คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คนของใจ ครั้งที่ 9
-9-
ถึะิแบบนั้นแ่ผม็ไม่ไ้ลุไปเปิประูทันทีทันใ
ทำเพียล้มัวนอนบนโฟาเท่านั้น
ผม้อเ็มนาฬิาที่หมุนรอบัวเอไปหลายรั้นอนนี้ห้าทุ่มว่า
ปิาร้อหน้าอนาฬิามันะ้าแ่รั้นี้ผมลับรู้สึว่าเวลาหมุนผ่านไปเร็วมา
เสีย้านนอเียบไปนานแล้ว
เวลล์ลับอนโไปแล้วแหละ
ผมลุึ้นนั่บนโฟาแล้วหยิบล่อ้าวไปอุ่นในไมโรเวฟ
รอไม่นาน็เอาออมาวาที่โ๊ะหน้าทีวี
ผมมอรายารทำอาหารไปเรื่อยเปื่อย่อนะหันไปมอทาประูอีรอบ
อ่า
อยารู้ว่าเาไปริรึเปล่า
เท้าทั้สอ้า้าวเินไปทาประูและเปิอออย่าเบามือ
ผมะัไปทันทีเมื่อเห็นว่าเวลล์ำลันั่พิผนัห้ออยู่แถมเ้าัวยันั่สูบบุหรี่้วย
ที่เวลล์ไม่หันมามออาะเพราะว่าไม่ไ้ยิน เาเอาหูฟัมาเสียบหูอยู่นี่นา
ไหนสัาว่าะไม่สูบบุหรี่แล้วไ
“เวลล์”
“...”
“เวลล์!”
“ะ
าร์ป” เวลล์รีบับบุหรี่และปาใส่ถัยะอย่ารวเร็ว
ผมมอสภาพอีฝ่าย็อใหายไม่ไ้ทำไมไม่ลับไปอาบน้ำและนอนในที่สบาย
ะมานั่ายุหน้าห้อทำไม
“ลับอนโไปไ้แล้ว”
“าร์ป”
เาเรียื่อผมเหมือนะาใให้ไ้
ผมทำท่าะปิประูใส่เพื่อันิสัยนิบุหรี่แ่เวลล์ันใ้มือันไว้เสีย่อน
อย่ามาส่สายาเ็บปวแบบนี้ไ้ไหม
“ไหนบอว่าะไม่สูบบุหรี่แล้วไ”
“แล้วใรทำให้เวลล์เรียแบบนี้วะ”
เาถามเสียห้วนนผมแอบเม้มปาเล็น้อย ไม่่อยไ้เอประโยแบบนี้เท่าไหร่เลย
ปิเามัะอ่อนโยนไม่ใ่เหรอ
“ลับไป่อนเถอะ”
“าร์ป
เวลล์ทำผิอะไรนัหนาวะ บอเลยนะว่ายัไ็ไม่ลับ”
เาบอบ็แทรัวเ้ามาในห้อนผมแอบใับท่าทา้าวร้าวอเา
สุท้าย็้อปิประูามหลัอยู่ี
ผมยืนมอแผ่นหลัอเวลล์แล้วทำท่าะหนีเ้าไปในห้อนอนแ่เวลล์ันว้าแนไว้นรู้สึเ็บเล็น้อย
อารม์เาไม่ีแบบนี้ไผมเลยไม่อยาเผิหน้า้วยเท่าไหร่
ยอมรับว่ามีเศษเสี้ยววามลัวหลเหลืออยู่ ไม่อยาให้เวลล์เป็นแบบนี้สันิเียว
“อย่าหนีไ้ป่ะ”
“เบื่อันเหรอ”
พอถามเวลล์็บีบ้อมือผมแรมา
“อย่าถามแบบนี้ไ้ป่ะ
เวลล์วระถามาร์ปมาว่าว่าเบื่อันเหรอ เวลล์ไม่รู้เลยว่าทำัวไม่ีอะไรบ้า
าร์ปอนเ้าอนเย็นนเวลล์้อไม่ถู อโทษ็ไม่หาย เวลล์มันแย่มาเลยใ่ไหม”
ผม้มหน้าลและมอปลายเท้าอัวเอ
แอบหน่วที่ิใไม่อยาให้เราทะเลาะันแบบนี้เท่าไหร่
เวลล์เห็นท่าทาแบบนั้นอผม็ึร่าไปอพลาเอาาเยบนหัว
เาไม่ไ้อรันแน่น มัน็แ่อไว้หลวมๆ เท่านั้น
ทำไมนะทำไมผมถึเาวามิเวลล์ไม่ไ้เลย
“บอมาสิว่าเวลล์ไม่ียัไ”
“...”
