คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 ลาก่อน โดราเอม่อน เพื่อนคนสำคัญ
อนเย็นเหมือนทุวันามปิ
ไ้มีเ็ผู้ายผมสั้นสีผมอเาเป็นสีำ เาใส่แว่นทรลม ัวเาไม่สูมา ำลัวิ่ร้อไห้ฟูมฟาย เาำลัวิ่ลับบ้านไปให้เร็วที่สุ เพราะโนพวเพื่อนๆรัแเหมือนทุวัน นลายเป็นีวิามปิอเา
โนบิะไ้เปิประูบ้านแล้ววิ่ึ้นไปบนั้นสออบ้าน้วยวามเร็ว
ึๆ ึๆ ึๆ
เามอไปยัในห้อไ้พบับหุ่นยน์สีฟ้า หน้าาอย่าับทานูิ (พี่ม่อนไม่ถูใำพูอไรท์ พี่ม่อนือแมว)
"โราเอม่อนนนนนนนนนน!!!!"
โนบิะมอไปหุ่นยน์แมวสีฟ้าเา ทำหน้าาเศร้าๆ โนบิะหยุร้อไห้…เาเินไปถามโราเอม่อนว่าเป็นอะไร
"โราเอม่อนเป็นอะไร ทำไมนายถึทำหน้าาเศร้าๆล่ะ"
หุ่นยน์แมวสีฟ้า ยัทำหน้าาเศร้าๆเหมือนเิม แล้วบอเพื่อนรัอเาอย่าโนบิะ
“โนบิะุ ือว่าม่อนมีเรื่อะบอนายน่ะ ม่อน้อลับไปยัโลอนาแล้วในอีสอวัน้าหน้า”
โนบิะิว่าเรื่ออะไรหลัาโราเอม่อนบอเา
"ัน็ิว่าเรื่ออะไร โราเอม่อน เี่ยวนาย็ลับมาเหมือนทุที ไม่เห็น้อทำหน้าาอมทุ์เลย"
“ไม่ไ้ลับมาแล้ว โนบิะุ”
โนบิะิว่าเพื่อนรัอเาอย่าโราเอม่อนำลัล้อเล่นับเาแน่ โนบิะมอไปหน้าโราเอม่อน
แบบริั โนบิะเลยถามเ้าหุ่นยน์แมวสีฟ้าว่าเรื่อที่ลับไปยัโลอนามีใรรับรู้บ้า
“แล้วมีใร รู้บ้าเรื่อทีนาย้อไปยัโลอนาโราเอม่อน”
“ุพ่อับุแม่นะแล้วนายเป็นนที่สามทีรับรู้เรื่ออันลับโลอนา”
เ้าหุ่นยน์แมวสีฟ้าเินเ้าไปอเพื่อนรัอเา โราเอม่อนร้อไห้ออมา
"ม่อนไม่อยาลับไปยัโลอนาเลย โนบิะุแ่…โลอนา…เาไ้ออหมายใหม่ห้ามเินทา
้ามาลเวลาน่ะ เพราะลัวว่าะไปเปลี่ยนแปลประวัิศาสร์มาเินไป"
หุ่นยน์แมวสีฟ้าร้อไห้พูไป้วย น้ำาอเาไหลเ็มไปหม เาอเพื่อนรัอย่าโนบิะ
"ม่อนไม่อยาาโนบิะุ ม่อนอยาูแลนายโนบิะุอยาะเฝ้าูารเิมโอนาย"
โนบิะผลัหุ่นยน์แมวสีฟ้าออาอ้อมออเา
"ฟันะ โราเอม่อน ถึไม่มีนายอยู่ ันูแลัวเอไ้ ันพยายามเรียนให้เ่ ะไม่สอบให้ไ้ศูนย์ะแนนอีแล้ว ะพยายามไม่ให้พวไแอน ุนิโอะ มารัแไ้อี เพราะั้นนาย ไม่้อเป็นห่วเรื่ออัน แล้วลับไปยัโลอนา
