คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [ Prologue ]
“ …..ให้ผมไปเรียนที่ภูเก็ต ? ” เด็กหนุ่มอายุ 13 ปีได้เขายืนคุยกับพ่ออยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
“ เออนะซิ มันเป็นทุนเรียนฟรีนะ….. " เขาอดสงสัยไม่ได้เขาไม่ได้ไปสอบอะไรเลยนะ ?
“ ผมไม่ได้ไปสอบที่ไหนเลยหนิ ? หรือพ่อส่งข้อมูลไป ” คนพ่อครุ่นคิดย้อนความจำเเล้วตอบปฏิเสธกลับไป
“ ไม่นะอยู่ๆก็มีจดหมายมาส่งนะ….. ” ผมควรจะดีใจดีไหม ? เด็กหนุ่มคิด
“ งั้นไปก็ได้โรงเรียนชื่ออะไรหรอครับ ? ผมจะไปเสิรช์ซักหน่อย ”
“ นานาชาคิ กัสเเตรงค์ ” ความคิดของเด็กหนุ่มเริ่มกลับมาตะหงิดๆชอบกลอีกครั้ง…..
“ นานาชาติเลยหรอพ่อ ? ไม่ใช่คนส่งจดหมายมาเเกล้งนะ ? "
“ เออซิ ! เอาจดหมายไปดูไหม " พ่อเถียงกลับไปเพื่อบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง
“ ไม่ละเชื่อก็ได้เปิดเทอมวันไหนอะพ่อ ? "
“ พรุ่….งนี้ !!!! ” คนพ่อพึ่งเห็นเเล้วจึงเเหกปากลั่น
“ วัท…เเล้วมันจะไปจองเครื่องทันได้ไงละ พ่อ !!!! ” คนลูกก็เเหกปากตาม
“ รู้ป่าวเพื่อนพ่อเป็นใคร….เจ้าของสายการบินเลยนะเว้ย :D ” คนพ่อค่อนข้างอินดี้ส่วนหน้าลูกซีเรียสไม่น้อย
“ พ่อนี้เพื่อนเยอะจังนะ…รอบที่เเล้วก็เจ้าของร้านอาหารมิชลิน :P ” พูดเสร็จเขาก็วิ่งเข้าไปเตรียมของ
_______________________________________________________-
ปี 2027 โลกใบนี้อัพเกรดขึ้นทั้งเทคโนโลยี การเรียนการสอน เศรษฐกิจ เเละ “ ไสยศาสตร์ ”
ผมไม่ค่อยเชื่อไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหรหรอกนะ :P ไม่เคยเจอกับตัว
“ ธัญณกร ชูกิจ ธัญ ” อายุ 14 ปี เด็กดรอปเรียนมัธยม ธรรมดาๆ ที่กำลังจะหวนคืนสู่ระบบการศึกษา
___________________________________________________________
บนเครื่องบินเวลา 4 ทุ่ม 45 นาที
-ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านปิดเครื่องมือสื่อสารทุกอย่างเรากำลังจะลงจอดเเล้วครับ
“ ถึงเเล้วซินะหัวใจเเทบวาย-----ไม่นึกว่าพ่อจะเส้นใหญ่ขนาดนี้จอง First Class ใน 2 ชั่วโมง .___. ) ”
ธัญเดินลงจากเครื่องบินหลังจากลงจอด
“ พี่ธัญ !! ”
เสียงตะโกนของสาวน้อยเสียงใสคนหนึ่งดังขึ้น
“ หนูอยู่นี่ ! ”
ผมหันสายตาไปมองเสียงที่น่าจะเรียกหาผม เธอกระโดดดึ่งๆ ความสูงราวเด็กประถมปลาย
“ นี้พี่จำหนูไม่ได้ใช่ไหมเนี่ย .___. ) ”
ผมเดินมาก่อนที่เธอจะเริ่มพูดถึงผมน้ำเสียงดูเปลี่ยนจากเมื่อซักครู่
“ ก็นะ ไม่ได้เจอกันตั้ง 4-5 ปีเเนะล่าสุดที่เจอเธอพึ่งเข้าอนุบาลอยู่เลย :P ”
นันนะ สาวน้อยลูกครึ่งญี่ปุนญาติผมเอง อาศัยอยู่ที่ภูเก็ตตั้งเเต่เกิดเป็นลูกของพี่สาวผมหรือหลานนั้นเเละ
ที่อายุห่างกันโคตรเยอะ พี่สาวผมเเต่งงานกับ ชาวญี่ปุนที่อาศัยอยู่ภูเก็ตเลยมี นันนะ ขึ้นมานี่เเละ