“เวลล์พร้อมะปรับปรุัวเอนะ”
“ไม่...ไม่้อทำอะไรทั้นั้น
าร์ปแ่หว หวทุอย่าแม้แ่รอยยิ้มาร์ป็ไม่อยาให้เวลล์มอบมันให้ับใรทั้นั้น
าร์ปี่เ่าใ่ไหมที่หึไม่รู้อบเ ฮึ อโทษ” ผมเผลอหลุสะอื้น้วยวามเสียใ
่อให้โมาแ่ไหน็้อมีมุมอ่อนแอันทุน
“ไม่ร้อไห้นะาร์ป
เวลล์ผิเอ”
“ห้ามไปยิ้มให้ไป
ห้ามไปอใร ห้ามไปูบใร ห้ามไปน่ารัับใร ห้ามไปนอนัใร ห้ามไปอ้อนใร ห้ามไปอนใร
ห้ามไปับมือใร ห้ามไปรัใร ห้ามทำทุอย่าเลยถ้านนั้นไม่ใ่าร์ป
ที่อไปมันะูอแมาไปไหม เวลล์เ้าใไหม”
ผมบอและใ้มือำเสื้อบริเวหน้าออเาแน่น
“ไม่อแเลย
เวลล์อโทษที่ทำให้หึ”
เาอปลอบผมนเสียสะอื้นเริ่มหายไป
เวลล์ผละัวออและใ้นิ้วเลี่ยน้ำาที่ไหลึมเล็น้อยอย่าอ่อนโยน
ยิ่เห็นเาทำัวีแบบนั้น็ยิ่ัวสั่นหลุเสียสะอื้นนเือร้อนแฟนรหน้าให้ปลอบใ่อ
“ไม่ร้อนะเ็ี”
“ฮึ
ุาร์ปทำไม”
“อโทษ
เวลล์ผิเอที่เผลอหุหิใส่ อโทษนะ” เาบอและอุ้มัวผมไปนั่บนโฟาแ่เรื่อที่เาพูาห้วนใสยัอยู่ในวามทรำไม่เยหาย
“ีันนะ
สัาะอนแบบไร้สาระอี”
ผมบอและยนิ้ว้อยึ้นนเวลล์้อรีบเอานิ้ว้อยมาเี่ยว้วย
าร้ออนอเราอาะูเ็แ่วามรู้สึล้ำำว่าเ็มา
“ไม่ร้อๆ
หน้าแมูแไปหมแล้ว”
“ื้อออ”
ผมมออีฝ่าย้วยวามเินเมื่อเาเอามือมาบีบมูเบาๆ
สุท้ายผม็ยับัวไปุหน้าออีฝ่ายพร้อมับอรัร่าเา้วยวามหวแหน
วันนี้อแมาไปริๆ เวลล์ะเหนื่อยใไหมับเ็ไม่รู้ัโแบบผม
เราอายุเท่าันแท้ๆ แ่ผมมันเ็ะมั
“ิน้าวันนะ
แล้วเวลล์ะนอนไหน”
“นอนนี่รับ”
เวลล์เอามือวาบนหัว่อนะเอาาน้าวมารหน้าและเริ่มหยิบ้อนมาป้อนผม
ผม็อ้าปาินบ้าและสั่ให้เาิน้วยัน
เมื่อ้าวในานหมผม็เอาานไปล้าแล้วปล่อยให้เวลล์ไปอาบน้ำอาบท่าเผื่อร่าายะสื่นไ้
โีที่ในห้อมีเสื้อผ้าัวให่เวลล์็เลยสบายไป
เมื่อเวลล์เินออมาาห้อน้ำผม็หยิบเอาผ้านหนูมาเ็หยน้ำามัวให้
านั้น็เอาแป้มาทาัวให้้วยเาะไ้นอนสบาย แน่นอนว่า้อเอาเสื้อผ้ามาให้้วย
นัวโยืนนิ่เป็นหุ่นแล้วปล่อยให้ผมไ้ทำามใโยไม่ัอะไร อืม ผมเปียแบบนี้้อเพิ่ไร์เป่าผมเสียหน่อย
“เวลล์นั่ลรนี้
ะเป่าผมให้”
“รับๆ”
ผมเอาไร์เป่าผมเป่าที่หัวอเวลล์และแล้เป่าที่ใบหูอีฝ่ายนเาับแนผมไว้ทันที
แล้นิเียวเอแ่หูเาแมาเลยนะเนี่ย เหมือนอนที่เินผมไม่มีผิ
“ไม่เป่าหูสิ”
“ไม่เป็นเป็นไรเลย
ผมมันเปียรเนี่ย”
“เปียรไหน
แห้แล้ว”
“แห้็ไ้”
ผมยอมแพ้และเป่าผมส่วนอื่นให้
ในที่สุผม็แห้นหมทั้หัว
เาน่าะนอนสบายไ้แล้วแหละ
เวลล์ลุึ้น่อนะถอเสื้อออเพื่อเรียมัวไปนอนโฟา้านนอแ่ผมับ้นแนแ็แรอเวลล์ไว้เสีย่อน
วันนี้ทำัวไม่น่ารัเยอะ้ออ้อนให้มาว่านี้ เสียน้ำา็้อเิมวามหวาน
“นอนบนเีย้วยันไหม”
“ฮะ?