อย่าสบายใไ้เลย โราเอม่อน ่วยเฝ้าูารเิบโอันในโลอนา้วยนะโราเอม่อน"
โนบิะพูับโราเอม่อน้วยเสียอันหนัแน่นและริั
“ถ้า โนบิะุ พูมาแบบนั้นม่อน็หายห่วแล้วแหละ ลับโลอนาไ้อย่าสบายใแล้ว”
โนบิะยิ้มให้ับโราเอม่อนเาไ้บอเพื่อนรัอเา ไ้เวลาอาหารเย็นแล้ว
"โราเอม่อน ไปิน้าวัน"
“อืม”
โนบิะแล้วโราเอม่อนเินออาห้อ แล้วเินไปยัห้อรัว
โนบิสุเะ ถามโราเอม่อนบอเรื่อลับโลอนาับโนบิะแล้วหรือยั
“บอแล้วรับ ผม้ออบุ ุพ่อ ุแม่้วย ที่่วยูแลผมมาลอ"
"ระยะเวลาสอปี ที่ผ่านมา ้ออบุริๆนะรับ"
โราเอม่อนล่าวอบุุพ่อโนบิสุเะาใริ
ทามาโะไ้ยหยิบานโรายาินานให่วาไว้บนโะอาหาร
"โราั วันนี้แม่มี โรายาิอโปรโราัให้้วย ินให้เยอะๆเลย ทานให้เ็มเลย"
ทามาโะบอโราเอม่อน
โราเอมอนินโรายาิ้วยหน้าาอย่ามีวามสุ
ทามาโะถามโนบิะพรุ่นี้มีสอบใ่ไหม
"โนบิะ พรุ่นี้มีสอบใ่ไหมลู อย่าลืมอ่านหนัสือสอบ้วยนะ"
“รับ ุแม่ ผมทาน้าวเสร็ะึ้นไปอ่านหนัสือที่ห้อ”
โนบิะบอทามาโะ้วยสีหน้าริั แล้วเารีบทานอาหารให้เสร็
โนบิะเินึ้นไปห้ออเา เพื่ออ่านหนัสือสอบในวันพรุ่นี้
โราเอม่อนุยทามาโะับโนบิสุเะ เรื่อลับไปยัโลอนา
“ุพ่อ ุแม่ รับ ถึผมะไม่อยู่่อไปแล้ว ผมเศร้าริๆ้อาโนบิะุไป”
โราเอม่อน็ยัทำใไม่ไ้อยู่ี ที่้อาเพื่อนรัอเาไป
ทามาโะเห็นโราเอม่อนทำหน้าาเศร้าเลยบอไม่้อเป็นห่ว
“โราัไม่้อเป็นห่วโนบิั เาเ้าใโราัอยู่แล้ว”
"เ็นนั้นเ็มแ็ะาย"
"รับุแม่"
โราเอมอนยิ้มให้ับทามาโะและโนบิสุเะ
โนบิสุเะถามโราเอม่อนว่าลับไปยัโลอนาแล้วะทำอะไร่อ
“ผมว่าหลัลับไปยัโลอนาะเฝ้าูโนบิะน่ะรับ และอยู่ับพวโเรมี่”
โราเอมอนุยับุแมุ่พ่อเสร็เา่วยแม่ล้าานแล้วเินึ้นไป
บนั้นสออบ้าน
โราเอม่อนเห็นโนบิะั้ใอ่านหนัสือสอบ เายิ้มีใที่โนบิะพยายามั้ใอ่านหนัสือสอบ โเรม่อนเปิลิ้นัที่เป็นห้อนอนอเา เาเินเ้ามานอนในที่ประำอเาเหมือนทุที มอโนบิะที่ั้ใอ่านหนัสือ่อ
