[ FIC ] BLACK & EMILY ช่วยรักษาผมทีสิ

ข้อมูลเบื้องต้น

" ปล่อยคุณเอมม่านะ!! "

   เสียงสาวดังขึ้นพร้องชี้หน้าไปที่ฆาตกรสุดสวย เกอิชาที่ตอนนี้กำลังจับเอมม่าหรือชาวสวน มัดกับลูกโป่ง กลัว...กลัว...ในหัวของหมอมีแต่คำคำนี้ แม้ขาทั้งสองจะสั่นเพียงใด แต่ก็ก็ยังจะช่วยเด็กสาวชาวสวนให้ได้

" หืม..?  คุณหมอเอมมิลี่งั้นรึ รอดสายจากเจ้าปาเยี่ยได้ยังไงกัน "

   "  ป..ปล่อยคุณเอมม่าลงมานะ ว..ว้าย! "

ปึก!!? นางเล็กล้มลงโดยทัน มิชิโกะที่ฟาดพัดใส่หล่อนก็ว่างเอมม่าลงพลางเดินไปหาคนที่โดนฟาด  

" ค..คุณเอมมิลี่! "

   " หนี...หนีไป! คุณวีร่าเปิดประตูแล้ว เร็วเข้า อย่าหันกลับมา ไปสะ! " คนเป็นหมอตะโกนบอกเมื่อเห็นชาวสวนวิ่งกลับมาช่วย เด็กน้อยหยุดและวิ่งกลับไปตามคำสั่ง ทั้งที่อยากจะช่วย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย.. เอมม่าคิดในใจพลางวิ่งสุดชีวิตและออกประตูไปในที่สุด

[  มาธาร์ , วีร่า , เอมม่า รอด! เหลือคุณคนเดียวในสนาม...  ] 

เสียงสัญญาณดังขึ้น ร่างเล็กที่ล้มอยู่ก้มหน้ายอมรับความพ่ายแพ้ จนกระทั่งร่างสูงตะเกียบปาเยี่ยเดินมาเจอ 

  " ...เอมมิลี่? นึกว่าเกอิชากำลังจะจับเจ้านั่งเก้าอี้เสียอีก "

" .... "

  " เจ้าเป็นอะไร พูดไม่เป็นรึไง เป็นใบ้รึ "

" ...อึก..ฮื่อ.."

  เสียงสะอื้นดังขึ้น ชายร่างสูงตกใจทันที คุณหมอหน้าหวานรีบใช้มือทั้งสองปิดหน้าเอาไว้เพื่อไม่ให้เห็นน้ำตาน้อยๆของตน เขานั่งย่องๆข้างหล่อนที่ร้องไห้ 

" ฉันก็แค่คนที่พ่ายแพ้...อึก..ฉัน..อึก..ฉันเกลียดตัวเอง.."

   " ฉันไม่เคยทำให้ตัวเองหรือคนอื่นรอด..ไม่เคยช่วย หรือรักษาใครได้..อึก..ฮื่อ.. "

" ..... " ปาเยี่ยนิ่งเงียบมองเหล่หน้าสวยของอีกฝ่าย อ่า...ขนาดร้องไห้ยังงดงาม..ข้าคงหลงเจ้าแล้วจริงๆคุณหมอคนงาม... เขาคิด

" อึก...ฮื่อ...ฉันช่วยคุณทนายไม่ได้..ฉันช่วยคุณเทรซี่ไม่ได้..ทั้งที่ตานี้พวกเราควรกับฝ่ายชนะ..อึก..ฮื่อ.."

  " เจ้า..บอกว่าช่วยรักษาใครได้ไม่ได้ใช่ไหม? "

บุรุษเพศถามพลางหยิบก้อนหินที่อยู่ข้างๆออกมา หล่อนพยักหน้า ปาเยี่ยใช้นิ้วยาวเรียวสวยเช็ดไปที่แก้ม ที่ตอนนี้มีแต่คราบน้ำตาเต็มไปหมด 

   เอมมิลี่สะดุ้งเฮือก แต่ก็ยอมอยู่นิ่งๆแต่โดยดี 

มือ...นุ่มจัง.. หล่อนคิด 

" ...งั้น..เจ้าช่วยรักษาข้าทีสิ  " 

  " ห..หะ?- ค..คุณปายี่! "

คุณหมอคนสวยเบิกตากว้าง บุรุษร่างสูงตะเกียบใช้หินก้อนใหญ่ที่ตนหยิบมา ทุบหัวของตนอย่างแรง เลือดสีแดงสดไหล่ออมา เขายิ้มน้อยๆพลางจับมือเล็กของคุณหมอไว้ 

  เขารู้สึกโชคดีที่พี่ชายของเขาเคยสอนเรื่องแบบนี้ให้บ้าง 

" ค..คุณบ้าไปแล้วเหรอคะ! ถ้าสลบหรือน็อคไปจะทำยังไงคะ  "

  " ก็บอกเองไม่ใช่เหรอที่ไม่เคยรักษาใครได้ งั้นข้าก็จะเป็นคนแรกที่ของเจ้าเอง "