ฮ่าๆ พูริเปล่า”
“นอนเยๆ
ห้ามทำอะไราร์ปเ็า”
้อห้ามไว้่อน
เวลล์เลยยมือมายีหัว้วยท่าทาเอ็นู่อนะเินไปปิไฟ้านอและอุ้มัวผมไปนอนบนเีย้าัน
ไฟในห้อับสนิทนเิวามเียบึ้นทันทีแ่อ้อมออบอุ่นลับส่ผลให้หัวใเ้นระรัวราวับลอุ
“ฝันีนะเวลล์”
ผมบอ่อนที่อีฝ่ายะโน้มใบหน้ามาูบที่หน้าผา
ถึไม่มีำว่าฝันี็ฝันีไ้าารระทำแสนอ่อนโยนแบบนี้
อให้เารัและหลผมลอไปทีเถอะ
(อัพ่อ)
เ้าวันถัมา...
“าร์ป
ล้าผัเบาๆ สิ”
“รับๆ”
ผมบอและล้าผัาอย่าเบามือ
“ัวเล็แ่นี้
ะแรเยอะไปไหนเนี่ย”
ี้บ่นริๆ
ผมแอบนินทาเาในในเวลล์้อยื่นมือมายีหัวเหมือนรู้ทันวามิ
ผมล้าผัาเสร็็เอาไปใส่ะละมัเพื่อให้เวลล์ทำอาหารเ้าให้ิน
วันนี้ผมถูปลุให้ื่นนอนั้แ่เ้าเพื่อมา่วยเวลล์ทำอาหาร
เาบอว่าารื่นเ้าะทำให้เราสใส แ่ทำไมผมไม่สใสเลยล่ะ
เอาทฤษีาไหนมา
ผมไ้ะรีบเินไปุเผาไฟทิ้ะเลย
และแล้วอาหารมื้อเ้า็เสร็สัที ผมับเวลล์่วยันินนหม่อนะแยย้ายไปเรียน ผมับรถมอเอร์ไ์ไปเรียนส่วนเวลล์ะับรถสปอร์อัวเอไป เมื่อเ้าห้อเรียน็เรียนๆ ๆ ามนอื่น
วันนี้เปรียวไม่ไ้มาเรียน
โทรมาบอั้แ่เ้าแล้วว่าปวา ไปวิ่ออำลัายับไอ้๊ะนั่นเอ
เป็นธรรมาอเพื่อน นะีบันมัน็แบบนี้แหละ
เมื่อเรียน่วเ้าเสร็ผม็รีบับรถมอเอร์ไ์ไปเิมน้ำมันเนื่อาน้ำมันใล้หมเ็มที
ีแที่เห็นมันทำเอาใสั่น้วยวามหวาลัว โปรอย่าหมลาทาเลย
ผมรีบับรถเ้าปั๊ม็บอให้พยัานเิมน้ำมันให้เ็มถัเลย เฮ้อ
รอไปอย่าหวุหวิ
“าร์ป
ใ่าร์ปไหมลู”
เอ๋
ใรเรียผม
พอหันไปมอ็ยยิ้มว้า้วยวามีใเมื่อนที่เรียนั้นือป้าุ้
เพื่อนสนิทอุแม่นั่นเอแถมเธอยัเป็นป้าที่ใีมา้วย
ผมไม่เยรู้มา่อนว่าปั๊มน้ำมันนี้เป็นอป้าุ้และลุสม
เมื่อ่อนป้าุ้อบแวะไปเที่ยวรีสอร์ทบ่อยๆ แล้วเอาเ้มาให้ทุที
“สวัสีรับป้าุ้
ิถึัเลยฮะ”
“้า
ิน้าวเที่ยวยั มาินับป้าไหมลู”
“ินรับ”
ผมรีบูรถมอเอร์ไ์ามป้าุ้เ้าไปในบ้านทันที
ภายในห้อรับประทานอาหารนาลามีลุสมนั่รออยู่
พอลุเห็นผม็รีบเบิาโพร้อมับยิ้มทัทาย
“สวัสีรับลุสม”
“เออๆ
ไม่เอแ่ห้าเือนัวยัเล็เหมือนเิมเลย”
“ผม็ิแบบนั้นแหละรับ
ฮ่าๆ”
“ิน้าวันไอ้หนู”
ลุสมวนผม็ส่ยิ้มให้้วยวามีใ
สบายระเป๋าไปหนึ่มื้อแล้ว
ผมับลุและป้าุยเรื่อพ่อแม่ผมนิหน่อยว่าท่านสบายีไหม
เป็นยัไบ้า ผมรู้เท่าไหร่็อบไปเท่านั้น
เมื่ออาหารแสนอร่อยหมพวเราสามน็มานั่เล่นที่สวนหย่อมึ่มีเปลแวนร้นไม้อยู่
อาาศีมา อนบ่ายไม่มีเรียน็อนั่เล่นสัหน่อยเถอะ
“นอนเล่นไ้ามสบายเลยไอ้หนู”
“อบุรับลุม”
“หิวอะไร็บอนะลู”
“รับป้าุ้”
ลุับป้าใีมา
อบอเลย
ือึ!
