ภูบัง my mission

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง  ไม่มีเจตนาล้อเลียนหรือสนับสนุนการกระทำใดๆทั้งสิ้น  เหตุการณ์  สถานที่ต่างๆในนิยายเป็นเพียงเรื่องในจิตนาการเท่านั้น  อาจมีคำหยาบไม่สุภาพหรือพฤติกรรมไม่เหมาะสมของตัวละคร  เด็กอายุต่ำกว่า18ปีควรได้รับคำแนะนำ

**************************

สิงหา  พระเอกวัยทองผู้คลั่งรัก

อินจุน  นายเอกผู้ปวกเปียกและแสนดื้อรั้น

การจีบที่ไร้อารมณ์เป็นที่มาของคำว่า……….."  หัวหน้าไม่อ่อนโยน   "

และคำตอบที่แสนสั้น……"ดื้อ"

“คุณพูดเองนะ ว่าคุณรักผมอะ” หัวหน้าเอ่ยพลางยิ้มกว้างก่อนหันมายิ้มเย้ยอย่างพอใจ   ผมหันไปมองอย่างงงๆ ก่อนจะประมวลผลหาคำตอบจากคำถามของคนที่ยิ้มกรุ่มกริ่ม อย่าบอกนะว่า......

“อย่าบอกนะว่าคุณ”   ผมชี้นิ้วไปที่หัวหน้าสิงหาที่กระดิกคิ้วงึกอย่างผู้ชนะ

“แกล้งผมให้สารภาพรัก  ภูมิใจตายละนะ... คนอะไรเจ้าเล่ห์ฉิบหาย”

“ฮ่าๆๆๆ....ผมบอกแล้วไงว่าผมเป็นผู้ใหญ่พอ  แล้วเด็กอวดดีอย่างคุณก็ต้องโดนผู้ใหญ่สั่งสอน” 

ระหว่างที่ผมอ้าปากค้างอย่างงวยงง หัวหน้าก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้

“ถือว่าเราเสมอกัน เมื่อคืนผมไม่รู้ว่าผมพูดอะไรออกไปบ้าง แต่ที่แน่ใจคือผมบอกว่าผมชอบคุณไปแล้ว ตอนนี้ผมสบายใจแล้ว”

“หัวหน้าไม่อ่อนโยน”  ผมเอ่ยน้ำเสียงน้อยใจ  ก่อนจะอ้าปากพูดต่อก็ต้องอ้าค้างไว้เมื่อหัวหน้ายกมือห้ามไม่ให้พูด

“ดื้อ”

“ปราบให้ได้นะ”

“ก็คอยดู”

************************************

ผมชื่อ ซเวจุน อดีตนักแสดงซีรีย์วายที่เคยโด่งดังที่สุดเมื่อสามปีก่อน  แต่ชื่อเสียงและคำชื่นชมจากผู้คนหลายแสนนั้นก็อยู่เพียงไม่นานนัก  เมื่อถึงจุดต่ำสุดในชีวิตที่ถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกร เมาแล้วขับรถชนคนตาย  ถึงแม้ว่าพยานหลักฐานจะขัดแย้งกับสภาพร่างกายของผมในตอนนั้น  ที่เมาจนไม่ได้สติจดจำเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นไม่ได้เลยก็ตาม แต่ในเมื่อผมคือคนเดียวที่อยู่ในรถที่หงายท้องพร้อมกับรถอีกคันที่มีร่างไร้วิญญาณของผู้หญิงอีกคนอยู่  ผมก็หนีไม่พ้นผู้ต้องสงสัย  แล้วชีวิตในวงการที่สวยหรูก็ดับลง  เหลือเพียงอดีตดาราวัยรุ่นขี้เมาคนหนึ่งที่เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านหลังจากเรียนจบจากอเมริกา ตลอดสามปีที่หลบไปเรียนและรักษาอาการซึมเศร้าผมก็มีชีวิตอยู่อย่างไร้จุดหมาย  อยู่เพื่อคนที่รักผมไปวันๆ  ซึ่งตอนนี้คนที่รักผมก็จากไปแล้วคนหนึ่ง  นั้นก็คือพ่อของผมที่จากไปด้วยอาการโรคหัวใจที่เป็นมานาน เมื่อเห็นน้ำตาและความเจ็บปวดของแม่ที่ต้องเสียสามีไปอย่างกะทันหัน  นั้นทำให้ผมเริ่มหันมาใส่ใจและมอบความรักให้กับแม่มากขึ้น เพราะเมื่อครั้งหนึ่งเคยมอบหัวใจดวงนี้ให้กับใครบางคนที่หนีหายไปพร้อมกับอุบัติเหตุครั้งนั้น จนกระทั้งเมื่อผมได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญจากหลวงตาที่ป่วยหนัก  ให้เดินทางไปเอาของบางอย่างกลับมา  ผมก็ตัดสินใจก้าวออกจากโลกโดดเดี่ยวนี้เพื่อเผชิญโลกใบใหม่อีกครั้ง..