“ม่อน็หมห่วแล้วโนบิะุ(โราเอม่อนิในใ)”
ัลับมา
ฤหาสน์หรูแห่หนึ่
ฺไ้มีเ็ผู้หิผมสีาวสีผมอเธอราวับหิมะ สีผิวอเธอาวเหมือนไ่มุ วาสีม่วอ่อน เธอเินเ้ามาหาายวัยลานนึ
"เรียันมามีเรื่่ออะไรหรือเปล่าะ นายท่าน อาาระ"
เมผมาวถามเ้านายอเธอ เรียมาเวลาอนลาึ
“าโอริ ันเหลือเวลาอยู่บนโลใบนี้ไ้ไม่นาน เรื่อที่ันฝาเธอับาู”
“เ็ที่มีื่อว่า โนบิ โนบิะ ให้้วย ันอยาให้เาะมาเป็นผู้สืบทอบ้านหลันี้่อาัน”
"รับทราบ่ะ ท่านอาาระ"
เมสาวเินออไปาห้ออเ้านายอเธอ แล้วเินไปในห้อใ้ินอฤหาสน์เพื่อทำานอเธอ่อ
ายวัยนลานอนอยู่บนเียแล้วบ่นพึมพำอยู่นเียว
“ริวมะ เพื่อนรั ลูสาวอนายเธอโมาเป็นผู้หิที่ามแล้วนะ”
"ันไม่อยาให้เธอเ้าวารนั่าเลย ้ออโทษแ้วยนะริวมะ"
อาาระพู้วยวามเสียใที่เาูแลลูสาวเพื่อนไม่ีพอ หลัาเพื่อนเปรียบเสมือนู่หูอเาายไปนานแล้ว
อาาระรับ าโอริ มาูแล่อหลัาเพื่อนรัอเาที่ายาไป เารับาโอริมาเป็นลูบุทำ แล้วเา็สอนเ็น้อยอย่าาโอริให้ลายเป็นนั่า
โยพาเธอเ้าโรแรมอนทิเนนทัลสาาี่ปุ่น แล้วให้อห์นวิผู้เป็นเพื่อนรัอเาอีน ่วยมาฝึฝนเธอแล้วสอนารเป็นนั่าให้ับาโอริ าเ็น้อยสใสอนนั้น
ลายเป็นนั่าที่เลือเย็น ายาอเธอหลัไ้เป็นนั่า black phantom snow เธอรับานะเพราะ่านไม่ีอย่าเียว ไม่รับานอื่น อีหนึ่ายาอเธอ เ้าหิหิมะสีเลือ บาน็เรียเธอว่านับุ
อาาระนอนอยู่บนเียเาลุออาเียไม่ไ้ เพราะเป็นโรบาอย่าที่รัษาไม่หาย ทำให้าอเา
ใ้านไม่ไ้ลอีวิ
เาไ้เปิหน้าอทีวีนาให่เพื่อุยับ สาวเมที่เป็นปัาประิษ์ทั้ห้านเาะฝาานพวเธอเป็นรั้สุท้าย
หน้าอทีวีนาให่ไ้ายภาพ เ็สาวทั้ห้าน พวเธอมีทรผมสีที่แ่าันไป
ยูิ เรนนะ ลาล่า อาสึ โน่า
"มีิอะไรเรียพวเรามารับใ้เหรอะนายท่าน อาาระ"
หัวหน้าอฟ์แวร์เมอย่ายูิถามผู้เป็นนายอเธอ
อาาระพูให้หัวหน้าเมอย่ายูิฟั
ยูิ ันฝาูแลาโอริ้วยแล้วสนับสนุนเธอ้วยในานนะหัวหน้าอฟ์แวร์เม
"รับทราบ่ะ นายท่านอาาระ"