ใรไลน์มาอีเนี่ย
เวลล์
:
อยู่ไหนาร์ป
ผมเอามือลูบปลายาอย่าใ้วามิว่าวรอบวามริไปีไหมหรือะบอวามเท็ไปี
เหุผลที่้อิหนัเพราะ่อนออาหอผมบอเวลล์ไปว่าปวหัวนิหน่อย
รั้แรเวลล์ะไม่ให้ไปเรียน้วย้ำอยาให้นอนพัผ่อน แ่ผมอไปเรียนไ
เวลล์เลยบอว่าถ้าเรียนบให้รีบลับมานอนพัผ่อน
ถามว่าอนนี้หายปวหัวรึยั
ำอบ็ือ...ยั
แ่เบาลนิหน่อย
เอาไี
เวลล์
:
อ่านแล้วไม่อบเหรอ
เวลล์
:
อยู่ไหน
าร์ป
:
หอรับ
เวลล์
:
ทำอะไรอยู่
าร์ป
:
ำลันอนพัผ่อนรับ
เวลล์
:
โอเ เวลล์ไม่วนแล้ว หายไวๆ นะแฟน
าร์ป
:
รับ ~
ผมยยิ้มและเ็บมือถือใส่ระเป๋าาเามเิม ที่เิมรับทุำเพราะำลัโหอยู่ ไม่อยาให้เวลล์ุเท่าไหร่เลย้อบอวามเท็ไป ว่าเวลล์ะลับหอเย็นนั่นแหละ เา้อออำลัายอนเย็น่อนลับบ้านเสมอ ร่าายะไ้เยิน
ี
อย่ารีบลับเลย
อ่า
อนนี้บ่ายสอเอ ทำอะไรีนะ
ในัหวะนั้นเอที่สายาเหลือบไปเห็นพนัานล้ารถและเห็นว่ามีรถหลายัน้วย
พนัานมีันแ่สามนะล้าทันเหรอ เราวรเสนอัวไป่วยานป้าุ้ับลุสมีไหม
เาอุส่าห์เลี้ย้าวมื้อเที่ย
“พนัานมีแ่สามนเหรอรับ”
ผมถามลุับป้า้วยวามสสัย
“ใ่้า”
“วันนี้รถเยอะหน่อย
เี๋ยวให้เินพิเศษ”
“ลุสมรับ
ป้าุ้รับ ผมอ่วยล้ารถนะฮะ”
ผมเอ่ยอ้วยน้ำเสียอ้อนวอนนลุับป้าพาันยมือส่ายไปมา ทำไม้อัใ้วยล่ะ
“ไม่เอาไอ้หนู
เี๋ยวพ่อเรา็่าลุายเลย”
“ลุรับ
ให้ผม่วยเถอะนะ นะ นะรับ”
“ป้าว่า...”
“นะรับ
นะรับ ใีับผมหน่อยนะ ผมอยาลอทำอะไรใหม่ๆ
บ้าอย่าน้อย็เป็น่า้าวมื้อเที่ยที่เพิ่ินไป ผมสัาว่าะเป็นเ็ี
ไม่ื้อไม่นแล้ว็ะแวะมาหาลุับป้าบ่อยๆ นะรับ เมาาร์ปเถอะฮะ”
ผมอ้อนวอนสุฤทธิ์สุเแถมยัระพริบาใหู้น่ารั้วย
“แมันร้อนนะไอ้หนู”
“าร์ปไหวฮะ”
“...”
“...”
