ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : P B. 2 (100%)
P B. 2
"แ..แอ๊..ฮึ..แ" แบฮยอนสะุ้ื่นเมื่อไ้ยินเสียออนาร้อึ้นมาลาึ แบฮยอนไม่รู้ว่าเ็สาวเป็นอะไร ึเอื้อมมือหยิบวนมใส่ปา..แ่อนาลับไมู่หรือสบเลย
"อ๊ะ!" แบฮยอนเห็นว่าบนหน้าผาออนามีเม็เหื่อผุเ็มไปไหม ึใ้ฝ่ามือเ็ออให้ แ่สิ่ที่แบฮยอนรู้สึือ..ไอร้อนที่ำลัแผ่รัสีมายัฝ่ามืออเา
"แอ๊..แ!"
"..อนา ทำไมหนูัวร้อนนานี้หล่ะ" แบฮยอนทำัวไม่ถู เพราะเาเอ็ไม่เยเลี้ยเ็มาเลยสัรั้..
"เี๋ยวแบมานะ!" แบฮยอนวิ่ออาห้อไป มุ่รไปยัห้ออานยอล ่อนที่ะเาะประูไม่ยั้มือ
"ุานยอล! ุานยอลรับ! อนา"
ปัๆๆๆ
"ุานยอลรับ อนาแย่แล้วรับ!"
แร๊..
านยอลเินมาเปิประู้วยวาม่วัน ึ่หลับึ่ื่น
"มีอะไร มาปลุึนานี้"
"อนา! เธอ..ฮึ.." วาร้อนผ่าวอแบฮยอน รอบวามีน้ำาเลื่อน แบฮยอน
เป็นนอ่อนไหว่ายนานี้ั้แ่เมื่อไหร่..
"อ..อย่าร้อิ อนาเป็นอะไร!?"
"เธอ..ฮึ..เธอัวร้อนมา"
โรพยาบาลxxx
านยอลและแบฮยอนรีบพาอนาส่ัวไปยัโรพยาบาลโย่วน ถ้าหาปล่อยไว้นานเ็ะเิอาหารัไ้ลอทาแบฮยอนไ้โอบอนาไว้ในอ้อมอ พร้อมับเ็ัวไประหว่าทา เผื่อะ่วยบรรเทาอาารไ้บ้าพอถึโรพยาบาลแบฮยอนส่ัวอนาให้านยอล ่อนที่ะส่ให้เธอถึมือหมอ..เธอปลอภัยแล้ว แบฮยอนิเพียเท่านั้น
"แบฮยอน นายโอเไหม.." านยอลเห็นว่าแบฮยอนนั่เียบลอ หลัาที่อนาถึมือหมอ
"ผ..ผมโอเ"
"นายรู้ไหมันใมาที่นายร้อไห้"
"อ่า..ผมอโทษที่ทำใหุ้รู้สึแย่"
"อย่าพูแบบนั้นสิ..ันเ้าในายนะ" านยอลเอื้อมมือไปุมที่มือเล็อแบฮยอน หวัว่าอีนะไม่ิมาเ่นนี้.
พลั..
"ห..หมอรับ อนาเป็นยัไบ้ารับ" ไม่นานุหมอที่รวอนา็ออาห้อุเิน แบฮยอนไม่รอ้าพลุ่ัวเพื่อไปถามอาารทันที
"เ็ภูมิ้านทาน่ำมานะรับ..แ่อนนี้ปลอภัยแล้วรับผมอยาให้รัษาัวที่นี่สัหนึ่สัปาห์"
"ไ้รับหมอ" านยอลอบแทน
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หมออัวนะรับ"
VIP01
"รับแม่ หลานปลอภัยรับ"
'เี๋ยวพ่อับแม่ะๆไปเยี่ยมหลานอนเ้านะลู'
"พาฮารัมมา้วยนะรับแม่"
'่ะๆ แ่นี้่อนนะลู'
"นายูเหนื่อยนะแบฮยอน พัหน่อยมั้ย?" านยอลสัเสภาพออีน ูไม่่าอะไรับนอหลับอนอนมาหลายืน ึเอ่ยบอ้วยวามเป็นห่ว
"ผม..เรใุหน่ะ"
"เรใอะไร นี่็หลานันนะ นายนอนเถอะ ันเฝ้าทั้นายทั้หลานนี่แหละ"
ึั.. ึั.. ึั..