“อินจุน” เสียงเอ่ยเรียกจากเพื่อนสาวคนสนิทที่เหลือเพียงคนเดียวของผม เอ่ยดังมาพร้อมกับการก้าวเท้ายาวๆมายังโต๊ะหินอ่อนที่ผมนั่งอยู่ในสวนหลังบ้าน  เธอเดินมาพร้อมกับของถุงข้าวของรุงรังที่ผมฝากให้ซื้อ  ก่อนมีนาสาวร่างเล็กจะวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะ

ปึ้ง!    ผมปิดสมุดบันทึกเอาไว้แล้วเงยหน้ามองดวงหน้าที่บรรจงแต่งจนดูสวยหมดจดทุกรูขุมขน    ผมยกยิ้มให้เธอเพื่อขอบคุณแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นเข้าสู่กูเกิลแมพกดตำแหน่งที่ตั้งของเป้าหมายที่จะไป  บ้านภูบัง ตำบลร้อยรัก จังหวัดอุบลราชธานี ในแผนที่บ่งบอกว่าตำแหน่งนี้อยู่ติดชายแดนเพื่อนบ้านประเทศลาว  บริเวณโดยรอบมีแต่เทือกเขาสีเขียว  ผมถอนหายใจเฮือกแรง  ก่อนเพื่อนสาวจะมองหน้าแล้วยกคิ้วใส่เพื่อเรียกร้องความสนใจ  มีนาในชุดสูททำงานสมัยใหม่สไตน์เกาหลีนั่งลงพลางสะบัดผมยาวไปทางด้านหลังหย่อนสะโพกนั่งลงฝั่งตรงข้ามก่อนทำหน้าหงิกใส่ผม

“อะไรของแก  ซื้อของทำไมมากมาย  ทำยังกะจะไปเที่ยวไหนหลายวัน  แล้วที่จริงแกสั่งเอาก็ได้ไหม หา! ชอบจังใช้งานเพื่อนเนี่ย ปะเดี๋ยวฉันก็หนีหายไปทิ้งให้อยู่คนเดียวหรอก”  เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงประชด  แต่ผมกลับรู้สึกกลัวว่าเธอจะทำจริงๆเพราะตอนนี้ผมเหลือเพื่อนสนิทอยู่แค่คนเดียว  ผมวางโทรศัพท์ในมือที่เปิดกูเกิลแมพดูสถานที่ที่จะเดินทางไปในวันพรุ่งนี้ลงก่อนหลุบสายตามองต่ำเพราะรู้สึกผิดที่ใช้เพื่อนหนักเกินไป นอกจากงานที่มีนาต้องช่วยแม่ผมทำงานที่บริษัทแล้วยังคงต้องดูแลผมไม่ให้รู้สึกเหงาและเดียวดายอีก   ผมคงน่าเบื่อจริงจนเธอเองก็อยากเลิกคบเต็มที

“ขอโทษ”  ผมเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“เฮ้ย! อินจุน  ฉันล้อเล่น แกก็รู้ฉันไม่มีวันทำแบบนั้น  ฉันแค่หยอกเล่นเสยๆ”  มีนาจับที่มือผมเพื่อยืนยัน  ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนกุมมือเธอเอาไว้เพื่อเป็นการขอบคุณ

“แก..”

“ฮือ..”

“ขอบใจนะ  ที่ยังอยู่กับฉัน”  เพื่อนสาวของผมยิ้มหวานให้อย่างจริงใจ  ก่อนโผเข้ามากอด

“อินจุน แกเป็นเพื่อนคนเดียวที่อยู่ข้างฉันในยามที่ครอบครัวฉันล้มละลาย  ก็มีเพียงแกที่ช่วยฉันจนเรียนจบ  ฉันมีวันนี้ได้ก็เพราะแกกับคุณแม่ของแกนะ  เพราะฉะนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันจะอยู่กับแก  แกจำไว้นะ” ผมพยักหน้า ก่อนผละตัวออกจากอ้อมกอดนั้น  สายตามองไปที่ของมากมายที่มีนาซื้อมาให้

“แล้วแกจะไปไหน ?”  เธอยังคงสงสัย

“ก็กลับบ้านเกิดของหลวงตานะ  กะว่าจะไปสักวันสองวันก็กลับแล้ว”  เมื่อได้ฟังเธอก็ตาโต

