คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 [REWRITE]
การมีชีวิตอยู่ ..... มันเพื่ออะไรกัน
เพื่ออยู่อย่างทรมาน.....ไม่มีความสุข งั้นเหรอ?
เพื่ออยู่กับฝันลมๆแล้งๆ ที่ไม่มีวันเกิดขึ้นได้จริงงั้นสิ?
เพื่อพบกับความสูญเสียครั้งใหม่ๆ ........
แต่ผมไม่เรียกมันว่าความสุขหรอกนะ ไม่ทน....อีกต่อไปแล้ว
-----------------------------------------------
----------------------------
----------------
เด็กหนุ่มร่างบางทิ้งตัวเองลงสู่ผืนน้ำสีทมึนเบื้องล่าง
----------------
------------------------------
------------------------------------------------
อย่างไม่คิดเสียดาย ....... ชีวิต
-----------------------------------------------
-----------------------------
--------------
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
" เย็นนี้ต้องมาทำแล็ปอีกแล้วเหรอ? "
" อื้ม....ต้องมาสิ ^^ "
" ดูนายจะสดใสเหลือเกินนะคุราปิก้า"
" ฮะๆ ไม่รู้สิ จะเป็นหมอที่ดีได้ นายจะต้องขยันหน่อยนะ "
" ฮ้าาาาา.....อยากกลับบ้านไปนอนเป็นบ้า เรียนทั้งวันหนักแทบตายยังต้องมาทำแล็ปต่ออีก ถ้าไม่จบนะ ฉันจะไปฆ่าไอ้ครูบ้านั่นเลยเฟ้ยยยยย!!! "
นี่แหละ....ชีวิตนักเรียนแพทย์ มันไม่ค่อยจะสนุกเลยว่ามั้ย ? ตอนกลางวันต้องไปนั่งฟังพวกศาสตราจารย์นู่นนี่นั้นโน้นบ่นอุบๆอิบๆกับเรื่องอาการของโรคนั้นโรคนี้ น่าเบื่อจะตาย.....ตกกลางคืน ถ้ามีรายงานต้องส่ง ก็ต้องมานั่งปั่นกันไม่ได้หลับไม่ได้นอน แล้วนี่อะไร.....รู้มั้ย? พวกผมแทบจะไม่ได้นอนมาตลอดหลายวันที่ผ่านมาแล้ว เพราะต้องทำรายงานเนี้ย แล้ววันนี้ก็มีแล็ปอีก ถ้าไม่รีบทำวันนี้จะเอาเวลาที่ไหนไปนอน เฮ้ออ.....มหาลัยบ้านี่เขี้ยวชะมัด
แต่ไอ้หมอนี่ก็ยังทนยิ้มอยู่ได้ ดูสิ....หน้ามันยังกะหมีแพนด้าแล้ว ยังยิ้มได้อีกเหรอ? นี่แกอยากเป็นหมอขนาดถวายหัวเลยเหรอวะ? ฉันไม่เข้าใจแกเลยคุราปิก้า หน้าใสๆ สวยๆ เอ่อ.....ก็นะ มันสวยจริงๆนี่หว่า ตอนนี้หมองลงไปเยอะเลย ไม่ต้องดูให้มากก็รู้แล้ว ฉันไม่เข้าใจแกจริงๆ
" เลโอลีโอ....กลับบ้านไปพักก่อนก็ได้นะ ฉันก็อยากอาบน้ำจะแย่แล้ว "
" อือ กลับน่ะกลับแน่.....แต่ไม่ต้องมาที่นี่อีกไม่ได้เหรอออออ..."
อ้อนครับ.....อ้อนเข้าไว้...