ี๊
47:43:13
"เห็นไหม..เวลาลลไปเยอะเลย เพราะนายเหนื่อยไแบฮยอน"
ไม่..เพราะผมรู้สึใเ้นแรับมนุษย์..ับุ่าหา..
"อ่อ..อืม ฝา้วยนะรับ"
ใน่วเ้าอวัน..
'ไอ้ั่ฮุน'
ื..ื..
แบฮยอนสะุ้ื่นเมื่อสัมผัสไ้ถึระบบสั่นอโทรศัพท์้าๆัว ร่าบามอไปทั่วทั้ห้อ็ไม่พบใรอยู่ นอเสียาัวเาเอและฮารัมที่นอนไม่ไ้สิบนเีย
"ใรโทรมาหน่ะ"
"อ..เอ่อ..ผมไม่รู้รับ" แบฮยอนยื่นโทรศัพท์ให้ับานยอล่อนที่ะเินไปยับริเวเียที่มีร่าออนานนอนอยู่
"ว่าไไอ้ั่"
'ั่เหี้ยรายย ูบอว่าูไม่อบื่อนี้โว้ยย'
"บ่นทุวันไม่เบื่อหรือไสัส ว่าแ่โทรมามีเรื่อไร"
'แม่มึมาบอว่ามึมีเมีย ใ่ไม่ใ่" ุแม่อีแล้วหรอ..
"มีเมียแม่มึสิ แ่นเลี้ยหลานูเว่ย"
'อยามโมหน้าเาัรับ..เออไ้่าวว่าหลานมึเ้าโรพยาบาล?"
"อืม เมื่อเ้ามืนี่เอ"
'เี๋ยวว่าๆูื้ออเล่นไปให้อนาีว่า อยู่โรพยาบาลทั้วันไหมมึอ่ะ'
"ไม่รู้หว่ะ"
'เออๆ ไม่เป็นไร เี๋ยวูหาเวลาว่าไปนะเพื่อน'
"เออๆ"
แร๊~
"ุพ่อุแม่..ะมาทำไมไม่บอผม่อนหล่ะรับ ผมะไ้ไปรับ" านยอลยืนมือไป่วยท่านถืออินมามายที่ื้อเ้ามาฝา
"อย่าลำบาเลยาานยอล พ่อับแม่็ไม่ิธุระอะไร"
"อ่า..รับ แล้วฮารัมหล่ะรับ" านยอลูบริเวประู้านหลัแ่็ไม่พบน้อสาวอน
"เธอไปทำานเมื่อเ้า ะลับมาูลูอนเย็นๆนู่น"
"แล้วหนูแบฮยอนหล่ะาานยอล" นเป็นพ่อเอ่ยถามลูาย
"แบฮยอน เานั่เฝ้าอนาไม่เว้น่วเลยรับ"
"อ่า..นาแม่มันยัไม่แลสนลูมันเลย นี่ีนะที่มีแบฮยอนมา่วยูแล" ุนายหิ่าทอถึลูสาวอนที่ไม่มีวามรับผิอบเอาเสียเลย
"อย่าว่าน้อเลยรับแม่ แ่นี้ผม็สสารเธอะแย่แล้ว"
"ฮึ..แบ๊" ในะที่านยอลสนทนาับแม่อน อนาที่พึ่ื่นึ้นมา ส่เสียร้อไห้อแ ทำเอาแบฮยอนที่นั่เฝ้าไ้ ่อยๆปลอบอย่าใล้ิ
"อนา..หนูปวหัวหรือเปล่าะ" แบฮยอนเอ่ยถามสาวน้อย
"มั่ย..ฮึ..อนาอยาเอม๊า.."