“ เเล้วนี่อาธัญจะเข้าโรงเรียนไหนหรอเห็น ปู่ บอกกว่า อา จะมาเรียนที่นี้เเต่ไม่ได้บอกว่าโรงเรียนไหน ? "
ปู่ที่ว่าก็คือพ่อผมนั้นเเละครับ . . . หลังจากพูดกับตัวเองได้ซักพัก นันนะ ก็พูดขึ้นทำให้ผมสะดุ้งจากการเหม่อลอย
ผมเดินตามนั้นไปเรื่อยๆบ้านของเธออยู่ใกล้สนามบินอยู่พอควรเลยเดินกันไปได้
“ นานาชาติ กัสเเตรงค์ นะ . . . ได้ทุนเรียนฟรีด้วยนะ ”
“ !? พูดจริงหรือหยอกอาธัญ ? ”
เธอมีท่าทีตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิงถามคำถามผมต่อ
“ ไม่ได้หยอกเเล้วก็เรียกฉันพี่ก็ได้เรียก อา รู้สึกมันเเก่ชอบกล . . . ”
“ นี้พี่มา พลังไสย ด้วยเรอะ !!! ทำไมเเม่ไม่เคยเห็นบอก . . . ”
“ พลังไสย ? ไม่มี ทำไมอย่าบอกว่า . . . ! ”
“ นั้นมันโรงเรียนสอนล่าผี นะ !!!! ”
. . .
“ เ ชี่ ย ไ ร เ นี่ ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "
_________________________________________
เเละเเล้วจุดเริ่มต้นหายนะเเละเหล่าผู้ช่วยให้รอดเเห่งยุคสมัย . . .
____________________________________________
เราเดินทางมาถึงที่พักพร้อมสิ่งน่าเหลือเชื่ออีกอย่าง ผมมาสมัครโรงเรียนล่าผี . . .
“ นี่ . . . ลูกไปทำอะไรอาเขาหรือเปล่าทำไมหน้าตาไม่สู้ดีเลย ”
เสียงของหญิงสาวคนนึงดังมาจากภายในบ้านสายตามองตรงมาที่ผม
“ ผมโดนพ่อหลอกมาสมัครโรงเรียนล่าผีนะซิ . . . ”
“ ฮะ ? พ่อเนี่ยนะ ? อย่างพ่อมันจะไปหลอกอะไรนายได้ เเกออกจะฉลาด — ”
พี่สาวของผม “เมล” เธอพุดเเก้ต่างให้พ่อก่อนจะเดินกลับเข้าไปข้างในบ้าน
“ สวัสดีครับพี่ มาโคโตะ ”
ผมเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะพบชายคนนึงเขานั่งเช็ดเลนส์กล้องอยู่อย่างอารมณ์ดี
“ อะ สวัสดีธัญคุง ! ”
เขาหันสายตามาทางผมอีกคนก่อนที่นันนะจะกระโดดไปนั่งตักเขา
“ นี่ลูกอย่าพึ่งยุ่งซิ . . . เดียวเลนส์ก็เปรอะหมดอย่าเอานิ้วจับละ . . . ”
พี่มาโคโตะสามีของพี่เมลเป็นช่างกล้องอิสระเเต่ไม่รู้เอาเงินมาได้เยอะเเยะจากไหนขายภาพใบนึงได้หลายพัน
เเปลกจริงๆ ก่อนที่ผมจะเดินไปนั่งโซฟาใกล้ติดทีวี พี่เดินมานั่งตรงข้ามกับผมก่อนจะเริ่มถาม สัพเพเหระ
“ นี่ตกลงเเกมาสมัคร กัสเเตรงค์ จริงๆหรอเห็น นันนะ บอกมา . . . . ”
“ ก็ตอนเเรกนึกว่าโรงเรียนปกติๆเเต่กลายเป็นโรงเรียนล่าผี ผมก็ไม่ได้เชื่อเรื่องพรรคนั้นซักหน่อย ”
เธอรินน้ำเย็นใส่เเก้วทรงถ้วยไวน์ก่อนจะยื่นมาให้ผมเเละรินน้ำส้มให้นันนะที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างผม
“ เหอะ . . . ถ้าเเกมาอยู่ภูเก็ตซักสองสามเดือนเเกจะรู้ว่ามันมีจริง ”
“ ทำไมละ ? ”
“ เหอะบ้านถล่ม เสียงหอนเเถววัด เเถวโบสถ์ ”
“ บ้านถล่ม นานทีจะเกิดเเต่ก็เป็นได้ ไอ้สองข้อหลังก็หมาหอนเเค่นั้นเอง ”
" บ้านถล่มเดือนละครั้ง เสียงหอนไม่ใช้หมาเเน่นอนเหมือนเสียงคนหอนเเต่เเหบกว่าเเละดังกว่าหลายเท่า . . .