เรนนะมอไปที่ใบหน้าผู้เป็นนายอเธอ เธอรู้สึเสียใ นายท่านอเธอำลัะหมลมหายใในไม่้า
"ท่านอาาระอย่าาพวเราไปเลยนะะ"
เมสาวผมแำลัร้อไห้ ทั้ที่พวเธอเป็น้อมูลแท้ๆทำไมถึมีน้ำาไหลออมาไ้
ลาล่า อาสึ โน่า เมสาวทั้สามนร้อไห้เหมือนัน ผู้เป็นนายำลัหมลมหายใ
ยูิหัวหน้าอฟ์แวร์เมไ้สั่พวลูน้ออเธอทั้สีนให้หยุร้อไห้ ้อเ้มแ็เอาไว้
ยูิหันหน้าไปทาอื่นเพื่อไม่ให้เ้านายอเธอเห็นน้ำา
“ท่านอาาระ พวเราอสัา่ะ ว่าะสนับสนุนทั้าโอริให้อย่าเ็มที่ ท่านไม่้อเป็นไปห่วไปนะะ”
“หลับให้สบายนะะนายท่านอพวเรา”
เมสาวทั้ห้ายิ้มให้ับผู้เป็นนายอเธอ โยมีน้ำาไหลออมา
่อนที่เาะหลับาลแล้วหมลมหายใ ้วยสีหน้ายิ้มแย้ม อาาระเหมือนหมห่วับทุอย่าเาา
ไปอย่าสบสุ ยูิไ้แ้เรื่อไปยัาโอริ
"ท่านอาาระเสียแล้วนะะ ท่านาโอริ"
าโอริ รีบ วิ่ออาห้อใ้ิน เพื่อมาูผู้เป็นนายอเธอ
เ็สาวผมสีาวหน้าาเย็นา เธอรู้สึเสียใแล้วร้อไห้ออมา ใระิล่ะว่าเ้าหิหิมะสีเลือ
ที่แสนเย็น้านนั้น ลับมีน้ำาไหลออมาไ้ ผู้เป็นนายอเธอไ้าโลนี้ไป
และเาเปรียบเสมือนพ่อนที่สออเธอ าโอริเสียใอย่ามาหลัอาาระ
ไ้สิ้นลมหายใ
"ท่านอาา… ุพ่อท่านอย่าทิ้ันไปเลยนะะ"
าโอริับร่าออาาระมาอไว้แน่น ร่าอันไร้วิาผู้เป็นนายและเปรียบเสมือนพ่อนที่สออเธอ
เธอเอาร่าอาาระไปทำพิธีศพามประเพี
ัลับมาบ้านอโนบิะ อนเ้า
โราเอม่อนะื่นมาปลุโนบิะามปิเหมือนทุที เาไ้สัเที่นอนโนบิะเ็บไปเรียบร้อย ามระเบียบ ไม่มีโนบิะ อยู่รที่นอน เาถึับใที่โนบิะื่นเ้าเอไ้ โยไม่้อให้เามาปลุ
โราเอมอนเินลมาั้นสออบ้านแล้วเินรมาที่ห้อรัว
เห็นทามาโะ ำลัทำอาหารเ้า โราเอม่อนเลยถามทามาโะโนบิะหายไปไหน
"โราัื่นแล้วเหรอ๊ะ ทานอาหารเ้า่อน"
"โนบิั ไปโรเรียนแล้วนะ๊ะ โราั เ็นนั้นพยายามเปลี่ยนแปลัวเอเพื่อไม่ให้โราัเป็นห่ว
แล้วลับไปยัโลอนาไ้อย่าสบายใ"
ทามาโะ หยิบานอาหารมาวาไว้บนโ๊ะเธอทำเมนู้าวปั้นให้โราเอม่อนทาน