"อ..เอ่อ.."
"เี๋ยวม๊าลับมานะอนา อยู่ับป๊า่อนนะะ" านยอล่อยๆบรรอุ้มอนาให้นั่บน้นาอน ่อนะโอบเธอไว้
"หลานยาย เป็นยัไบ้าลู.."
"อนาน่าะีึ้นแล้วรับแม่ แุ่หมอให้นอนูอาารสัหนึ่สัปาห์่อนหน่ะรับ"
"อ่า..ยายิถึแย่เลย ไว้ยายะมาเยี่ยมหลานบ่อยๆนะ๊ะแม่ับพ่อเ้าบริษัทแล้วนะานยอล แบฮยอน"
"รับุแม่/รับุหิ"
"แบฮยอน..แบฮยอน..นาย" านยอลสะินร่าบาที่ำลันั่เหม่อเบาๆ
"อ..เอ่อ..รับุานยอล"
"เป็นอะไร นั่ิไรอยู่"
"อ่า..เรื่อยเปื่อยหน่ะรับ" แบฮยอนยิ้มลบเลื่อ
ี๊
47:30:45 hr
"นี่เวลาะลลแบบนี้ลอเลยหรอ?"
"รับ..ลลทุวัน ทุวินาที"
"แล้ววินาทีสุท้าย..มันะเิอะไรึ้น" านยอลเอ่ยถามแบฮยอน้วยน้ำเสียริั แ่อีนลับหัวเราะออมา
"ฮ่าๆ ผม็ไม่รู้เหมือนันรับ" แบฮยอนมัะอบว่าไม่รู้ทุรั้แม้ว่า เาะรู้อยู่เ็มอ็าม
#48hrwithyou
"แบฮยอน"
"..รับ"
"นายรู้ไหม ันรู้สึแปลๆอนอยู่ับนาย"
"..."
"ทำไมนายพึ่เ้ามาในีวิันอนนี้นะ..ทำไมไม่มาเร็วว่านี้" แบฮยอนิ้วมวเป็นปม เมื่อานยอลพูประโยนั้นออมา
"..ุหมายถึ อ..อะไรหรอรับ"
"ันไม่รู้ว่ามันเร็วไปไหม..อ่าใ่..มันอาะเร็วไป"
"..ุพูถึอะไร ุานยอล"
ี๊
47:25:32 hr
ี๊
47:20:45 hr
อย่าใสั่นสิแบฮยอน..นายใสั่นับมนุษย์ไม่ไ้
"ันอบนาย อบทุารระทำ..อบรอยยิ้ม เสียหัวเราะันอบสิ่เหล่านั้นที่ประอบมาเป็นนาย ันไม่เยเห็นใรเหมือนนายเลยสัน"
!!!
ี๊
47:15:21 hr
ี๊
47:09:59 hr
ไม่..หัวใผมะเ้นแรับมนุษย์นนี้ไม่ ถ้าหาผมรู้สึอะไรับมนุษย์อย่าุ ร่าผม้อแสลายไปในไม่้า..
ผมอยาอยู่ับุนานๆ
อ่า..ผมรู้สึอะไรันแน่นะ..ไม่..ผมไม่ไ้รัเาเลยสันิผมแ่อยาอยู่้าๆเาเท่านั้นเอ
"ผ..ผมไม่ไ้อบุ ไม่มีวัน.."
"ันไม่ไ้บอให้นายมาอบันสัหน่อย แ่วันนึนายอาะเผลออบันโยไม่รู้ัว็ไ้ ฮ่าๆ"
ท่าน..ผมลัวเหลือเิน..