ไม่เชื่อคืนนี้เเกนอนห้องติดวัดซิ . . . . "
“ ได้มาซิ กล้าท้าผมก็กล้าทำ ” ผมยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ กัสเเตรงค์นะเป็นโรงเรียนล่าผี No.1 ไม่ม่ีทางจะเลือกเด็กผิดหรอก . . . "
ก่อนที่จะหันกลับเข้าประเด็นเดิม
“ ตกลงนี่ผมต้องไปจริงๆหรอ . . . ”
“ เเน่นอนไหนๆมาเเล้วจะมาเสียเที่ยวหรออย่างน้อยก็เรียนซักเดือนนึงก็ดี นันนะมันก็เหงาเป็นนะ ”
เมลพูดก่อนจะลูบหัว นันนะ ตัวน้อย
“ ก็ได้ๆ ผมจะไปเรียนก็เพราะนันนะ เเละนะ . . . ”
“ ถ้าอย่างงั้นก็ดี ห้องนอนนายตอนเเรกกะจะให้ห้องใต้หลังคา เปลี่ยนเป็นห้องเก็บของละกันที่เเกว่าอยากลองหนักหนา ”
เธอชี้นิ้วไปทางห้องดังกล่าวประตูของมันค่อนข้างผุพอควรฝุ่นจับเต็มเเสดงให้เห็นว่ามันไม่ถูกจับมานานพอควร
มีห้องน้ำในตัวสกปรกหน่อยไม่ได้ทำความสะอาดนานทำเองละกันใช้น้องชายตัวเองได้ลงคอจริงๆเลย .__.)
ผมไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเดินไปทางประตูนั้นเปิดประตูออกเสียง เอี๊ยดอาด ของประตูดังขึ้น พี่มาโคโตะก
ก็ตะโกนมาหาผมว่าเดียวเอาน้ำมันมาหยอดให้ก่อนจะเดินเข้าไปโทรมใช้ได้ที่นอนที่ว่าคือโซฟาขนาดราวๆ 2 เมตรนั้นเอง
มีหมอนวางอยู่หนึ่งใบพรอ้มผ้าห่ม ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำกลิ่นไม่มีปัญหาเเต่เเมงมุมใยย้วยเยี้ยเลย
ผมที่ไม่กลัวเเมงมุมยังรู้สึกขยะเเขยงเลย ผมเริ่มซักผ้าถูพื้น อย่าเมามันส์ สมัยอยู่กรุงเทพกับพ่อก็ทำคนเดียวเเละ
เลยเก่งอยู่พอควร . . .
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จก็สิริเวลารวม 2 ชม. ผมล้มลงนอนบนโซฟาไม่ได้นอนตั้งเเต่ขึ้นเครื่องเมื่อวานบ่ายสามตอนนี้
10 โมงเเละยังไม่ได้นอนสนิทซักทีหลังจากนั้นก็เข้าสู่นิทรา . . .
To be continue . . .
Talk
โย่ววว สวัสดีวัยรุ่นทั้งหลายฮะ OwO ตอนนี้ใช้เวลาปั่นหนึ่งสัปดาห์การบ้านกับงานนี้กองมามหาศาลเรียนออนไลน์
การบ้านเยอะจริงๆ 555+ เอาเป็นว่าเรื่องนี้คงจะไม่ได้อัพถี่อะไรประมาณ ปีละ สองตอน . . . หยอกๆ
เดือนละสองสามตอนหรืออาทิตย์ละตอนเเล้วเเต่อารมณ์เเละการบ้านคนเขียนนะครับ ตอนนี้สั้นหรือเปล่าสั้นครับ
ถือว่าสั้นปกติยาวกว่านี้เยอะเเต่ไม่ได้เขียนนานมากต้องค่อยๆปรับตัวขอให้สนุกกับการอ่านตอนต่อๆไปนะครับ !
ความคิดเห็น