แล้วโรามเอม่อนหยิบ้าวปั้นมาทาน ้วยหน้าาเอร็อร่อย เารีบิน้าวปั้นให้เสร็
หลัานั้นโราเอม่อนทาน้าวปั้นอมทามาโะเสร็ เาบอทามาโะะอัวออไป้านอ่อน
"ุแม่ผมอัวไป้านอ่อนนะรับ"
“๊ะโราั เินทาปลอภัยนะ”
โราเอม่อนเินออมานอบ้านแล้วเาหยิบอพิเศษาในระเป๋าสีมิิ
อปเอร์ไม้ไผ่แล้วมันมาิไว้บนหัว เาำลับินรไปที่โรเรียนอโนบิะเรียนอยู่
โราเอม่อนบินลพืน เาเ็บอปเอร์ไม้ไผ่ใส่ไว้ในระเป๋าสีมิิ แล้วหยิบอพิเศษิ้นใหม่ออมา
ผ้าลุมล่อหน เาใ้ผ้าลุมลุมัวเอเอาไว้ให้ล่อหน แล้วเินไปห้อเรียนอโนบิะ เพื่อแอบูโนบิะ
สอบ
ป5/2
เาเินมาถึห้อเรียนที่โนบิะที่เรียนอยู่ โราเอม่อนแอบเปิประูห้อเรียน เาเห็นโนบิะ
ั้ใเียนอสอบ นในห้อเรียนบานถึหันมามอโนบิะที่ไม่เอาไหน นนั้นั้ใทำ้อสอบ
แ่พวิูะ ไแอนท์ ึเนโอะ เ้าใโนบิะี เพราะโเรม่อนะลับไปยัโลอนา โนบิะเล่าเรื่อให้ับทุนฟัอนลาวัน
“โนบิะุ ม่อนีใที่นายพยายามเปลี่ยนแปลัวเอ”
โราเอม่อนปิประูห้อเรียนเบาๆ เาเินาไป แล้วไปหามี่ั แฟนสาวอเาเพื่อบอลาาเธอ
มี่ั แมวสาวรอโราเอม่อนที่หลัาบ้านโนบิะเหมือนเิม เธอำลัรอแฟนหนุ่มเห็นเาบอว่ามีเรื่ออะไระุย้วย
โราเอม่อนบินึ้นมานั่บนหลัาบ้าน
"มี่ั"
“้าั โราุ (๑･`▱´･๑)”
แมวสาวโรธ โราเอม่อนที่มา้าเพราะเป็นนนัเธอไว้้อแ่เ้า
"อโทษ้วยนะมี่ั ที่ผมมา้าเพราะไปูโนบิะุสอบมาน่ะ"
โราเอม่อนรีบอโทษแมวสาว เารู้สึผิที่นัเธอไว้แ่เาเอันมา้า
มี่ัหันไปทาอื่นแล้วหลับา้าหนึ่มอมาที่เ้าหุ่นยน์แมวสีฟ้าเธอทำท่าทาอนแฟนหนุ่ม
“รั้นี้ันะยโทษให้นาย็ไ้โราุ ห้ามมา้าอี(─‿‿─)นะ”
โราเอม่อนีใที่มี่ัหายโรธัวเา
“มี่ั ือผม…ะไม่มาสายอี่อไปแล้ว เพราะผม้อลับไปยัโลอนาวันนี้น่ะ”
แมวสาวไ้ยินำพูอหุ่นยน์แมวสีฟ้าพูับเธอ
“โราุะลับไปยัโลอนา(°ο°)”
“ใ่แล้ว มี่ัที่ผ่านมาผมมีวามสุมาๆ อบุทุอย่าที่ผ่านมามี่ั”
มี่ัเธอ็อที่ะไม่เอโราเอม่อนอีแล้ว เธอั้สิไ้
แมวสาวระโแล้วใ้มือน้อยๆอเธอทั้สอ้าบไปยัหน้าโราเอม่อน เธอรู้สึเสียใที่ะไม่เอเ้าหุ่นยน์แมวสีฟ้าอีแล้ว