เขามอบยิ้มอ่อนหายากให้แก่หล่อน สาวจ้าวเมื่อได้ยินดังนั้น ก็เขินจนขึ้นตัวไม่ถูก ใบหน้าแดงกำยำดังดอกกุหลาบสีสด แต่ก็ยังคงดูแผลให้ต่อไป 

  " ...ค..คงต้องไปล้างแผลที่คฤหาสน์นะคะคุณปายี่ แต่แถวโรงนาตรงนั้นนาจะมีผ้ากับน้ำอยู่ เดียวฉันจะไปหามาให้นะคะ- ว้าย! " ปาเยี่ยไม่รอช้ารีบอุ้มหล่อนขึ้นจากพื้นแล้วเดินตรงไปที่โรงนาโดยเร็ว 

   " อ่า..ถึงแล้ว ลงมาสิ "

" ขอบคุณมากค่ะคุณปายี่ เดียวฉันจะไปหามาให้นะคะ " 

  หล่อนส่งยิ้งหวานให้อีกฝ่าย ความร้อนขึ้นหน้าของเขาอย่างรุนแรง จนใบหน้าเป็นใแดงระรืนโดยทันที เป็นรอยยิ้มที่งดงามยิ่งนัก.. เขาคิด

" อืม.. รีบกลับมาละกัน " เขาว่าพลางพิงผนังรอ อ่า..แผลเจ็บใช่ย่อยแฮะ เขาคิดพร้อมจับแผลที่ตนทำ

   " คุณปายี่... ฉันหาเจอแล้วค่ะ " 

ร่างเล็กโผล่ออกมาจากประตูไม้เก่าๆ หล่อนยิ้มร่าให้ก่อนจะวางขวดน้ำบริสุทธิ์กับผ้าสีขาวลงเป็นกองไม้ ปายี่ไม่รอช้ามานั่งลงใกล้ๆกับสตรีเพศเพื่อทำแผล

" เดียวหมอขอล้างแผลก่อนะคะ.. รู้สึกมากรึเปล่าคะ "

   " ไม่ เจ้ารีบทำแผลต่อไปเถอะ " เขาสั่ง

" ด้วยความยินดีค่ะ คุณปายี่ "

   หล่อนส่งยิ้มอ่อนมาให้ อีกฝ่ายเมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสสง่าของอีกฝ่ายก็พยายามมองไปรอบๆ เพื่อแก้เขินตามนิสัยของเขา เขาหลงรักหล่อนตั้งแต่คร่าแรกที่ได้เจอกัน ใช่ ใบหน้าสวยหวาน สีผิวขาวอ่อนแต้ไม่ขาวเผือกจนกน้าเกลียด ริมฝีปากอ่วบแดงสดน่าสัมผัส และนิสัยร่าเริง ใจดี เสียสละของหล่อนอีก หัวใจของเขาจึงตกเป็นแค่ของหล่อนคนเดียว..คนเดียวเท่านั้น 

" คุณปายี่? คุณปายี่คะ "

  " อ..อะไร "

" แผลเสร็จแล้วค่ะ ฉันเรียกคุณหลายรอบแล้วแต่คุณไม่ตอบอะไรเลย..." หล่อนว่า พร้อมลุกขึ้นปัดกระโปร่งของตน ก่อนจะหันไปหาคนร่างสูง

  " เดียวข้าจะพาเจ้าไปส่ง ส่วนมิชิโกะ ข้าจะจักการเอง "

หล่อนพยักหน้าแล้วเดินออกไป แต่ก็โดนมือหนาใหญ่จับยือไวเพื่อให้หันกลับมา หล่อนเอียงคอสงสัย

  " มีอะไรเหรอคะ "

"  เจ้ายังรักษาไม่เสร็จเลย เหลืออีกแผลนึงที่เจ้ายังไม่ได้รักษา "

  " มีอีกเหรอคะ- อะ..! "

เมื่อสิ้นเสียง ร่างสวยล้มลงกับอกของบุรุษเพศ สัมผัสที่อุ่นเครือ ทำให้หัวใจของทั้งสองฝ่ายรู้สึกดีแปลกๆ ปายี่กอดหล่อนอย่างหนาแน่น กลิ่นหอมอ่อนๆ กระทบปลายจมูกของเขา ช่างหน้าริมลองเสียจริง เขาคิด ก่อนใบหน้าของเขาจะเลื่อนไปหาหูของอีกฝ่ายพลางกระซิบ

" แผล..แผลที่ตรงใจข้าไง.. เอมมิลี่..ช่วยรักษาตรงนี้ให้ข้าทีสิ.. "

  " อ..อือ..! "

ริมฝีปากสีแดงสดถูกครอบโดยทัน รสหวาน หอม นุ่มละมุน มันช่างน่าลิ้มลองเสียเหลือเกิน ลิ้นที่ซุกซนแทรกเข้าไปกวาดหาความหวานที่โพรงปาก มือที่ซุกซนก็เริ่มจะค่อยๆลูบไลระดับลงมา คนที่โดนกระทำรีบทุบอกของอีกฝ่ายรั่วๆ เนื่องจาก หายใจไม่ออก บุรุษเพศยอมถอดริมฝีปากออกถึงจะเสียดายก็ตาม

FIN - ปายี่ (แบล็ค) & คุณหมอเอมมิลี่ 14+