" = = ถ้าแกเรียนไม่จบ ฉันไม่สนนะ "
" อะไรเล่า ก็ไว้ทำวันหลังก็ได้ วันนี้ไปนอนหลับสบายๆก่อนไง เพิ่มพลัง!! "
" พลังขี้เกียจน่ะเซ่!!! "
" น้าๆๆๆ "
" ไม่ว้อยยยยยยย!!! "
ใจร้ายมาก ใจร้ายโว้ยยยยย แต่ไม่แค่นี้นะความใจร้ายของมัน เมื่อหลายวันก่อนมีจดหมายส่งมาให้มัน เป็นของดาวมหาลัยเชียวนะ O.O นึกดู ดาวมหาลัย!!! ส่งมาบอกรักมัน โอ้วววววว พระเจ้า!!! สุดยอดจะอิจฉาเลย ไม่น่าเชื่อว่าดาวมหาลัยที่แสนจะสวย เริ่ด เพอร์เฟ็ค จะชอบของแปลกอย่างมัน......ไอ้หน้าสวยอย่างนี้เนี่ยนะ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ.......พอไอ้หมอนนั่นมันอ่านจบ มันก็เอาจดหมายโยนทิ้งถังขยะ!!! แล้วพอน้องดาวฯมาบอกรักแบบตัวต่อตัว Reallity shock มากๆ ไอ้บ้านี่มันดันไม่รับซะงั้นอ่ะ !!! แถมตีหน้าเย็นชาซะอีก โถ......น้องดาวฯจ๋า พี่ยินดีช่วยซับน้ำตานะจ๊ะ T^T
+++++++++++++++++++++++
23.04 น. ณ มหาวิทยาลัย
" ฮ้าววววววว ฉันจะหลับแล้วว่ะเฮ้ยยยย!!! " เลโอลีโอบอกผมขณะที่ผมกำลังคีย์ข้อมูลการทดลองลงคอมฯ
" อืม... เดี๋ยวนะ "
" นี่....คุราปิก้า แกอย่าตั้งใจเว่อร์ได้มั้ยวะ หมั่นไส้ "
" ช่างแกสิ ฉันทำงานของกลุ่มเรานะ หมั่นไส้ก็ช่างแกไป "
" เออๆ งั้นไปซื้อเบียร์แปบ ไม่มีแอลกอฮอล์ชีวิตไม่สดใสว่ะ "
" รีบๆมาล่ะ ยังเหลืองานให้ทำอีกนะ "
" เออๆ "
แล้วไอ้เพื่อนขี้เกียจก็ออกไปจากห้องแล็ป ตลอดเวลาที่นั่งทำงานกันเนี่ย บ่นอีดๆออดไม่หยุดเลย ต้องรีบๆทำงานหน่อย ไม่ได้มีมันคนเดียวที่ง่วงนี่นา......เฮ้อ...คิดแล้วก็เหนื่อยชะมัด
.......ครืด.........
มาเร็วจังวะ?
" มาแล้วเรอะ มาเร็วจริงนะ " ผมพูดขณะที่สายตายังคงจ้องอยู่ที่คอมฯ
" หวัดดี คูลท์ ^^ " ผมหันไป....
" O_O ศาสตราจารย์!!! "
ศาสตราจารย์คุโรโร่ ลูซิเฟอร์ ครูที่ให้งานผมกับเลโอลีโออย่างหนักถึงหนักที่สุด ครูคนเดียวที่เลโอลีโอแค้น มาทำอะไรที่นี่ตอนนี้ล่ะ??
" ทำอะไรของเธอน่ะ หืม? "
" เอ่อ.....ผมกำลังทำรายงานเรื่อง XXX ของคุณอยู่น่ะครับ ( แบบว่าคิดชื่อไม่ออก )"
" ง้านนนนเหรอ? แล้วไม่กลับบ้านกลับช่องไปนอนรึไง? มาคนเดียวเหรอ? มันอันตรายนาาา "
" เอ่อ....มากับเพื่อนน่ะครับ " จะให้ตอบคำถามไหนล่ะ?
" อืม....แล้วเธอ ทำถึงไหนแล้วเนี่ยย? "
เค้าเดินเข้ามาใกล้ผม แล้วชะเง้อดูที่หน้าคอมฯ
" เก่งหนิ? ทำได้ดีมากเลยนะ ที่รัก ^^ "
" ห๋า? O.O เมื่อกี๊อะไรนะครับ "
เค้าพูด .....ที่ รั ก ...... เหรอ?
" ที่รักไง ที่รักของฉัน คุราปิก้า คูลท์ "
เค้าพูดเสียงเย็นๆ ผมยังงงไม่หาย เค้าบอกว่าผมเป็นที่รักงั้นเหรอ? เค้ากำลังทำผมขนลุก ผมเป็นผู้ชายนะเว้ย!!~
" อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ มันทำให้ฉันอดใจไม่ไหวนะ ^^"
เค้าเดินเข้ามาใกล้ที่นั่งผมอีก มันรู้สึกตัวหนักๆทำอะไรไม่ถูก แล้วขณะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นเค้าก็กดตัวผมไว้กับเก้าอี้ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้.......