“็ไ้”
เย้! สำเร็เสียที
ผมรีบเินามป้าุ้ไปหยิบุใหม่
ุนี้มันลุมั้แ่หัวรเท้าึ่พิเศษว่าพนัานอีสามน
ป้าุ้บอว่าไม่อยาให้ผมโนแมา ลัวผิวะเสีย ลัวะเป็นลม ที่ลัวมาที่สุ็ือลัวพ่อับแม่ผมะ่าเอา
แ่ผมไม่ลัวหรอ
อ่า แ่ลัวแฟนะับไ้มาว่า
(อัพ่อ)
่า
~
ผมีน้ำใส่รถ้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ไม่่อยไ้ล้ารถยน์เท่าไหร่ ส่วนมา็ล้าแ่รถมอเอร์ไ์เท่านั้น
พนัานทั้สามนอายุยี่สิบปีเท่าผมเลยแ่พวเาไม่ไ้เรียนหรอ
บอว่าที่บ้านไม่เินส่เสีย็เลยเลือะทำานเลย อ้อ พวเามีื่อว่า เปรม เม่น
และไบ ายหมเลย
“เฮ้ยาร์ป
ีแ่น้ำ ใ้น้ำยาล้าสิวะ” เม่นบอผม็ยนิ้วโอเให้
“เออ”
สนิทับเร็วะมั
อบเออไ้้วย
ผมเนี่ยแหละอบเออไป
ผม่วยเพื่อนทั้สามนล้ารถไ้ห้าันนหม
ลุับป้าเ้ามาถามว่าพอรึยัลอแ่ผม็อบว่ายัไม่พอรับ อยา่วยอี
ถ้าเหนื่อยะหยุเอ เฮ้อ ยัไม่อยาหยุเลย อยาเล่น เอ๊ย! อยารถ่ออีหน่อยแ่แร้อนะมั
“าร์ป
เี๋ยวป้าับลุะไปลาหน่อย าร์ป็หยุไ้แล้วเี๋ยวป่วยนะลู”
ป้าุ้เินมาบอผม็หันไปยิ้มให้ทันที ยิ้มไปป้าุ้็มอไม่เห็นหรอ
“รับทราบฮะ”
“้า”
แล้วป้า็เินาไป
ผมเินเ้าไปในร่มและถอเสื้อแนยาวออนเหลือเสื้อยือลมับาาายาวเท่านั้น
ส่วนหัว็สวมหมวสานและผ้าปิปา เรียว่าูแลหน้าแ่ไมู่แลแน
ะำะาว็่ามันเถอะ ราวนี้็เหมือนเพื่อนอีสามนแล้ว
พวเา็ใส่แ่เสื้อยืับาเาสั้นเท่านั้น
“เฮ้ย! ถอเสื้อแนยาวออทำไม เี๋ยวป้าุ้่าหรอ”
“ป้าุ้ไม่อยู่สัหน่อย”
ผมอบเปรมพร้อมับยัิ้ววนๆ ให้้วย
“เออๆ”
“รถันนี้สวยิบหาย”
ไหนเอ่ย?
ผมหันไปมอ็แอบะัเมื่อรถแสนุ้นาแล่นเ้ามา
เป็นรถสปอร์สีน้ำเินสุเท่ ลูล้อเป็นสีำ
รูปร่ารูปทรรวมถึป้ายทะเบียนมันเหมือนมา อ๊า เวลล์เอารถมาล้าเหรอ
แล้วทำไม้อมาล้าวันนี้
รู้สึปวหัวเหมือนไมเรนำลัะมา
ทำยัไี
ผมยืนัวสั่นพลาใ้หมวสานบัใบหน้าไปพลาๆ
โอมเพี้ย! อให้ลูรอพ้นาสายาเวลล์ที
เมื่อล้ารถันที่ห้าเสร็็ย้ายบวนไปยัรถอเวลล์
แอบเหลือบสายาไปมอเาำลัเปิประูและเินไปนั่เ้าอี้รอ
เวลล์สวมุนัศึษาสีาวแถมเสื้อผ้ายัหลุลุ่ยไม่เป็นระเบียบ
อบเอาเสื้อออนอาเลอ
“รีบล้าเร็ว
เี๋ยวันอื่น็มาอี”
“ใ่
ยิ่ล้าเยอะ เินยิ่มา”
“ะไ้เอาเินไป่าย่าหอพั้วย”
เพื่อนทั้สามุยันเสียั
ผิับผมที่เียบสนิท พอนิ่และเ็รถเียบๆ ็รู้สึปวหัวัวร้อนไปหม
ทำไม่อนหน้านี้ไม่เป็นวะเนี่ย หรือเราะป่วยเพราะลัวเวลล์ับไ้ มัน้อใ่แน่ๆ
ถ้าเวลล์ับไ้เมื่อไหร่ว่าโห เวลล์ะ้อุอีแน่เลย
ฮือ
ผมลัว
“เอ่อ
่วยล้ารถเร็วๆ หน่อยนะรับ ผมะรีบไปูแฟน”
เสียอเวลล์ัึ้นนผม้อ้มหน้าลมาว่าเิม
โีที่ยืนนละฝั่เวลล์็เลยับผิไม่ไ้
“รับ
ผมะรีบ่วนเลยรับ”
“เร่มือเว้ย”
“ไอ้าร์ปีน้ำเร็ว”
เฮือ!
