ความรักไม่เคยจางหายไป

ข้อมูลเบื้องต้น

             ตอนที่1 ความสุขของบ้านเรา

 บ้านหลังนี้เคยมีความสุขมากมายล้นเหลือ แต่แล้ววันหนึ่งดาล ซึ่งผู้เป็นเจ้าของบ้านได้หลงรักผู้หญิงมารยาซึ่งคนนั้นมีชื่อว่าเธอเป็นลูกคนจีนสวยมีสเน่ห์และมีเล่เหลี่ยมที่ น่ากลัว แล้ววันหนึ่งภรรยาของนายดาลก็จากไปด้วยโลภร้ายพ่อของเธอจึ้งนำหิรัน มาฝากให้เลี้ยงเนื่องด้วยว่าอยากให้พ่อลูกได้อยู่ใกล้กัน แต่เรื่องเกิดจากที่ภรรยาของเขา

เสียไปได้ครบปีแล้ววันหนึ่งทั้งคู่พบกันที่

น้ำตกหิรัญอยากไปเที่ยวจึ้งขอคุณพ่อไปเที่ยวน้ำตกหลังจากไหวคุณแม่ ความวุ่นวายจึ่งเกิดขึ้นหลังจากพ่อลูกได้ไหวภรรยาของดาลเสร็จแล้ว 

             “ไป กันลูกวันนี้ลูกอยากไปน้ำตกที่ไหนครับ

           หิรัน“ ครับพ่อผมอยากไปที่เขาไปกันเยอะๆครับผมว่าสวยดีนะครับ

            ดาล” ก็สวยดีนะลูก

            หิรัน” พ่อครับ เราค้างที่นั้นได้ไหมครับ 

            ดาล “ ได้สิ ตามใจลูกเลย

           หิรันก็ได้เลือกห้องพักไว้เรียบร้อยแล้วและหยิบมาให้คุณพ่อดู 

ซึ่งเป็นน้ำตกค่อนข้างฮิตในโซเชียลและคุณแม่ของดาลก็ทักทายสองพ่อลูกด้วยความห่วงใย 

            คุณยายเดินมาหาหิรันและพร้อมกับลูบหัวหิรัญในตายิ้มและเป็นห่วง

          คุณผกา “ นี่หิรัญลูก

             หิรัญ “ ครับคุณย่า

หิรัญอยากไปเล่นน้ำตกครับ /ยิ้ม

              หิรัญ “หิรัญ ขอคุณพ่อนอนค้างที่นั้นด้วยครับ 

           คุณผกา : หรอจ๊ะ^^ ดีแล้วนะ

ได้พักผ่อน ไม่ต้องรีบร้อนนะจ๊ะ

            หิรัญ “ ครับคุณย่า ๆ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ 

           คุณผกา” จ้าๆ

            แล้วทุกคนก็ทานข้าวเย็นกันอย่างอบอุ่นพร้อมหน้าพร้อมตาตายายคู่นี้ก็ดูแลเอาใจใส่หลายชายเป็อย่างดี

           คุณผกา “หลานย่าทำของโปรดให้หลานด้วยนะวันนี้^^

           หิรัญ: จริงหรอครับ

            คุณผกา :จริงสิไปเตรียมตัวเก็บกระเป๋าแล้วลงมาทานข้าวกันนะจ๊ะ

          หิรัญ :ครับ คุณย่า

    น้ำเสียงอ้อนๆ+ดีใจแววตามีความ

สุขมากๆ สายของคุณผกาที่ที่เฝ้ามองไปที่หลานเป็นสายตาที่ห่วงใยและอบอุ่น

     เสียงเท้าหิรัญวิ่งขึ้นบรรได

เสียงคุณยาตะโกนบอกหลานชายตามหลังมา แต่เจ้าตัววิ่งไปก่อนเสียแล้ว

            คุณผกา : หิรัญ ไม่ต้องวิ่งก็ได้ลูก

เดี๋ยวหกล้มเอานะ

     เสียงเท้าผู้ชายเดินมาจากด้านหลัง

พร้อมเดินมุ่งหน้ามาทางคุณผกาๆที่ไม่ได้สนใจสายตามองไปที่หลานวิ่งขึ้นบรรไดตรงหน้า จึ่งมีอาการตกใจนิดหน่อย

            ดาล :คุณแม่ครับ 

            คุณผกา : อุ๊ย แม่ตกใจหมดเลย

            ดาล:ขอโทษครับคุณแม่ที่ทำให้ตกใจ

           คุณผกา :ไม่เป็นไรๆ ว่าไงห๊ะเรา

ไปกันกี่วันละ

           ดาล: หลายวันหน่อยครับพอดี

ผมจองห้องพักไว้หลายคืนคุณแม่ดูแลตัวดีดีนะครับ

           คุณผกา:จร้าๆ ไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะเราสองคนนั้นและเดินทางปลอดภัยนะ

นี่แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้วไปกินข้าวสิ

           ดาล: ครับ เดี๋ยวผมไปดูลูกชายสักหน่อย 

           คุณผกา :เดี๋ยวแม่ไปรอที่โต๊ะนะ

ตาหิรัญน่าจะใกล้เสร็จแล้วนะ

          ดาลกอดคุณแม่พร้อมกับเดินไปส่งที่ห้องอาหารและเดินกลับมาขึ้นไปชั้นสองไปหาลูกชายที่กำลังจัดของอยู่

           หิรัญ:เอากระเป๋าใบไหนดีนะ

          หิรัญคิดไม่ตกว่าจะเอาใบไหนดี

จึ่งเลือกอันที่ชอบที่สุดแล้วเขาก็เปลือกกระเป๋าคู่ใจ สักพักหิรัญได้ยินเสียงมีคนเดินมาที่หน้าห้อง 

 ( เสียงเคาะประตู ก๊อกๆ ก๊อกๆ)

          ดาล:พ่อเข้าไปนะ

          หิรัญ: ครับ เข้ามาได้เลยครับพ่อ

          ดาบ : ไหนเอาอะไรไปบ้างครับไหนพ่อดูสิ

         หิรัญ: ยังไม่ได้เตรียมเลยครับ

พ่อดีผมพึ่งเลือกกระเป๋าได้

         ดาล: โอเคร งั้นเดี๋ยวพ่อเตรียมให้นะ คุณปู่กับคุณย่ารอทานข้าวอยู่นะครับ

         หิรัญ: จริงด้วย งั้นเราลงไปทานข้าวพร้อมคุณย่ากับคุณปู่ ก่อนก็ได้ครับ

         ทั้งคู่ก็เดินลงมาจากห้องนอนของหิรัญ เดินมาที่ห้องครัว 

         คุณผกา :มาๆสิลูก 

         ทุกคนนั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุขและแล้วเวลาก็ผ่านจนถึงวันพรุ่งขึ้น

ทุกคนต่างกันแยกย้ายกันเข้านอนซึ่งมีคุณผกากับคุณชัยมิตรที่ยังอยู่หน้าบ้าน

ท่านรู้สึกถึงความไม่อบอุ่นอีกต่อไป

หลังจากนี้