" รู้สึกจะไม่ไหวจริงๆแล้ว....."
+++++++++++++++++++++++
ต่อไปนี้ขอพรรณนา ให้บรรยายมันทำยากจริงๆ
++++++++++++++++++++++++
ร่างสูงใหญ่ของศาสตราจารย์ คร่อมตัวคุราปิก้าอยู่ เด็กหนุ่มได้แต่นิ่งงัน ด้วยความตกใจระคนงุนงง ที่รัก...อะไรกัน?
มือซุกซนเริ่มลุกล้ำเข้าสู่เสื้อกราวน์ที่สวมอยู่ นั่นทำให้เกิดการตอบสนองอัตโนมัติของเด็กหนุ่ม เขาบัดมือใหญ่ดวงตาเบิกกว้าง แล้วลุกขึ้นทันใด รู้แล้วล่ะว่ามันคืออะไร....รู้หมดแล้ว อันตรายอยู่ตรงหน้านี่แล้ว ไม่ต้องไขว่คว้าจากที่ไหนเลย แล้วทำไมกันล่ะ ไม่น่าเชื่อว่าหัวดีๆกลายเป็นเกย์โรคจิต ถ้าไม่หนีก็ไม่รอด... ต้องหนีอย่างเร็วที่สุด!! ............
หมดศรัทธา.........หมดความไว้ใจ
เร็วเท่าความคิด!! ร่างสูงเข้าประชิดเด็กหนุ่มอีกครั้ง คราวนี้กดเข้ากับผนังห้อง ริมฝีปากเรียวไล้ตามคอขาวอย่างรุนแรง พร้อมเสียงหัวเราะระคนกัน
........นายเสร็จฉันแน่.........
" ปล่อยนะ จะทำอะไร!!! "
" หึหึ....ฮ่ะๆๆ"
" ปล่อยนะเว้ยยยยยย!!! ไอ้วิปริต!!! "
เด็กหนุ่มร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ เขาทั้งดิ้นทั้งพยายามร้องขอความช่วยเหลือ ไอ้เพื่อนตัวดีตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน!!!
+++++++++++++++++++++++
ณ มินิมาร์ท
" ฮ้า มาถึงซักทีมินิมาร์ทที่ร้ากกกกก เบียร์ๆๆ " เลโอลีโอเดินไปที่ตู้แช่เย็น หาเบียร์เย็นๆ แต่....
" เบียร์อยู่ไหน O.O!!! " ชายแว่นเดินไปที่เคาน์เตอร์
" น้องๆ เบียร์อยู่ไหนหมดอ่ะ "
"เอ่อ... รอสักครู่นะครับ "
.....
" เอ่อ พอดีเบียร์หมดเกลี้ยงเลยครับ T^T ขอโทษจริงๆครับพี่ ไม่ทราบว่ารับอย่างอื่นได้มั้ยครับ "
" ห๋า? นี่ฉันซีเรียสนะเนี่ยยยยยย O[]O!!! "
" เอ่อ ขอโทษษษษษษษษษษษ T[]T!!! "
" = = เออๆ เออๆๆๆๆๆๆ โว้ยยยยย!!!!~"
แล้วนี่ฉันต้องเดินไปซื้อที่ไหนวะเนี่ย =_=
++++++++++++++++++++++++
" ปล่อยนะ!!! ปล่อยฉันโว้ย!!! "
" ไม่ปล่อย "
" ไอ้เกย์โรคจิต ปล่อยนะเว้ยยย!! "
" ไม่เรียกฉันว่าศาสตราจารย์แล้วเหรอ? หึหึ"
เสื้อเชิ้ตตัวในกำลังถูกปลดกระดุมออก ทีละเม็ด ทีละเม็ด พร้อมร่างทั้งสองที่กำลังเลื่อนลงสู่พื้น ลิ้นร้อนซุกไซร้ไปตามซอกคอ และรุกรานเข้าสู่โพรงปากชื้นๆ ร่างบางที่พยายามเอาตัวรอดนั้นกำลังตกที่นั่งลำบาก ต้องมีทางสิน่า.....ต้องมีทางเซ่!!!
