Need Lawyers [ผมเป็นทนาย]

ลำดับตอนที่ #2 : หนึ่ง

* นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่เกี่ยวกับบุคคล สมาคม หรือเหตุการณ์จริงแต่ประการณ์ใด

หนึ่ง

วันจันทร์ 12 ธันวาคม
เสียงรถแล่นผ่าน หวืดๆ บนถนนฉลองกรุง อย่าว่าแต่เสียงของรถเลย เสียงครูร.ร.วัดนั่นก็ทำให้ผม ปวดหัวจะประสาทกินเอา แต่อย่างว่า ทำไมบ้านผมต้องมาอยู่ริมถนนอย่างนี้ด้วยเนี่ย..
ผมจำได้สมัยผมเรียนอยู่ชั้นมัธยม ผมเกลียดวิชาสังคมเอามาก ไอพวกประวัติศาสตร์งี่เง่าจะเอามาศึกษามันทำไมอีก?
ครูของผมเข้ามาใกล้แล้วพูดว่า " ประวัติศาสตร์ก็คืออดีต ถ้าประวัติศาสตร์เคยผิดพลาดในสิ่งไหน ปัจจุบันก็ต้องอย่าผิดพลาดอย่างนั้นซ้ำอีกไง "
ผมพยักหน้า แต่ไม่ตอบอะไร
ผมเกลียดการที่ถูกใครบังคับมาก โดยเฉพาะพวกมีความรู้มากกว่า แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องเรียนมัน
9โมงแล้วหรือนี่ วันนี้ตอน11โมงผมมีนัดเข้าศาลบางนา เพื่อไปคุยกับลูกความของผม และผมก็คิดว่าจะไม่สายเป็นรอบที่2อีกแล้ว เพราะมันเคยเกิดขึ่น เมื่ออดีตภรรยาของผม คริส บูสตั้น มาขอค้างคืนที่บ้านผมในวันอาทิตย์ของสัปดาห์ที่แล้ว
ผมลุกขึ้นจากเตียงเก่าๆ ที่ทำด้วยไม้สัก มันดูออกเป็นสไตล์ไทยโบราณ แต่มันก็แพงใช่เล่นเลย
เมื่อผมแต่งตัวเสร็จก็โทรไปหา คนขับรถประจำตัว ดิออน พิตต์ เธอเป็นคนขับรถของผม ที่ยอมมาขับให้ทนายอย่างผม ก็เพราะว่าเธอนั้นเคยต้องโทษ เรื่อง ถ่ายหนังลามก และต้องขึ้นศาล ลาดกระบัง พอดีผมก็อยากจะช่วยผู้หญิงที่ควรมีอนาคตยาวกว่านี้ เธอจะได้มีหนทางอื่นมากกว่าการไปให้ตากล้องหื่นมารุมถ่ายเธอกัน โดยตกลงให้เธอเดือนละ สี่หมื่น บาท ค่าอาหาร ที่พักผมจัดการให้เรียบร้อย เธอเป็นเพียงไม่กี่คนที่มีเบอร์โทรศัพท์มือถือของผม
เธอขับรถ เบนซ์ สีเทามารับผมถึงหน้าบ้าน ผมคิดว่าคนแถวนั้นคงจะเชื่อเธอเป็นคนขับรถของผมแต่มันมีอะไรที่มากกว่านั้น ช่างเถอะเรื่องนี้มีเพียงผมและเธอที่รู้

" ดิออน ช่วยลดเสียงเพลงนั่นหน่อย " ผมพูดพร้อมกับถือโบรชัวร์ร้านกาแฟที่นึง ย่านฉลองกรุง
" อยากไปกินที่นั่นหรอ ฉันเคยไปมาแล้ว " เธอพูด
" รสชาติมันเป็นยังไงละ โอเคไหม? "
" มันออกสไตล์กาแฟของฝรั่งเศสนะ ฉันว่าอร่อยดี และก็ไม่แพงด้วย "
" งั้นโอเค เราลองไปกินด้วยกัน "
เมื่อผมพูดเสร็จ เธอก็พยายามจะเร่งเวลาให้ผม

ร้านกาแฟ สไตล์ฝรั่งเศส อาคารพาณิชย์ที่สร้างแบบสไตล์ยุโรป มันถูกพัฒนาจากร้าน ตัดผม ซึ่งผมเคยไปตัดผมเมื่อสมัยยังเรียนอยู่
ผมเข้าไปในร้าน ได้กินของครัวซองค์และขนมปังแท่งยาว ดิออนเดินนำผม และนั่งลง
" ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีค่ะ ทางร้านเรามีโปรโมชั่น " พนักงานเสริฟ์สาว ตัวเล็กๆ กล่าวกับลูกค้านั่นคือผม และดิออน
" เอาเป็นกาแฟสูตรดั้งเดิมของที่นี่แล้วกัน แบบร้อนนะ " ผมพูด
" ฉันเอานมร้อนแล้วกัน ขอสติกซ์1ที่ " ดิออนสั่งพร้อมชี้ ที่เมนู
เด็กเสริฟ์เดินไปที่หน้าแคชเชียร์เพื่อบอกกับเพื่อนงานของเธอ

เราสองคนต่างไม่พูดอะไรกันมากนัก เพราะต่างฝ่ายต่างรู้ว่าที่นี่มันสาธารณะ ผมอาจจะถูกนักสืบมาสืบตัวผมก็เป็นได้ ดังนั้นพวกเราจึงรีบทานกัน แต่ก็ไม่เร่งมากนัก

" ทั้งหมด 140 บาทค่ะ " สาวเสริฟ์คนเดิมพูดอีกครั้งก่อนที่ผมจะไป
ผมควักเงิน240บาทให้เธอไป แล้วก็เดินออกจากร้านเพื่อนั่งเบนซ์ไปที่ศาลบางนาต่อ

ผมพูดเรื่องคดีกับดิออน ลูกความของผมเป็นชาวญี่ปุ่น เขาถูกฟ้อง ว่าขายเฮโรอีน ซึ่งจำนวนของมันก็ไม่มากนัก หากเปรียบเทียบกับเอเย่นต์รายใหญ่ๆ ชื่อของเขาคือ ทาสึจิ เอมะ .. เคยถูกจับข้อหาค้าเฮโรอีนมื่อปีทีแล้ว อัยการของรัฐสู้กับผมไม่ได้ จากโทษจำคุก 7ปี เหลือเพียง 1ปี แต่มีคนประกันเขามาได้ ครั้งนี้เขาทำผิดซ้ำอีก มาดูสิว่าอัยการจอมฟ้องครั้งนี้จะเก่งกว่า ครั้งก่อนหรือเปล่า จะเป็นคนเดิมหรือคนใหม่ และก็ไม่แปลกนักที่ผมจะได้เงินจากชาวอาทิตย์คนนี้ซักเท่าไหร่ หากเทียบกับธุรกิจที่เขาทำ..

" อย่าลืมนะ บ่ายโมง มารับผมที่นี่ " ผมพูดกับดิออนก่อนจะเข้าไปในศาล
" จ้ะ " เธอพูดพลางชู2นิ้ว

-----------------

เพิ่งหัดเขียนน่ะครับ เลยไม่ค่อยเข้าใจภาษาของพวกนักกฏหมายนักเท่าไหร่ เดี๋ยวต้องไปศึกษาอีกแล้วจะมาลงให้ต่อครับ

ขอบคุณที่อุดหนุน