“โราุ นบ้าะไปไหน็ไป เ้าทานูิสีฟ้า เ้าแมวีเ่า π_π”
แมวสาวร้อไห้วิ่หนีโราเอม่อนไป เธอเสียใ้อ ลาาแฟนหนุ่ม
ัลับมา
ที่โรเรียน อนเย็น
"อย่าลืมแผนวาไว้ โนบิะ"
ไแอนท์พูับโนบิะ แบบลูผู้าย ไแอนท์เอามือมานับมือโนบิะแบบลูผู้าย
“เออ”
พวิูะึเนโอะไปหาอวัระทึให้ับโราเอม่อน
โราเอม่อนเห็นมี่ัวิ่หนีัวเาไป เาไม่ิะห้ามแมวสาว เาเอามือับไปยัที่แมอัวเอ
"เ็บะมั ไม่ิว่ามี่ัะบแร "
โราเอม่อนิถูแล้วที่บอเธอเรื่อลับไปยัโลอนา เาิว่ามี่ัะทำใไ้ แู่เหมือนสิ่ที่เาิไว้ะไม่เป็นแบบนั้นเลย เาทำให้แมวสาวเสียใ มัน่วยไม่ไ้เาไม่ไ้ทำอะไรผิเป็นเพราะหมายในโลอนาห้ามเินทา้ามาลเวลา เา็…ไม่อยาลาามี่ัเหมือนัน
เาใ้อปเอร์ไม้บินเ้าทาหน้า่าอบ้าน โราเอม่อนเปิระเ้าไปในห้อ เานั่รอโนบิะเลิเรียน
เสียวิ่ึ้นบนั้นอสอบ้าน อันุ้นเย
ึๆ ึๆ ึๆ
โราเอม่อนนนนนนนนนนนนน!!!
โนบิะหยิบใบะแนน้อสอบให้เพื่อนรัอย่าโราเอม่อนู เาสอบไ้57ะแนน โราเอม่อนยิ้มีใให้ับโนบิะ
“โนบิะุ เห็นไหมันเยบอนายแล้วเวลาั้ใอ่านหนัสอบนาย็ทำไ้”
โราเอม่อนมโนบิะ
"นายเ่มา โนบิะุสอบไ้57ะแนน"
โนบิะถามโราเอม่อนพอมีเวลาว่าไปสนามเ็เล่นับเาไหม
“ไปสิ"
โนบิะและโราเอม่อนำลัะเินออาบ้าน โเรม่อนำลัะปิประูบ้านพอี
เาไม่ิว่าเพื่อนรัอย่าโนบิะ ะทำเรื่อไม่าิ
"เ้าทานูิสีฟ้า เ้าแมวไม่มีหู อพิเศษอนายอบพัลอเลยพาพวันเอแ่เรื่อวยๆลอ"
โราเอม่อนเริ่มรู้สึโมโหที่โนบิะ่าเา
“มันเป็นเพราะนายอบยืมอพิเศษอนอื่นไปทั่ว ไม่ใ่หรือไโนบิะุ อบทำอันพั เ้าบ้าศูนย์ะแนน”
โนบิะโรธเหมือนันที่โนโราเอม่อน่าว่าเ้าบ้าศูนย์ะแนน
“หน่อยแน่โราม่อนนนน อ้าาาา แว่าใรเ้าบ้าศูนย์ะแนน”
โนบิะ ใ้มืออเา่อยไปที่เบ้าหน้าอโเรม่อนอย่าเ็มแร
โราเอม่อนล้มลับพื่น โนบิะวิ่หนี โราเอม่อน
“แน่ริ็ับให้ไ้ เ้าทานูิสีฟ้า”
โราเอม่อนลุึ้นมาแล้ววิ่ไล่าม นระทั้… เาวิ่ไล่ามโนบิะไ้ทัน
เาหยุวิ่ เพราะไ้เห็น