“ไปด้วยนะ”  มือเรียวเอื้อมมาจับที่มือผมไปโอบเพื่ออ้อนวอนทำตาปริบๆเหมือนเด็กน้อย

“ไม่ได้หรอกจ้า”  เสียงของแม่ผมดังมาพร้อมกับขนมคุกกี้ที่ทำเองเพื่อนำมารับแขกที่เปรียบเสมือนลูกสาวอีกคนของแม่  มีนารีบลุกขึ้นไปโอบกอดแม่ของผมดังเช่นทุกครั้งที่พบเจอ 

“คิดถึงคุณแม่นะคะ”

“จ้า  ขี้อ้อนเหมือนเดิมเลยนะหนูมีนา  เจอกันที่ทำงานทุกวันไม่เบื่อหน้าแม่หรือยังไง?”   หญิงสาวส่ายหน้ายิ้มแก้มปริ  ก่อนแม่กับมีนาจะเดินมานั่ง มีนาจัดการกินขนมของแม่ด้วยความคุ้นชินเพราะนี้เป็นของชอบของเธออยู่แล้ว แล้วการกินคือชีวิตของเธอ

“ว่าแต่..ทำไมหนูถึงไปกับอินจุนไม่ได้ละคะ  ที่นั้นเป็นบ้านเกิดของคุณแม่ไม่ใช่หรอ  หนูอยากไปกับอินจุน  อยากไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้างแล้วก็จะได้ดูแลอินจุนด้วยไงคะ”  สาวสวยมาดเลขาใหญ่ของผู้บริหารระดับสูงของแม่ผมเอ่ยถามทั้งๆที่ขนมยังเต็มปาก   เมื่อไม่อยู่ในบริษัทการวางตัวสบายๆก็เป็นเรื่องปกติโดยเฉพาะกับเพื่อนที่สนิทกัน

“ไว้ทุกอย่างเสร็จสิ้นค่อยไปเถอะนะ  ครั้งนี้อินจุนต้องไปคนเดียวจริง ๆ หลวงตาท่านสั่งเอาไว้แบบนั้น”

“เฮ้อ!  เสียดายจัง ต้องสำคัญมากแน่เลย แต่อินจุนแกอยู่คนเดียวได้แน่นะ” ผมพยักหน้า

“ที่นั่นไม่มีไฟฟ้า  ไม่มีอินเตอร์เน็ต คงติดต่อกันยาก  อินจุนต้องรีบทำรีบกลับนะลูกแม่เป็นห่วง”

“ครับ  แค่ไปเอาของคงไม่ยากอะไร  ผมจองตั๋วไปกลับไว้แล้วด้วย”

******************************

“ไหนบอกสิ  ว่าคุณไปทำอะไรแถวนั้น?”

“เอ่อ..ผม  คือ ผมจะ...”

“ให้สอนหนังสือ  แต่ทิ้งเด็กเอาไว้แล้วไปเดินเล่น  ผมจะหักคะแนนคุณ”

“ผมไม่ได้ไปเดินเล่นนะ”   ผมรีบเถียงกลับ  แต่เอ๊ะ!...จะเถียงทำไมว่ะ  เขาคิดอะไรก็ช่างเขาสิ  นิสัยอยากเอาชนะของผมมันแก้ไม่ได้สักที

“แล้วไปทำไม?”

“ผมแค่จะไปวัด”  หัวหน้าขมวดคิ้วยุ้งอย่างสงสัย

“แค่ไปวัดบอกผมก็ได้  ไม่เห็นต้องหนีเวลาราชการไปเลย เดี๋ยววันหยุดผมพาไป”

 “ผมรอไม่ได้  ผมต้องรีบ..” เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรที่น่าสงสัยออกไปผมจึงรีบเม้มปากแน่น

“รีบอะไร?” 

“ออ...รีบไปไหว้พระขอพรให้ได้คะแนนเกรดเอจากหัวหน้าไง”

“ไร้สาระ แค่คุณก่อเรื่องวันนี้คะแนนจิตพิสัยก็หมดไปแล้วครึ่งหนึ่ง”

“โห่....ใจร้าย  ไม่เห็นเหมือนหน้าตาเลย  ออกจะหล่อ”

“ฮือ...คุณชมผมหล่อหรอ?”  หรอ???   ผมพูดแบบนั้นหรอ???

“ก็ตามที่ได้ยินแหละ”

“หึๆๆ”  หัวหน้าหัวเราะในลำคออย่างพอใจ  บ้ายอเหมือนกันนะ

“เออ..พรุ่งนี้คุณใส่ชุดนักศึกษาด้วยนะ  เวลาสอนจะได้ถูกระเบียบ”

ผมได้ยินก็ตาโต  หันไปมองหน้าหัวหน้าสิงหาแบบตกใจ

“ต้องใส่ด้วยหรอ?” หัวหน้าขมวดคิ้วอีกรอบ

“ต้องสิ แล้วก็ส่งเอกสารจากทางมหาลัยคุณให้ผมด้วยนะ จะได้ประเมินคุณระหว่างสอน”

“เอกสาร?”