ผมลัวใอผมเหลือเิน
'สิ่ที่น่าลัวที่สุไม่ใ่ารที่เ้าหลใหลในมนุษย์ แ่ือารที่เ้าเิรสรัับมนุษย์ '
"ผ..ผมอยาลับบ้าน"
"ให้ันไปส่ไหม?"
"ไม่..ุเฝ้าอนาเถอะ ผ..ผมลับเอไ้" แบฮยอนลุลี้ลุลนเ็บอใ้ส่วนัวอนใส่ระเป๋าพร้อมที่ะเินออาห้อไปไ้ทุเมื่อ
"น..นายเป็นอะไรหรือเปล่าแบฮยอน" านยอลเห็นว่าารระทำและำพูอแบฮยอนูแปลผิาปิ
"ป..เปล่ารับ ผมอัวนะรับ"
บ้านระูลปาร์
แบฮยอนไ้อาศัยรถแท็ี่เพื่อที่ะลับมาที่นี่ เารีบวิ่เ้ามาในบ้าน มยอาพี่แม่บ้านเห็นแบฮยอนรีบวิ่มา็อที่ะเ้าไปไถ่ถามไม่ไ้
"หนูแบ..เป็นอะไรหรือเปล่า วิ่ื่นมาเียว"
"ฮึ.."
"ร..ร้อไห้ทำไมะ เ็บรไหนหรือเปล่า"
"ป..เปล่ารับ..ฮึ..แบเหนื่อย..แบอัวไปพั่อนนะรับ" มยอาไ้แ่มอามหลัแบฮยอน้วยวามึนแ่็ไม่ไ้เอะใอะไร
อนเย็น..
รถันหรูทีุ่้นเยมาอบริเว้านหน้า มยอาที่อยทำหน้าที่อผู้อยรับใ้ไ้ทำามหน้าที่อย่าไม่บพร่อเลยสันิเียว านยอลส่เสื้อผ้าออนาให้ับมยอา และไม่ลืมที่ะเอ่ยถามถึอีน
"แบฮยอนหล่ะ?"
"หนูแบนอนอยู่้านบน่ะุานยอล"
"อ่อ..อืม เย็นนี้ไม่้อัอาหารนะ ุท่านทั้สอเฝ้าอนาอยู่โรพยาบาล ันะไปทาน้าว้านนอ"
"่ะ ุานยอล"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ไปทำานเถอะ"
"อ..เอ่อ ุานยอละ เมื่อ่วลาวัน อนหนูแบลับถึบ้าน เธอร้อไห้้วย่ะ แล้ว็อัวไปพัผ่อน" มยอาไม่ลืมที่ะพูถึแบฮยอน ทีู่ไม่ปิหลัาลับบ้าน
"ร้อไห้?"
"่ะ ิันไม่ทราบว่าเธอเป็นอะไร"
"อืม เี๋ยวันถามเอ"
านยอลเินรึ้นไปั้นบนอบ้าน่อนที่ะมุ่ไปยัห้อนอนอเา พอเปิประูเ้าไปลับไม่พบใรอยู่เลยเาิว่าแบฮยอน้ออยู่ที่ห้ออนาเป็นแน่
และมัน็เป็นแบบนั้นริๆ..
"นายโรธันหรือไแบฮยอน"
ทุำพูแบฮยอนไ้ยินมัน..
"ันเพียแ่บอว่าันอบนายเท่านั้น"
ุทำให้เวลาอผมมันน้อยล..านยอล
"ฮึ.." านยอลไ้ยินเสียสะอื้นมาาร่าบาที่นอนอยู่บนเีย..แบฮยอนไม่ไ้หลับ..
"ันรู้ว่านายไ้ยินแบฮยอน"
"ผมอยาอยู่นเียว"
"แ่นี่มันบ้านันนะ นายไม่มีสิทธิ์มาสั่ให้ันออไป"
"ฮึ.." แบฮยอนสะอื้นนัวสั่น านยอลเห็นมันไ้อย่าัเนว่าแบฮยอนำลัร้อไห้..
