ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บนถนนหนทางที่มีแต่รถสัญจรไปมาชายคนหนึ่งครุ่นคิดถึงภาพวันวานอันแสนหดหู่เขาปล่อยอารมณ์ไปตามสายลมสองข้างทาง
กรุงเทพมหานครเป็นเมืองที่เจริญแล้วเหรอ เขาได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจ
แสงไฟยามค่ำคืนได้สาดส่อง รถยนต์ที่วิ่งกันมากมาย ทำไมเมืองนี้ถึงได้วุ่นวายเช่นนี้นะ เขาหยิบบุหรี่ยี่ห่อ มายเซเว่นขึ้นมา เขายืนคิดอยู่ในใจ วันนี้จิตใจของเขาไม่สงบเขาลังเลในสิ่งที่เขาจะกระทำ สีหน้าของเขาบ่งบอกออกมาชัดเลยว่าวันนี้คงเป็นอีกวันที่แย่ที่สุดของเขาแน่
"ไม่ส่งไม่สูบมันแล้ว" ทันใดนั้นเองเขาก็เก็บบุหรี่ยี่ห้อ มายเซเว่นของเขาใส่กลับเข้าซองแต่ด้วยความ
รีบร้อนจึงทำให้ไม่ทันระวังบุหรี่มวนที่เขาเก็บเข้าไปนั้นมันกลับด้านกัน
"วันนี้ร้านหยุด"ร้านข้างหน้าคือร้านเหล้า2ชั้น สภาพของร้านค่อนข้างเก่าข้างบนหลังคาและรอบ ๆตัวร้านมีรอยไหม้ดำ ๆ ติดเต็มไปหมดร้าน ดูสภาพแล้วร้านนี้ต้องเปิดมานานมาก
"วันนี้ร้านเจ็นิดปิด"ความพยายามของเขาสูญเปล่า ร้านเจ็นิดเป็นร้านขายเหล้าของเพื่อนหญิงของเขาวันนี้เขาเครียดจัดจนต้องการอัดเหล้าเข้าปากแต่ร้านเจ็นิดที่เขาหวังได้กินฟรีดันปิด
เจ็นิดกับเขาเป็นเพื่อนกันมานานนม เจ็นิดเนี่ยแหละที่เป็นที่พึ่งสุดท้ายของเขาในยามยากดังนั้นเขาจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินกลับไปแต่โดยดี ตอนนี้ในจิตใจของเขามันเคลียดจนแทบคลั่ง เขากระวนกระวายจิตใจมันอยู่ไม่สุก
"เอาว่ะช่างมันกลับก็กลับ"ทันใดนั้นเองเขาได้ยินเสียงขอความช่วยเหลืออยู่ในร้านเจ็นิดซึ่งป้ายข้างหน้าติดว่าวันนี้ร้านปิด
เขาไม่รีรออะไรเลยเขาถีบประตูโดยที่ไม่สนและไม่รับรู้ด้วยว่าประตูล็อกอยู่หรือเปล่า
เขาร้องเรียกชื่อเจ้าของร้านโดยที่เท้าเขาไม่หยุดเดินจิตใจที่กระวนกระวายอยู่แล้วเมื่อมาเจอเหตุการณ์อย่างนี้ทำให้เขาเกิดความประหม่าอย่างมาก เขาสับสนจนไม่รู้จะทำเช่นไร เสียงเรียกร้องที่ดังขึ้นก็ดังขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียว ตอนนี้จิตใจเขาสับสนมากโดยที่เขาคิดในแง่ดีบางทีเขาอาจหูแว่วไปเองก็ได้ ส่วนเรื่องค่าประตูก็ค่อยเคลีย์กันวันหลัง แต่สิ่งที่เขารู้สึกมันกลับตรงกันข้ามกับที่เขาคิดไว้นักเพราะตามหลังความจริงมีคนถีบประตูอย่างนี้คนในบ้านน่าจะตื่น โอ้ไม่ซินิดมันคนหลับลึกแถบทั้งร้านก็มีมันอยู่คนเดียวเสียด้วย
เขาใกล้เขาไปห้องของนิดหรือเจ็นิดที่คนเรียกกันจนติดปาก เจ็นิดเป็นคนไทยเชื้อสายจีนอายุราว ๆ 30 ปีเศษ ๆ สาเหตุที่เรียกกันว่าเจ็นั้นเพียงแค่นิดเป็นคนชอบบ่นนู้นบ่นนี้เท่านั้นเอง
ปัง
เช่นเดิมเขาพังประตูห้องนอนของเจ็นิดเข้าไป แต่สิ่งที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้ากลับทำให้จิตใจของเขาแตกกระเจิง
ตุบ
ของแข็งฟาดเข้าที่ท้ายทอยซึ่งเป็นจุดตายพอดี
......................................................................................................................
ความคิดเห็น