ผมสะุ้โหยเมื่อไอ้ไบสั่มาแบบนั้น
อนนี้ำสายาแน่นมาและรีบยีลวๆ
ไม่ล้าเยหน้ามอใรเลยนแอบไ้ยินเพื่อนทั้สามบ่นพึมพำว่ามันเป็นอะไรอมันวะ
อ๊า
ผมปวหัว ฮือ ลัวแล้ว
“าร์ป?”
เฮือ!
ผมรีบปล่อยสายยาและหมุนัวเินหนีแ่ยัเินไปไ้ไม่ไล็ถูใรบานับแนไว้
อยู่ๆ วามป่วย็มาเยือนแบบทันทีทันใ รั้นี้มันป่วยริๆ
อาะเล่นน้ำนานหลายั่วโมแล้วร่าายปรับสภาพไม่ทัน
ยิ่วามลัวถาโถมใส่อาาร็ยิ่หนัึ้น
เวลล์้อุแน่ๆ
“าร์ป
โหเวลล์เหรอ” เสียทุ้มเอ่ยถามพลาึหมวสานออ ผมเยหน้าไปสบาับผม็แอบลัว
ไม่อยาใหุ้อนนี้ ทำไมปวหัวัเลยวะ
“อโทษ...”
“ทำไมหน้าีแบบนี้
เนี่ยัว็ร้อน้วย”
“...”
“เียบทำไม
าร์ปวรไปนอนพันะ ไม่ใ่มาาแแบบนี้”
เาบอและุอยู่้าหูแ่เหมือนร่าายะทรุมาว่าเิมนแทบประอร่าไว้ไม่อยู่
อย่าหน้ามืเ็า
ไม่น่าาแนานเลย
“าร์ป
เียบทำไม เฮ้ย! าร์ป!”
ยัไม่ทันไ้ฟันุมาว่านี้
สิอผม็เผลอับ่อนนไ้
“าร์ป
ทำไมอบทำให้เป็นห่วลอ อย่าเป็นไรนะ”
ผมนอนนิ่่อนะยับเปลือานิหน่อยเมื่อเสียบาอย่าัใล้ัวแถมมือยัถูุมไว้้วยท่าทาหวแหน
ทำไมร่าายูเหนื่อยล้านานี้ ไม่มีแระยับสันิเียวแถมยัปวหัว้วย
ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย
“อโทษนะทีู่แลาร์ปไม่ี”
สุท้าย็้อฝืนวาึ้นมา่อนะเห็นใบหน้าหล่อเหลาแสนุ้นาแ่ใบหน้าับหมอเศร้านหัวใระุวูบ
ผมมอเาเนิ่นนานแ่อีนไม่เยหน้ามามอเลย
เวลล์ทำเพียุมมือผมไว้แน่นพลา้มหน้าสำนึผิอยู่ อ่า นึออแล้ว
ผมื้อเอที่เผลอยืนล้ารถาแนานไป
“อโทษรับ”
“เวลล์”
“าร์ป! ีึ้นไหม” เวลล์เยหน้ามามอพร้อมับยิ้ม้วยวามีใ
ยิ่เาเป็นแบบนี้ผม็ยิ่รู้สึผินน้ำาเผลอไหลลมา
เวลล์เห็นแบบนั้น็รีบใ้นิ้วเลื่อน้ำาให้ทันที
“อโทษรับ
ฮือ”
“...”