......ผลั่ก!!.....
ขาเรียวเตะเข้าที่ท้องน้อยของร่างสูงใหญ่เข้าอย่างจัง ทำให้สามารถดิ้นหลุดออกมาได้ คุราปิก้ากำลังตั้งหลักจะวิ่ง แต่มือใหญ่ของคุโรโร่ก็คว้าเข้าที่ข้อเท้าไว้ได้ ส่งผลให้เด็กหนุ่มล้มเสียหลักอย่างช่วยไม่ได้
" ฮ่าๆๆ นายไม่รู้หรอก ฉันมันไม่ตายง่ายๆกับไอ้เรื่องแค่นี้ " กล่าวด้วยรอยยิ้มเหี้ยม พร้อมทั้งขึ้นคร่อมร่างนั้นอีกครั้ง แล้วลงมือปลดเปลื้องอาภรที่เป็นของไม่จำเป็นของคุราปิก้าออก เสื้อกราวน์ที่เคยใส่หลุดออกไปนานแล้ว และตอนนี้เสื้อเชิ้ตกำลงจะถูกถอดออก
" ปล่อยนะ!!!! " ความกลัวเริ่มเข้าครอบงำ หัวสมองเริ่มตื้อ มืดไปหมด มองไม่เห็นทางออกเลย มือทั้งคว้าทั้งหยิบจับของที่พอจะใช้เป็นอาวุธได้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับเป็นเพียงกัารทำให้ข้าวของหล่นกระจัดกระจายไปทั่วเท่านั้น คุโรโร่จับข้อมือทั้งสองของคุราปิก้าด้วยมือเพียงข้างเดียวอย่างสบายๆ รูปร่างต่างกัน มันเสียเปรียบมากเลยทีเดียว
" ฮึก....ทำไม "
เมื่อไม่มีที่จะระบาย ทั้งตะโกนตะคอก ร้องขอความช่วยเหลือเท่าใด แต่ในยามวิกาลเช่นนี้ที่มหาวิทยาลัยจึงไม่มีใครเลย ....... น้ำตาก็หลั่งออกมาอย่างไม่รู้ตัวพร้อมเสียงสะอื้นที่รอดไรฟัน ที่ขบกันแน่นเพราะความแค้น ทั้งที่เป็นลูกผู้ชายแท้ๆ ต้องมาโดนผู้ชายด้วยกัน......โว้ยยยย!!!~
++++++++++++++++++++++
ณ มินิมาร์ท 2
" ฮ้าาาาาา....เบียร์ๆๆๆ " ชายแว่นปรี่เข้าหาตู้แช่เย็นของมินิมาร์ทอย่างรวดเร็ว
" คราวนี้ก็เสร็จภารกิจล่ะ "
จ่ายเงินพร้อมเบียร์ 4 กระป๋อง มุ่งตรงสู่มหาวิทยาลัย....
+++++++++++++++++++++++
คุราปิก้าพยายามดิ้นอย่างสุดชีวิต ทำให้งานของคุโรโร่เป็นไปอย่างไม่ง่ายดายนัก ทำไมตัวบางๆแค่นี้แรงมันเยอะนักวะ?
" ดิ้นไปก็ไม่หลุดหรอก...."
" แก ไอ้วิปริต!!! "
" คุราปิก้า ฉันมาแล้วโว้ยยยยยยยยยย!!!~" เสียงดังมาแต่ไกล
.........มารคอหอย.....
" ช่วยด..." ริมฝีปากบดจูบเร่าร้อน เพื่อกลบเสียงร้องของคุราปิก้า
" ไว้คราวหน้าจะมาต่อให้จบ ชิ! " แล้วร่างสูงก็เดินจากไป
.....ครืด....
กึกๆ......เสียงเดินลงบันไดอย่างสบายอารมณ์ของศาสตราจารย์คุโรโร่ เป็นจุดสนใจของเลโอลีโอ มาทำอะไรดึกๆดื่นๆ?
" สวัสดี ^^ "
" ส..สวัสดีครับ "
" ไปละนะ ^^ บาย "
" ???? "
. ...ครืด.....
" คุรา... "
!!
.....ถุงเบียร์หล่นลงกองกับพื้น....