"อ่า..ันอโทษ โอเ..ันะให้นายอยู่นเียวแล้วัน" านยอลเินออาห้ออหลานสาวไป เาไม่รู้ว่าแบฮยอนเป็นอะไร
หรืออาะเป็นเพราะเาที่บออบแบฮยอนออไป..
มันเร็วเินไปริๆ
หลัาที่านยอลออไปไ้ไม่นาน แบฮยอน็ไ้ออมาาห้อออนา นัยน์ามมอไปยั้านล่าอบ้านลับไม่พบใรอยู่เลย มีเพียแ่ป้าแม่บ้านเท่านั้น..ุานยอลหายไปไหน แบฮยอนออาห้อมาหลัาที่านยอลออไป่อนหน้านี้ไม่นาน
"ป..ป้ารับ ุาน.."
"ถามหาันทำไม? ่วลาวันยัหลบหน้าันอยู่เลย" านยอลยืนออพิผนั มอมายัแบฮยอนที่ยืนอยู่้าๆป้าแม่บ้าน
"ป..เปล่ารับ"
"แล้วเป็นอะไรไป ร้อไห้ทำไม?"
"ไม่มีอะไรหรอรับ ุอย่าใส่ใเลย"
"เพราะันบออบนายใ่ไหม?" านยอลัสินใพูเรื่อ่วลาวันออไป ป้าแม่บ้านเมื่อไ้ยินุหนูอบ้านพูัล่าว็ใไม่ใ่น้อย นอย่าานยอลไม่เยเปิใให้ใรนานแ่ไหนเเล้วนะ
"ป..เปล่ารับ ไม่ใ่เรื่อนั้นหรอ อย่าสนใผมเลย"
"ไ้..พูเอนะ" านยอลพูทิ้ท้ายไว้เพียเท่านั้น ่อนที่ะออไป้านนอ านยอลไปแล้ว..
แบฮยอนปล่อยโฮออมา เาไม่อยาให้เรื่อมันเป็นแบบนี้เลยสันิ...แ่ถ้าเาไม่ทำแบบนี้ มันะทำให้เาหวั่นไหวับานยอลมาึ้น..มาึ้น
ถ้าเวลาผมมาว่านี้..ผมะไม่ลัเลที่ะอบรับวามรู้สึีๆาุเลยานยอล เพราะผมเอ็รู้สึ..เ่นเียวันับุ.. ุานยอล
#48hrwithyou
อนโxxx
านยอลมายัอนโเพื่อนสนิทอเาหลัาที่พึ่มีปาเสียับแบฮยอน เฮุนไ้รับสายาเพื่อนไม่นานไม่ิว่าะมาถึเร็วนานี้ ปิานยอละมาที่อนโนี้บ่อยรั้สมัยเรียนมหาวิทยาลัย แทบะไม่ลับบ้านเลย็ว่าไ้ แ่ส่วนมา็มีะมาหาเพื่อนมันเอาอนที่
ทุ์ะมาว่า
เพื่อนน่าบเลยนนี้..
"หน้าหมาหอย โนเทหรือไวะ?"เฮุนรู้ีว่าานยอลูท่าทาเหมือนถูปลิอมา ยัไอย่านั้น
"ไม่หว่ะ"
"แล้วเป็นอะไร? ทะเลาะับแม่ที่บ้าน? น้อสาว หรือทะเลาะับหลาน"
"ับแบฮยอนหว่ะ" แววาี้เล่นอเฮุนเปลี่ยนไปทันทีเมื่อรู้ว่าเพื่อนสนิทอนพูื่อบุลที่สามึ้นมา
"นี่มึ้อเฮิร์นานี้ไหมรับุเพื่อน"
"มึ ูอบเา มึ็รู้" านยอลถอนหายใเฮือให่ เาไม่น่าปล่อยใัวเอนานี้ ว่าะรู้ัวอีที ็หลุมพราแบฮยอนเ้าเสียแล้ว
"มึิว่ามันเรียว่าอบริๆหรอวะ แ่สามวันนะมึ สามวัน ไม่ใ่สามเือน"
"ูไม่รู้ แู่รู้สึว่ามันแปลารั้แรทีู่เอเา"
"ูให้เวลามึนอนิืนนึนะ แล้วื่นมาอบูให้ไ้ว่ามึอบเาริๆ หรือแ่ิเพ้อเ้อไปเอว่าอบ"
นั่นสิ..เวลาแ่สามวันเาะอบใร็ไม่รู้อย่าแบฮยอนไ้เร็วนานั้นเลยหรอ
นายเป็นใรันแบฮยอน...
