็ช่าง เด็กน่ะไม่อยู่ในเสป็กฉันเฟ้ย..” นักฆ่าอเนกประสงค์กล่าว พลางทำท่าจะเดินหนี
“ เดี๋ยวๆๆๆ!!! นายเนี่ย...ไหนว่าอเนกประสงค์ไง ฉันเป็นลูกค้านะ ลูกค้า” เด็กน้อยกล่าวพลางดึงขากางเกงของ นักฆ่าอเนกประสงค์ เอาไว้
“ ทำหยั่งกะมีเงินมาจ้าง....ไปไกลๆเลยไอ้เด็กน้อย” นักฆ่าอเนกประสงค์กล่าว
“ ฉันมีนะ!!!” เด็กน้อยตะโกน พลางชูถุงรูดที่ตุงไปด้วยเหรียญขึ้น
“ ไหนดูซิเท่าไหร่...” นักฆ่าฯ กล่าว
“ 1...2...3.......50” เขานับ ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
“ โถ่....50 ลีฟ เอง ไปไกลๆเลยไอ้เด็กยากจนเอ๊ย!!...” นักฆ่าฯ กล่าว พลางผลักหัวเด็กน้อย
“ ไอ้นักฆ่าหน้าเงิน!!!!” เด็กน้อยกล่าว แล้วเดินจากไป
“ เฮอะ!!...ถ้าไม่หน้าเงิน คงไปเป็นนักบวชแล้ว..” เขารำพันกับตัวเองเบาๆ พลางเดินต่อไป
ช่วยด้วย!!! ดั่งเสียงนางเอกที่ร่ำร้องขอความเวทนา.......
มีเสียงหวานๆของสาวอาจจะเล็กจะใหญ่ ( หมายถึงเอ่อ.....หน้าอก....อ่านะ ) ที่ไหนก็ไม่รู้ดังมาสะกิดหูของ นักฆ่าอเนกประสงค์เข้า
“ เฮอะ...ขอเป็นพระเอกหน่อยแล้วกัน ” เขาหันไปตามต้นเสียงแล้วก็ออกวิ่งไปตามเสียงที่ได้ยิน
ณ ซอกซอยเล็กๆในบริเวณใกล้ๆนั้น
“ อย่าเข้ามานะ!!!....ฉันสู้นะ!!!” เสียงของสาวน้อยในชุดกระโปรงสั้นบานสีขาว ผมสีน้ำตาลทรงบ็อบ คาดด้วยที่คาดผมสีเดียวกับชุด ดวงตาของเธอดูหวาดกลัว และน่ารักอีกด้วย....ในมือของเธอมีกล่องสี่เหลี่ยมสีขาว มีลาย กากบาทสีแดง ดังขึ้นกลางวงนักเลงหุ่นลั่ม
“ สู้ได้เร้อ.....” 1 ในวงนักเลงกล่าว นักเลงที่มีหนวดเครารุงรัง หน้าตาน่าเกลียดเป็นที่สุด
“ ไม่มีทางได้อยู่แล้ว...” เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ทั้งนักเลง ทั้งสาวน้อยต่างหันไปหาต้นเสียง
“ ....ถึงต้องมีพระเอกอย่างฉันอยู่ไง....” เขาเงยหน้าขึ้นจากความมืดที่ครอบคลุม เผยให้เห็นดวงตาที่น่ากลัวของ \'นักฆ่า\' เขาเดินก้าวมาช้าๆ ด้วยอารามแบบว่า....เก๊ก...สุดๆ
“ แกเป็นใคร? ” นักเลงคนหนึ่งถาม ในขณะเดียวกัน สาวน้อยก็.....
!!!ผลัก!!!.......โอ๊ะ!!!....