ภาพที่ผมเห็น ภาพห้องแล็ปที่เละเทะไปด้วยข้าวของกระจัดกระจายเต็มพื้น เสื้อกราวน์ ..... คุราปิก้าที่นั่งหมดอาลัยตายอยาก เสื้อผ้าหลุดลุ่ย สีหน้าเหม่อลอยนั่น ..... ที่ดูหมองลงกว่าเดิมซะอีก
" คุราปิก้า!!! " ผมกำลังสับสน และก็ตกใจด้วย มันเป็นอะไรของมัน ใจไม่ดีนะเว้ย
" คุราปิก้า!! พูดสิ เกิดอะไรขึ้นน่ะ ทำไมถึง...!! " ผมเข้าไปเขย่าตัวมัน ที่หน้าหมองๆนั่น มีคราบน้ำตา .... ทำไมเหรอ? แกทำคอมเสียเหรอ งานหายเหรอ? แล้วไอ้หมอนั่นมันมา.....มันเกิดอะไรขึ้นวะ!!?
" เลโอลีโอ.....ฉัน.....อยากกลับบ้าน " มันไม่มองหน้าผมเลย ...
" มันเกิดอะไรขึ้นตอนที่ฉันไม่อยู่น่ะ.... ฉันงงไปหมดแล้วนะ แกบอกฉันซี่!!... แล้วนี่แกร้องไห้ใช่ไหม....เกิดอะไรขึ้นคุราปิก้า!!...."
" ฉัน...อยากกลับบ้าน.....กลับบ้านกันเถอะนะ "
.......น้ำตา....ร่วงลงจากตาคุราปิก้า
นี่มันเกิดอะไรขึ้น.....แกบอกฉันไม่ได้เหรอ?
" เออๆ กลับก็กลับ "
มันไม่แม้แต่จะลุกขึ้นด้วยซ้ำ ผมต้องพยุงมันขึ้นมา สีหน้าเหม่อลอยนั่น....มันทำให้ผมอารมณ์เสีย อารมณ์เสียที่มันไม่บอกผม...... แล้วก็ปวดหนึบๆที่อก กับน้ำตาของมัน
+++++++++++++++++++++++++
รถ BMW สีดำคันหรู แล่นออกจากมหาวิทยาลัย ด้วยใจเต้นระส่ำของเลโอลีโอที่ดูจะเป็นทุกข์มากกว่าคนข้างๆซะอีก
" นี่นายช่วยพูดอะไรหน่อยได้มั้ย? "
" ขับเร็วๆหน่อยสิ ..... "
" คุราปิก้า "
" ฉันอยากกลับบ้าน "
" มันเกิดอะไรขึ้นกับนาย "
" ...นะ.... "
" คุราปิก้า!!! "
" ฉันขอร้องล่ะนะ...."
"........"
" ฉันอยากกลับบ้าน เลโอลีโอ ฉันอยากกลับบ้าน.....อย่าเพิ่งถามอะไรฉันตอนนี้ได้มั้ย? "
เสียงสั่นๆของคุราปิก้า บอกได้ว่าไม่อยากตอบอะไรตอนนี้ เลโอลีโอจึงขับรถต่อไปอย่างเงียบๆ บรรยากาศช่างอึดอัด.... ปกติก็นั่งกับแบบนี้ เงียบๆ แต่ความรู้สึกมันต่างกัน คุราปิก้าชอบนั่งรถไปเรื่อยๆแล้วฟังเพลง...... แต่เค้าก็ยังพอคุยกันมันได้ ตอนนี้เปล่าเลย ...... คุราปิก้าทำท่าจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา มันไม่ใช่คนขี้แยนี่หว่า.....มันเกิดอะไรขึ้นวะ? ไอ้ครูนั่นเกี่ยวอะไรมั้ย? กับคุราปิก้า....งง?
++++++++++++++++++++++++++++
จบตอน 1 คับพี่น้อง
เหอๆ ไม่ค่อยสนุกเลย
อ่านกันแล้วเป็นไงบ้าง สนุกมะ?
อ่านแล้วอารมณ์เสียอ่ะ
อ่านแล้วเม้นด้วยนะ
ตอนนี้อาจยังไม่สนุก แต่อ่านไปเรื่อยๆแล้วกัน
บาย
ความคิดเห็น