“อือหึ  ใช่เอกสาร” หัวหน้าทวนคำ  ผมแสยะยิ้มแห้ง  เอกสารห่าอะไรอีกละ  ไอ้เราก็ไม่ได้เรียนครู  เลยไม่รู้ว่าเขาต้องทำยังไงให้ถูกระเบียบ 

“ทำไมหรอ  คุณติดปัญหาอะไร  บอกผมได้นะ”

“แฮร่...ติดครับ   ติดทุกเรื่องเลย”

*********************************

พระเอก  สิงหา  รัตนกิจ  ครูใหญ่.  โรงเรียนตชด.บ้านภูบัง

นายเอก  ฉายศศิน  หรือ  ซเวจุน (ชื่อในวงการบันเทิง)  ชื่อเล่น  อินจุน

****************************

“คุณอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ?” เสียงเอ่ยดังพร้อมกับร่างสูงที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ครับ  มีอะไรหรือเปล่า?”

“ป่ะ.. วันนี้คุณไปนอนกับผมที่บ้าน”

“หือ....จะบ้าหรอ  ผมไม่นอนกับหัวหน้าหรอก”

“อย่ามาดื้อตอนนี้นะ   คุณนอนคนเดียวไม่ได้แล้ว  อันตรายไปนอนกับผมดีกว่า  เผื่อคนร้ายย้อนกลับมาทำร้ายคุณอีก”

“ก็แล้วทำไมผมต้องไปนอน  หัวหน้าก็มานอนบ้านผมสิ”

“เอ๊ะ! คุณนิ  พูดยากพูดเย็น”  อยู่ๆหัวหน้าก็เดินตรงมาแบกผมออกไปดื้อๆ

“เฮ้ย! แบบนี้มันบังคับลักพาตัวชัดๆ ผมจะแจ้งความ” หัวหน้าทิ้งผมลงบนบันได

ตุ๊บ!

“โอ้ย!...ผมเจ็บแขนอยู่นะ  ไม่อ่อนโยนเลยอะ” 

“ก็ดื้อ  คุยไม่รู้เรื่อง เอาแต่ใจ  พูดมาก พูดเยอะ”

“โห ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย แค่เล่นตัวนิดหน่อยทำเป็นโกรธไปได้  ง้อหน่อยก็เดินตามมาแล้ว  ไม่เห็นต้องแบกมาเลยนิ”

**********************

ปล. RAK เองค่ะ  ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่แนะนำติชมผลงานทุกเรื่องที่ผ่านมา  RAK เป็นนักเขียนมือใหม่กำลังหาแนวทางของตัวเองอยู่ หลายท่านที่ติดตามก็คงพอทราบแล้วว่า RAK เขียนมาแล้วสามเรื่อง ครั้งนี้เลยลองแต่งแนวดราม่าดู  ซึ่งก็ยากมากกับจินตนาการที่จะสรา้งตัวนายเอกขึ้นมาให้เป็นตัวดำเนินเรื่อง   และด้วยเป็นคนอีสานเลยลองเอาความเชื่อและวิถีชีวิตที่เห็นประจำลงไปในนิยายเรื่องนี้ดู  ใครชอบแนวนายเอกสำอาง ดื้อรั้น รักสบาย  แต่เนื้อแท้เป็นคนเด็ดเดี่ยวเข้มแข็งแล้วให้พระเอกคอยเป็นคนคอยซัพพอร์ตในทุกๆเรื่อง  อาจจะฟังดูแปลกแต่พระเอกเรื่องนี้ RAKเอาพระเอกในฝันของตัวเองใส่ลงไปเป็นสิงหา  ผู้ชายที่พร้อมเข้าใจและดูแลเราในทุกๆเรื่องไม่ว่าเราจะอยู่ในสถานะไหน อุปนิสัยเป็นยังไง เชื่อว่านักอ่านหลายคนอยากได้คนข้างกายแบบนี้ใช่ไหมละ….อย่าพึ่งเบื่อแล้วเลื่อนผ่านนะคะ   ยังงัยลองเข้าไปอ่านเล่นๆดู ใครอยากเพิ่มหรือแนะนำซีนไหนลงไปก็แนะนำเพิ่มเติมเข้ามาได้เลยค่ะ  

ท้ายนี้…ฝากสนับสนุน  เฮียหยกกับหนูปลวกทั้งสองภาคด้วยนะคะ  ขอบคุณค่ะ