“ีาร์ปเลย็ไ้นะ
าร์ปนเอ เป็นเ็ไม่ี้วยที่โห ีาร์ปแรๆ เลย็ไ้”
ผมบอแ่เวลล์ลับส่ายหน้าไปมาและโผัวอผมไว้หลวมๆ เหมือนลัวผมะเ็บ
“ไม่
ไม่พูแบบนี้สิ”
“าร์ปผิ”
“เวลล์ผิ่าหา
ถ้าาร์ปะผิ็ผิที่ทำให้เวลล์เป็นห่วไ้ไม่หยุไม่หย่อน
อนที่าร์ปเป็นลมไป่อหน้า่อาเวลล์ทำอะไรแทบไม่ถู ่อไปนี้ไม่ทำแล้วนะ
อย่าทำให้เวลล์ลัวนัสิ”
“าร์ปะไม่นและเป็นเ็เลี้ยแะอีแล้ว”
เื่อาร์ปสิรับ
(อัพ่อ)
“หายไวๆ
นะแฟน”
แล้วเวลล์็ผละัวออพร้อมับูบที่มับแผ่วเบา
ผมนอนหลับาล้วยวามอ่อนเพลียอีรอบแ่ไม่ไ้หลับสนิทหรอ
ทำเพียหลับาเท่านั้นแ่หูยัรับฟัเสียอเวลล์พูเสมอ
อย่าโทษัวเอว่าูแลผมไม่ี โทษที่ผมบ้าเถอะ
ถ้าเราไม่ไปเสนอ่วยล้ารถ็ไม่เป็นลมแน่
ไม่นแล้ว
ะพยายามเื่อฟัแฟนัวเอให้มาว่านี้
ฮือ
ทำผิลอเลย
ไม่รู้ว่าหลับไปนานมาแ่ไหน
รู้สึัวอีที็อนที่มีผ้ามาแะามัวเนี่ยแหละ พอหรี่ามอ็พบว่าเป็นเวลล์นี่เอ
เาำลันั่้าเียพลาเ็ัวให้้วย อ่า
นี่มันเที่ยืนแล้วนะทำไมยัไม่นอนอี ถึเาห่วผมมาแ่ไหน็วรห่วัวเอ้วย
“เวลล์”
“ัวเริ่มหายร้อนแล้ว
อนเ้าื่นมาะไ้หายป่วย ไม่ปวหัวไ”
“นอนนะ
นอนไ้แล้ว”
“รับๆ”
เวลล์เอามือลูบหัว่อนะเ็บผ้าและะละมัวาไว้ที่โ๊ะหัวเีย
านั้นนัวโ็ยับัวมานอน้าๆ พลาอร่าาย้วย
ถึสมอะเบลอและไม่่อยมีเรี่ยวแรแ่ผมสัมผัสไ้ว่าเวลล์นั่เฝ้าลอ
อยเ็ัวให้บ่อย้วย ทำไมเาถึีับผมนน่าใหายแบบนี้
ลอทั้ืนผม็หลับๆ
ื่นๆ อาะเป็นเพราะน้าัวอยลุมาเ็อาารผมลอ
พอเาไม่ยอมหลับผมะหลับลเหรอ เป็นแฟนัน็้อผลัันเป็นห่วนั้นแหละ
และแล้ว
หโมเ้า็เินทามาถึ...
ผมมอพื้นเีย้าน้าที่ว่า็่อยๆ ยันัวลุ ร่าายอผมลับมาเป็นปิแล้ว ไม่มีอาารวิเวียนศีรษะเลย ไม่แปลหรอเวลล์ทุ่มเวลาส่วนให่ทั้ืนอยูแลลอเลยนี่นา
มีแฟนี
เหมือนมีเพรไว้รอบรอ
ผมเินออาห้อนอน็เห็นเวลล์ำลัยืนทำอาหารเ้าให้อยู่
ูท่าะเป็น้าว้ม้วย
พอเห็นแบบนั้น็เินไปหาพร้อมับโอบอร่าอเาไว้นเวลล์ะัไปเล็น้อย นัวโไม่ไ้แะแนผมออ
ผม็ทำเพียเอาใบหน้าบแผ่นหลัว้าเท่านั้น
“รีบื่นทำไมแ่เ้า”
“อบุนะ
นาาร์ปทำัวน็ยัูแลทั้ืน”
“แฟนทั้นนี่นา
ไม่ใหู้แลาร์ปะให้ไปูใร”
“รู้ไหมว่าอนนี้าร์ปอยาทำอะไรบ้า”
ผมถาม่อนะผละัวออาแผ่นหลั เวลล์เลิิ้วึ้นเล็น้อย่อนะทำารปิเาแ๊สเมื่อทำ้าว้มเสร็แล้ว
นัวโหันหน้ามามอพลาเลิิ้วึ้นอีรอบ
“อยาทำอะไร”
“อยาอยู่้วย”
พูประโยแรบ็โผัวอร่าแฟนไว้้วยท่าทาอออ้อน
“อยานอนั
อยาุัว อยาโนลูบหัว อยาโนอ อยาอแใส่ อยาเล่น้วย อยาแล้ อยาั
อยาโนูบ อยาทำทุอย่าเลย ~ ”
“ี้อ้อน”
เวลล์เอามือยีหัว่อนะับไหล่อผมออ
“เมื่อวานอโทษรับ”
“รับ”
เวลล์อมยิ้มให้่อนะูบมับและโอบไหล่พามานั่ที่เ้าอี้
านั้นนัวโ็ั้าว้มมาวาบนโ๊ะพร้อมับป้อนให้้วย ไอวามร้อนลอยึ้นมาไม่ทำให้ผมลัวหรอเพราะุแฟนัวีทำหน้าที่เป่า้าว้มให้้วย
ทำไมูแลีเยี่ยนี้ เินเลยเนี่ย
“อ้าปาเร็ว”
“รับ
น่ารัลอ”
“ถ้าเวลล์น่ารั
าร์ป็อย่านนัสิ นอย่าับลิเลย”
“เาบอว่ามนุษย์ถูพันาารมาาลิ
อี...”