เ้าถัมา..
"เฮุน นายยัเหมือนเิมเลยนะ" แทอี เพื่อยสนิทเฮุนสมัยเรียนเธอแวะมาเยี่ยมหลัาที่เธอลับมาาอเมริาเฮุนยัำวันนั้นไ้ วันที่เาไปส่เธอที่สนามบิน
"สวยึ้นนะแทอี มีแฟนยัเนี่ย" เฮุนแวเพื่อนสาว
"ยั..แ็รู้ว่าันรอเาอยู่"
"ใรมาวะมึ...แทอี" านยอลเินออมาาห้อนอนเนื่อ้วยเสียสนทนาทีัเ้ามาา้านนอ สายามหันไปสบาับหิสาวนุ้นเย ิมแทอี..นที่อยามีบเา
ลอสมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัย
'นาย็อบัน..ทำไมนายไม่อันเป็นแฟนหล่ะานยอลนายเียนในไอารี่ว่านายอยาแ่านับันอนเรียนบนายมัน..ฮึ'
'รอันนะแทอี ันไม่ยอมปล่อยให้เธออบใรนอาันมันอาะูเห็นแ่ัว..แ่ไ้โปร รอันนะ'
"ไ..ไม่ิว่าะเอเธอที่นี่นะานยอล" แทอีล่าวทัทายและยิ้มให้
"..ไ ไม่เอันนาน สวยึ้นนะ"
"แน่นอน รอเป็นเ้าสาวอยู่"
"แฮ่มม..นี่ใรนั่อยู่ เพื่อนนะ นี่เพื่อนเอ" เฮุนเมื่อเห็นนถูมอเป็นบุลไร้ัวน ึส่เสียระแอมเรียร้อวามสนใ
"อนแระะไปหาที่บ้าน แ่พอทีผ่านมาทานี้่อนเลยมาหาเฮุน่อน ไม่ิว่าะเอนาย"
"อ่อ..อื้ม ะลับมาที่นี่เลยหรือเปล่า"
"ใ่ นาย้อีใมาแน่ๆเลยานยอล"
"แหวะ.."
"าั่บ้า! ันไม่อยู่แล้ว เบื่อหน้าน ันลับ่อนหล่ะเี๋ยวโทรหานะานยอล" แทอีพูทิ้ท้ายไว้เพียเท่านี้่อนที่เธอะเินออาห้อไป
"ไหล่ะมึ แบฮยอนับแทอีมึะเลือใรรับุเพื่อน"
"ูยัใเ้นับแทอีเหมือนวันนั้นหว่ะมึ..แู่็ใเ้นับแบฮยอน"
"ู่วยมึไม่ไ้นะานยอล ไปัารับหัวใมึะถ้ามึเลือแทอีมึ้อปล่อยแบฮยอน แ่ถ้ามึเลือแบฮยอน มึ้อปล่อยแทอีไป ูไม่อยาให้แทอีรอมึเหมือนอนนั้น มึไม่รู้หรอว่าแทอีรอมึเาะรู้สึแย่แ่ไหน"
"เออ ูรู้"
แู่ะไม่ทำให้เา้อรอูอี เหมือนวันนั้นทีู่อให้เารอ
#48hrwithyou
ปล. เี๋ยวมาแ้ำผิให้นะรับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น