ุพ่อ ุแม่ ไแอนท์ ิูะ ึเนโอะ มี่ั แล้วนอื่นๆที่โราเอม่อนรู้ัออมา้อนรับ
โราเอม่อนใ มอไปหน้าโนบิะ
“มันเป็นแผนอนายใ่ไหม มา่าันแล้ว่อยใส่ัน โนบิะุ”
"ทำให้ ันโรธแล้ววิ่มาเอับทุน เ้าบ้าโนบิะ"
โนบิะอบปิเสธโราเอม่อนทันที
“เปล่า ไม่ใ่แผนอันหรอโราเอม่อนมันเป็นแผนอพวไแอนท์ ้อหา ลูผู้าย้อุยัน้วยหมั”
ไแอนท์ ึเนโอะ เ้ามาอโราเอม่อน
“เ้าบ้าโราเอม่อน ิะลับไปยัโลอนาไม่บอล่าวันหรือไ”
ไแอนท์เอามืออเาไปีหลัอโราเอม่อนเ็มแร
“ใ่อย่าไแอนท์ว่ามา นายไม่ิะบอพวเราหน่อยหรือไโราเอม่อน เรื่อลับไปยัโลอนา พวเราเป็นเพื่อนันไม่ใ่หรอ”
“ม่อน้ออโทษพวนาย้วยน่ะที่ไม่ไ้บอ ลัวพวนายะเสียใ”
ึเนโอะไ้เอาโรายาิราาแพมาให้เป็นอวัแโราเอม่อน
โราเอม่อนล่าวำอโทษไแอนท์และึเนโอะเรื่อที่ไม่บอัวเอะลับไปโลอนา อบุเรื่อโรายาิ
ิูะอุ้มมี่ัเ้ามาใล้หน้าอโราเอม่อน แมวสาวเ้าไปูบแฟนหนุ่มที่แ้ม
"โราุ อบไหมูบอัน(♡ >ω< ♡)ัน้ออโทษนาย้วย ว่านายเป็นทานูิ "
ทำให้โราเอม่อนเินแล้วบิัวไปมา
“ไม่เป็นไร มี่ั ผมเ้าใเธออยู่แล้วว่าเธอะสืออะไรับผม”
โราเอม่อนเินมาอมี่ัแล้วปล่อยเธอลับพื่น
โเรมีและเวาิมารอรับเาลับไปยัโลอนา
โราเอมีพูับโราเอม่อน
“พี่ะ หนูมารับพี่ลับไปยัโลอนา”
"อยาบอลาอะไรพวุโนบิะไหมะ พี่"
โราม่อนเินเ้าไปอเพื่อนรัอย่าโนบิะเป็นรั้สุท้ายล่าวำบอลา
“โนบิะุ ่อไปม่อนไม่ไ้อยู่ับนายแล้ว ั้ใเรียนแล้วเป็นเ็ีอุพ่อุแม่อย่าทำให้พว”
"ท่านลำบาใ ิูะม่อน ฝาูแล โนบิะ้วย ไแอนท์ ึเนโอะ อย่ารัแโนบิะเยอะ"
“ุพ่อ ุแม่ อบุทุอย่าที่ผ่านมานะรับ"
โราเอม่อนึ้นไทม์แมีนไปับโราเอมีและเวาิ
"ลา่อน โนบิะุ"
To be continue
ปล.ไรท์้อหาเวลาไปูโราเอม่อนอนเ่าๆเพื่อมาเียนฟิแล้วะไปูหนัพวนั่า้วยไม่มีวามรู้อะไรเลยเี่ยวับหนันั่า ถ้าไรท์เียนผิ้ออโทษ้วยนะรับ ไรท์ใ้ภาษาไทยไม่เ่ อำลัใให้ไรท์้วยนะรับ
อนสอผมลพรุ่นี่นะรับ เียนไม่ไหวแล้ว เียนไ้5000แล้วอนที่สอ
ความคิดเห็น