“ หน็อย...นังนี่!!! ” เธอเอากล่องในมือ ฟาดเข้าที่หัวของนักเลงคนหนึ่ง แล้วก็ตามด้วยเข่าเข้าที่ท้อง แล้วหาจังหวะวิ่งหนีมาหลบข้างหลัง นักฆ่าอเนกประสงค์
“ ช่วยฉันด้วยนะ ” เธอกล่าวกับ ไอ้นักฆ่าหน้าเงิน พลางก้มหลบอยู่ข้างหลังงุดๆ
“ เออ...เชื่อมือสิ ” เจ้าของฉายานักฆ่าหน้าเงิน ที่เด็กหน้ากระเพิ่งตั้งให้ กล่าว พลางส่งยิ้มเล็กๆ ให้กับคนข้างหลัง
“ ฮื่อ!!!” เธอขานรับแข็งขัน
“ เฮ้ย!!! ฉันถามว่าแกเป็นใคร...ตอบมา!!!” นักเลงที่โดนลูกเตะสาวบริสุทธิ์(?) กล่าวด้วยความโมโห
“ .....” เขาไม่ตอบ แต่ชี้นิ้วไปที่ป้ายตรงอก ‘นักฆ่าอเนกประสงค์ ค่าหัวแสนถูก’
“ นักฆ่าเรอะ....กลัวจังเลย~~~” นักเลงอีกคนกล่าว พลางลากเสียงยาววววว อย่างเย้ยหยัน
“ ก็นะ....” นักฆ่าฯ กล่าวพลางชักมีดออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันเป็นมีดสั้นมันวาว ลวดลายชวนขนหัวลุก
“ ........เช็คบิลกันเลยดีกว่า..........” นักฆ่าฯกล่าว พลางกวักมือเรียกกลุ่มนักเลง
“ ..........ตาย!!!!.....” กลุ่มนักเลงทั้งหมดกรูกันเข้ามาหาเขา พร้อมอาวุธกันคนละ อันสองอัน
“ ใครกันที่ตาย....” เขาแทงมีดไปท้องของนักเลงภายในเวลาอนรวดเร็ว
“ !!เอื้อก.........” นักเลงคนหนึ่งล้มลง เลือดไหลจากปากแผลจำนวนมาก
“ เสร็จไปหนึ่ง” นักฆ่าฯกล่าวเบาๆ
“ แก๊!!!....” นักเลงอีกคนเข้ามา แต่ก็ถูกจัดการไปเรื่อยๆ ด้วยเงื้อมมือของ นักฆ่าอเนกประสงค์
“ จบข่าวล่ะนะ” เขาขยับไปทางข้างหลังของนักเลงคนหนึ่งอย่างรวดเร็วแล้วตวัดปลายมีดคมลงบนหลังของนักเลงที่เหลือเพียงคนเดียว แล้วอ้อมกลับมาข้างหน้า แทงเข้าที่ท้อง เตะส่ง ก่อนที่นักเลงคนนั้นจะทันร้องเสียด้วยซ้ำไป
“ ฟู่!.........” นักฆ่าปาดเหงื่อเพียงเล็กน้อยบนหน้าผาก ผมของเขายังคงความรุงรังไม่เปลี่ยนเลย
“ ขอบคุณนะ....เอ้า!! นี่” สาวน้อยชุดขาวหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาว ที่มุมมีลายดอกไม้เล็กๆสีดำอยู่ เธอยื่นให้กับ นักฆ่าฯ ด้วยสีหน้าน่าร้ากก!!!
“ ไม่เป็นไร....ฉันไม่ใช้ของพวกนี้” เขากล่าว พลางหันหน้าหนีเหมือนไม่ใยดี
“ เดี๋ยวจะไม่สะอาดนะ” แต่สาวเจ้ายังดึงดัน สีหน้าเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว....
“ ไม่เอาล่ะ ขอบคุณ” นักฆ่าเองก็ดึงดัน
“ ไหน!!” สาวน้อยเดินมาใกล้ๆกับเขา พลางเช็ดหน้าของเขาให้
“ ทำอะไรของเธ้ออออออออ....” เขาปลีกออกห่างจากเธอ...เป็นโรคกลัวผู้หญิงเหรอไง?
“ ก็ถ้านายไม่ยอมเช็ด ฉันก็จะเช็ดให้ เหงื่อน่ะเป็นของเสียนะ ถ้าไม่เช็ดออก เดี๋ยวก็เหม็นหึ่งกันพอดี ” พล่ามซะ
“ แล้วเธอยุ่งอะไรด้วย.....ฉันช่วยเธอแล้ว....เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว”
“ ฉันแค่จะตอบแทนนาย......ที่อุตส่าห์ช่วย.....ถ้าไม่ได้นาย ป่านนี้ฉันคง....ยึ๋ย!! ไม่อยากคิด” เธอกล่าวพลางทำท่าขยะแขยง
“ หึ....ถ้าขยะแขยงเจ้าพวกนั้น ก็มากับฉันสิ ไม่น่าขยะแขยงหรอกนะ หึ...” เขายิ้มอย่างมีเลศนัย พลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์
“ จ....จะทำอะไรน่ะ” สาวน้อยถอยออกห่าง
“ ใครจะทำ?” นักฆ่าถาม
“ แล้วที่นายพูดน่ะ.....เมื่อกี๊”
“ พูดเล่นไม่ได้เหรอไง...”
“ อ้ะ!!!.....ลืมไปเลย ฉันต้องไปรักษาคนไข้แล้ว ขอบคุณนะที่ช่วย แต่ต้องไปแล้ว จะไม่ลืมบุญคุณนายเลย ไปล่ะ....” สาวน้อยวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เล่นเอาพ่อนักฆ่างงเต็กไปเลย แต่....
“ อะไร.....ของตกเรอะ” เขาก้มลงเก็บผ้าสีขาวที่เธอใช้เช็ดเหงื่อเขาเมื่อกี๊ เมื่อสังเกตดูดีๆแล้ว อีกด้สนของผ้าเช็ดหน้า ยังมีตัวอักษรที่ถูกปักไว้เป็นคำว่า \' Bedison \'
\" เบดิสัน....ชื่อไม่เข้ากะหน้าเอาซะเล้ย ใครตั้งเนี่ย...\" นักฆ่าหนุ่มเอ่ย พลางจ้องมองตัวอักษรบนผ้าเช็ดหน้า....อย่างสงสัย?
[b“ ไม่ต้องคืนหรอกมั้ง” เขาจ้องดูมันสักพัก เก็บลงกระเป๋า แล้วเดินออกจากบริเวณนั้น..........
------------------- จบตอนที่ 2 -------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น