“่าอีเถอะ”
เวลล์บอและป้อน้าว้ม่อ
เมื่อิน้าวหมเวลล์็ให้ผมไปอาบน้ำเพื่อเรียมัวไปเรียน
แน่นอนว่า้อเป็นแฟนที่ีอยฟัำสั่เสมอ
ผมรีบอาบน้ำอย่ารวเร็วและแุ่นัศึษาใหู้เรียบร้อยว่าปิ
วันนี้สบายมาเพราะเวลล์รีุให้เสร็สรรพ แล้ป่วยทุวันีไหมะไ้มีนเอาอเอาใ
ไม่ีๆ
เี๋ยวเวลล์โรธ
“เสร็แล้วรับ”
“รอ่อนนะ
ไปอาบน้ำ่อน”
ผมพยัหน้าลและูาร์ูนในทีวีรอ
เวลาผ่านไปประมาสามสิบนาทีนัวโ็เินออมา้วยุนัศึษาถูระเบียบั้แ่หัวรปลายเท้า
อนเ้ามัน็ะเรียบร้อยหน่อยๆ อนเย็นมาถึ็เละไปามเวลา
เอาล่ะ
พร้อมไปเรียนแล้ว
“ไปันเลยไหม”
พอถามุแฟน็พยัหน้าล
“อือ
วันนี้ไปรถเวลล์นะ”
“าร์ปว่า...”
“ไม่ัใสิ
เอลมมาๆ เี๋ยวป่วยอี”
“็ไ้
รับ” ิว่า้อเิมรับ่อท้ายใหู้สุภาพ
เราสอนนั่รถสปอร์สีน้ำเินมายัมอ
เวลล์ส่ผมหน้าึ็บอให้ั้ใเรียนแล้วับรถาไป
ผมเินเามาในึสายา็เหลือไปเห็นไอ้เปรียวเินลมาารถสปอร์ันหนึ่
เห็นใบหน้านับแวบเียว็อำไม่ไ้ ไม่ิว่าไอ้๊ะะลทุนไปรับไอ้เปรียวที่บ้าน
ไม่แน่
สอนนี้อาะบันแล้ว
บแบบลับๆ
ไม่บอใร
อยารู้แล้วสิ
“เปรียว”
“เออ
หุหิแ่เ้าเลย” ไอ้เปรียวบอและเอามือยี้หัวัวเอเล็น้อย
“ทำไมวะ”
“็ไอ้...่ามันเถอะ”
“ไอ้๊ะเหรอ”
พอถามไอ้เปรียว็หน้าึมา
“เออ! เลียมามันบัับใหู้มาเรียน้วยทุวันแถมมารับั้แ่เ้าแน่ะ
ึ้นรถเมล์มาสบายว่าั้เยอะ ฮึ่ย!
ใรุธูปให้มันมารับูเนี่ย”
...ผมเอ
แ่ใระไปบอเล่า
“ไม่มีใรุธูปหรอ
ูว่าไอ้๊ะมันำลัีบมึอยู่”
“เฮ้ย! ไม่ ไม่เอามันแน่”
ไอ้เปรียวบอทั้ที่หูแ้วยวามเินั
เ้าัวรีบเินนำเ้าห้อเรียน่อนที่ผมะยืนส่ายหน้าไปมา้วยวามระอา อยาะรู้นัว่าะทนพิษวามื้ออไอ้๊ะไ้นานแ่ไหน
ีบนที่อบยัไทำไมถึแสแ่ท่าทาวนโอ๊ย
หาไอ้๊ะพูาีและทำัวอ่อนหวานอย่าเวลล์
รับรอ
ไอ้เปรียวเสร็ไอ้๊ะแน่
พอนึถึเวลล์
ผม็ิถึอีแล้ว อยาุยอยาเห็นหน้า
...มันะูอแมาไปเปล่าวะ
-------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น